Πολλές φορές ο κόσμος επιλέγει να ακολουθήσει την ευκολία και να πάρει αυτό που του προσφέρουν χωρίς να αναρωτηθεί αν αυτό είναι ολόκληρο ή υπάρχει μια σειρά από πράγματα που θα του έδιναν όλη την εικόνα, όλη την αλήθεια.
Στην περίπτωση της Μαρίας Κορινθίου δεν είναι λίγοι αυτοί που μένουν σε αυτό που τους δίνει η τηλεόραση και δεν μπαίνουν στον κόπο να δουν τι βρίσκεται από πίσω. Γιατί κάτι βρίσκεται και θα ήταν πολύ παράξενο και αφύσικο η Μαρία να ήταν μόνο αυτό που παίρνει κανείς ως αίσθηση από μια φωτογράφισή της για παράδειγμα.
Από τον περασμένο Οκτώβριο καταθέτει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Alhambra αυτή την αθέατη πλευρά της. Μια πλευρά που κι η ίδια ξεκίνησε να την ανακαλύψει μέσα από έναν ρόλο που την απογυμνώνει πιο πολύ απ΄όσο την έχουν απογυμνώσει οι φωτογραφίσεις της. Γιατί στο έργο Jordan είναι η ψυχή τους που μένει γυμνή.
Μόνο και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να με φέρει μπροστά της και να μου δώσει την ευκαιρία να φωτίσω μια Μαρία Κορινθίου που και πολλοί δημοσιογράφοι επιλέγουν να αγνοήσουν, γιατί τους βολεύει η καθιερωμένη της εικόνα. Η ίδια όμως δεν απευθύνεται στο κοινό διά μεσολαβητών. Απευθύνεται μόνη της, με αμεσότητα και όσοι αποφασίζουν να της δώσουν την ευκαιρία, έχουν άλλα ως κυρίαρχα στοιχεία για εκείνη. Και φέτος είναι πολλοί αυτοί, αφού ο μονόλογος του Jordan παίρνει διαρκώς παρατάσεις.
Αφού μπήκες λοιπόν σε αυτό το κείμενο και έφτασες ως εδώ, δώσε κι εσύ μια ευκαιρία στη Μαρία Κορινθίου για να καταλάβεις πως είναι ένας άνθρωπος με τρομερή προσήλωση, με πάθος, με διαρκή επιθυμία για αναζήτηση και με πολλά πράγματα να δώσει.
Στην κουβέντα μας μιλάει για το θέατρο, την τηλεόραση, για το πείσμα της να πετύχει, για τα 40 χρόνια που έκλεισε πριν λίγες ημέρες, αλλά και για την σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη και επηρέασε σε κάποιο βαθμό την καθημερινότητα της.
«Αυτή η δουλειά είναι ψυχή. Τίποτα άλλο. Έχει πολλή μελέτη, πολύ διάβασμα, πράγματα που ο κόσμος δεν τα γνωρίζει και δεν είναι και ο ρόλος του να τα γνωρίζει. Απλώς λέω ότι δεν βγαίνουμε απλά στη σκηνή ή στην τηλεόραση. Καλά κι αυτά, αλλά η δουλειά μας είναι αυτό. Το θέατρο. Η ψυχή που καταθέτεις επάνω στη σκηνή. Είναι η αλήθεια σου. Αυτή είναι η γύμνια της ψυχής. Να αποβάλλεις την εικόνα σου και ότι μπορεί να θεωρεί ο κόσμος για εσένα και να γίνεσαι ένα κάθε φορά με τον χαρακτήρα που καλείσαι να ενσαρκώσεις. Η δική σου αλήθεια κι η αλήθεια του ρόλου ενώνονται».
«Δεν έχω στο μυαλό μου να αλλάξω την εικόνα κάποιου, αυτό δηλαδή που έχει για μένα. Αυτό αποφασίζει ο καθένας αν θα μου επιτρέψει να του το αλλάξω με αυτό που εγώ ούτως ή άλλως θα δώσω. Εγώ κοιτάζω να ενσωματωθώ στον ρόλο και να τον ενσωματώσω σε μένα. Αν αυτό δημιουργεί κάτι το ευχάριστο, αν εκπλήσσει όμορφα τον θεατή, είναι καλοδεχούμενο και σίγουρα πολύ ωραίο όταν μου το επικοινωνούν. Αλλά εγώ δεν ξεκινάω με αυτόν τον στόχο. Εγώ ξεκινάω με το να εξελίσσομαι ως ηθοποιός. Το στοίχημα μου και η απάντηση μου στην καχυποψία ή στην προκατάλαψη είναι πάνω στη σκηνή. Με αυτό το έργο το έχω πετύχει αν κρίνω από τον κόσμο που έρχεται και από τα σχόλια που κάνουν για το έργο».
