Σε όλη την διάρκεια της επαγγελματικής μου πορείας υποστηρίζω την διαρκή προσπάθεια του δημοσιογράφου να ξεφύγει από το τετριμμένο. Αυτό δεν είναι πάντοτε για καλό. Οδηγεί αρκετές φορές σε υπερβολές ή παρανοήσεις.
Νόμιζα όμως πως είναι σχετικά εύκολο να αποφύγεις τις κοινοτοπίες και να δώσεις μια διαφορετική οπτική, έστω και στην λεπτομέρεια. Σε αυτή την ίδια πορεία όμως εμφανίζονται άνθρωποι που καταργούν κάθε τέτοια κοσμοθεωρία. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου είναι ένας απ΄αυτούς.
Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω έναν τίτλο και τελικά κατέληξα σε αυτόν που δεν θα ήθελα με τίποτα να καταλήξω πριν δυσκολευτώ. Κι αυτό δεν είναι δείγμα δικής μου αδυναμίας μόνο, αλλά και κάτι αναπόφευκτο με την περίπτωσή του γιατί πραγματικά είναι αυτό που λέει ο τίτλος.
Πριν ξεκινήσει η κουβέντα δεν ήξερα σε τι συνθήκες θα τον πετύχω. Μόλις είχε περάσει ένα μεγάλο διάστημα με σοβαρές δυσκολίες στο επάγγελμά του, προετοιμαζόταν για την περιοδεία της παράστασης «Αντιγόνη», κατέστρωνε τα πλάνα του για τη συνέχεια του υπέροχου Mute την ερχόμενη θεατρική σεζόν και είχε μόλις αναλάβει δραματικό ρόλο σε νέα σειρά του Alpha.
Οι ηθοποιοί, ξέρετε, δεν είναι για να δίνουν συνεντεύξεις. Είναι αναγκαίο καλό και κακό της δουλειάς τους, αλλά όχι η δουλειά τους. Και είναι πιθανό να βρεθούν σε μια φάση που δε νιώθουν πως έχουν να πουν.
Ευτυχώς οι ανησυχίες μου αναιρέθηκαν μέσα σε δέκα λεπτά με τον Γιώργο και με οδήγησαν αναγκαστικά στο τεκμήριο του τίτλου.
Μια δεύτερη επεξήγηση εδώ. Ο Γιώργος δεν είναι μόνο άνθρωπος του θεάτρου. Είναι και της τηλεόρασης. Είναι κάθε μορφής υποκριτικής έκφρασης. Νιώθω όμως πως το θέατρο είναι αυτό που και ο ίδιος επιθυμεί να αποτελεί την ταμπέλα του, χωρίς αυτό να σημαίνει κάποια υποτίμηση προς τα υπόλοιπα.
Απλώς είναι ο χώρος που μπορεί να εναποθέσει τον δικό του κόσμο. Ιδίως μετά την περασμένη σεζόν κατά την οποία με το Mute πραγματοποίησε ένα όραμα 20 ετών. Ένα Mute που αποτέλεσε το εφαλτήριο της κουβέντας μας, μιας και είναι μια παράσταση με έναν ηθοποιό, χωρίς σωματική επαφή, χωρίς λόγια, άρα χωρίς την ανταλλαγή σάλιου που απαιτεί η θεατρική σκηνή, επομένως ιδανική παράσταση για εποχές πανδημίας.
«Ποτέ δεν φαντάζεσαι πως μπορεί να υπάρξει μια τέτοια αλληλουχία γεγονότων που να μετατρέψει τη μυθοπλασία σου σε κάτι προφητικό. Εγώ έστησα αυτή την παράσταση με σκοπό να εκφράσω και ένα δικό μου κομμάτι που υπήρχε και προ καραντίνας, αλλά ήταν εφαπτόμενο με τις επιταγές της. Ήμουν δηλαδή σε ένα mute πριν κλειστούμε στα σπίτια μας και για μένα το σπίτι μου ήταν και παραμένει ένας τόπος στον οποίο αποτυπώνομαι και καταθέτω μέσα από τις μικρές, οικιακές δουλειές την ψυχή μου. Η πορεία των πραγμάτων όμως ήταν στο βαθμό του τρομακτικού και για μένα».
Η συγκεκριμένη παράσταση θα συνεχιζόταν ούτως ή άλλως, είτε με κορωνοϊό είτε χωρίς, αλλά καθίσταται έτι πιο της εποχής της πλέον.
