Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ανάγουμε οτιδήποτε νέο μαθαίνουμε σε πράγματα του παρελθόντος. Έχουμε μια ανάγκη να ταυτίσουμε κάτι με κάτι άλλο, πιθανώς για να το κρατήσουμε πολύ πιο ζωντανό στη μνήμη.
Αν υπάρχει μια ανάμνηση που έχει μείνει ζωντανή στις ορατές θέσεις της μνήμης, τότε η σύνδεση της με κάτι καινούργιο θα του δώσει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής μέσα μας. Κάπως έτσι μου συνέβη με τη Γιάννα Βασιλείου.
Στις πρώτες φορές που την άκουγα, ένιωθα την ανάγκη να ψάξω βαθιά και να δω γιατί μου έρχεται το όνομα της Αρβανιτάκη. Μετά έκανα το ίδιο σκεπτόμενος την Παυλίνα Βουλγαράκη. Εν τέλει δε μπορούσα να τη συνδέσω ιδιαίτερα με τραγούδια που είχα μέσα μου από τις δύο αυτές ερμηνεύτριες. Οπότε έπρεπε να ανοίξει ένας νέος και άδειος κόμβος για χάρη της.
Αν και για εμάς που είμαστε απλοί ακροατές η Γιάννα Βασιλείου είναι πολύ new entry, η δική της σχέση με τη μουσική είναι μακρόχρονη. Προσφάτως κυκλοφόρησε το τραγούδι Έλα Μάτια Μου που έχει βαλκανική-ανατολίτικη ηχητική εικόνα και σου δημιουργεί εικόνες ταξιδιού. Ίσως αν υπήρχε μια ευχάριστη εκδοχή της Πολίτικης Κουζίνας να ήταν αυτό το τραγούδι-επένδυση.
Μακρηγορώ και πιθανώς χάνεται η ουσία. Κι η ουσία είναι αυτή η ιδιαίτερη φωνή που είχε την καλοσύνη να μιλήσει στο Menshouse για τη ζωή της και να μας παρουσιάσει την εικόνα της για τη μουσική.
– Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τη μουσική και ποια ανάγκη σε έκανε να θελήσεις να εκφραστείς μέσα απ΄αυτή; Ήταν απλώς ότι συνειδητοποίησες πως έχεις ωραία φωνή ή κάτι πιο βαθύ απ΄αυτό;
Η μουσική μπήκε στη ζωή μου με ένα πιάνο. Γύρω στα πέντε μου χρόνια ξεκίνησα να παίζω και πολύ άμεσα φάνηκε οτι είχα μια φυσική κλίση αλλά και αγάπη στο τραγούδι. Δεν ξέρω αν ήταν ανάγκη, αλλά σίγουρα ήταν επιλογή μου από πολύ μικρή ηλικία. Συνήθως βέβαια αυτά που επιλέγουμε σε εκείνες τις ηλικίες είναι αυτά με τα οποία νιώθουμε ασφαλείς και χαρούμενοι. Άρα, ίσως τελικά ήταν ανέκαθεν το καταφύγιο και η χαρά μου η μουσική.
– Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι τα ακούσματα των παιδικών μας χρόνων εγκαθίστανται τόσο δικτατορικά μέσα μας που δεν επιτρέπουν σε άλλα να κάτσουν παρά μόνο να παρέλθουν. Αν κοιτάξεις πίσω στην παιδική σου ηλικία, τι ακούσματα θα βρεις, ποια μουσική κουλτούρα πιστεύεις σε διαμόρφωσε;
Πολλή κλασική μουσική, λόγω και των σπουδών μου στο πιάνο φυσικά, πολύ ελληνικό τραγούδι, αλλά και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Δε με άφηναν ανεπηρέαστη οι διάφορες μουσικές μόδες μεγαλώνοντας. Έχω ακούσει τα πάντα, pop, rock, λαϊκά, jazz, musical… Οι μελωδίες που μου βγαίνουν αυθορμήτως είναι κυρίως κλασικής μουσικής και θα τις χαρακτήριζα ως ιδιαίτερα «σοπενικές». Αλλά στο τραγούδισμά μου είμαι σαφέστατα επηρεασμένη από το ελληνικό «έντεχνο» τραγούδι.
