Πρόκειται για μια υπόθεση που δυστυχώς θα συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμα, καθώς είναι μία από εκείνες που δεν μπορεί να τις χωρέσει ανθρώπινος νους. Και αν για την ταυτότητα του δολοφόνου δεν υπάρχουν πλέον αμφιβολίες, εκείνο που δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα είναι το κίνητρο της δολοφονίας (μένει να αποδειχτεί αν μιλάμε για μία ή τρεις).
Και ασφαλώς δεν πρόκειται να αποκαλυφτεί από τον ίδιο τον δολοφόνο γιατί ένας άνθρωπος που σκοτώνει τα παιδιά του, ξεγελάει την οικογένειά του, τους γιατρούς και την αστυνομία και φτάνει στο σημείο να σκεφτεί να χτίσει μέχρι και το άλλοθι του, σίγουρα δεν περιμένει κανείς να συνεργαστεί με τις αρχές και να αποκαλύψει το κίνητρό του.
Μπορεί αλήθεια να εξηγήσει κανείς τι συμβαίνει στο μυαλό ενός γονέα που αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του παιδιού του με τον πιο βασανιστικό και σαδιστικό τρόπο; Ένας απλός άνθρωπος σίγουρα όχι, ένας επιστήμονας όμως σίγουρα μπορεί να κάνει κάποιες υποθέσεις με μεγαλύτερη ακρίβεια.
Όπως αναφέρει ο ψυχίατρος Phillip J Resnick στο βιβλίο του «Child murder by parents: a psychiatric review of filicide» (1969), τα κύρια κίνητρα δολοφονίας παιδιού από γονέα είναι 5:
1. Ο αλτρουισμός (πεποίθηση πως βοηθά το παιδί να απαλλαγεί από φανταστικά ή πραγματικά βάσανα)
2. Η οξεία ψύχωση (μη κατανοητό κίνητρο, ψυχασθένεια γονέα).
3. Ο ερχομός ανεπιθύμητου παιδιού (το παιδί αντιμετωπίζεται σαν βάρος, συνήθως σε μονογονεϊκές οικογένειες).
4. Το ατύχημα από κακοποίηση (θάνατος κατόπιν κακοποίησης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο γονιός είχε πρόθεση να σκοτώσει)
5. Και η συζυγική εκδίκηση.
Τι συνέβη στην περίπτωση της Πάτρας; Κάποιος θα έλεγε ότι το νο5 μοιάζει να είναι το πιο λογικό κίνητρο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αλήθεια όμως μπορεί να υπάρχει λογική σε μια παρανοϊκή ιστορία ενός αρρωστημένου μυαλού, που οργάνωσε, σχεδίασε και εκτέλεσε το έγκλημα του αιώνα;