«Καθώς σε ακούω, μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν κάθεσαι καθόλου να αναλύσεις τα πράγματα και απλά συνεχίζεις να προχωράς» ήταν η τελευταία φράση που είπα στη Βασιλική Τρουφάκου στη συνέντευξη που μου παραχώρησε.
Κι η απάντηση της, όπως θα την δεις στο τέλος του κειμένου, επιβεβαιώνει κι εξηγεί γιατί συμβαίνει αυτό με την περίπτωσή της.
Βρεθήκαμε με αφορμή την παρουσία της στην παράσταση Πόλεμος & Ειρήνη που ξεκινάει σήμερα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και τη συμμετοχή της στην 2η σεζόν της παράστασης Γιούγκερμαν.
Το τρομερό κορίτσι που μας συστήθηκε το 2014 ευρέως μέσα από το Κάτω Παρτάλι, έχει πια περάσει το στάδιο της άγνοιας, όπως τονίζει πιο κάτω. Έχει βιώσει πολλά στη δουλειά της, έχει δει τα άσχημα και τα καλά, έχει πάρει το καλύτερο που μπορούσε από κάθε της επαγγελματική εμπειρία και βάζει πλώρη για τα επόμενα. Τα επόμενα δεν συνηθίζει να τα τοποθετεί στο απώτερο μέλλον όπως κάνουμε αρκετοί και αρκετά. Τα τοποθετεί στο άμεσο μέλλον της κάθε μέρας και της κάθε εβδομάδας.
Σε μια κουβέντα που ήρθε σε δύο επεισόδια, η κουβέντα μας είχε μπόλικη από τη δουλειά της και το θέατρο, αλλά είχε και κάμποση δόση από τα περί ανέμων και υδάτων. Κάπως η κουβέντα μας πήγε στο Game of Thrones, κάπως πιο δικαιολογημένα πήγε στους ρόλους που θυμάται πολύ, όπως η περσινή της συμμετοχή στις Φυλές του Τάκη του Τζαμαργιά, κάπως πολύ λιγότερο δικαιολογημένα έφτασε στην trap μουσική και στα sneakers που τρώει ένας trapper τα λεφτά του.
Με το ίδιο κάπως, το πολύ δικαιολογημένο, θα μεταβεί κι αυτό το κείμενο στα όσα μοιράστηκε η Βασιλική Τρουφάκου. Γιατί όλα απαντώνται σε ένα αόριστο και ανεξήγητο κάπως…
«Σε πιο δύσκολους ρόλους καλείσαι να πας σε περιοχές του εαυτού σου που ίσως δεν θες. Παραβιάζεις λίγο τα ανέγγιχτα σημεία σου».
«Είναι μες στη διαδικασία του ηθοποιού να αναμετρηθεί με περισσότερους από έναν ρόλους μέσα σε μια χρονιά. Όλοι μας θα χρειαστεί να κάνουμε παραπάνω πράγματα, γιατί δεν κινούμαστε μόνο στο θέατρο, μόνο στην τηλεόραση, μόνο στο σινεμά. Οι προκλήσεις εμφανίζονται και δε μπορεί το μέσα μας να επαναπαυτεί στη σχέση με έναν και μόνο ρόλο. Ο ηθοποιός επιδίδεται σε μια πολυγαμία, να το θέσω έτσι. Μου το είχε πει και ένας δάσκαλος. Είναι απαραίτητο να ασχολείσαι με δύο πράγματα ταυτόχρονα γιατί ξεφεύγεις, πας από το ένα στο άλλο. Σαφώς δεν είναι ωραίο να είσαι σουπερμάρκετ. Θέλει ένα μέτρο όπως όλα τα πράγματα στη ζωή. Εξυπακούεται πως δεν υπάρχει η πολυτέλεια ή η επιθυμία για έναν ρόλο».
«Πάντα θα υπάρξουν περίοδοι που θα πιεστείς πολύ. Τώρα ας πούμε, εγώ κάνω διπλές πρόβες για το Γιούγκερμαν και το Πόλεμος & Ειρήνη, δύο ρόλοι θεατρικοί. Δε νιώθω ότι έχω αναλωθεί. Κάνω αυτά που μου αναλογούν και είμαι ευχαριστημένη. Λάθη προφανώς και θα γίνουν σε αυτή την εξελικτική πορεία».
