Η πολιτική είναι ένα παιχνίδι που για να το κερδίσεις πρέπει να το παίξεις ομαδικά. Υπάρχουν πολλοί που μπερδεύονται και νομίζουν πως επειδή έχουν υπάρξει μπόλικοι μεγάλοι ηγέτες στο πεδίο της πολιτικής, το να κάνεις καριέρα σε αυτή είναι ζήτημα ατομικού ταλέντου. Δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο λανθασμένη μια τέτοια εκτίμηση.
Ακόμα και τα πιο προσωποκεντρικά κόμματα αποτελούν ολόκληρους μηχανισμούς ανθρώπων που πρέπει να λειτουργούν συλλογικά για να παραχθεί συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Και από εκεί και πέρα, μέσα από έναν τέτοιο μηχανισμό μπορεί να αναδυθεί κάποια ηγετική προσωπικότητα. Τα κόμματα που πάνε να φτιαχτούν με ανάποδο τρόπο (όπως, για παράδειγμα, το Ποτάμι) είναι καταδικασμένα να αποτύχουν.
Στις αρχές των ο0s, σε αυτή ακριβώς την παγίδα είχε πέσει ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Σήμερα, μπορεί ελάχιστοι άνθρωποι να το θυμούνται, αλλά εκείνη την περίοδο ο Αβραμόπουλος όχι είχε απλά είχε φτιάξει κόμμα αλλά οι πρώτες εκτιμήσεις έλεγαν πως είναι δεδομένο πως θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.
Το κόμμα του λεγόταν «Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών» και υπήρξε το αποτέλεσμα της σύγκρουσης του Αβραμόπουλου με τον Κώστα Καραμανλή. Ήταν γενικά μια πολύ περίεργη περίοδος για το παραδοσιακό κόμμα της Δεξιάς: η πολιτική κρίση που βίωνε ήταν μεγατόνων. Το «Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών» (που από εδώ και στο εξής θα το αναφέρουμε ως ΚΕΠ για να μην γράφουμε όλο αυτό το μακρυνάρι) ήταν ένα «παιδί» αυτής της κρίσης.
Η ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2000 ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ για αυτή. Η κυβερνητική τετραετία 1996-2000 είχε φθείρει αισθητά το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη και η εκλογική νίκη του 2000 από την Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή θεωρούταν δεδομένη. Όταν χάθηκε, πολλά από τα στελέχη της τάχθηκαν ανοικτά εναντίον του Καραμανλή δείχνοντάς τον ως υπεύθυνο για το πατατρακ. Ένα από αυτά ήταν και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος.
Δήμαρχος της Αθήνας εκείνη την περίοδο, εκλεγμένος τόσο το 1994 (όταν και έκανε την έκπληξη και αν και άσημος πολιτικός νίκησε τον Πάγκαλο) όσο και το 1998, θεωρούταν πολύ βαρύ όνομα για την Νέα Δημοκρατία. Όταν έγινε κατανοητό ότι δεν μπορούσε να πάρει την ηγεσία του κόμματος, έφυγε φτιάχνοντας το δικό του κόμμα. Η πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή και το ΚΕΠ του Αβραμόπουλου έμοιαζε κάτι πολύ σημαντικό για ολόκληρο το μέλλον της εν ελλάδι πολιτικής σκηνής τότε.
Οι δημοσκοπήσεις έδιναν στο ΚΕΠ μέχρι και 24%! Με άλλα λόγια, θεωρούνταν κάτι παραπάνω από δεδομένο πως θα μπει στο κοινοβούλιο: χτυπούσε στα ίσια τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και την ΝΔ. Ο Τύπος της εποχής έκανε σοβαρές αναλύσεις μέσω των οποίων έλεγε πως «μπορεί ο Καραμανλής να έχει ακόμα τα στελέχη αλλά ο Αβραμόπουλος ελέγχει τα media»: και κάπως έτσι, το μεταξύ τους παιχνίδι έμοιαζε αμφίρροπο. Φυσικά, οι γενικολογίες του Αβραμόπουλου περί του «νέου και άφθαρτου» που πρέπει να επικρατήσει στην πολιτική, έμοιαζαν να γοητεύουν όλο και περισσότερο κόσμο (όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις).
Οι εχθροί του μιλούσαν για μπόλικες οικονομικές ατασθαλείες που συνοδεύουν το συγκεκριμένο κόμμα, για «περίεργες» πηγές χρηματοδότησης και για χρέη που αργά ή γρήγορα θα έσκαγαν σαν φούσκες. Οι έμμεσες κατηγορίες δεν αποδείχθηκαν ποτέ. Αλλά σύντομα, η οικονομική κατάρρευση ήρθε. Και μαζί της η πτώση της δημοτικότητας.
Χωρίς να γίνουν ποτέ γνωστές πολλές λεπτομέρειες, το ΚΕΠ άρχισε να καταρρέει οικονομικά. Και όσο περισσότερο κατέρρεε, τόσο λιγότερο προβαλλόταν από τα media (που στην αρχή το είχαν «ερωτευτεί»): η συνειδητοποίηση πως καμία δημοφιλία δεν μένει σταθερή σε υψηλά επίπεδα χωρίς την στήριξη των media και πως ποτέ η στήριξη των media δεν είναι ανεξάρτητη από οικονομικά δεδομένα, υπήρξε σκληρή για τον Αβραμόπουλο.
Η αναστολή της λειτουργίας του ΚΕΠ ως κόμμα ήταν το πρώτο καρφί στην ταφόπλακά του. Η μετατροπή του σε «Κίνηση Πολιτικού Προβληματισμού και Παρέμβασης», σε έναν όμιλο προβληματισμού δηλαδή, ήταν ένας τρόπος να ανακοινωθεί η διάλυση χωρίς να ανακοινωθεί. Το ΚΕΠ δεν «έζησε» ούτε δυο χρόνια: πριν λήξει το 2002 είχε διαλυθεί. Και η επιστροφή του Αβραμόπουλου στο παλιό του σπίτι (την Νέα Δημοκρατία) έμοιαζε με επιστροφή αποτυχημένου καριερίστα γιου στο πατρικό του…