Από το Mute στην Αντιγόνη και τον ρόλο του Κρέοντα που υποδύεται, στην επιτυχημένη παράσταση Πέτρες Στις Τσέπες Του που οδεύουν για 4η χρονιά παραστάσεων, στην τίμια παραδοχή του ότι ο ίδιος αυτοπροτάθηκε για τον ρόλο στη σειρά του Alpha, στην απουσία του από τα social media και το Instagram που θα κάνει κι αποτελεί γι΄αυτόν μια εσωτερική πρόκληση κι από κει σε φόβους και αναζητήσεις. Αυτή ήταν η διαδρομή της κουβέντας μας, αυτές οι στάσεις της και δεν γίνεται παρά να την αφήσω να διαχυθεί χωρίς δικές μου ερμηνείες και παρεμβολές.
«Δεν είναι πάντως κάτι που το επιθυμώ να επιτρέπω στα έργα να με φέρνουν σε ταύτιση, γιατί από ένα σημείο και μετά το μυαλό δεν αντέχει. Προσπαθώ να παίρνω τα κομμάτια που νιώθω ότι θα με πάνε παρακάτω ως άνθρωπο και τα υπόλοιπα απλώς τα αφηγούμαι»
«Κρέοντας και Αντιγόνη είναι για μένα όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε έναν άνθρωπο, όσα συγκρούονται. Η κοινωνία και η θρησκεία για παράδειγμα λένε ότι πρέπει να είσαι μονογαμικός. Το στόμα και το μυαλό σου σε πάει στο άλλο άκρο. Θέλω να πω με αυτό το παράδειγμα πως δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει ζήσει με αυτόν τον φόβο της σύγκρουσης ανάμεσα στο τι πρέπει και το τι θέλει. Δεν βρίσκεις εύκολα άκρη με αυτό.
Το καλό και το κακό δεν είναι το δίπολο Θεός και Διάβολος. Είναι αυτό που υπάρχει ως απόσταση ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά. Αυτό μπορούμε να το δούμε και κοινωνικά. Αν για παράδειγμα κάποιος σου σκοτώσει το παιδί, το πρώτο ένστικτο είναι να τον σκοτώσεις ή να επιδιώξεις να τον τιμωρήσεις εσύ όσο πιο σκληρά γίνεται. Κάπου εκεί όμως παρεμβαίνει η δικαιοσύνη. Βλέπουμε δηλαδή στην ψυχή μας να συγκρούεται ο νόμος της ζούγκλας με την έννοια του δικαίου και της δημοκρατίας, όπως την έχουμε συμφωνήσει σε βάθος αιώνων οι κοινωνίες και οι άνθρωποι».
«Οι άνθρωποι του θεάτρου είναι καθρέφτες του τι συμβαίινει και όχι θεραπευτές. Όποιος νομίζει ότι θεραπεύει ή θεραπεύεται απ΄αυτή τη δουλειά, θεωρώ ότι κάνει λάθος. Εμείς βρισκόμαστε στο θέατρο με μια ταπεινή στάση, γιατί είτε σε καλές είτε σε κακές εποχές, το θέατρο έρχεται πάντοτε τελευταίο στην στήριξη της πολιτείας, αν και είναι από τα πρώτα στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει όσα άδικα ενδεχομώς συμβαίνουν γύρω του».
«Η ανάγκη για έκφραση έρχεται και φεύγει. Με το Mute κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις την ανάγκη να πεις κάτι καλλιτεχνικά. Κάποιες άλλες δουλειές είναι απλά δουλειές. Στην πορεία το βρίσκεις αυτό. Εγώ πριν και μετά το Mute δεν έχω ας πούμε συγκεκριμένες επιθυμίες και όνειρα για να εκφραστώ με κάποιον άλλο τρόπο. Ο λόγος που βρίσκομαι σε μια δουλειά είναι για τους ανθρώπους που την απαρτίζουν και στην πορεία, καλώς εχόντων των πραγμάτων, αρχίζω να ανακαλύπτω τον χώρο και τον τρόπο μέσα από τον οποίο θα εκφραστώ.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο την ώρα της παράστασης. Πηγαίνω για παράδειγμα αρκετή ώρα πριν την πρόβα για να καθαρίσω τον χώρο, επιδιώκω την ευγένεια, έχω στιγμές που θυμώνω και είμαι αυστηρός και μέσα απ΄αυτή τη διαδικασία βρίσκω την ταύτισή μου με τον ρόλο. Κατ΄επέκταση, έτσι…αντέχω να συμπορεύομαι με την τέχνη μου».
