Το εντυπωσιακό με την εκπληκτική άνοδο της ακροδεξιάς στις πρόσφατες εκλογές -και μάλιστα σε μια συγκυρία που η κυβέρνηση έχει χαρακτηριστικά που πανεύκολα θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν στο να ενσωματωθούν σε αυτή οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι- δεν έγκειται ούτε μόνο στα νούμερά της ούτε στον αριθμό των κομμάτων που μπήκαν στη Βουλή. Κυρίως, έγκειται στο γεγονός ότι δυο από αυτά τα κόμματα δεν ήταν καν γνωστά στην συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας μέχρι και πολύ πρόσφατα.
Και αν οι «Σπαρτιάτες» αποτελούν επί της ουσίας το κόμμα – όχημα του Κασιδιάρη και η πρωτοφανής άνοδός τους εξηγείται λόγω της «γραμμής» που έριξε στους πιστούς ακόλουθούς του ο καταδικασμένος πρώην χρυσαυγίτης από τις φυλακές -γεγονός που από μόνο του παραμένει εντυπωσιακό- για το έτερο κόμμα που ήρθε από το πουθενά και βρέθηκε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να κατέχει κοινοβουλευτικά έδρανα, η διαδικασία ανόδου του παραμένει αδιευκρίνιστη.
Ο λόγος φυσικά για την «Νίκη», το κόμμα που υπερασπίζεται την απαγόρευση των εκτρώσεων, τάσσεται ανοιχτά ενάντια στην ισότητα των φύλων, θέλει να αλλάξουν τα σχολικά βιβλία και να γίνεται μάθημα αγνότητας στα σχολεία, κλείνει το μάτι στην εναντίωση στα εμβόλια και γενικά, επιχειρεί να προωθήσει στον δημόσιο διάλογο αντιλήψεις που στο πρόσφατο παρελθόν θα ορκιζόμασταν πως οι κοινωνίες τις έχουν αφήσει για τα καλά πίσω. Φυσικά, με μια δεύτερη σκέψη θα καταλαβαίναμε πως κάνουμε λάθος.
Όλα αυτά που υπερασπίζεται η «Νίκη» μοιάζουν εκ πρώτης όψεως να μην διαφέρουν ιδιαίτερα από τα όσα υποστηρίζουν σε γενικές γραμμές οι «Σπαρτιάτες» ή η «Ελληνική Λύση» και αυτός είναι άλλωστε και ο αυτονόητος λόγος που το εν λόγω κόμμα κατηγοριοποιείται πολιτικά στον χώρο της ακροδεξιάς. Όμως σε αντίθεση με την οσμή λαϊκής δεξιάς που κουβαλάει το κόμμα του Βελόπουλου αλλά και τον (φιλο)ναζιστικό χαρακτήρα που έχει το (ας μην κρυβόμαστε) κόμμα του Κασιδιάρη, τα ειδικά χαρακτηριστικά της «Νίκης» και κατ’ επέκταση των ψηφοφόρων της είναι άλλης υφής. Η «Νίκη» πρώτα και κύρια είναι ένα «χριστιανικό» κόμμα.
Προεκλογικά, άνθρωποι της εκκλησίας φρόντισαν τόσο σε επίσημους όσο και σε ανεπίσημους τόνους να διαψεύσουν τις φήμες και τις εκτιμήσεις πως η «Νίκη» αποτελεί τον ξεκάθαρο πολιτικό εκφραστή της ίδιας της εκκλησίας και πως η τελευταία εμπλέκεται στην προώθησή της. Όμως είτε πιστεύει κανείς αυτές τις διαψεύσεις είτε όχι, αυτό που δεν μπορεί να διαψευστεί είναι το γεγονός πως η «Νίκη» αποτελεί πράγματι την πολιτική έκφραση των ενεργών χριστιανών της κοινωνίας, εκείνων που για κάθε προσωπική τους επιλογή συμβουλεύονται τον πνευματικό τους, πάνε κάθε Κυριακή στην εκκλησία, προσεύχονται στο τραπέζι το μεσημέρι και κάνουν σοκαρισμένοι τον σταυρό τους αν ακούσουν κάποια ιερόσυλη βρισιά.
