Πάντοτε πίστευα και ακόμα πιστεύω ότι το να πετύχεις κάτι το κωμικό στο θέατρο είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Γιατί στο δράμα υπάρχει σύμπνοια των ανθρώπων. Ένα παιδί που πεθαίνει, μια σκληρή ασθένεια, ένας ακρωτηριασμός, ένας έρωτας που σε βγάζει από τη μοναξιά για να σε οδηγήσει στο τέλμα. Μοιάζει λες και οι άνθρωποι έκαναν ένα αντίστοιχο κοινωνικό συμβόλαιο για το τι τους προξενεί «δραματικά» συναισθήματα. Αντιθέτως, στο κομμάτι του χιούμορ, της κωμωδίας – διανθισμένης με μια τραγικότητα ή όχι – τα πράγματα είναι πολύ υποκειμενικά. Αυτή την υποκειμενικότητα την σπάει η παράσταση Περιστατικά που παίζεται στο Tempus Verum.
Ήδη από πέρσι είχε δώσει διαπιστευτήρια. Οπότε οι συντελεστές είπαν να το ανεβάσουν και για δεύτερη χρονιά το έργο. Και πολύ καλά κάνουν αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Το έργο του Δανιήλ Χαρμς βρίσκει μια αδιαπέραστη μεταφορά σε θεατρική σκηνή. Οι παράγοντες που μας οδηγούν σε αυτό το βαρύγδουπα θετικό συμπέρασμα είναι πολλοί. Πρώτα και κύρια η σκηνοθεσία της Νάνσυς Μπούκλη, μιας ηθοποιού που σε κάνει να αισθάνεσαι ήρεμος για την επόμενη μέρα του ελληνικού θεάτρου.
Τα Περιστατικά είναι ιστορίες δομημένες με τέτοιο τρόπο που σου δίνουν την εντύπωση ότι σχετίζονται, αλλά ταυτόχρονα κάνουν ξεκάθαρο ότι διαφέρουν. Αν τις απλώσεις σε έναν τεράστιο τοίχο ίσως ανακαλύψεις τις συνδέσεις τους. Χωρίς όμως να είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο για να αντιληφθείς περί τίνος πρόκειται.
Παρακολουθείς λεκτικές πολαρόιντ από μια κάποια καθημερινότητα; Γίνεσαι μάρτυρας ενός ψέματος; Βουτάς σε ένα όνειρο ή σε μικρούς ρουτινιάρικους φόβους; Τα περιστατικά είναι μέρος μιας αλήθειας ή αλήθεια μιας παραίσθησης. Με τον ιλιγγιώδη ρυθμό που εξελίσσεται η παράσταση τίποτα δεν είναι βέβαιο.
Αυτό αφορά το κειμενικό κομμάτι του Χαρμς. Γιατί όσον αφορά στο θεατρικό που ανεβαίνει από την περασμένη Τετάρτη και κάθε Τετάρτη τα πάντα περιτριγυρίζουν τις ιδέες της Νάνσυς και το πως αποτυπώνονται από τους τρεις ηθοποιούς. Λόγια που επαναλαμβάνονται σε αρκετά σημεία με διαφορετικό τονισμό και ένταση. Ταυτόχρονη περιγραφή από τους χαρακτήρες. Ένα παιχνίδισμα των τριών με το κοινό αλλά και μεταξύ τους.
Πολλές τρομερά εύστοχες επιλογές που συνεισφέρουν πρώτα απ΄όλα στο να σταθεί ο θεατής-παρατηρητής ως μέρος του έργου. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι να σε κάνει να αφεθείς ολοκληρωτικά και να σε «χτυπάει» ανελέητα η πρόζα και το έξυπνο χιούμορ που διαθέτει.
Η Άννα Χανιώτη είναι το άγριο, κάπως επαναστατικό χιούμορ. Ο Γρηγόρης Μπαλλάς μια αριστοφανική και συνάμα χιτσκοκική έκφανση. Τέλος, η Μαριάννα Λιανού εξισορροπεί τους άλλους δύο με τον κατευναστικό της τόνο και την ήρεμη πνοή που δίνει στον ρόλο της. Και οι τρεις κάνουν ξεκάθαρο ότι κομμάτι του ρόλου βρίσκεται μέσα τους και κομμάτι του εαυτού τους μένει για πάντα στον ρόλο. Κάπως έτσι κατακτούν σαν διαμφισβητούμενη γη τον θεατή.
Τα τελευταία χρόνια με πιάνω να έλκομαι από θλιμμένες ελεγείες κι από ιστορίες που επανασυνθέτουν τον μύθο του Άδραστου. Κι όμως είναι παραστάσεις σαν τα Περιστατικά που έρχονται να σου θυμίσουν ότι το ατομικό στόρι του καθενός μας διψάει για μικρές κοροϊδίες και ξεγελάσματα της αποδεχόμενης κατάστασης που λέμε αλήθεια!
‘ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ’, για 2η Χρονιά from nancy boukli on Vimeo.
Ταυτότητα Παράστασης:
Κείμενο: Περιστατικά, Δανιήλ Χαρμς
Μετάφραση: Ροδούλα Παππά*
Σκηνοθεσία: Νάνσυ Μπούκλη
Επιμέλεια Φωτισμού: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Ευτυχία Βλάχου
Επιμέλεια αφίσας: Παυλίνα Ζάχρα
Τρέιλερ: Δημήτρης Παπαναστασίου, Στάμος Δημητρόπουλος
Παίζουν: Άννα Χανιώτη, Γρηγόρης Μπαλλάς, Μαριάννα Λιανού
Θέατρο Tempus Verum, Ιάκχου 19, Κεραμεικός, Τηλ: 210 3425170, Κάθε Τετάρτη στις 18:30