Μια από τις αναμνήσεις που θα με στοιχειώνουν όσο προσθέτω μέρες στο ριζικό μου είναι ο παππούς μου να παίρνει ένα σταυρόλεξο και να μου δίνει να κάνω ό,τι μου αρέσει. Γύρω στα 6-7 χρόνια μου δεν θα μπορούσα να κάνω πολλά σε συμπλήρωση σταυρολέξων. Έτσι, κατέληγα πάντα να γοητεύομαι από τις τελείες που πρέπει να ενώσεις για να βγει ένα σχέδιο. Τότε αρκούσε ένα στυλό, λίγο μελάνι και απαντούσες στο κρυμμένο νόημα. Όσο μεγαλώνω βλέπω ότι όλα στον κόσμο είναι κουκκίδες. Και περιμένουν να απλώσεις το χέρι σου στο έδαφος, να σηκώσεις το ήθος, την αγάπη, την αλληλεγγύη, τη λύπη, το μίσος, την αιματοχυσία, ώστε να ενωθούν. Η Μητρόπολη του Αργύρη Πανταζάρα είναι ένα σεμινάριο ένωσης κουκκίδων.
Μόνο που στις αναδυόμενες εικόνες των ημερών μας δεν υπάρχει μελάνι. Δεν υπάρχουν χέρια που να απλώνονται. Δεν υφίστανται αγγίγματα με τη Μητέρα. Τα εργαλεία του καθενός είναι τα άψυχα σώματα. Των άλλων. Των εκεί άλλων. Των αυτών εαυτών. Όχι των εμών. Μέχρι να γίνει κι αυτός η τσάπα του επόμενου. Μέχρι εγώ να γίνω καλέμι, εσύ αμόνι, ο άλλος φτυάρι.
Ντρέπομαι. Φοβάμαι. Μη μ΄αγγίζεις. Έχω αίματα στα χέρια μου, θα σε λερώσω. Ο Αργύρης Πανταζάρας, ιθύνων νους για τη Μητρόπολη, φωνάζει γύρω του. Λέξεις που ακούστηκαν ξέχωρες σε αρχαία θέατρα, σε αρχαίους χώρους, από αρχαίες φωνές. Τόσο αρχαίες που σήμερα δεν φτάνει ούτε ίχνος από την ηχώ τους.
Η Αντιγόνη. Ο Οιδίποδας. Ο Ίακχος. Μια Βάκχα. Η Μήδεια. Ο Ηρακλής. Όλοι ουρλιάζουν τη φωνή τους προς το θεϊκό κενό. Όλοι γδέρνουν τις φωνητικές τους χορδές προς τους πολύχρυσους Θεούς. Ο θάνατος, ο φόνος, η μητροκτόνος, το αίμα, τα παιδιά, μια αειφόρος οδύνη συνδέουν τα 5 αρχαία κείμενα που συνέθεσαν ο Πανταζάρας και η Ελίνα Μαντίδη στην Μητρόπολη.
Σε ένα κυβιστικό θέαμα, όπου τα γεωμετρικά σχήματα ορίζουν τις αποστάσεις και τις θέσεις, 7 ηθοποιοί ενώνουν τις κραυγές τους. Ενώνουν τα δυνατά τους χτυπήματα στο έδαφος. Ένα έδαφος που τρίζει και καταργεί χορικές και χρονικές αποστάσεις. Ο Κρέοντας συναντάει την υπεροψία του Οιδίποδα, την αντίσταση του Πενθέα και ο Ηρακλής επικοινωνεί με τη Μήδεια. Οι δολοφόνοι γίνονται σύμβολα. Και οι δολοφονημένοι ξεχασμένοι. Το έργο έρχεται να αποκαταστήσει αυτή την αδικία. Αν γυρίσεις το χρόνο στις αρχές του 2016, θα ακούσεις τα λόγια του Αργύρη. Σε ένα μέρος του πλανήτη γιγαντώνονται οι δολοφόνοι. Ο κόσμος ξέρει αυτούς. Αγνοεί τους νεκρούς. Όχι μόνο γιατί είναι πολλοί. Αλλά γιατί η μνήμη δεν έχει αντοχή για άλλο θάνατο. Της αρκεί να αναμένει τον δικό της. Οπότε επικεντρώνεται στους ζωντανούς.
