Είναι λες και, αίφνης, βρισκόμαστε στο 2024. Ή το 2025. Το 2026, είπατε; Ίσως, ναι- μπορεί. Στο απώτερο μέλλον, τέλος πάντων, εκεί που ο όρος «πανδημία» αποτελεί οριστικά και αμετάκλητα παρελθόν, μια διευρυμένη χρονική παρένθεση που έφερε τα πάνω-κάτω στις ζωές μας.
Γιατί, μεταξύ μας, έτσι συμπεριφερόμαστε: η συντριπτική πλειονότητα έχει πάψει ν’ ασχολείται με τον κορωνοϊό στη χώρα μας, οι τοποθετήσεις περί τέλους είναι ολοένα και περισσότερες, μάσκες έξω δε φοράνε παρά ελάχιστοι, μέσα- σε κλειστούς χώρους- λιγότεροι κι από ελάχιστους, και πάει λέγοντας.
Για όλα μοιάζει να υπάρχει μία πανομοιότυπη λεκτική κατακλείδα: «Αφού τώρα με την Όμικρον…». Μετά τα αποσιωπητικά ακολουθεί μια άποψη που στέκεται στο πόσο ελαφριά νοσούν οι περισσότεροι (οι πλήρως εμβολιασμένοι, βέβαια, γιατί οι ανεμβολίαστοι είναι εντελώς άλλο ζήτημα) και στο αυθαίρετο, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, συμπέρασμα πως κάθε επόμενη μετάλλαξη θα είναι σίγουρα πιο ήπια.
Εντάξει, ναι: είναι απολύτως κατανοητό πως ο κόσμος (ημών συμπεριλαμβανομένων, φυσικά) έχει βαρεθεί τον εγκλεισμό και τους συνεχείς περιορισμούς που επιφέρουν δραματικής υφής «χτυπήματα» στην ψυχοσύνθεσή μας, με αποτέλεσμα άπαντες να ψάχνουμε από κάπου να πιαστούμε και στη θέα μιας χαραμάδας αισιοδοξίας βιαζόμαστε να κηρύξουμε το τέλος του Covid-19.
Ο απηνής αντίλογος, όμως, ξέρετε ποιος είναι; Μια ακολουθία αριθμών: 109, 95, 72, 94, 112, 108, 128. Τι είναι αυτό; Ελάτε τώρα που δεν το καταλάβατε. Ο αριθμός των θανάτων από κορωνοϊό στη χώρα μας τις τελευταίες 7 ημέρες- ένα νούμερο που είναι σταθερά στα όρια του 100+.
Κάθε βδομάδα περίπου 650 συμπολίτες μας χάνουν την ζωή τους από την… τελειωμένη πανδημία, με την Ελλάδα να δίνει αποκρουστική μάχη νεκρό σώμα με νεκρό σώμα με την Βουλγαρία για την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά με τους περισσότερους θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού και να βρίσκεται σταθερά ψηλά και παγκοσμίως.
Το χειρότερο εξ όλων είναι πως, όπως έλεγαν και τα υπέροχα Διάφανα Κρίνα, έγινε η απώλεια συνήθειά μας. Καθημερινά ακούμε για 110 θανάτους και ουδείς δείχνει ν’ ασχολείται. Απλά καταγράφονται στο καθημερινό, «ξερό» ρεπορτάζ κορωνοϊού πως πέθαναν και αυτοί και ότι ανεβαίνει ο συνολικός αριθμός νεκρών στους 17.000, μετά στους 18.000, 19.000 για να βρισκόμαστε πια πάνω από 24.000 και να προσεγγίζουμε με τρομακτική ταχύτητα τους 25.000 (που, δυστυχώς είναι βέβαιο, θα δώσουν τη θέση τους στους 26.000 και ούτω καθεξής).
Ουδείς στέκεται στο τραγικό γεγονός πως μιλάμε, που να πάρει, για εκατό και πλέον νεκρούς ημερησίως. Βαδίζοντας στον τρίτο χρόνο «συμβίωσης» με τον ιό έχουμε αποκτήσει τέτοια ανεπιθύμητη χοντροπετσιά όλοι μας που διαβάζουμε την είδηση και… ποσώς.
Υπουργοί σπεύδουν να κάνουν παντελώς άκαιρες και άκυρες τοποθετήσεις περί τέλους της πανδημίας (την στιγμή που το ΕΣΥ έχει γονατίσει προ πολλού και δε διαφαίνεται άμεση ανάκαμψη στη δική του κανονικότητα), εμπειρογνώμονες κρούουν αδίκως τον κώδωνα του κινδύνου για τα όσα συνεχίζουν να γίνονται, μέτρα παίρνονται με εντελώς ανεξήγητα κριτήρια και γενικά παίζουμε την επιβίωσή μας στα ζάρια».
Και επιτρέψτε μας να σας προλάβουμε: «Είμαστε νέοι, υγιείς, χωρίς υποκείμενα νοσήματα και εμβολιασμένοι». Ναι, ναι, ναι και ναι- ισχύουν όλα. Ωστόσο, δεν είναι όλοι νέοι και δεν είναι όλοι υγιείς. Υπάρχουν υπέργηροι, υπάρχουν ανεμβολίαστοι, υπάρχουν διαβητικοί και ούτω καθεξής.
Αν δεν προσέξουμε συνολικά ως κοινωνία, ο covid θα τσακίσει ακόμα περισσότερο τη χειμαζόμενη χώρα μας και το«100 νεκροί ανά ημέρα» θα κάνει καιρό να γίνει παρελθόν.
Υπάρχει, βέβαια, και η εναλλακτική του πλήρους στρουθοκαμηλισμού. Αυτό, δηλαδή, που κάνουμε με τεράστια επιτυχία το τελευταίο διάστημα…