«Όταν έρθει η στιγμή που η σιωπή αποκτήσει τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο, τότε είναι που οι λέξεις έχουν την μεγαλύτερη αξία να ακουστούν». Αυτό θα μπορούσε να είναι η ουσία της παράστασης Colossus του Θάνου Παπακωνσταντίνου στο Ίδρυμα Κακογιάννης. Κανένας διάλογος, 5 μικροί μονόλογοι. 4 γυναικείοι, 1 αντρικός. Μια σαφής αναλογία για το που θέλει να σταθεί ο σκηνοθέτης. Πρώτα ήρθαν τα «Venison» (2012) και «Pedestal» (2013). Το τελευταίο και το μεσαίο εδάφιο της τριλογίας της Ορέστειας. Οι έσχατοι έσονται πρώτοι και ο Αγαμέμνων παίρνει την τελευταία του θέση.
Πρώτα οι Ευμενίδες, μετά οι Χοηφόροι, τέλος αυτός. Η παραλληλία επίσης εναργής. Όλο μαζί μια παραλληλία για τον πόλεμο. Χωρίς βαρβάτο σημερινό αντίκρυσμα θα έλεγε κανείς. Αν επιλέξεις να εστιάσεις στην τυπική έννοια του όρου, ίσως. Αν επιλέξεις να σταθείς σε όλες τις συμπαραδηλώσεις της λέξης, τότε αναντίρρητα βρίσκεις αντιστοιχίσεις. Η τραχιά βαρβαρότητα έρχεται να κλείσει την αφήγηση του Θάνου Παπακωνσταντίνου. «Το κάθε κομμάτι του κύκλου αποτυπώνει το πώς ο άνθρωπος, ξεκινώντας από ένα οργανωμένο σκηνικό σύμπαν, καταλήγει στη βαρβαρότητα και την κτηνωδία» λέει σε συνέντευξη του στο naftemporiki.gr.
Μια γυναίκα στην προαιώνια θέση της. Στις ρίζες της οικίας. Να θέτει εαυτόν στην διάθεση των ανδρών στρατιωτών. «Αφέντη μου, πρίγκιπα μου» ξεπροβοδίζει τον άντρα. Έτσι τον υποδέχεται κιόλας. Μόνο που οι χροιές διαφέρουν. Από το εις το επανιδείν μέχρι το καλώς επέστρεψες μεσολαβεί μια τεράστια αλλαγή. Μια αλλαγή που ξεκίνησε να συντελείται ασύνειδα κι έφτασε σε ένα απόλυτα συνειδητό επίπεδο.
«Κράτα μακριά όλους τους κινδύνους που έρχονται απ΄έξω από το σπίτι. Εγώ θα φροντίσω για να ζήσει η ηρεμία και η ασφάλεια εντός του σπιτιού». Αυτή η υπόσχεση μπορεί να σταθεί σε καιρό ειρήνης και εθελούσιας υποταγής της πανάρχαιας αγριάδας που έχει φυτεμένη μέσα του ο άνθρωπος. Στο πλαίσιο του Colossus ο άνθρωπος σπάει το κοινωνικό συμβόλαιο. Αγνοεί για το πανοπτικό. Θέλει να ξεσκίσει σάρκα και δεν θα σταματήσει στο όνομα καμίας κοινωνικής ευταξίας.
Το σπίτι του καθενός είναι ένα καταφύγιο. Ακόμα κι αυτό όμως δεν μπορεί να κρατήσει απ΄έξω φαντάσματα που κατατρύχουν και αρπακτικά που αγκάλιασαν το έρεβος. Μια λευκή και αδιόρατη Ιφιγένεια απευθύνεται στην Κλυταιμνήστρα-Πηνελόπη. Το μόνο σημείο της παράστασης που ο μονόλογος έχει έναν ορατό αποδέκτη. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τα λόγια διαχέονται στον άνεμο με ελπίδα να φτάσουν στεντόρεια εκεί που πρέπει. Αλλά κι αν δεν πάνε πολύ μακριά, θα πάνε σίγουρα κάπου. Κι αυτό το κάπου θα τα σπρώξει με μεγαλύτερη δύναμη. Ξαφνικά, η γυναίκα που ήταν σε μια διαρκή κίνηση σώματος σταματά. Δεν καθαρίζει όσα έχει ήδη καθαρίσει.
