Το Σιάτλ είναι μια πόλη των ΗΠΑ που είναι γνωστή για δύο πράγματα. Και τα δύο πλέον δεν υπάρχουν. Το ένα είναι οι Σιάτλ Σούπερσονικς. Το δεύτερο είναι το grunge. Ο Κρις Κορνέλ, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της grunge σκηνής, πέθανε στα 52 του εντελώς ξαφνικά και όλοι όσοι υπήρξαν κομμάτι εκείνης της μαγικής περιόδου, της περιόδου που το Σιάτλ είχε «γεννήσει» ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μουσικά ρεύματα των ‘90s, όσοι το έζησαν σαν ακροατές, δεν γίνεται να μην μελαγχολούν.
Το grunge δεν ήταν ακριβώς είδος μουσικής. Ήταν περισσότερο ένα πολιτισμικό ρεύμα που αποτελούταν από συγκεκριμένα συγκροτήματα. Από μπάντες που είχαν μεν την κοινή ικανότητα να παράγουν «σκληρή» μουσική ενισχυμένη με μια ποπ μελαγχολία, που είχαν την ικανότητα να «παντρεύουν» δυο ασύμβατες μουσικές λογικές αλλά ταυτόχρονα το έκαναν με τόσο διαφορετικό τρόπο που έμοιαζε αδύνατο να μπουν στο ίδιο μουσικό άρμα. Χαρακτήριζαν ωστόσο μια κοινή πολιτιστική προσέγγιση και αναπαρήγαγαν την ίδια κουλτούρα.
Το grunge αγαπήθηκε από έφηβα κοινά γιατί έμοιαζε να προσεγγίζει την οργή και της εν λόγω ηλικίας και όπως κάθε τι έφηβο, αφού διένυσε με ταχύτητα και ένταση την σύντομη πορεία του, «έσβησε» μπροστά στις νέες απαιτήσεις της ενηλικίωσης λίγο πριν μπουν τα ’00s. Η «αγία τετράδα» ήταν οι Nirvana, οι Pearl Jam, οι Alice in Chains και οι Soundgarden. Ο θάνατος του Κρις Κορνέλ, το φρόντμαν των Soundgarden δηλαδή, αφήνει εν ζωή μόνο τον φρόντμαν των Pearl Jam και πάλαι ποτέ κολλητό του Κορνέλ, τον Έντι Βέντερ: όλοι οι υπόλοιποι -ο Κομπέιν των Nirvana, ο Στάλεϊ των Alice in Chains και φυσικά ο Κορνέλ των Soundgarden– αποχαιρέτησαν την ζωή.
Κορνέλ και Βέντερ ξεκίνησαν μαζί. Στους κύκλους της grunge, το αρχικό συγκρότημα στο οποίο συνύπαρξαν, οι Temple of the Dog ήταν το φυτώριο της δημιουργίας των δυο θρυλικών μετέπειτα συγκροτημάτων τους. Και αν τότε οι Temple of the Dog δεν πρόλαβαν να κάνουν επιτυχία, σήμερα προκαλούν ανατριχίλες με τον ένα και μοναδικό δίσκο που πρόλαβαν να βγάλουν:
Ο Κορνέλ, που είχε ήδη προλάβει να βγάλει δυο δίσκους με τους Soundgarden, οι οποίοι όμως έμειναν στην αφάνεια, επέστρεψε με τρελά κέφια στους Soundgarden μετά την σύντομη περιπέτεια των Temple of the Dog και υπέγραψε με την χαρακτηριστική φωνή του (για κάποιους την πιο άρτια φωνή της ευρύτερης παρέας του Σιάτλ) τρία άλμπουμ-δυναμίτες που έκαναν τους Soundgarden ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία της ροκ.
