Είναι φορές που το θέατρο δεν χρειάζεται να γίνει πολύπλοκο. Που θέλει απλώς να απαντηθεί με μια αμεσότητα και μια απλότητα. Φορές που ο σκηνοθέτης δεν εστιάζει στα δικά του βάθη, αλλά θέλει να δώσει μια μνεία αντάξια του χαρακτήρα. Στην περίπτωση της Απολογίας της Μαρί Κιουρί που παίζεται στο Θέατρο Σταθμός έχουμε ένα τέτοιο παράδειγμα. Η Κίρκη Καραλή, μια από τις πολύ φρέσκες και ανήσυχες ματιές του ελληνικού θεάτρου, σκηνοθετεί για δεύτερη φορά μέσα σε ένα τετράμηνο την Πέγκυ Τρικαλιώτη και της δίνει την ευκαιρία να κάνει μια από εκείνες τις ερμηνείες που αργότερα θα αναπολεί ως σταθμούς.
Η Μαρί Κιουρί είναι μια από τις γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο. Λάθος. Ένας από τους ανθρώπους που άλλαξαν τον κόσμο. Αρχικά μαζί με τον σύζυγο της Πιέρ και εν συνεχεία ολομόναχη. Αντικρούοντας τις αντιλήψεις της εποχής της. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τις πρώτες δύο δεκαετίες του 20ου αιώνα. Γυναίκα που να έχει δικαίωμα στον δημόσιο λόγο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Κι αυτό έδωσε την ευκαιρία στη γαλλική κοινωνία να την αποδομήσει και να της σβήσει το ατομικό επίτευγμα.
Μετά τον θάνατο του άντρα της η Μαρί Κιουρί έχασε αυτό το πέπλο της αξίας που προσέδιδε τότε ο σύζυγος στη γυναίκα. Όταν δε ερωτεύτηκε έναν άλλο, έναν παντρεμένο μάλιστα άντρα, τότε η κοινωνία που προηγουμένως την χειροκροτούσε τυπικά και με δηθενισμό, απεκδύθηκε αυτή την ψευδή ευγένεια και έδειξε το αληθινό της πρόσωπο.
Η Κίρκη Καραλή οραματίστηκε με αρκετές πινελιές φαντασίας αυτή την απολογία. Έδωσε μερικές πολύ κινηματογραφικές αντιλήψεις στον τρόπο και την αλληλουχία της κάθε πράξης. Τόσο ώστε να μιλάμε στην ουσία για μια βασική σκηνή και ορισμένες αναδρομές και flash forward. Ο χρόνος της αφήγησης είναι η απολογία της. Με τις περιγραφές μεταφερόμαστε στην πορεία της ζωής της Μαρί Κιουρί και φτάνουμε ως και τον θάνατο της. Από κει ξεκινάμε για την ακρίβεια. Απλώς αυτό είναι ένα προμήνυμα.
Διαρκείς εγκιβωτισμοί. Αυτό είναι το κόνσεπτ. Και πάνω σε αυτό το σχοινί ισορροπίας περπατάει η Πέγκυ Τρικαλιώτη. Η φιγούρα της είναι φτιαγμένη για το δραματικό ξέσπασμα, αλλά εδώ δείχνει πως έχει την πρόζα και κωμικές εκφάνσεις που θυμίζουν γαλλικές γκραβούρες. Για την ακρίβεια είναι τόσο απολαυστική σε αυτό το τόσο στακάτο και γρήγορο στυλ που περιλαμβάνει ταυτόχρονα αφήγηση και χορό, ώστε νιώθεις την ανάγκη για λίγο περισσότερο από εκείνη. Στο τέλος δεν μπόρεσα να αποφασίσω αν ορθά διακοπτόταν κάθε σημείο τέτοιας αναλαφρότητας ή αν θα ήθελα παραπάνω. Κι αυτό είναι μέρος του ταξιδιού που ένας σκηνοθέτης έχει στο μυαλό του.
Θέλω να σταθώ περισσότερο απ΄όλα σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Αφού πρώτα μιλήσω για την έξυπνη κίνηση να μετατρέψει την χορευτική κίνηση σε έκφραση προτάσεων. Ο χορευτής Κωνσταντίνος Παπανικολάου είναι διαρκώς πάνω στη σκηνή, αλλά η φωνή του δεν ακούγεται. «Ακούγονται» μόνο τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια του, τα μάγουλα και το στέρνο του. Ακόμα και τα μαλλιά του.
Εκείνη που με εντυπωσίασε σε μεγάλο βαθμό είναι η Αγγελική Πασπαλιάρη. Στο ρόλο της κόρης της Μαρί Κιουρί, αλλά και σε αυτόν της εναγούσης, αυτόν του παιδιού-τελάλη που φωνάζει τα νέα κρατώντας εφημερίδα, γενικώς σε μια ρελάνς.
Προσαρμόζεται άμεσα στο ύφος κάθε ρόλου, μεταπηδά από τον έναν στον άλλον με απίστευτη ικανότητα και οικειότητα προς την αποστολή της. Στο πακέτο της υπάρχει και αυτή η τόσο σημαντική καθαρότητα στην έκφραση και τη φωνή. Εργαλεία ζωτικά για το θέατρο. Στοιχεία που ακόμα και πριν να λαξευθούν φανερώνουν το ποιόν της. Σε εκείνη ακόμα περισσότερο. Αναμφίβολα αυτό είναι κάτι στο οποίο έχει μερίδιο και η σκηνοθεσία.
Στοιχεία παράστασης:
Κείμενο – Μουσική: Ευσταθία
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Κίρκη Καραλή
Κάθε Παρασκευή στις 21:00 και κάθε Σάββατο στις 18:00, Διάρκεια: 90′ χωρίς διάλειμμα
Εισιτήρια: Κανονικό: 12€ Μειωμένο:: 10€ (Φοιτητικό, ΑΜΕΑ, άνω των 65) Ανέργων: 5€ Θέατρο Σταθμός Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα 104 37, Ελλάδα
(Έναντι μετρό: Μεταξουργείο)
Τηλ.: 2114036322