«Θέλω μια σκηνή διακοσμημένη με μαύρα κεριά και με κρίνα. Και ένα μοβ, μουντό χρώμα να βρίσκεται γύρω από εμένα και το υπόλοιπο συγκρότημα», είπε ο Κερτ Κομπέιν στον υπεύθυνο του MTV, που είχε αναλάβει να διαπραγματευτεί με τους Nirvana τους όρους της unplugged εμφάνισής τους για το κανάλι.
«Αυτό που μου περιγράφεις είναι το σκηνικό μιας κηδείας. Θες η συναυλία να είναι σαν κηδεία;», απάντησε ο άνθρωπος του MTV.
«Ναι! Ακριβώς σαν κηδεία!», απάντησε ο frontman των Nirvana. Η μεγαλύτερη μπάντα του grunge ρεύματος μουσικής θα έπαιζε στο event του MTV μόνο με τους δικούς της όρους και το όνομά της ήταν τόσο βαρύ, που οι όποιες απαιτήσεις δεν μπορούσαν παρά να γίνουν δεκτές.
Καμία μεγάλη επιτυχία δεν θα ακουστεί, κανένας διάσημος δεν θα έρθει να παίξει με τους Nirvana επί της σκηνής και το το σκηνικό θα θυμίζει κηδεία.
Αυτοί ήταν οι όροι του Κομπέιν και φυσικά, έγιναν δεκτοί. Ήταν μια περίοδος που ο τραγουδιστής των Nirvana είχε κόψει τα ναρκωτικά και η νευρικότητά του ήταν χαρακτηριστική. Δεν έπρεπε να του πηγαίνεις πολύ κόντρα γιατί ήταν ικανός να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Το εν λόγω live ήταν ενταγμένο σε μια σειρά unplugged εμφανίσεων που διοργάνωνε το MTV καλώντας διάφορα μεγάλα ονόματα της εποχής. Έμελλε, ωστόσο, να είναι το πιο ιδιαίτερο από όλα και, ταυτόχρονα, το πιο διάσημο ολόκληρης της σειράς.
Έλαβε χώρα τον Νοέμβρη του 1993, προβλήθηκε μαγνητοσκοπημένο κάποια στιγμή τον Δεκέμβρη και δυο μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1994, ο Κομπέιν αυτοκτόνησε.
Τέσσερις μήνες μετά την αυτοκτονία του έγινε αυτό που είχε ήδη προγραμματιστεί και η ηχογραφημένη συναυλία κυκλοφόρησε στα δισκοπωλεία. Όμως, όπως ήταν λογικό, η πρόσληψή ήταν πολύ διαφορετική: το θανατικό σκηνικό που είχαν στήσει οι Nirvana πλέον έμοιαζε εντελώς διαφορετικό στα αυτιά των θεατών, μετά την αυτοκτονία που συγκλόνισε όλη τη μουσική σκηνή του κόσμου.
Πολλοί ήταν εκείνοι που θεώρησαν πως το «Unplugged in New York» των Nirvana, ο αντικειμενικά αποχαιρετιστήριος δίσκος τους, ήταν στην πραγματικότητα ένα γράμμα αυτοκτονίας του Κομπέιν.
Όταν μάλιστα έγιναν γνωστές οι λεπτομέρειες της συναυλίας και οι απαιτήσεις που είχε ο τραγουδιστής από τους υπεύθυνους του MTV, οι φήμες γιγαντώθηκαν: για τον Κομπέιν, το συγκεκριμένο live ήταν το «αντίο» του σε αυτόν τον κόσμο.
Οι ερμηνείες του άλλωστε είναι πραγματικά σπαραξικάρδιες, η χροιά της φωνής του αποτυπώνει στο έπακρο την κακή ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόταν εκείνη την περίοδο, ενώ είναι ξεκάθαρο από το βίντεο της συναυλίας πως όλο το βάρος έχει δοθεί στην διακόσμηση της σκηνής και ελάχιστα στο να προσαρμοστεί ο ηλεκτρικός ήχος των Nirvana στις unplugged απαιτήσεις της συναυλίας: η μπάντα ουσιαστικά αυτοσχεδιάζει, φαίνεται να μην έχει καθορίσει καν ολόκληρο το set list, σε πολλά σημεία τα μέλη συζητάνε επί τόπου για το ποιο θα είναι το επόμενο κομμάτι που θα παίξουν ενώ η αδυναμία του Γκρολ, του ντράμερ των Nirvana, να εναρμονιστεί με αυτόν τον νέο ήχο της μπάντας, είναι έκδηλη.
Σε κάποια φάση, το κοινό αρχίζει να εμπλέκεται στις συζητήσεις των μελών της μπάντας και να κάνει επίσης προτάσεις για το επόμενο τραγούδι. Κάποιος από το κοινό ζητάει το «Ιn Bloom» και ο Κομπέιν του απαντάει: «Μα πως να παίξουμε ακουστικά το In Bloom; Δεν γίνεται».
Λίγο αργότερα, επίσης ενώ οι Nirvana αναρωτιούνται με ποιο τραγούδι να συνεχίσουν, το κοινό ζητάει το «Rape Me» και ο Κομπέιν απαντάει ειρωνικά: «Δεν θα θέλει το MTV ν’ ακουστεί αυτό το τραγούδι».
Φαίνεται πως η πιο καλοδουλεμένη στιγμή της συναυλίας είναι η τελευταία εκτέλεση. Οι Nirvana διασκευάζουν το παραδοσιακό αμερικάνικο τραγούδι «Where Did You Sleep Last Night» και ο Κομπέιν πραγματικά τα δίνει όλα. Η φωνή του βγαίνει από τα βάθη της ψυχής του, πρόκειται περί αληθινού ξεσπάσματος.
«Σαν να ακούς λυκάνθρωπο να τραγουδάει. Ανατριχιαστικός, απίστευτος», θα πει χαρακτηριστικά ο Νιλ Γιανγκ.
Η μπάντα θα κατέβει εν μέσω χειροκροτημάτων από τη σκηνή, οι υπεύθυνοι του καναλιού θα πλησιάσουν τα μέλη της και θα τους ζητήσουν να ξαναβγούν για ένα encore.
Ο Κομπέιν θα απαντήσει αδιάφορα και αδιαπραγμάτευτα: «Δεν έχω να πω κάτι άλλο» και θα συνεχίσει τον δρόμο του προς τα παρασκήνια.
Όντως, δεν είχε να πει κάτι άλλο: ήταν η τελευταία φορά που βρισκόταν μπροστά σε ένα κοινό και θα ανεχόταν όλα αυτά που τον εκνεύριζαν πάντα στη λογική των παραγωγών.
Ήταν η τελευταία του φορά μπροστά σε ένα κοινό και τα πάντα θα γινόντουσαν με τους δικούς του όρους…