«Είναι κάτι το τρομερό που αυτή η παράσταση ξεκίνησε για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων και έχει ξεπεράσει τον αριθμό…παρατάσεων και έχει κρατήσει και θα κρατήσει κι άλλο. Αλλά το κριτήριο της, αυτό που την καθορίζει δεν είναι τα εισιτήρια που κόβει. Κάθε παράσταση είναι άλλωστε ρουλέτα. Έχουν υπάρξει σπουδαία έργα με σπουδαίους συντελεστές που δεν έχουν πάει καλά.
Αυτό δεν κρίνει αυτούς τους καλλιτέχνες, ούτε τα χρόνια κάποιου στη δουλειά μπορούν καταβαραθρωθούν από μια εισπρακτική αποτυχία. Μπορεί σπουδαία έργα λοιπόν να μην τραβάνε και να τραβάνε έργα που ίσως να είναι πιο ανάλαφρα ή πιο “εύκολα”. Σημασία έχει – νομίζω το μεγαλύτερο απ΄όλα είναι αυτό στο θέατρο – ο σεβασμός που έχεις απέναντι στο κάθε έργο και το πώς θα το μεταδώσεις στον κόσμο.
Αν το μεταδώσεις σωστά, ας είναι και λίγοι οι δέκτες, θα το πάρουν και θα το κάνουν κτήμα τους το μήνυμα σου. Είναι μια βαθιά και σπουδαία η σχέση θεατή-ηθοποιού. Είναι η σχέση που χτίζεται κάθε φορά με το κάθε έργο. Δεν μπορεί καν κάποιος να την εξηγήσει με ακρίβεια. Είναι κάτι αμοιβαίο που οφείλει ο ηθοποιός κάθε φορά να το προσφέρει και ο θεατής να το πάρει απλόχερα. Αυτό είναι το θέατρο. Είναι ένα λαϊκό θέαμα το θέατρο. Το χειροκρότημα του λαού-θεατή είναι που αναζητά ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή».
«Η τηλεόραση είναι μια εικόνα. Ηθοποιοί αξιόλογοι του θεάτρου που κάνουν τηλεόραση, γίνονται ταυτόσημοι με τον τηλεοπτικό τους ρόλο. Εγώ δεν νιώθω έρμαιο της τηλεοπτικής μου εικόνας και έχω καταφέρει να μην το κουβαλάω μαζί μου στις δουλειές μου. Η εικόνα του ηθοποιού προχωράει μαζί με τον ηθοποιό. Ο ηθοποιός είναι και εικόνα. Το θέμα είναι πόσο ο καθένας από εμάς μπορεί να μην απορροφηθεί απ΄αυτή την εικόνα. Το ότι εγώ θα κάνω μια συγκεκριμένη φωτογράφιση ή θα βρεθώ κάπου τηλεοπτικά δεν σημαίνει ότι έχω δεσμευτεί εσωτερικά προς την εικόνα μου και υπηρετώ αυτή στην καλλιτεχνική μου πορεία.
Σημαίνει μόνο πως αντιλαμβάνομαι ότι είναι κι αυτό ένα κομμάτι της δουλειάς. Πολύ περιφερειακό κομμάτι και σίγουρα δεν είναι με τίποτα ο πυρήνας της δουλειάς μας. Ακόμα και σε αυτό το στοιχείο που αφορά την εικόνα, ο καθένας δίνει το στυλ του, την αύρα του. Δεν είμαστε όμως αυτές οι απρόσωπες εικόνες ή οι εντυπώσεις που έχει ο καθένας. Αλλού θα μας βρει, όποιος θέλει να πάει παραπέρα από την εικόνα».
«Δεν ήταν καθόλου εύκολο να υποδυθώ έναν ρόλο με το βάρος της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Γι΄αυτό και έπεσαν να με φάνε. Υπάρχει μια τεράστια δυσκολία να μην μιμηθώ την Αλίκη. Αυτός ο ρόλος αποτελείτο από τέσσερα θεατρικά στοιχεία: σουμπρέτα, κομίκα, ντάμα και ενζενί. Μια ηθοποιός για να τα συνδυάσει και τα τέσσερα αυτά, είναι δύσκολο. Αναμφίβολα αυτό ήταν άλλο πράγμα. Το έργο που κάνω φέτος είναι ένα έργο αυτόνομο, ένας από τους πιο σημαντικούς μονολόγους θεάτρου, ίσως και στους δύο πιο δύσκολους γυναικείους μονολόγους που υπάρχουν στο έργο. Αν και σύγχρονο, είναι κλασικό και με τρομακτική σπουδαιότητα».
