Θα περίμενε κανείς πως η εποχή μας θα σκότωνε επιτέλους τις εξ ανάγκης ιδεολογίες. Τις επιβαλλόμενες και όχι τις επιλεγμένες. Δυστυχώς, απέτυχε. Κι αντί αυτές οι ιδεολογίες να εξαφανιστούν, άρχισαν να δυναμώνουν και να απλώνονται. Η παράσταση Το Μικρό Πόνι σπρώχνει στην άκρη μιας θεατρικής σκηνής ένα μέρος αυτής της απορίας.
Στη μικρή σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου – ο χώρος, η έκταση του, η ζεστασιά ή το κρύο του, παίζουν όλα τον ρόλο τους – η σκηνοθέτιδα Σοφία Καραγιάννη στήνει προβληματισμούς ανθρώπων που ταλανίζουν γενιές ολόκληρες. Η διαφορετικότητα. Η αποδοχή αυτής. Η διαφορετικότητα έφτασε να είναι μια ιδεολογία, αντί να είναι κάτι το αυτονόητο. Όλοι μας θέλουμε να ανήκουμε σε μια αγέλη, αλλά σκιρτάει το μέσα μας όταν μας λένε πως έχουμε κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το αλλιώτικο. Αυτό δεν είναι μια συζήτηση που θα τεθεί στο τραπέζι για να ακουστεί και μια άλλη πλευρά. Είναι κάτι που αποφασίστηκε πριν από αιώνες. Αυτό είναι ο ανθρωπισμός. Αυτό είναι ο άνθρωπος.
Το Μικρό Πόνι είναι ένα σχήμα που ενθηκεύει κάθε τέτοια σύγχυση. Δύο γονείς κλιμακώνονται σε μια καθημερινότητα τσακωμού και διαφορών. Το 10 ετών αγόρι τους, ο Λουίζμι, έχει μια σάκα με μονόκερους πόνι. Την αγαπάει, την έχει μαζί του πάντα, κοιμάται με την τσάντα στην αγκαλιά του. Όμως στο σχολείο είναι το άτομο που κοροϊδεύουν όλοι. Κανένα από τα άλλα παιδιά δεν δέχεται αυτή την τσάντα. Οι «μεγάλοι» χλευάζουν τον 10χρονο.
Η Ιρένε και ο Χάιμε είναι δύο γονείς που μπαίνουν στο βαγόνι μιας αγωνίας. Μιας μανιασμένης αγωνίας για την ακρίβεια. Η προσπάθεια τους να βοηθήσουν το παιδί τους ξεκινάει με μια αρχική ταραχή. Μικρή κλίμακα. Η ταραχή δεν αργεί να εξελιχθεί σε φόβο. Σε πανικό. Να του πάρουμε την τσάντα, να την πετάξουμε. Όχι να μην την αγγίξουμε. Αρέσει στο παιδί. Γιατί να υποκύψουμε σε όσα λένε οι άλλοι; Μα το παιδί κάθεται μόνο του στο θρανίο. Τις προάλλες του την έπεσαν 4-5 νταήδες, το έγδυσαν και προσπάθησαν να του βάλουν ένα μαρκαδόρο στον πρωκτό. Θέλω το παιδί μας να είναι φυσιολογικό, σαν όλα τ΄άλλα. Και πού ξέρουμε εμείς ποιο είναι το φυσιολογικό; Επειδή η πλειοψηφία υποστηρίζει κάτι, σημαίνει πως εμείς η μειοψηφία είμαστε λάθος αν πάμε σε κάτι άλλο;
Μια ατέρμονη συναισθηματική αναπήδηση. Ένα αυτοκίνητο σε χωματόδρομο, με λακκούβες και γκρεμό στο πλάι του. Αυτή είναι η ζωή της οικογένειας. Δύο γονείς που από τη μία καλούνται να στηρίξουν το παιδί τους και να πάνε κόντρα στον παραλογισμό. Από την άλλη όμως θέλουν να το «βαφτίσουν» στα νερά του νορμάλ. Όχι βέβαια γιατί το πιστεύουν. Αλλά για να βγάλουν από τους ώμους τους το βάρος ηθικών και υπαρξιακών διλημμάτων. Για να μην χρειαστεί να κλονιστεί η πίστη τους στον προοδευτικό τους εαυτό. Για να μη δουν ότι τελικά δεν είναι αυτά που είχαν πείσει το μέσα τους ότι είναι. Δεν είναι οι δυνατοί. Είναι κι αυτοί έρμαια. Ίσως αυτή να είναι και η πιο τραγική διαπίστωση της παράστασης.
Το Μικρό Πόνι, ο 10χρονος Λουίζμι, έχει αποδεχτεί με αυτή την παιδική ειλικρίνεια τον εαυτό του. Θέλει να είναι ένας μοβ μονόκερος και να ζήσει στο φεγγάρι. Δεν ενοχλεί απολύτως κανέναν. Και μοιάζει χαρούμενος με αυτό. Εκείνοι που «δέρνονται» από το μαστίγιο της αόρατης κριτικής της κοινωνίας είναι οι δύο γονείς. «Μας έβαλες στο στόχαστρο όλων των γονιών» λέει η Ιρένε στον Χάιμε. Αυτό είναι που την ενοχλεί. Όχι αν υπάρχει λογική σε αυτό που υφίσταται το παιδί της…
Κι ο Χάιμε δεν πάει πίσω. Η στάση του είναι η σωστή, αλλά τα κίνητρα του όχι. Δεν αντιδρά υπέρ του γιου του γιατί αγαπάει το πόσο διαφορετικός είναι. Αλλά για να δείξει την υποτιθέμενη ανωτερότητα του στους άλλους. Να έχει να τους την τρίβει στα μούτρα. Όλα αυτά δίνονται με έναν σπαρακτικό και την ίδια στιγμή βουβό τρόπο. Το τηλεφώνημα της δασκάλας για να πάνε οι γονείς στο σχολείο. Η τσάντα που πετιέται στα σκουπίδια. Το πικνίκ. Το φιλί. Η μαγεία που πρέπει να πιστέψουμε. Το υγιές παιδί που πέφτει σε ένα μυστήριο κώμα. Το λούνα παρκ. Ένα γύρω γύρω όλοι. Το ανηλεές κυκλικό τρέξιμο. Το στριφογύρισμα μέχρι να ζαλιστούν. Ίσως μόνο έτσι να αλλάζει το μυαλό. Με ένα παρανοϊκό και άναρχο τρέξιμο. Με την ανάσα να σπεύδει και τον ιδρώτα να χιμάει πάνω σου.
Είναι δοσμένο με τέτοιο τρόπο το Μικρό Πόνι, ώστε να σου δίνει συνείδηση μόνο το τέλος. Μέχρι εκεί ξεχνιέσαι διαρκώς. Μετράς μόνο την κάθε σκηνή. Όταν δεις το συνολικό βάρος, τότε τρομάζεις λίγο. Το κλείσιμο με το animated φιλμάκι δείχνει και το ποια είναι η πραγματική μας μάζα απέναντι στην αποδοχή εαυτού και των άλλων. Ελλιποβαρείς, κινούμενες κενότητες!
Συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Video animation: Αλέξανδρος Τσόχας
Εικαστική επιμέλεια αφίσας: Βασίλης Σελιμάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θαρύπου & Αντισθένους 7, 210 9212900, nkt.gr, Παρασκευή-Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00