Τη Μιρέλα Πάχου την είδα πρώτη φορά το 2012 στο Passport. Είχα πάει να ακούσω τον Μίλτο Πασχαλίδη και δεν ήξερα ότι πάει πακέτο με αυτό το κορίτσι. Το έμαθα καλά όταν την άκουσα να τραγουδάει το Αερικό.
Εκεί φαινόταν ότι η Μιρέλα θα πορευτεί για λίγο κάτω από τα φτερά άλλων, αλλά γρήγορα θα ανοίξει τα δικά της φτερά. Όπερ και εγένετο. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε και σε αυτό το διάστημα έχει γυρίσει την Ελλάδα με το ακορντεόν της, με διαφορετική παρέα κάθε φορά (Μαχαιρίτσας, Κότσιρας, Πασχαλίδης κ.α.), έχει βγάλει δύο άλμπουμ κι έχει δώσει πολλά live.
Μια σειρά από live στον Σταυρό του Νότου είναι η αιτία που φτάσαμε στο σημείο να της παίρνω συνέντευξη ύστερα από 7 χρόνια επιθυμίας. Μια συνέντευξη που έρχεται σε μια περίοδο στην οποία αναπόφευκτα ένα κυρίαρχο συναίσθημα είναι αυτό της απώλειας του Λαυρέντη.
Η Μιρέλα μιλάει για έναν από τους μέντορές της και μαθαίνει ότι το να συνεχίζει κανείς, είναι υπεραπαραίτητο και…καταπραϋντικό. I rest my case.
– Θα ήθελα πολύ να μην ξεκινούσα τις ερωτήσεις έτσι, αλλά είναι κάτι που μου δημιουργεί περιέργεια πάντα στους ανθρώπους. Ετοιμάζεσαι να ξεκινήσεις μια σόλο πορεία για κάποιες παραστάσεις στο Σταυρό του Νότου έχοντας ακόμα νωπή τη μνήμη της απώλειας. Πορεύτηκες, εξελίχθηκες, εμπνεύστηκες στο πλάι του Λαυρέντη. Θα σε ρωτήσω πολύ απλά. Πώς συνεχίζουν οι άνθρωποι μετά από ένα τέλος; Πώς συνεχίζεις;
Κι εγώ πολύ θα ήθελα να μην είχε συμβεί ποτέ το γεγονός που γέννησε τη συγκεκριμένη ερώτηση. Η απώλεια ενός σημαντικού ανθρώπου είναι πάντα μια ιδιαίτερα επώδυνη διαδικασία, αλλά συνεχίζεις: με λύπη και στενοχώρια, με γλυκιές αναμνήσεις και με την αίσθηση του πόσο είσαι τυχερός/ή που αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε στη ζωή σου.
– Λειτούργησε η δημιουργία αυτής της μουσικής παράστασης ως ένα παυσίλυπο, για να χρησιμοποιήσω και έναν τίτλο του Λαυρέντη; Είναι η μουσική ένα προστατευτικό απέναντι στον πόνο;
Για μένα η διαδικασία της δημιουργίας λειτουργεί πάντα θεραπευτικά, ακόμα και όταν όλα γύρω μου καταρρέουν. Όσο για τη συμβολή της μουσικής στην ανακούφιση του πόνου, σίγουρα ισχύει… Άλλωστε και μεγάλος όγκος βιβλιογραφίας και πολλά ερευνητικά δεδομένα υπάρχουν σχετικά. Το είπε και ο Μπομπ Μάρλεϊ: «το καλό πράγμα με την μουσική είναι πως όταν σε χτυπά, δεν νιώθεις πόνο».
– Δεδομένου ότι οι μελωδίες σου είναι κυρίως εύθυμης απόχρωσης, πιστεύεις ότι το εύθυμο, το χαρωπά γρήγορο μπορεί να μιλήσει για τα αντίθετα συναισθήματα; Να περιγράψει κάτι επίπονο;
Λοιπόν, δεν είναι όλες οι μελωδίες μου εύθυμης απόχρωσης. Ανεξάρτητα από αυτό όμως, το τι σημαίνει «εύθυμο» είναι ένα θέμα πολυδιάστατο που σηκώνει συζήτηση. Είναι ο ρυθμός, ο στίχος, η ενορχήστρωση, με άλλα λόγια ένας συνδυασμός από χαρακτηριστικά, που ενδεχομένως δεν προσλαμβάνονται με παρόμοιο τρόπο από όλους τους ακροατές. Ο καθένας αντιδρά με το δικό του τρόπο σε ένα «χαρωπό» άκουσμα.
– Ως συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, έχουν υπάρξει συνθέσεις σου που να είχαν κάτι το μελαγχολικό, κάποια λύπη και απογοήτευση που να μην τις έχεις μοιραστεί; Έχεις με λίγα λόγια την ανάγκη να μεταφράσεις κάποια λύπη σε στίχους και μελωδία που να σε κρατάνε λίγο στο πάτωμα;
Εννοείται πως ναι. Το ότι έχω γράψει τέτοια τραγούδια σημαίνει ότι και είχα αυτή την ανάγκη και τη μοιράστηκα.
