Είναι σα να ζούμε ξανά και ξανά και ξανά τη μέρα της Μαρμότας, μόνο που αυτή τη φορά η Μαρμότα έχει ως «πρόσημο» το 19, για να θυμίζει τον covid: το φθινόπωρο και τον χειμώνα λαμβάνονται προφυλάξεις, κάνουμε μια καθημερινή καταβύθιση στην τρομολαγνεία, αυξάνουμε τα τεστ και οι ειδήμονες συνιστούν προσοχή και να τηρούνται στο έπακρο τα υφιστάμενα μέτρα, «γυρνάμε» σε τηλεργασία όπου αυτό είναι εφικτό και ούτω καθεξής.
Το καλοκαίρι, σα να τηρούμε μία σιωπηρή συμφωνία που ουδείς τολμεί να παραδεχτεί φωναχτά, θυμόμαστε πως η ζωή είναι ωραία (που είναι…), yolάρουμε γιατί δεν είμαστε γάτες για να έχουμε 9 από δαύτες, καταργούμε τα πάντα, σταματάμε τους εμβολιασμούς, πετάμε τις μάσκες στη μάπα της επιτροπής επιδεικτικά, αρχίζουμε να γλείφουμε πόμολα και να φιλάμε αγνώστους- εν ολίγοις, στέλνουμε από κει που ήρθαν οι περιορισμοί λες και η πανδημία αποτελεί παρελθόν.
Έλα, όμως, πού δεν αποτελεί παρελθόν: κάθε, μα κάθε καλοκαίρι από το 2020 κι έπειτα τον Μάιο είμαστε καλά, πέφτει το Rt, πέφτουν τα κρούσματα, μειώνονται οι διασωληνωμένοι και οι απευκταίοι καθημερινοί θάνατοι κι έπειτα…
Κι έπειτα από 5-6 εβδομάδες αρχίζουμε να βλέπουμε τ’ αποτελέσματα της παραδοσιακής χαλάρωσης: τα κρούσματα εκτινάσσονται και πάλι, το ίδιο και οι συμπολίτες μας που δίνουν τη μάχη τους στις ΜΕΘ, όπως, δυστυχώς, και οι νεκροί.
Αυτό, σε περίπτωση που δεν το έχετε πάρει χαμπάρι (και δικαίως δε θα το έχετε πάρει, μια και η όλη ιστορία έχει κουράσει αδιανόητα πολύ), συμβαίνει και φέτος: εδώ και μερικές μέρες καταγράφουμε και πάλι 12.000-13.000 κρούσματα το 24ωρο, ενώ οι θάνατοι από τους 7-8 που ήταν βρίσκονται εκ νέου στις παρυφές των 20.
Την ίδια στιγμή οι εισαγωγές μέσα σε μία μόλις εβδομάδα παρουσιάζουν άνοδο πάνω από 55%, ενώ ήδη άρχισαν και τα πρώτα, καθιερωμένα, μισόλογα για την πίεση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και των δυσκολιών που θ’ αντιμετωπίσουμε από τον Σεπτέμβρη κι έπειτα.
Και κάπου εδώ έρχεται, πιστή στο ραντεβού της με τον παραλογισμό, η ρημάδα η λογική: ποιος φταίει γι’ αυτή τη ραγδαία επιδείνωση της εικόνας της πανδημίας στη χώρα;
Σίγουρα, πάντως, όχι οι πολίτες. Πλέον, το αφήγημα περί ατομικής ευθύνης έχει καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος κατασκευασμένος από 8χρονο αγοράκι με κλίση στις κατεδαφίσεις.
Ο κόσμος- εξουθενωμένος ψυχολογικά και οικονομικά από την τριετή, σχεδόν, «μάχη» με τον κορωνοϊό- απλά ακολουθεί τις «οδηγίες» που του δίνονται: όλα είναι ελεύθερα, κανένα μέτρο πλην του να φοράει κανείς μάσκα στα ΜΜΜ και στις δομές υγείας, και όλα καλά. Επιστρέψαμε στην κανονικότητα.
Μόνο που πρόκειται για μία σκοτεινή κανονικότητα στην οποία τα γαμψώνυχα του covid συνεχίζουν να γδέρνουν ανθρώπινη σάρκα και να στέλνουν αδιάβαστο κόσμο.
Ναι, η όμικρον είναι μία σαφώς πιο ήπια μετάλλαξη, αλλά εξαιρετικά πιο μεταδοτική από την Δέλτα και την Άλφα, με αποτέλεσμα να μολύνεται πολύ περισσότερος κόσμος. Αυτό σημαίνει πως, πρακτικά, αν η θνητότητά της είναι κάτω από το 1% (εν συγκρίσει με το 3% των «προκατόχων» της) αλλά μολύνει +60% κόσμου, τότε οι νεκροί θα είναι περισσότεροι. Απλά, ερεβώδη μαθηματικά είναι.
Κι εδώ φτάνουμε στο ερώτημα του τίτλου: πόσο δύσκολο είναι να επανέλθει το πιο απλό (μα άκρως αποτελεσματικό) μέτρο της χρήσης της μάσκας στους εσωτερικούς χώρους; Θυμίζουμε πως τώρα αν σε ένα γραφείο μιας επιχείρησης βρίσκονται 10 άτομα, φερ’ ειπείν, ουδείς είναι υποχρεωμένος να φορέσει την μάσκα του.
Προσοχή: δε λέμε για τους εξωτερικούς χώρους (που κι εκεί κολλάει ο covid, αλλά σε σαφέστατα μικρότερο ποσοστό) που ορθώς δεν εφαρμόζεται, ιδίως το καλοκαίρι στην Ελλάδα με τη θερμοκρασία να θυμίζει επίπεδα ήλιου, αλλά μόνο για τους εσωτερικούς. Εκεί, δηλαδή, που ο κίνδυνος μετάδοσης είναι πολύ πιο μεγάλος.
Και είναι ακόμα πιο αδήριτη η ανάγκη για χρήση της μάσκας στους κλειστούς χώρους, καθώς ο αριθμός των τεστ έχουν πέσει στα τάρταρα- κι αυτό είναι το ακόμα πιο ανησυχητικό: παρά το ότι γίνονται πολύ λιγότερα τεστ, τα κρούσματα παρουσιάζουν αύξηση 200 και 300% εν συγκρίσει με πριν από 15 μέρες.
Φυσικά, με τις τιμές των μασκών N95 να βρίσκονται στον θεό, θα πρέπει οι υπεύθυνοι να πάψουν να παριστάνουν τους άγιους και να βρουν μία λύση στο πώς θα τις ρίξουν, διότι ακόμα κι αν επιστρέψει το μέτρο, το μηνιαίο κόστος αγοράς τους είναι απαγορευτικό για τον μέσο (αν έχει μείνει, δηλαδή, μεσαία τάξη) Έλληνα.
Μέχρι να επανέλθει η στοιχειώδης λογική στην εφαρμογή των μέτρων και την χαλάρωσή τους, θα ζούμε τη μέρα της Μαρμότας. Μόνο που…
Μόνο που εκείνο ήταν κωμωδία.
Εδώ μιλάμε για δράμα.