Είναι το νόμιμο αυτόματα και ηθικό; Είναι η έννοια της δικαιοσύνης συνυφασμένη με την έννοια του νόμου ή μήπως ο νόμος είναι πολλές φορές άδικος;
Κατά την ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί νόμου, όλα αυτά είναι ψευτοδιλήμματα: ο νόμος απλά πρέπει να εφαρμοστεί και το αν συνοδεύεται από ένα είδος ηθικής ή όχι είναι μια ιστορία άλλη, καλή για φιλοσοφικές συζητήσεις αλλά μακριά από την αληθινή έννοια της πολιτικής.
Και κάπως έτσι, με αυτό δηλαδή ακριβώς το σκεπτικό, στο όνομα του νόμου η ανθρωπότητα έχει βιώσει ορισμένες από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της. Στην Ελλάδα, η πιο πρόσφατη τέτοια περίπτωση αφορά το πογκρόμ που έκαναν οι δυνάμεις της αστυνομίας στα Εξάρχεια, βγάζοντας μέσα από διάφορες καταλήψεις ολόκληρες οικογένειες προσφύγων είτε για να τις στοιβάξουν στα κελιά της Πέτρου Ράλλη είτε σε κάποιο στρατόπεδο προσφύγων, από αυτά που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και που κάποτε θα είναι η αφορμή για να ντρέπονται οι άνθρωποι αυτής της χώρας.
Οι φωτογραφίες που αποτύπωσαν την επιχείρηση της «σκούπας» ήρθαν να εντείνουν το θανατοπολιτικό κλίμα που είχε επιβληθεί στο κέντρο της Αθήνας από το πρωί εκείνης της ημέρας. Παιδάκια στην αγκαλιά των μανάδων τους να μπαίνουν μέσα σε κλούβες, να κλαίνε πίσω από τα τζάμια των οχημάτων της αστυνομίας, ο νόμος εφαρμόζεται, η τάξη επικρατεί, τι όμορφες εικόνες!
Και κάπως έτσι, ορισμένα άδεια κτίρια στο κέντρο της Αθήνα έγιναν εκ νέου κοινωνικά άχρηστα. Μπορεί όσο ζούσαν σε αυτά καταληψίες πρόσφυγες αυτόματα να ήταν κοινωνικά χρήσιμα κτίσματα, αλλά αφού ο νόμος έλεγε πως αυτό απαγορεύεται τι να κάνουμε τώρα;
Γιατί να ζουν σε ανθρώπινες συνθήκες πρόσφυγες μέσα σε αυτά, όταν μπορούμε να τους πετάξουμε σε καμιά σκηνή ή σε κάνα στενό δωμάτιο και τα συγκεκριμένα κτίρια να τα αξιοποιήσει ο Δήμος Αθηνών μπας και έρθει κάνας τουρίστας;
Άλλωστε, οι τουρίστες είναι πιο σημαντικοί από τους πρόσφυγες – θα συμφωνούσε και η Ελληνική Αστυνομία.
Η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα-ενορχηστρωτής όλης αυτής της επιχείρησης τόσο μέσα από τα κυβερνητικά της πόστα όσο και μέσα από τον έλεγχο του Δήμου (η «σκούπα» έλαβε χώρα την πρώτη μέρα της δημαρχίας Μπακογιάννη, ο οποίος προφανώς ήθελε να κάνει δυναμική αρχή), όχι απλά δεν έκρυψε τις συγκεκριμένες εικόνες, αλλά αντίθετα τις πρόβαλε μέχρι εκεί που δεν πήγαινε: ενώ τα στελέχη της έκαναν γύρους στα κανάλια και περηφανευόντουσαν για την αναλγησία της δεξιάς κυβέρνησης, αμέτρητοι άνθρωποι ανατρίχιαζαν με τις εικόνες αυτές.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτή η αντίδραση της κοινής γνώμης.
Υπάρχει άλλωστε και εκείνη η κοινωνική κατηγορία που βλέποντας τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης επιχείρησης, ζητωκραύγαζε, γέμιζε από ηδονή που επιτέλους «έμπαινε τάξη», που επιτέλους «καθάριζαν τα Εξάρχεια».
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα: δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που μια κυβέρνηση… ξεφεύγει, είναι ωστόσο -τουλάχιστον μεταπολιτευτικά- μια από τις ελάχιστες φορές που μια κυβέρνηση δεν νιώθει πως θα έχει πολιτικό κόστος εξαιτίας των πράξεών της, που νιώθει πως μέσω αυτών καταφέρνει να συσπειρώσει και να… πωρώσει ένα σημαντικό κομμάτι ψηφοφορών.
Η Νέα Δημοκρατία μοιάζει να μην ασκεί απλά ακροδεξιά πολιτική αλλά κάνει κάτι ευρύτερο από αυτό: γαλουχεί ακροδεξιές αντιλήψεις και στη συνέχεια απευθύνεται σε αυτές. Διότι νιώθει πως έτσι μπορεί να εδραιωθεί κυβερνητικά.
Ο πάτος της ελληνικής πολιτικής σκηνής έχει τρυπήσει προ πολλού…