«Για να επιλέξω έναν ρόλο υπάρχει ένα τεράστιο πακέτο πραγμάτων. Είναι ο σκηνοθέτης, ο ρόλος, ο χρόνος που απαιτεί ο σκηνοθέτης, το ψυχικό σου απόθεμα και τα λεφτά. Δεν είναι μόνο ο ρόλος, ειδάλλως θα ήμασταν σε ερασιτεχνικές ομάδες και δεν θα ήμασταν επαγγελματίες. Επίσης, πολύ βασικό είναι να υπάρχει μια σχέση αμοιβαιότητας και εμπιστοσύνης.
Με την Ιόλη Ανδρεάδη για παράδειγμα, που σκηνοθετεί το Πόλεμος & Ειρήνη, έχουμε ξαναδουλέψει μαζί, θέλω να πιστεύω πως με εμπιστεύεται, εγώ σίγουρα την εμπιστεύομαι. Έχει σημασία γενικώς να έχεις συνοδοιπόρους. Όπως και στη ζωή. Δεν θες να είναι όλοι περαστικοί στη ζωή σου. Ειδάλλως δεν μπορείς να ανοίξεις εύκολα.
Υπάρχουν αυτά τα στάδια αμηχανίας όταν είσαι για πρώτη φορά με κάποιον κι αυτό απαιτεί παραπάνω χρόνο. Είναι κι αυτό ένας παράγοντας. Με τους δικούς σου ανθρώπους έχεις τη δυνατότητα να τσαλακωθείς από τις πρώτες στιγμές. Όπως όταν υποδέχεσαι φίλους στο σπίτι, δεν βάζεις τα καλά σου. Στην πρώτη γνωριμία μπορεί να παρεξηγήσεις και να παρεξηγηθείς κι είναι ανθρώπινο. Το θέατρο είναι μια χύτρα ταχύτητας, δουλεύεις σε υψηλές θερμοκρασίες. Πρέπει να λειτουργήσουμε όλοι μαζί γρήγορα και καλά, θέλουμε να έχουμε καλό αποτέλεσμα».
Ταπεινή μου άποψη είναι πως δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή που άμα στηρίξεις πάνω του όλη σου την ύπαρξη, αυτό δεν θα σε προδώσει.
«Δε νιώθω πάντα την ίδια αγωνία όταν στέκομαι για πρώτη φορά απέναντι στο κοινό με έναν καινούργιο ρόλο. Δεν λέω ότι έχω κλείσει την εργασία μου πάνω στον ρόλο κι είμαι απόλυτα έτοιμη. Αυτή είναι μια κατάσταση διαρκούς άνθισης και ποτέ δεν σταματάς να κοιτάς αν υπάρχει περιθώριο να αναπροσαρμόσεις κάτι. Εννοώ ότι έχω καταφέρει τα τελευταία χρόνια να έχω μια χαρά την ημέρα της πρεμιέρας. Νιώθω ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να ανοίξουμε το σπίτι μας και να υποδεχτούμε τους καλεσμένους. Όσο ωριμάζεις στον χώρο, νομίζω το ευχαριστιέσαι περισσότερο. Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει σε μένα.
Κάποιοι λένε ότι δεν ισχύει. Εγώ μαθαίνω να το ευχαριστιέμαι κι έτσι πρέπει. Είναι μια δουλειά που σου παίρνει πολλά πράγματα. Όχι μόνο μεταφυσικά μιλώντας, αλλά και πρακτικά. Δεν έχεις Σαββατοκύριακο ελεύθερο για παράδειγμα. Είναι απαιτητική ψυχονοητικά. Μόνο και μόνο η φυσική επαφή που έχεις με τους συναδέλφους σου σε στεγνώνει αρκετά ψυχικά. Αλλάζουμε επίσης εργασιακό περιβάλλον κάθε τρεις και λίγο. Σε πιο δύσκολους ρόλους καλείσαι επίσης να πας σε περιοχές του εαυτού σου που ίσως δεν θες. Παραβιάζεις λίγο τα ανέγγιχτα σημεία σου. Είναι σαφώς λυτρωτικό να επικοινωνείς και να το ευχαριστιέσαι, αλλά υπάρχουν και πλευρές σου που δεν ήθελες να τις εκθέσεις και το κάνεις».
