Στο άκουσμα της είδησης μουδιάζεις. Ακόμα και αν το υποπτευόσουν, ακόμα και αν ήσουν σίγουρος ότι οι εξελίξεις αργά ή γρήγορα θα σε δικαιώσουν δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις με την εξέλιξη της υπόθεσης της Πάτρας.. Η σύλληψη της Ρούλας Πισπιρίγκου είναι ίσως το πιο εύκολο κομμάτι της διαδικασίας που θα ακολουθήσει απο τούδε και στο εξής. Αν η μάνα των παιδιών είναι ένοχη αργά ή γρήγορα θα ομολογήσει και όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Αν υπάρχουν συνεργοί, αν υπάρχουν άτομα που ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν θα την ακολουθήσουν στη φυλακή.
Η πηχτή ηλιθιότητα δεν ποινικοποιείται, η συνέργεια ναι. Το να είσαι δίπλα σε έναν δολοφόνο και να μην έχεις καταλάβει τίποτα επειδή το μυαλό σου αρνείται να δεχτεί το προφανές είναι μεν ασυγχώρητο, αλλά δεν αρκεί για να σε στείλει στη φυλακή. Το να ήξερες όμως και να μην είπες κουβέντα αρκεί.
Το πιο κρίσιμο ερώτημα όμως που μένει να απαντηθεί είναι άλλο. Και δεν αφορά στην Πισπιρίγκου, ούτε στα κοντινά της πρόσωπα. Αφορά στις αρχές και την αποδεδειγμένη πλέον ανεπάρκειά τους.
Αν δεν ισχύουν όσα γνωρίζουμε έως τώρα για τις ιατροδικαστικές εκθέσεις μετά το θάνατο των δυο πρώτων παιδιών να απολογηθούμε όλοι και να ζητήσουμε ταπεινά συγγνώμη. Αν όμως ισχύουν δεν πρέπει κάποιος σε αυτή τη χώρα να αναλάβει τις ευθύνες του και να πάει σπίτι του χθες; Γιατί αν ισχύουν όσα ξέρουμε δεν μιλάμε για ένα απλό λάθος που μπορεί να συμβεί στη βάρδια σου. Μιλάμε για παραλείψεις που αν δεν είχαν συμβεί θα μπορούσαν να είχαν σώσει τη ζωή (τουλάχιστον) ενός παιδιού.
Οι γιατροί με τους οποίους μιλήσαμε για το θέμα μας είπαν κάτι πολύ απλό και κατανοητό. Δεν είπε κανείς γιατί οι ιατροδικαστές μετά το θάνατο των δυο πρώτων κοριτσιών δε βρήκαν την πραγματική αιτία θανάτου. Αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί. Μας είπαν όμως ότι ένας γιατρός δεν δίνει ποτέ πιστοποίηση θανάτου χωρίς να έχει ξεκάθαρη αιτία. Και οι ιατροδικαστές (αν ισχύουν οι έως τώρα πληροφορίες) έδωσαν αποτέλεσμα νεκροτομικής μελέτης σε δύο παιδιά, κάνοντας διάγνωση παθολογικών αιτιών.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι παρουσίασαν δυο ευρήματα ως αιτία θανάτου. Το ένα παιδί μια μέρα πριν το θάνατό του είχε καθαρές εξετάσεις. Άρα τα δυο ευρήματα (οξύ πνευμονικό οίδημα και ηπατική ανεπάρκεια) δεν δικαιολογούνται από την κλινική εικόνα του. Γι’ αυτό και ένας μέσος επιστήμονας στη θέση τους θα γνωμάτευε «ευρήματα που δεν δικαιολογούνται από το ιστορικό και την κλινική εικόνα του παιδιού» και θα ζητούσε περεταίρω έλεγχο. Και σίγουρα στο δεύτερο παιδάκι θα έθετε και άλλα ερωτηματικά…
Ναι, εννοείται ότι το μυαλό κανενός δεν μπορεί να υποψιαστεί τη μάνα ή την εγκληματική ενέργεια όταν μιλάμε για θάνατο δυο μικρών παιδιών. Δυστυχώς όμως ο ιατροδικαστής δεν είναι ένας απλός πολίτης. Δουλειά του είναι να βλέπει αυτά που άλλοι δεν βλέπουν. Να ξεκινάει από το απίθανο και να το αποκλείει προσπαθώντας να φτάσει στη λύση. Και αν δεν γνωρίζει, αν δεν μπορεί να καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα να το λέει και να ζητάει περαιτέρω διερεύνηση.
Μπορεί κάτι να μη γνωρίζουμε εμείς, μπορεί να υπάρχει μια εξήγηση που τη γνωρίζουν οι αρχές και δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας. Μακάρι να είναι έτσι. Αν δεν είναι όμως κάποιος δεν έχει κάνει καλά τη δουλειά του και πρέπει να αναλάβει την ευθύνη των παραλείψεών του…