– Είσαι ένας θαυμαστός κόσμος για τα ελληνικά μουσικά δρώμενα. Αν έπρεπε να δώσεις έναν χαρακτηρισμό στην πορεία σου, ποιος θα ήταν αυτός;
Θα έλεγα δημιουργική. Όπως άλλωστε είναι οι πορείες των περισσότερων ανθρώπων της γενιάς μου.
– Για χρόνια βρισκόσουν στο πλευρό ανθρώπων με βαριά σκιά, όπως ο Μίλτος που είναι και μια επιβλητική προσωπικότητα. Όταν έπαψες να είσαι «το κορίτσι του Μίλτου» κι έγινες η Μιρέλα Πάχου, ήταν ένα σημείο ωρίμανσης για σένα μουσικά;
Όλες οι συνεργασίες μου, αρχίζοντας από τον Βασίλη Καζούλη, μέχρι την πιο πρόσφατη με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Νίκο Πορτοκάλογλου, ήταν σημαντικοί σταθμοί στην εξέλιξη και –θέλω να πιστεύω στην ωρίμανση μου. Τους οφείλω πάρα πολλά και ελπίζω να φανώ αντάξια των προσδοκιών τους.
– Στη σκηνή του Σταυρού, διαβάζω, πως θα έχεις γκεστ ονόματα όπως ο Δάντης και ο Ζιώγαλας. Βρίσκεις καθόλου στιγμές να κάτσεις να συνειδητοποιήσεις τους ανθρώπους δίπλα στους οποίους βρέθηκες, ακολούθησες, σου έδωσαν βήμα; Παίρνεις την απόσταση για να μετρήσεις τα βήματά σου ως εδώ;
Σέβομαι και τιμώ τους ανθρώπους που με βοηθούν στην καλλιτεχνική μου πορεία και στη ζωή μου γενικότερα. Στην παρούσα φάση ευχαριστώ από καρδιάς τους καλλιτέχνες που δέχθηκαν να συμμετάσχουν: τον Χρήστο Δάντη, τον Νίκο Ζιώγαλα, τον Μύρωνα Στρατή, τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο, τον Μάρκο Κούμαρη και τη Νατάσα Θεοδωρίδου.
Τώρα ως προς τις αποστάσεις από το παρελθόν, γενικά δε γυρίζω πίσω για να μετρήσω βήματα, αλλά συχνά επαναπροσδιορίζω στόχους, εστιάζοντας κάθε φορά στο πρώτο βήµα για την επίτευξή τους.
– Αν ήσουν θεατής στην παράσταση των ονείρων σου, τι μελωδίες θα επέλεξες να αναμειχθούν;
Blues και Indie pop, Κλασική και ακούσματα από τα Δωδεκάνησα.
– Υπάρχει έστω και λίγη Μιρέλα χωρίς μουσική ή είναι ένα και το αυτό πλέον; Τι εννοώ…Νιώθεις ποτέ την ανάγκη να ξεφύγεις/απεγκλωβιστείς για λίγο από τη μουσική;
Δεν έχω νιώσει ποτέ την ανάγκη να ξεφύγω από τη μουσική. Αντίθετα, χαίρομαι και απολαμβάνω το γεγονός ότι αποτελεί ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Αυτό δε σημαίνει προφανώς ότι συνεχώς παίζω ή ακούω ή γράφω μουσική. Όμως με ένα μυστήριο τρόπο, είναι διαρκώς παρούσα!
– Έχω μια, ελαφριά ακόμα, πεποίθηση ότι στις μουσικές που βρίσκονται στην καθημερινότητά μας, κρύβεται με εμφανή τρόπο η παιδική μας ηλικία, πράγματα που απαντώνται στο παρελθόν μας. Όταν συνθέτεις μια μουσική, σου τυχαίνει ποτέ να εντοπίζεις αναμνήσεις που, παράξενα πως, έχουν επιβιώσει μέσα σου;
Τα παιδικά χρόνια είναι η πατρίδα μας. Είναι πολύ φυσικό να εγγράφονται στην ψυχή και στις μουσικές μας. Το ένιωσα ιδιαίτερα έντονα στη φάση της δημιουργίας του πρώτου μου μου δίσκου, όπου κάποια τραγούδια με πήραν από το χέρι και με οδήγησαν στη μαγεία της παιδικής μου ηλικίας.
* Τη Μιρέλα Πάχου θα την βρίσκεις από την Παρασκευή 15/11 και για 4 Παρασκευές στη σκηνή Plus του Σταυρού. Για πληροφορίες τσέκαρε εδώ.
** Φωτογραφίες: Πάνος Γεωργίου