«Ένας άνθρωπος που δεσμεύεται σε μια καλλιτεχνική δουλειά, είναι ένας άνθρωπος που δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι ο μονόδρομος για να υπάρχει. Μεγάλη κουβέντα αυτή, αλλά ισχύει αρκετά. Για μένα είναι κάτι που το βιώνω έτσι. Εξ ορισμού συμβαίνει από τη στιγμή που είμαι στον χώρο. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι αφού είμαι εδώ ενεργητικά και πράττω στο θέατρο, στην τηλεόραση, οπουδήποτε..; Αρκετές στιγμές σκέφτεσαι ότι μπορεί να μην είναι η θέση σου εκεί. Αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους. Όλοι νιώθουν τάσεις φυγής από τις υποχρεώσεις ή μια ανάγκη να αλλάξουν τη δουλειά τους.
Εγώ το έχω νιώσει έντονα στο ξεκίνημά μου που είχα κάτι κακές εμπειρίες. Αλλά κι αυτό κάπου σε οδηγεί. Σε δημιουργικά πράγματα. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την κατηφόρα που και που. Δηλαδή όλο αυτό το υποχρεωτικό να προσπαθούμε να αποτινάξουμε την αρνητική εμπειρία έχει μια χρησιμότητα, αλλά έχει και κάτι καταπιεστικό. Αν φοβάσαι πάρα πολύ την αποτυχία, σε οποιονδήποτε τομέα, καταλήγεις να φυτοζωείς σε καταστάσεις για πολύ καιρό.
Συζητούσα με μια φίλη ηθοποιό, είναι σε μια δουλειά που δεν περνάει καθόλου καλά. Είναι σαν τις προσωπικές σχέσεις. Δε μπορείς να πας σε μια δουλειά για να μην είσαι μόνος. Είναι σαν να κάνεις σχέση για να φύγεις από τη μοναξιά. Μπορεί να το κάνεις για λίγο, αλλά σύντομα θα δεις ότι δεν σε πάει κάπου. Πρέπει να έχεις μια μεγάλη συνείδηση για να πας εκεί που θες να βρεθείς».
«Κάθε δουλειά είναι ένας τοκετός. Κάτι φτιάχνεις εσύ και το παραδίδεις στο κοινό. Προφανώς έχει όλες τις δυσκολίες που είπαμε, αλλά πρέπει να βγει με έναν τρόπο ένα θετικό πρόσημο. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για σένα. Δε μπορεί να μην έχεις κάτι να εστιάσεις. Η στενή επαφή που έχεις με τους συναδέλφους σου είναι πολύτιμη. Είναι κάτι πολύ όμορφο. Σίγουρα υπάρχει ανταγωνισμός, κακές στιγμές, ζήλιες, μια ξεκάθαρη παθολογία με λίγα λόγια.
Υπάρχουν άνθρωποι που να αποβάλλουν και να προβάλλουν πάνω σου τα απορρίματα της ψυχής τους πάνω σου, αλλά έρχεσαι και πολύ κοντά. Πάντα θα βρεις τον τρόπο να πάρεις κάτι σημαντικό. Αν βλέπεις συνεχώς το αρνητικό, ξεζουμίζεσαι. Μπορείς να το εντοπίσεις αυτό στους ανθρώπους από τον τρόπο που παρίστανται στον ρόλο και στη δουλειά τους. Καλύτερα να δοκιμάζεις φουλ και να αποτυγχάνεις, παρά να παλεύεις μίζερα να κρατήσεις τα όποια κεκτημένα».
«Είμαι σκληρή με τον εαυτό μου. Δεν είναι ότι βλέπω χαλαρά τα πράγματα. Αλλά αν κάτι το έχω εξαντλήσει, το έχω φτάσει στα όρια του, δεν θα κάτσω και να πεθάνω επειδή μπορεί να θεωρηθεί από άλλους ή εμένα ως αποτυχία».