Το ασύλληπτα πωρωτικό «Badmotorfinger», το πιο «μέταλ» άλμπουμ τους:
Το αριστουργηματικό «Superunknown» με μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των ‘90s, το «Black Hole Sun»:
Και το κύκνειο άσμα τους πριν την διάλυσή τους, το υποτιμημένο και λιγότερο πιασάρικο αλλά μάλλον πιο ώριμο απ’ όλα τους, «Down on the Upside»:
Η διάλυση των Soundgarden βρήκε τον Κορνέλ σε μια σούπερ δημιουργική φάση αλλά εντελώς εκτός κλίματος. Τα ’00s σηματοδοτούσαν την «ενηλικίωση» του κοινού που γιγάνωσε το grunge, οι ίδιοι οι μουσικοί που το απάρτιζαν ήταν άλλοι πλέον. Η νέα ιδιότυπη ροκ τάση της εποχής ήταν το εντελώς άλλου στυλ (και εντελώς ξενέρωτο…) Nu Metal. Το grunge είχε πεθάνει…
Όμως ο Κορνέλ δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Πήρε όλα τα μέλη των εξίσου θρυλικών και εξίσου πρόσφατα διαλυμένων Rage Against The Machine και δημιούργησε μια άλλη μπάντα, τους Audioslave. Η πρώτη ομόνυμη δουλειά τους πώρωσε κόσμο και κοσμάκη, έμοιαζε σαν μια φυσική συνέχεια των Soundgarden, αγαπήθηκε λες και οι τελευταίοι δεν είχαν διαλυθεί ποτέ. Ήταν το 2002 και τα ’90s ήταν ακόμα μια πρόσφατη κατάσταση. Οχι μοδάτη αλλά πρόσφατη.
Αυτή ήταν και η τελευταία μεγάλη στιγμή του Κρις Κορνέλ. Ό,τι έκανε από εκείνο το σημείο και μετά υπήρξε ο ορισμός της μετριότητας. Δυο ακόμα αδιάφορα άλμπουμ με τους Audioslave που δεν κατάφεραν ποτέ να αγγίξουν την τελειότητα του ντεμπούτου τους, μερικές αδιάφορες σόλο δουλειές και μια επανένωση-φιάσκο με τους Soundgarden για έναν δίσκο-δυσφήμηση του ονόματός του.
Οι πειραματισμοί του Κορνέλ τον έκαναν ένα κακέκτυπο του Μάικλ Τζάκσον. Έμοιαζε να μην έχει να δώσει τίποτα πλέον:
Η τελευταία φορά που μάθαμε αξιοσημείωτα νέα του, όσοι μεγαλώσαμε μαζί του, ήταν το ότι ήρθε στην Ελλάδα για να συνεργαστεί με την Βίσση και η αλήθεια είναι ότι κάποιοι δεν το πιστεύαμε. Ξέραμε ότι ο Κορνέλ που όλοι γουστάραμε δεν υπήρχε πια αλλά το να συνεργάζεται ο τραγουδιστής των Soundgrarden με την Βίσση ήταν ένα θέαμα που οι αισθητικοί κινητήρες μας θα ήθελαν να ξεχάσουν…
Όπως και να έχει το αίμα νερό δεν γίνεται. Τι κι αν ο Κορνέλ χάλασε μουσικά μετά το τέλος των «χρυσών» ‘90s; Όπως και να έχει υπήρξε ένας από αυτούς που τα καθόρισαν. Και όσοι διαμορφωθήκαμε από τα ’90s δεν γίνεται να μην νιώθουμε ένα κενό τώρα που ο τραγουδιστής των θρυλικών Soundgarden δεν είναι πια στη ζωή.
Στην εποχή των social media και των viral τάσεων, η 18η Μάη θα είναι πάντα η ημερομηνία που ο Κρις Κορνέλ άφησε αυτόν τον κόσμο. Και πάντα θα είναι η ημέρα που το grunge θα ξαναζωντανεύει με νοσταλγία και η φάση με τα μακριά μαλλιά, τους κιθαριστικούς ρυθμούς και τα χτυπήματα μεταξύ μας θα γίνεται ξανά ελκυστικά.
R.I.P. ρε Κρις…