«Εγώ ξέρω σε κάθε έργο ποιες είναι οι δυσκολίες και γνωρίζω ποιες είναι οι ικανότητες μου. Αλλά αυτό είναι που αξίζει στη δουλειά μας. Να έχουμε έναν χαρακτήρα που να απαιτεί από εμάς διαρκή κόπο και στέγνωμα. Αυτό το βιώνω φέτος. Δούλεψα πολύ σκληρα, με επιμονή κι υπομονή γι΄αυτόν τον ρόλο. Κάθε σκηνή θέλει διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, τα λόγια ήταν για μένα η μεγαλύτερη πρόκληση.
Ήξερα τι πρέπει να δώσω σε κάθε σκηνή. Έπρεπε όμως να αντιμετωπίσω τον ίδιο το χρόνο, αφού πέρασα ενάμιση μήνα προετοιμασίας με τα λόγια. Δεν είναι ένας μονόλογος εξήντα λεπτά το Jordan. Είναι μιάμιση και βάλε ώρα. Και κόψαμε κιόλας μέρος του κειμένου. Είναι μεγάλο έργο και δύσκολα δομημένα από τη μια σκηνή στην άλλη».
«Η υποκριτική και ο ηθοποιός είναι εμπειρίες. Κάθε χρόνος βιωμάτων, προβλημάτων, οτιδήποτε εμφανίζεται στη ζωή μας και το ψυχαναλήουμε, είναι εμπειρία, ένα εφόδιο. Τώρα αν πιάσω έναν ρόλο που τον έκανα πριν τρία χρόνια, δεν θα τον κάνω ίδιο. Αυτή η δουλειά δεν τελειώνει, είναι μέχρι το τέλος. Η αλήθεια μας αλλάζει χρόνο με το χρόνο. Μόνο αν βρεθείς πάνω στη σκηνή μπορείς να το καταλάβεις».
«Δόξα τω Θεώ, σχεδόν κάθε χρόνο έχω τηλεοπτικές προτάσεις. Είτε αφορούν σειρές είτε παρουσιάσεις. Εγώ όμως από το ξεκίνημα μου ήμουν πολύ συγκεκριμένη κι αφοσιωμένη σε αυτο που ήθελα. Μου έγιναν προτάσεις που κάποιοι θα τις τραβούσαν από τα μαλλιά. Όμως εγώ δεν θέλησα ποτέ να δοκιμαστώ ως παρουσιάστρια. Δεν με ενδιέφερε. Με ένοιαζε μόνο να εξελίσσομαι θεατρικά. Ευτυχώς δεν πεινάω για να πω Ναι στο οτιδήποτε τηλεοπτικό. Όλα αυτά τα χρόνια ζω και υπάρχω μέσα από το θέατρο.
Για να μην παρεξηγηθώ. Την αγαπώ την τηλεόραση. Κι ούτε θεώρησα υποτιμητικό κάτι που μου πρότειναν. Ίσα ίσα είμαι κι ευγνώμων που με σκέφτονται και μου προτείνουν πράγματα. Απλώς όσα μου έχουν προτείνει δεν ταίριαξαν σε αυτά που εγώ ήθελα».
«Δεν συμβιβάζομαι και δεν αφήνω κανέναν να με τραβήξει μακριά από τα θέλω μου. Είναι αδιαπραγμάτευτο για μένα να μην παρεμποδίζεται η αναζήτηση της αλήθειας μου από πράγματα που μπορεί να θεωρούν άλλοι για εμένα. Η αλήθεια του καθενός διαφοροποιείται. Εγώ κοιτάζω όμως μόνο τη δική μου αλήθεια».
«Δεν αφήνω περιθώρια για να αποτύχω σε κάτι. Δεν το λέω αλαζονικά. Και προφανώς έχω ζήσει αποτυχίες. Απλώς λέω ότι αυτές οι όποιες αποτυχίες δεν ήρθαν γιατί εγώ άφησα τα πράγματα αδούλευτα ή στην τύχη τους. Εγώ έκανα και κάνω σε κάθε περίπτωση κάθετι που περνάει από το χέρι μου. Το παλεύω μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο και το πιστεύω όσο δεν πάει. Καταπιάνομαι με σθένος και πάθος για να πάω τα πράγματα που θέλω εκεί που θέλω να τα πάω.