«Εγώ στο ξεκίνημα είχα τεράστια άγνοια για το τι εστί ο χώρος μου. Η γνώση είναι δύναμη. Δεν πρέπει να τη φοβόμαστε. Δεν μπορούμε να παραπαίουμε σε μια αέναη εφηβεία. Το να ωριμάσεις, να μεγαλώσεις και να ενηλικιωθείς έχει μεγάλη δύναμη. Οπότε εγώ δε νοσταλγώ τίποτα από τον εαυτό μου που ήταν σε πλήρη άγνοια. Ήταν πολύ παρωχημένα τα πράγματα στο κεφάλι μου. Η δουλειά μας θέλει να πατήσεις σε μια ψυχική και νοητική δομή για να γίνει καλά.
Εγώ δεν ήμουν έτοιμη γι΄αυτό και πάντα λέω στους ανθρώπους που θέλουν να ξεκινήσουν με φόρα, να δώσουν λίγο χρόνο, να πάρουν εμπειρίες έξω απ΄αυτό που θέλουν να κάνουν, γιατί το ποτάμι δε γυρίζει πίσω αν πάρει τη φορά του. Πιστεύω ότι είναι πολύ χρήσιμο να πάρεις χρόνο πριν και έξω απ΄αυτό. Θέλει κάποια χρόνια έξω απ΄αυτό το πιεστήριο. Υπάρχουν άνθρωποι που διαλύονται, φθείρονται πάρα πολύ. Είτε από τη φιλοδοξία, είτε την υπερπροσπάθεια, είτε από την ματαίωση ή την επιβεβαίωση. Έχει μια τεράστια αγωνία ο χώρος, να πρέπει να βρίσκεις 3-4 δουλειές το χρόνο είναι ψυχοφθόρο».
«Υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται και άνθρωποι διαδικαστικοί και διεκπεραιωτικοί. Δεν είναι μόνο να έχεις δουλίτσα. Σε όλες τις δουλειές υπάρχουν άνθρωποι με μεράκι. Όπως και αυτοί που λειτουργούν με λογιστικό τρόπο. Είναι όπως όλες οι δουλειές. Δεν είναι ότι το να είσαι ηθοποιός είναι πολύ μεγαλύτερο ως όνειρο απ΄αυτόν που θέλει να γίνει κάτι άλλο.
Δεν εκπληρώνω εγώ μεγαλύτερο όνειρο. Είναι απλώς το δικό μου όνειρο. Ένα όνειρο που έχει βέβαια και εφιαλτικές προεκτάσεις. Είχα διαβάσει κάποτε μια συνέντευξη του Τρίερ που έλεγε ότι η τέχνη είναι σαν ένα μεγάλο πορτοκάλι. Στίβεις για πολλή ώρα και το αποτέλεσμα είναι μερικές σταγόνες χυμού. Και το πορτοκάλι είσαι εσύ, αλλά είναι και ο ρόλος σου.
Με είχε βάλει σε σκέψεις όταν το πρωτοδιάβασα. Για μένα έχει το εξής σχήμα. Εμείς που είμαστε ηθοποιοί δεν μένουμε όπως τα βιβλία. Δεν αποτυπώνεται το έργο μας σαν τα βιβλία που τα βάζεις στο ράφι και τα βλέπεις και ξέρεις ότι ο τάδε έχει γράψει αυτό. Έχω κάνει παραστάσεις που ήμουν πάρα πολύ καλή, άλλες που μπορεί να μην ήμουν, αλλά έχουν μείνει μια ανάμνηση. Δεν υπάρχει το πλεονέκτημα της καταγραφής.
Το αποτύπωμα είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Στις άλλες τέχνες δε συμβαίνει έτσι. Είναι πολύ περίεργο και πρέπει να είσαι σε επαφή με την πραγματικότητα για να μην τρελαθείς και αναρωτιέσαι συνέχεια “και τι έκανα τελικά;”».
«Θα είχε ενδιαφέρον να ασχοληθεί κάποιος με το πόσες γυναίκες ηθοποιοί είναι στους κρατικούς φορείς, στα φεστιβάλ, τα ΔΗΠΕΘΕ».