– Με τραγούδια όπως το «Άλλα Λόγια», όταν τα ερμηνεύεις τι υπάρχει ως εικόνα μπροστά σου; Απευθύνεσαι σε έναν υποθετικό ακροατή ή πατάς στην πραγματικότητα και απευθύνεσαι στο εκάστοτε κοινό που σε ακούει;
Συνήθως φτιάχνω εικόνες όταν τραγουδάω, γι’ αυτό και συγκινούμαι πάνω στη σκηνή, γελάω, αφήνομαι γενικώς να είμαι όπως προκύψει να νιώσω. Φέρνω ανθρώπους μου στο μυαλό μου, σκέφτομαι τις συνθήκες που βίωνα όταν έγραφα το εκάστοτε τραγούδι, αλλά μπορεί και να επηρεαστώ από κάτι που θα δω εκείνη τη στιγμή από το κοινό.
Είναι ωραία και η πραγματικότητα δηλαδή και μαζί με αυτήν να επιτρέπεις στις διάφορες προϋπάρχουσες εικόνες να εξελίσσονται και να λυτρώνονται. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχω επιλέξει μέχρι σήμερα να δημοσιεύσω και κάποια τραγούδια μου που είναι άκρως εσωστρεφή. Μήπως βρω κάτι που θα μπορέσει να τα γλυκάνει.
– Έχει η μουσική για σένα τη λειτουργία της διατήρησης της μνήμης; Αν υποθέσουμε ότι για παράδειγμα σε ένα τραγούδι καταθέτεις πόνο ενός χωρισμού, χαρά μιας σχέσης ή οδύνη μιας απώλειας, είναι ένα συναίσθημα που το μετατρέπεις σε τραγούδι για να επιστρέφεις και να το θυμάσαι ή για να το βγάλεις εντελώς από μέσα σου και να μη σε εξουσιάζει;
Μου αρέσει πολύ έτσι όπως το θέτεις. Η διατήρηση της μνήμης… Ναι, είναι έτσι! Είναι ένα δείγμα σεβασμού στο βίωμα, στον άνθρωπο, στο παρελθόν. Θα ήθελα πολύ να μη με εξουσίαζαν τα συναισθήματά μου, αλλά ίσως τότε να μην ήμουν καλλιτέχνης. Προχωρώ πάντα, αλλά δεν ξεχνώ ποτέ.
– Η μουσική για σένα είναι ένας μονόδρομος ή απλώς ένας από τους δρόμους που επέλεξες να ακολουθήσεις;
Η μουσική και το τραγούδι όπως τα έχω νιώσει στη ζωή μου ήρθαν σα μονόδρομος. Αυτό έκανα και γι’ αυτό δούλευα και μορφωνόμουν ανέκαθεν. Η μουσική βιομηχανία, από την άλλη, είναι κάτι που ακόμα μαθαίνω και μετά από αυτά τα λίγα χρόνια που βρίσκομαι σε αυτήν μπορώ να πω πως είναι μια τελείως άλλη επιλογή που πρέπει να κάνει κανείς. Γιατί δεν έχει σχέση μόνο με την τέχνη. Δυσκολεύτηκα αυτά τα πρώτα χρόνια να το ισορροπήσω. Νιώθω τώρα πια τυχερή που έχω πλέον μία ομάδα δίπλα μου που εμπιστεύομαι απόλυτα και μιλάω, φυσικά, για τον Γιώργο Αρσενάκο και τους συνεργάτες μου στην Panik και τον Λευτέρη Παπαδάκη.
– Το ίδιο θα σε ρωτήσω και για το μουσικό σου ύφος. Είναι κάτι που θα το έθετες υπό πειραματισμό ή δεν σε σκέφτεσαι σε κάτι άλλο; Για παράδειγμα θα μπορούσα να σε φανταστώ σε μια λογική Postmodern Jukebox.