Όταν έρθει η αποτυχία, θα κοιτάξω να βρω τρόπους και λύσεις. Δεν θα κάτσω να παραλύσω. Και δεν θα το κάνω γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Η σημερινή επιτυχία είναι η αποτυχία του χθες και το ανάποδο.
Για παράδειγμα στο Jordan θα υπάρξουν φορές που θα μπω στο καμαρίνι μετά την παράσταση και θα πω μέσα μου “γαμώτο, σήμερα δεν ήμουν καλή”. Πολλές είναι οι φορές που δεν είμαι ευχαριστημένη με πράγματα που κάνω. Αλλά δεν μένω σε αυτό που δεν με ευχαριστεί. Προσπαθώ να το κάνω να με ευχαριστεί. Κι εγώ κι ο Γιάννης αναζητάμε τον τρόπο να μετατρέψουμε το λάθος σε σωστό, ως προς τα θέλω μας δηλαδή».
«Η παρενόχληση με έκανε και μένα και τον Γιάννη πιο προσεκτικούς σε πολλά πράγματα. Δυστυχώς τέτοια περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά σε γυναίκες και μας στιγματίζουν. Εγώ προσπαθώ να μην το αφήσω να με διαλύσει και το κατάφερα, αλλά δεν είναι ο κανόνας αυτό. Συνήθως οι γυναίκες καταστρέφονται ψυχικά. Μετά απ΄αυτό που μου συνέβη, δε σκέφτηκα μόνο εμένα. Σκέφτηκα και την κόρη μου κι αυτό μου έδωσε μεγαλύτερη δύναμη.
Σκέφτηκα ότι πρέπει να της δείξω πως είμαι δυνατή για να γίνει κι αυτή δυνατή και να καταλάβει πως η ολοκλήρωση της αφορά μόνο την ίδια και δεν εξαρτάται από άλλους. Ούτε αυτό είναι εύκολο σαφώς. Αλλά οι άνθρωποι οφείλουμε να παλεύουμε για αυτά που θεωρούμε σημαντικά. Κι αν παλέψεις για κάτι, σίγουρα κάτι θα έρθει».
«Τώρα που έγινα 40 μου ξενίζει αυτό το 4. Δεν αισθάνομαι αυτή την ηλικία και με τρώει αυτή η απορία για το πότε πέρασαν 40 χρόνια. Μου φαίνονται μακρινά. Ταυτόχρονα όμως είναι κάτι που με κολλάει στον τοίχο. Δεν φοβάμαι τις ρυτίδες, αλλά ότι όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πως ο κόσμος μου μικραίνει. Οι άνθρωποι γύρω μου φεύγουν και η ζωή γίνεται μια περιδιάβαση στα λημέρια της απώλειας. Η ζωή γίνεται αντίστροφη νομίζω.
Τα σημάδια του χρόνου δεν είναι κάτι να μας φοβίζει, ούτε το πώς θα μας αντιμετωπίσουν οι άλλοι βάσει αυτών. Είναι μικρότητα να κάτσουμε να ασχοληθούμε με το ότι μπορεί να έχω μια ρυτίδα ή κάποιος να μην έχει μαλλιά ή κάποια να έχει κυτταρίτιδα. Είναι μικρή η ζωή για να δώσουμε αξία σε κάτι τέτοιο. Η ψυχή μας είναι αυτό που μένει και το τι αφήνουμε πίσω μας, όχι τι αφήνει στο σώμα μας το πέρασμα του χρόνου. Ποιος νίκησε τον χρόνο για να κρίνουμε τους ανθρώπους αυστηρά επειδή μεγαλώνουν; Κανείς.
Τίποτα που δεν κατακτήθηκε, δεν είναι άξιο να μας κρίνει ως ανθρώπους. Κρινόμαστε μέσα μας κι από τους γύρω μας απ΄αυτό που κάνουμε κι από το αν εμπλουτίζουμε την ψυχή μας. Όχι από το πώς φαινόμαστε. Αν η ψυχή είναι αληθινη κι αγνή, αυτό βγαίνει. Όμορφοι άνθρωποι χωρίς όμορφη ψυχή, παύουν να είναι ωραίοι».
* Η Μαρία Κορινθίου πρωταγωνιστεί στην παράσταση Jordan στο Θέατρο Alhambra που σκηνοθετεί ο Γιάννης Αϊβάζης. Για να βρεις πληροφορίες για το έργο μπες εδώ.
** Φωτογραφίες: Θοδωρής Κώτσικας