Ο Μπογδάνος και τα Μπογδανοειδή αυτής της χώρας δεν είναι νέο φαινόμενο. Δεν είναι καν φαινόμενο αυτής της χώρας αν το καλοσκεφτούμε. Ο Μπογδάνος, ο Κυρανάκης και οι άλλοι light ακροδεξιοί είναι η προσωποποίηση της alt-right που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει την εμφάνισή της σε όλο τον “πολιτισμένο” κόσμο. Τι ακριβώς πρεσβεύουν όμως;
Εδώ η απάντηση δεν είναι εύκολη. Γιατί ναζί δεν ήταν μόνο ο Χίτλερ και οι αξιωματικοί του, αλλά και όλοι εκείνοι οι επιχειρηματίες που μπορεί να μη συμμετείχαν στις θηριωδίες του τρίτου ράιχ, αλλά τα είχαν καλά μαζί του για να γίνονται οι δουλίτσες τους. Ή τουλάχιστον έτσι μας έπεισαν.
Τηρουμένων των αναλογιών, αυτή είναι και η ελληνική βερσιόν της εναλλακτικής δεξιάς (sic). Ακροδεξιοί που δεν κακοποιούν σωματικά – λεκτικά όμως του δίνουν και καταλαβαίνει, ακροδεξιοί που δεν έχουν σβάστικες στα χέρια – δεν πολυδυσκολεύονται όμως να αρθρώσουν φασιστική ρητορική κατ’ εξακολούθηση μάλιστα, ακροδεξιοί που αυτοπροσδιορίζονται φιλελεύθεροι γιατί απλά δεν έχουν το θάρρος να παραδεχτούν δημόσια τα πιστεύω τους. Με σκοτεινή εξαίρεση τον κύριο Βορίδη, που μετά το απαραίτητο ξέπλυμα από ΜΜΕ και Καρατζαφέρη, δεν λογίζεται πια ως τραμπούκος, αλλά ως συντηρητικός φιλελεύθερος (!) πολιτικός, με πολύ σημαντική επιρροή μάλιστα στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος.
Αυτοί οι τύποι λοιπόν έχουν βαλθεί να μας επιβάλλουν την κανονικότητά τους. Μία λέξη που αν τα ελληνικά λεξικά είχαν χέρια θα έσκιζαν τη σελίδα που την εμπεριέχει. Γιατί ο ορισμός της “κανονικότητας” αγνοείται. Ψάχνοντας διάφορα λεξικά, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν τον βρήκα. Στην (μη) αξιόπιστη wikipedia βρίσκουμε πως “κανονικότητα = το να συμβαίνουν τα γεγονότα όπως συνηθίζουν ή όπως έχει οριστεί”. Ποιος διάολο έχει ορίσει τον τρόπο που συνηθίζουν τα γεγονότα να συμβαίνουν;
Εδώ βρίσκεται η μαγική απάντηση. Αυτό που επιχειρείται μέσω της διάδοσης της “κανονικότητας” από την ακροδεξιά πτέρυγα της κυβέρνησης και των φιλικών προς αυτή ΜΜΕ (δηλαδή την πλειοψηφία αυτών), είναι το να ξαναγραφτεί η ιστορία. Είναι η αγωνιώδης προσπάθεια να μας πείσουν ότι θα υπάρχουν νεκροί πρόσφυγες στο Αιγαίο γιατί έτσι συνηθίζεται, θα υπάρχει αστυνομική βία γιατί έχει έτσι οριστεί στην αστική Δημοκρατία ότι πρέπει να συμβαίνει ή ότι πρέπει όσοι εισέρχονται παράτυπα στη χώρα μας να φυλακίζονται σε ξερονήσια, γιατί, βρε αδερφέ, πρέπει να αποτινάξουμε τα μετεμφυλιακά και μεταδικτατορικά ταμπού. Αυτό το τελευταίο ήταν “Μπογδανισμός”.
Στις πρόσφατες διαδηλώσεις στη Χιλή, ένα από τα πιο διάσημα πλέον γκράφιτι γράφει: “Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα είναι το πρόβλημα”. Πρόβλημα είναι για εμάς. Και ποιοι είμαστε εμείς; Οι απέναντι. Όσοι δεν θέλουμε να πράττουμε ή να σκεφτόμαστε με τον τρόπο που συνηθίζεται ή έχει οριστεί. Όχι απαραίτητα κομματικοί αντίπαλοι του κάθε Μπογδάνου (προφανώς δεν είναι όλοι στη ΝΔ σαν αυτόν), αλλά εκείνοι που δεν γουστάρουμε την “κανονικότητα” να μας την ορίζει όπως γουστάρει ο κάθε ακροδεξιός κήνσορας με ενσωματωμένη γραβάτα.
Γιατί κάποιοι δεν θέλουμε ξερονήσια για κανέναν. Ούτε για τους Μπογδάνους αυτού του κόσμου. Θέλουμε τους Μπογδάνους απέναντι, θέλουμε τους Μπογδάνους να μπορούν να πιστεύουν ό,τι θέλουν, αρκεί να μην νομίζουν ότι είναι φυσιολογικό, να μην προκαλούν και να κάνουν ό,τι θέλουν στο σπίτι τους και όχι έξω στο δρόμο. Γιατί αν με ρωτήσει το παιδί μου τι θέλει να κάνει ο κάθε Μπογδάνος, εγώ τι θα του πω;
Και ναι, έχω πρόβλημα με τους Μπογδάνους και όχι, δεν έχω φίλους Μπογδάνους. Ευτυχώς.