Τα έπιπλα έχουν γλυτώσει προς το παρόν από τη σκόνη. Η σάρκα από την άλλη θα πρέπει να δει πως θα εκδιώξει τους σκόρους της. Τώρα ο νους είναι εκείνος που θα περιεργαστεί. Αν το να στέκεις στο πλάι του άντρα, του πατέρα, του γιου σημαίνει να ανοίγεις τις πόρτες σου σε τέρατα, τότε να θυσιαστούν όλα. Να εξαφανιστούν για να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Πιο στέρεο.
Η γυναίκα και μητέρα υποδέχεται τον άντρα και τον σκοτώνει. Από την δική της μήτρα εκπορεύονται τα πάντα στον κόσμο. Εφόσον έχουν κακοφορμίσει, τότε θα τα ρουφήξει πάλι πίσω και μόνο όταν εξαγνιστούν θα ξαναζήσουν. Αίμα. Κατακόκκινο. Όπου κι αν κοιτάξεις αίμα. Νωπό ή ξεπλυμένο. Σε χλαίνες νεκρών στρατιωτών. Στη μπανιέρα. Στο φόρεμα. Στις ίνες. Η κτηνωδία ανακαλύπτει πάντα τις χαραμάδες για να εξαπλωθεί.
Το κοντέρ του κόσμου μηδενίζει. Θα μηδενίζει εσαεί. Τα Σόδομα και Γόμορα μιας άλλης Ιστορίας. Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου «αγκαλιάζει» το Colossus με ήχους και σιωπή. Αταίριαχτα κι όμως ταιριαχτά. Ντουλάπια που κοπανιούνται. Ήχος ορατός. Ένας μετρονόμος και ένα πολεμικό εμβατήριο. Ήχοι άπιαστοι, αόρατοι. Όλα μαζί καθαγιάζουν τις πολιτείες και «δυσδαιμονίζουν» τις ατομικότητες. Δεν φταίει η καταπίεση ενός συστήματος. Φταίει το κάθε εγώ. Τα συσπώμενα πρόσωπα των τριών στρατιωτών δίνουν σχήμα σε αυτή την ενδογενή καταδυνάστευση. Τα τικ ορθώνονται για να συγκρατήσουν το ταραχώδες χαμόγελο, τον βρυχηθμό του ανθρώπου απέναντι στο μακελειό. Αιμοδιψείς. Τη στιγμή που αφήνουν στο έδαφος ένα ρούχο, την ίδια στιγμή καυχιούνται. «Σκότωσα 20», «Εγώ 45», «Εγώ 100» θα μπορούσαν να λένε σε έναν διαγωνισμό.
Η Μαρία Καλλιμάνη, η Ελένη Μολέσκη, ο Θάνος Παπακωνσταντίνου και οι 3 στρατιώτες αιρετικά στέρεοι στους ρόλους τους. Καθαρότητα έκφρασης, σωστή ένταση, λαλίστατες σιωπές. Οι φωνές τους κάνουν backing vocals στις υπάρξεις τους. Στις θέσεις τους. Τοπικά και ιστορικά. Το πέπλο που στήνει έναν τοίχο ανάμεσα τους και στο κοινό εξυπηρετεί την ασφάλεια των θεατών. Τα φαντάσματα και τα όρνια σταματούν την παρέλαση τους μπροστά στο πέπλο. Μάλλον γιατί πίσω από αυτό έχουν μια θολή υπόσταση.
Μοιάζουν με αυτές τις τάπες που είχαν τα γαριδάκια όταν ήμασταν μικρά. Που όσο τις κουνούσες αποκτούσαν μια διαφορετική απεικόνιση. Κάπως έτσι ολοκληρώνεται το Carnage. Η μεγάλη σφαγή. Το Colossus είναι το τέλος της διαδρομής.
Συντελεστές Παράστασης:
Σύνθεση κειμένου – σκηνικός χώρος – σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου, σκηνικά – κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού, κίνηση: Χαρά Κότσαλη, σύνθεση ήχων: Αντώνης Μόρας, σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα, γλυπτική: Αλέκος Μπουρελιάς, βοηθός σκηνοθέτη: Αριάννα Χατζηγαλανού, διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα, παραγωγή: ΛΥΚΟΦΩΣ Γιώργος Λυκιαρδόπουλος – Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ερμηνεύουν: Μαρία Καλλιμάνη, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Ελένη Μολέσκη, Ιωάννα Μιχαλά, Βασίλης Βηλαράς, Γιάννης Ασκάρογλου, Τάσος Τσουκάλης – Δημητριάδης.
Πληροφορίες: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης: Πειραιώς 206 – Ταύρος, τηλ.: 210 3418550. Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 15 ευρώ, μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65 ετών): 12 ευρώ. Μέχρι 28 Μαΐου