«Αν μπορείς να απορρίπτεις εύκολα τα πράγματα και να τα ξεχνάς, την έχεις βάψει. Μπαίνεις εύκολα στο σκοτάδι μετά. Σε όλα τα πράγματα στη ζωή πρέπει να κυνηγάς διαρκώς να κάνεις και το άλλο. Ταπεινή μου άποψη είναι πως δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή που άμα στηρίξεις πάνω του όλη σου την ύπαρξη, αυτό δεν θα σε προδώσει. Και δεν είναι ότι σε προδίδει αυτό. Απλώς δεν υπάρχει τίποτα που να έχει φτιαχτεί για να αντέξει από σένα να στηριχτείς εξ ολοκλήρου πάνω του. Αν έχεις όλες σου τις προσδοκίες πάνω σε έναν άνθρωπο ή μια δουλειά, θα βγεις σίγουρα χαμένος. Χρειάζεσαι πολλά που να σε υποστηρίζουν. Αυτή είναι η κοσμοθεωρία μου»
«Θέλει θάρρος να έχεις μια επιθυμία, ένα όνειρο, να πεις ότι θες κάτι συγκεκριμένο από τη ζωή σου. Έχοντας όμως και το ρίσκο να μην το πάρεις. Πολύ λίγοι άνθρωποι το κάνουν αυτό. Εγώ δεν έχω ένα τόσο μεγάλο όνειρο που να έχει υλικότητα. Δεν είναι ότι έχω πει ότι θέλω να συνεργαστώ με αυτόν κι αυτόν, να έχω κάνει τόσα παιδιά κτλ. Έχω απλώς ένα σχέδιο. Όχι μόνο για δέκα χρόνια μπροστά, αλλά κυρίως στον παρόντα χρόνο. Το πώς θέλω να είμαι στην κάθε μέρα μου».
«Είμαι σκληρή με τον εαυτό μου. Δεν είναι ότι βλέπω χαλαρά τα πράγματα. Αλλά αν κάτι το έχω εξαντλήσει, το έχω φτάσει στα όρια του, δεν θα κάτσω και να πεθάνω επειδή μπορεί να θεωρηθεί από άλλους ή εμένα ως αποτυχία. Το να καταστρέφεις τον εαυτό σου για μια δουλειά, είναι μια πολυτέλεια. Εγώ δεν είχα αυτή την πολυτέλεια να καταστραφώ ολοκληρωτικά για μια δουλειά. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να νιώσω άσχημα, αλλά θα το αφήσω να φύγει. Θα το εγκαταλείψω. Άλλωστε, οι ουσιαστικές χαρές είναι μετρημένες και δεν υπάρχει χρόνος για να αναλωθείς στην αποτυχία. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να απολαύσεις τη χαρά. Η χαρά και η ζωή σου είναι δική σου».
«Υπάρχουν πολλές ταλαντούχες γυναίκες, αλλά οι ρόλοι είναι υπερελάχιστοι. Αλλά επειδή είναι Ελλάδα, κανείς δεν ασχολείται. Θα είχε ενδιαφέρον να ασχοληθεί κάποιος με το πόσες γυναίκες ηθοποιοί είναι στους κρατικούς φορείς, στα φεστιβάλ, τα ΔΗΠΕΘΕ. Εγώ βλέπω τις διανομές των παραστάσεων και είναι οι θίασοι με 2-3 γυναίκες και 10 άντρες».
«Είναι πολύ ωραία η στιγμή που σταματάς να είσαι ηθοποιός και αρχίζεις να βλέπεις ένα άλλο έργο ως θεατής. Εμείς οι ηθοποιοί το στερούμαστε αυτό. Εγώ διψάω, θέλω να δω άλλες δουλειές και έχω μπορέσει να το κάνω αφήνοντας απ΄έξω το ότι είμαι ηθοποιός».
«Στη ζωή όλα αντέχονται. Αρκεί να μην είσαι μόνος σου. Μόνος όχι ως σώμα, αλλά ψυχικά. Γιατί εγώ βιώνω χρόνο μόνη μου σωματικά, αλλά δεν αισθάνομαι μόνη μου μέσα μου. Κι αν μείνουμε μόνοι μας, ας είναι. Τι μπορεί να συμβεί»;
«Βλέπω ξένες σειρές, αλλά όχι με πάθος. Θεωρώ πως υπάρχει μια αρτιότητα, αλλά σε περιεχόμενο δεν είναι τόσο πλούσιο όσο νομίζουμε. Δηλαδή βλέπω το Stranger Things και αναρωτιέμαι τι άλλο έχει να σου πει; Από ουσία δεν ξέρω τι έχουν αυτές οι σειρές. Μ΄αρέσουν πολύ τα animation τύπου BoJack Horseman και Big Mouth. Αυτά έχουν κάτι να πουν. Κάτι Family Guy τα θεωρώ κουρασμένα. Δεν παθαίνω μια ψυχική ανάταση βλέποντας αυτές τις σειρές. Έχουν όμως ένα ρίσκο αυτές οι σειρές. Λένε κάτι που δεν είναι χίλιες φορές ειπωμένο.