Σύμφωνα με κάποιους έχω ήδη πειραματιστεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Εγώ, όμως, δε θέλω να βάζω πολύ συγκεκριμένες ταμπέλες. Είμαι μία σύγχρονη Ελληνίδα τραγουδίστρια. Που, όπως σαν χώρα είμαστε μεταξύ Δύσης και Ανατολής, έτσι ποικίλουν και οι μουσικές μας επιρροές. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και ξεσπάει με το ελληνικό τραγούδι και τα παραδοσιακά ακούσματα αλλά έχω ευχαριστηθεί πάρα πολύ και τις jazz συναυλίες που έχω παρουσιάσει σε χώρους, όπως το Μέγαρο Μουσικής.
– Υπάρχει στόχος μακροπρόθεσμος γύρω από τη μουσική για σένα; Έχεις δηλαδή στο μυαλό σου ότι θες να φτάσεις κάπου ή επιτρέπεις στα πράγματα να αλλάξουν ανάλογα το τι θα φέρει ο χρόνος;
Ο στόχος είναι ακριβώς αυτό το μακροπρόθεσμο. Οι αλλαγές που θα φέρει ο χρόνος είναι αυτές που θέλω να επιτρέψω να επηρεάσουν τη μουσική που θα δημιουργώ και θα παρουσιάζω. Δεν είναι όλες οι εποχές ίδιες. Τώρα διανύω μία περίοδο που, εκτός της έκφρασης μέσα από τη μουσική, έχω βαθιά ανάγκη και τη διασκέδαση. Φαντάζομαι ότι αυτό θα επηρεάσει και ό,τι γράψω το τρέχον διάστημα, αλλά και τις επιλογές μου στις συναυλίες μου.
– Η μουσική είναι ένας από τους κόσμους που το ξεκίνημά τους είναι μια πορεία προς την αποκαθήλωση της ανωνυμίας σου και την εγκαθίδρυση μιας φήμης, μικρής ή μεγάλης δεν έχει σημασία. Αν έπρεπε να διαλέξεις, θα προτιμούσες να παραμείνεις ανώνυμη και να εκφράζεις αυτό που θες όπως το θες, ή να έχεις μεγάλη φήμη και να αναγκαστείς να κάνεις κάποιες εκπτώσεις και συμβιβασμούς;
Κακά τα ψέματα, όσοι έχουμε επιλέξει να εκτιθέμεθα δημόσια, είμαστε άνθρωποι φιλόδοξοι. Άνθρωποι που θέλουμε την αποδοχή και το χειροκρότημα. Ο καθένας για τους λόγους του και για να καλύψει διάφορες ανάγκες. Δεν κρίνω αυτές. Κατακρίνω, όμως, όσους τάχα ενοχλούνται από τη δημοσιότητα, ενώ πρώτα έχουν κινήσει γη και ουρανό για να την αποκτήσουν.
Έχω ήδη κάνει συμβιβασμούς μέχρι τώρα, όπως το να τραγουδήσω σε μέρος ή συνθήκες που δε με εκφράζουν. Δε θα κάνω, όμως, κανένα συμβιβασμό για το υλικό που θα παρουσιάσω και καμία αλλοίωση στην προσωπικότητά μου! Γιατί πιστεύω πως αυτοί που αξίζουν τη φήμη και την αγάπη του κόσμου είναι όσοι έχουν υπάρξει καλλιτεχνικά και ανθρώπινα απολύτως ειλικρινείς με το κοινό τους.
* Η Γιάννα Βασιλείου είναι μια νέα προσθήκη στο δυναμικό της Panik Oxygen και πριν λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε το τραγούδι Έλα Μάτια Μου που έχει γράψει η ίδια μαζί με τον Κωστή Πυρένη. Η επιμέλεια και παραγωγή ανήκουν στον Λευτέρη Παπαδάκη και η ενορχήστρωση στον Θωμά Κωνσταντίνου.
Για να ακούσεις κι άλλες μελωδίες από την Γιάννα, βρες την στο κανάλι της στο Youtube ή στο σάιτ της Panik Oxygen.