Οι ηθοποιοί κρατούν στα χέρια τους απλά αντικείμενα. Ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί. Λεπτά σιδερένια κοντάρια. Ένας νεκρός ανασταίνεται. Ένας μαυροφορεμένος Άδης βρυχάται. Μια θλιμμένη γυναίκα με τα πόδια γυμνά περιπλανιέται στην πίκρα και τη σκοτεινιά της ύπαρξης. Είναι μεγάλο ζόρι να ζεις. Να επιβιώνεις. Να υποτάσσεις τα ορμέμφυτα. Να πρέπει να υπακούσεις στην αγάπη για την πατρίδα και να σκυλεύσεις την αγάπη για το παιδί σου, τον άνθρωπο σου.
Στο τέλος της παράστασης όλοι μαζί μετακινούνται. Μια ιεροτελεστία. Ένας χορός απευθυνόμενος στα θεμέλια του σύμπαντος. Λες και με τις διαρκείς κινήσεις τους αλλάζουν τις τεκτονικές πλάκες της ανθρώπινης μοίρας. Με μια μουσική που λες και την συνέθεσαν οι ροές των ψυχών που χάνονται αδίκως από τις πρώτες αναπνοές της Γης, τα λόγια παίρνουν άλλες διαστάσεις. Συγκινούν, πονάνε με τον ίδιο τρόπο που το βιώνουν οι πρωταγωνιστές. Γίνεσαι μέρος μιας άλλης πραγματικότητας.
Ο Πανταζάρας ευρισκόμενος στο υψηλότερο σημείο κοιτάζει αφ΄υψηλού τους άλλους. Λες και κάποιο θεϊκό χέρι τον όρισε ανώτερο. Λες και κατέχει την αποκλειστικότητα της ουσίας της ζωής. Και δείχνει να το πιστεύει. Αλαζονικά μιλά, αλαζονικά κοιτά. Τα δάκρυα και το τρέμουλο έρχονται να κατεδαφίσουν τις φενάκες του. Όλοι μας οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τον φόβο του άλλου σαν δικό μας. Γιατί όταν γίνει δικός μας, ίσως να μην τον αντιμετωπίσει κανείς ατρόμητος για χάρη μας. Αυτή είναι η Μητρόπολη. Μια Μητρόπολη. Μια από τις πολλές. Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Υπήρξε κάποτε ένας κόσμος χωρίς Παρακείμενους κι Υπερσυντέλικους. Μόνο βραχύχρονοι αόριστοι. Η πρώτη μέρα είχε μόνο Ενεστώτες και Μέλλοντες. Τότε οι αρχαίοι έψαχναν τις μεγάλες απαντήσεις τους στο μέλλον. Τώρα…Τώρα εμείς αναζητούμε τις μεγάλες ερωτήσεις μας στο παρελθόν…
Κείμενα που ενώθηκαν:
Αντιγόνη (μετάφρ. Νίκου Α.Παναγιωτόπουλου), Οιδίπους Τύραννος (μετάφρ. Νίκου Α.Παναγιωτόπουλου), Βάκχες (μετάφρ. Γιώργου Χειμωνά), Μήδεια (μετάφρ. Γιώργου Χειμωνά), Ηρακλής Μαινόμενος (μετάφρ. Γιώργου Μπλάνα)
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Αργύρης Πανταζάρας
Δραματουργική Επεξεργασία-Διασκευή: Ελίνα Μαντίδη, Αργύρης Πανταζάρας
Σκηνικά: momentum set design
Κοστούμια: momentum
Φωτισμοί: Γιώργος Καρβέλας
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Κίνηση: Ηλίας Χατζηγεωργίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελίνα Μαντίδη
Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Γεωργία Μπούρα
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Διεύθυνση Παραγωγής: Κλεοπάτρα Γκίνη
Με τους: Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Μελισσάνθη Μάχουτ, Πέπη Κώνστα, Γιώργο Κατσή, Αγησίλαο Μικελάτο, Κωνσταντίνο Πλεμμένο, Αργύρη Πανταζάρα