Επί μία διετία βρισκόταν συνεχώς στα «φώτα», αποτελώντας τον παγκόσμιο, κι ανεπιθύμητο, δυνάστη: ο κορωνοϊός έκανε αισχρή εισβολή στην ζωή μας τον Μάρτη του 2020 κι έκτοτε έχει κολλήσει στην ανθρωπότητα σαν βδέλλα, αρνούμενος να σταματήσει να μας ρουφάει αφειδώς το αίμα.
Τα όσα γίνονται στην Ουκρανία τις τελευταίες ημέρες, όμως, έστειλαν την πανδημία εκτός κάδρου, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια πέρα για πέρα εσφαλμένη εικόνα στην κοινωνία: αίφνης ουδείς ασχολείται με τον ιό, με την συντριπτική πλειονότητα να θεωρεί πως ξεμπερδέψαμε οριστικά και αμετάκλητα μαζί του.
Όπως θα έλεγε και ο Πιραντέλο της Earth-2 (ενός παράλληλου σύμπαντος με το δικό μας σε κάποιο ιατρικό Multiverse) «Δεν είναι έτσι, ακόμα κι αν έτσι νομίζετε»: ο covid όχι μόνο είναι ακόμα εδώ, αλλά μετράμε ακόμα μία μίνι έξαρση (την 97η αν θυμόμαστε σωστά). Είναι χαρακτηριστικό- και το αναφέρουμε επειδή πλέον περνάει στα ψιλά- πως σήμερα στη χώρα μας είχαμε πάνω από 22.500 κρούσματα και 70, ναι εβδομήντα, θανάτους.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα των αδιαπραγμάτευτα ευχάριστων ειδήσεων ήρθε και το… αφεντικό της Pfizer, ο Άλμπερτ Μπουρλά, να τοποθετηθεί για τη διαβόητη, πια, 4η δόση: «Αυτή τη στιγμή, η προστασία που έχουμε από την τρίτη δόση είναι αρκετά καλή. Στην πραγματικότητα, είναι αρκετά καλή έναντι της νοσηλείας και του θανάτου, δεν είναι τόσο καλή έναντι της μόλυνσης, αλλά δεν διαρκεί πολύ.
Η Όμικρον ήταν η πρώτη που μπόρεσε να παρακάμψει την ανοσολογική προστασία που έχουμε δώσει, αλλά επίσης η διάρκεια της προστασίας δεν είναι πολύ μεγάλη», είπε σχετικά κι επικράτησε ένας μίνι πανικός.
Κατ’ ουσία, λοιπόν, ο Μπουρλά λέει πως η τρίτη δόση του εμβολίου δεν επαρκεί και υπαινίσσεται πως θα χρειαστεί και τέταρτη, ούτως ώστε ν’ αυξήσουμε εκ νέου τα επίπεδα ανοσίας μας απέναντι στον ιό.
Κι εδώ γεννάται- μέσα από μυριάδες self tests, PCR, διασωληνώσεις, και μια διετία απτού τρόμου- το πιο απλό ερώτημα: γιατί κανείς δε λέει το προφανές σε ό,τι έχει να κάνει με τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού από δω και πέρα;
Το παράδειγμα του Ισραήλ είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο. Οι έρευνες «στην πιο εμβολιασμένη χώρα του κόσμου» που έδειχναν ότι μετά την τρίτη δόση τα αντισώματα στον ιό υποχωρούν οπότε θα έπρεπε να γίνονται αναμνηστικές δόσεις κάθε τρίμηνο, αποδείχτηκαν βιαστικές.
Η χώρα είχε προγραμματίσει μαζικούς εμβολιασμούς μετά το πέρας του τριμήνου από την τρίτη δόση εμβολίου. Οι εμβολιασμοί όμως αυτοί ακυρώθηκαν ύστερα από τις μελέτες που φανέρωσαν ότι δεν άλλαζε κάτι σημαντικά μετά την αναμνηστική δόση εμβολίων, ενώ τα συμπτώματα της Όμικρον παρέμεναν ήπια, παρότι η ίδια παρέμενε πολύ μεταδοτική.
Πώς μεταφράζεται αυτό σε απλά, απλούστατα ελληνικά; Πως αν δεν υπάρξει μια σούπερ μεταδοτική νέα μετάλλαξη που θα είναι, ταυτόχρονα, απείρως πιο επικίνδυνη για τον οργανισμό μας απ’ ό,τι η κυρίαρχη Όμικρον, τότε ο covid θα γίνει μια ασθένεια που θ’ αντιμετωπίζεται μ’ ένα επαναληπτικό εμβόλιο κάθε χρόνο.
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να λέμε συνεχώς «Η 4η δόση του εμβολίου, η 5η δόση» και ούτω καθεξής; Έχετε ακούσει κανέναν να διατυμπανίζει ότι «σήμερα θα κάνω την 23η δόση του εμβολίου της γρίπης»; Όχι. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να εξακολουθεί να τρομοκρατείται ο κόσμος με τις «επαναληπτικές δόσεις» και να διαιωνίζεται μία θνησιγενής, πρακτικά, φιλολογική συζήτηση σχετικά με κάθε πόσους μήνες θα πρέπει να κάνουμε το booster;
Όσο περνάει ο καιρός καθίσταται σαφές πως ναι, θα κάνουμε κάθε χρόνο κι ένα εμβόλιο κατά του covid. Αυτό συμβαίνει με την γρίπη (της οποίας το εμβόλιο, ειρήσθω εν παρόδω, είναι 50κάτι τοις εκατό αποτελεσματικό, εν αντιθέσει με του κορωνοϊού που ξεπερνάει το 90%- αλλά ναι, «φτιάχτηκε πολύ γρήγορα και είναι επικίνδυνο το δεύτερο», ξέρουμε…) κι αυτό θα γίνεται στο εγγύς μέλλον και με την συγκεκριμένη λοίμωξη του αναπνευστικού, έως ότου να γίνει τελείως ενδημικός ο ιός.
Επομένως κι εν συντομία: ο κορωνοϊός είναι ακόμα εδώ και όχι, παιδιά, δυστυχώς δε μας έχει αδειάσει τη γωνιά. Ωστόσο, πλέον έχουμε μάθει να συμβιώνουμε μαζί του, έχουμε αρκετές λύσεις εναντίον του και δε χρειάζεται πανικός με την ατέρμονη συζήτηση περί επαναληπτικών εμβολίων.
Η πανδημία σιγά-σιγά υποχωρεί και τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα απ’ ό,τι το 2020.
Τι κρίμα, αλήθεια, που δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την Ουκρανία…