Όλο αυτό το κοινωνικό δυναμικό, εκείνο δηλαδή των ανθρώπων που όχι απλά δηλώνουν χριστιανοί -όπως άπειροι άνθρωποι στην Ελλάδα- αλλά αποτελούν το πιστό ακροατήριο της εκκλησίας, είναι ένα δυναμικό που μόνο αν προσεγγιστεί απλοϊκά θα βγει το συμπέρασμα πως διακατεχόταν ανέκαθεν από μια συγκροτημένη εκλογική συμπεριφορά. Μπορεί κοιτώντας ως εξωτερικός παρατηρητής αυτόν τον κόσμο να έβγαζες το συμπέρασμα πως αυτονόητα είναι η κλασική ακροδεξιά που αποτελεί την πολιτική του στέγη, όμως στην πραγματικότητα, ήταν ένα κοινό διαχεόμενο σε όλα τα πολιτικά κόμματα: δίχως υπερβολή, ένας ενεργός χριστιανός θα μπορούσε να ψηφίζει μέχρι και ΚΚΕ. Η κοινωνία άλλωστε είναι πολύ πιο περίπλοκη από τις αυστηρές πολιτικές κατηγοριοποιήσεις.
Η «Νίκη» είναι το κόμμα που κατάφερε να συνενώσει όλο αυτόν τον πάλαι ποτέ διαχεόμενο πολιτικά κόσμο, να του δώσει συγκεκριμένη πολιτική στέγη, να τον ενοποιήσει σε κοινοβουλευτικό ποσοστό. Η Ελλάδα άλλωστε είναι μια χώρα που μόνο στα χαρτιά έχει ένα ουδέτερο θρησκευτικά κράτος και επικρατεί ανεξιθρησκεία: στα σχολεία τα παιδιά κάνουν ακόμα την (χριστιανική) προσευχή, στις δημόσιες υπηρεσίες υπάρχουν χριστιανικές εικόνες στους τοίχους, ο περίφημος διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας μοιάζει (ακόμα) με μακρινό σενάριο. Η εκκλησία στην Ελλάδα είναι πολιτικός παράγοντας και αυτό δεν είναι ζήτημα οπτικής αλλά αναμφισβήτητη πραγματικότητα.
Υπό μια έννοια, δεν έχει τόση σημασία το αν η «Νίκη» αποτελεί το επίσημο κόμμα της εκκλησίας. Ας είμαστε καλοπροαίρετη και ας δεχθούμε τις διαψεύσεις των ανθρώπων της εκκλησίας. Η ουσία στην άνοδό της έγκειται στο γεγονός ότι η υψηλή παρεμβατικότητα της εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα του τόπου δεν θα μπορούσε παρά να «γεννήσει» και το αντίστοιχο πολιτικό ακροατήριο. Είτε η «Νίκη» αποτελεί ένα γαλουχημένο πολιτικά φαινόμενο είτε μια αυθόρμητη συνθήκη, είναι η προαναφερθείσα εκκλησιαστική παρεμβατικότητα που την γιγάντωσε. Σε μια εποχή που η ακροδεξιά ελλείψει κεντρικού φορέα όχι απλά δεν διαλύεται αλλά αντίθετα, γίνεται πολυτασική δεν θα μπορούσε να μην αναδυθεί ένα κόμμα σαν την «Νίκη».
Ο χριστιανικός φανατισμός έχει τον δικό του πολιτικό φορέα στη Βουλή και όσοι στο παρελθόν υποτίμησαν την δυναμική του αλλά και την δυνατότητά του να δημιουργεί κοινωνικό κλίμα, βρίσκονται τώρα προ δυσάρεστων εκπλήξεων…