Αν κάτι είναι χιλιοειπωμένο, θα προτιμήσω να δω κάτι που να ξέρω ότι είναι απλά ξεκούραστο. Μάλλον κάτι δεν καταλαβαίνω εγώ απ΄αυτό τον παροξυσμό με τις ξένες σειρες. Είναι και ζήτημα του τι αποθέματα έχει ο καθένας. Μ΄άρεσε ας πούμε το Wire τρομερά. Ήταν κάτι που άξιζε να του αφιερώσεις το χρόνο σου. Από ένα σημείο και μετά γίνεται μια ψηφιακή ντόπα το να κάθεσαι να βλέπεις με μανία 10 επεισόδια σερί. Είναι βουλιμική πια η σχέση μας με αυτό.
Μιλάς βέβαια και με έναν άνθρωπο που βλέπει 5 χρόνια σε επαναλήψεις τα Φιλαράκια. Αδιανόητο ας πούμε ότι είδε κόσμος το Game of Thrones. Τι έλεγε αυτή η σειρά; Αν δεν ήταν ο Ντίνκλατζ, θα ήταν για μήνυση. Μάλλον εντυπωσιάζει πάρα πολύ η εικόνα. Αυτό το δέχομαι. Έχω ένα πολύ συγκεκριμένο κριτήριο. Να ταλαιπωρηθώ; Ναι. Αλλά να πάρω κάτι πίσω. Δεν μπορώ να δω junkfood βία».
«Στη ζωή όλα αντέχονται. Αρκεί να μην είσαι μόνος σου. Μόνος όχι ως σώμα, αλλά ψυχικά. Γιατί εγώ βιώνω χρόνο μόνη μου σωματικά, αλλά δεν αισθάνομαι μόνη μου μέσα μου. Κι αν μείνουμε μόνοι μας, ας είναι. Τι μπορεί να συμβεί; Ίσως να το έχω παρασυνηθίσει, αλλά δεν μπορώ να το δω έτσι. Όπως λέει κι ο Τζιμ Τζάρμους στο Only Lovers Left Alive “δεν μπορείς να το δεις; τι σπατάλη ζωής”…Και το έλεγε σε έναν αθάνατο. Δε γίνεται να σκέφτεσαι συνέχεια και να αναλύεις. Τι να μεμψιμοιρώ; Αυτό είναι. Έτσι είναι τα πράγματα. Δε μπορείς να αποφύγεις τον πόνο του να υπάρχεις ζωντανός ανάμεσα σε ζωντανούς.
Δεν αποφεύγεται με κανένα τρόπο. Μπορείς να αποφύγεις το να μην τον επιτείνεις. Αλλά την απόρριψη, την αποτυχία, τη ματαίωση, δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Θα πονέσεις, θα πονέσεις και μετά θα φύγεις. Ναι, θα θυμώσεις. Ναι, θα τσαντιστείς και θα βρίσεις. Δε μπορεί να γίνει αλλιώς. Αλλά θα φύγω χαρούμενη που επιβιώνω ακόμα, που είχα να δώσω κάτι σε μια κατάσταση και έχασα. Χαρούμενη που το ξεπέρασα. Δεν είναι δεδομένο αυτό. Κάποιοι άνθρωποι δεν επανέρχονται. Έχω αποδεχτεί ότι αυτά συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. Κι όλο αυτό είναι κάτι που το συνειδητοποιώ τώρα».
* Για την παράσταση Γιούγκερμαν μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ.
** Για την παράσταση Πόλεμος & Ειρήνη που ξεκινάει σήμερα, μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ.
***Φωτογραφίες: Θοδωρής Κώτσικας