«Πια δε μου συμβαίνει τόσο η θέση μου σε ένα έργο να διαφοροποιεί σε ριζικό βαθμό τον τρόπο που βιώνω και στέκομαι απέναντι στα πράγματα. Υπάρχει όμως μια περίπτωση που αυτό μου συνέβη και με εκ βάθρων τρόπο. Στον Ρινόκερο του Ιονέσκο αντιλήφθηκα πόσο με αγάπη ο άνθρωπος και δη εγώ, μπορώ να επιβάλλω την άποψη μου στον άλλο, ακόμα κι αν αυτό γίνεται με έναν ωραίο τρόπο, μια ωραία επιφάνεια. Εκεί λίγο σοκαρίστηκα με αυτή την εσωτερική ανακάλυψη.
Δεν είναι πάντως κάτι που το επιθυμώ να επιτρέπω στα έργα να με φέρνουν σε ταύτιση, γιατί από ένα σημείο και μετά το μυαλό δεν αντέχει. Προσπαθώ να παίρνω τα κομμάτια που νιώθω ότι θα με πάνε παρακάτω ως άνθρωπο και τα υπόλοιπα απλώς τα αφηγούμαι. Ούτε τα κρίνω, ούτε τα αφομοιώνω. Γιατί αν έπαιρνα ολοκληρωτικά μέσα μου τον κάθε ρόλο, θα έφτανα σε σχιζοφρένεια.
Έχει συμβεί πάντως ορισμένοι ρόλοι να μου ανοίξουν τα μάτια στην διαχείριση μιας περίστασης της ζωής μου. Όχι με τρόπο θεραπευτικό, αλλά με το να αντιληφθώ μέσα από έναν τονισμό μιας φράσης ότι υπάρχει η λύση σε αυτό που ψάχνω. Βεβαίως αυτό συμβαίνει όχι μόνο με αυτή την φυσικότητα και απλή ερμηνεία. Ενδέχεται να έχεις αυτή την επιφώτιση επειδή ακριβώς πείθεις τον εαυτό σου να δει έτσι τα πράγματα ή σαν μια μορφή μεταφυσικής απάντησης. Θα στο πουν πολλοί συνάδελφοι ότι είχαν π.χ. θέματα στο σπίτι και βρήκαν τις απαντήσεις μέσα σε έργα που συμμετείχαν».
«Εγώ έχω ένα συγκεκριμένο πλάνο στο κεφάλι μου κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή ή υποδύομαι τηλεοπτικό ρόλο: να κάνω τον θεατή να καταλάβει ότι σήμερα πλήρωσα την εφορία μου»
«Δεν μπορώ να πω πως η συνεννόησή μου με τον κάθε μου ρόλο δέχεται παρεμβολές ανάλογα την επιτυχία που θα έχει το έργο και ανάλογα την αποδοχή του κοινού. Εγώ έχω μια σχέση άσχετη με αυτή τη συνθήκη, άσχετη με τη σχέση ηθοποιού-κοινού. Κι αυτό γίνεται κάποια στιγμή μέσα μας επειδή κατανοούμε ότι αν επιτρέψουμε να οριστεί η σχέση μας με τον ρόλο ανάλογα με τις προσταγές του κοινού, κάποια στιγμή το κοινό γίνεται αδηφάγο και σε κατευθύνει ως προς το τι θα του δώσεις σε επόμενους ρόλους. Πρέπει να προστατεύσω λοιπόν αυτή τη σχέση με τον ρόλο. Ο κόσμος δεν πρέπει να επεμβαίνει σε αυτό, γιατί χάνεται το μέτρο. Προτιμώ να δίνω εγώ με τον δικό μου τρόπο κομμάτια στο κοινό και να επικοινωνώ με αυτό».
«Ξέρω πως σε αρκετούς συναδέλφους φαίνεται επηρμένο που καταπιάνομαι ανά διαστήματα με τόσους και διαφορετικούς ρόλους. Εγώ έχω βρει το κλειδί για να ξεκλειδώνω από το ένα πράγματα και να μεταφέρομαι στο άλλο. Κι αυτό το καταφέρνω με τον τρόπο που είπαμε πριν. Δεν εμπλέκομαι πολύ συναισθηματικά με τον κάθε ένα από τους ρόλους. Δεν εμπλέκομαι με τους 7-8 χαρακτήρες που κάνω στο Mute ή τους άλλους τόσους στο Πέτρες Στις Τσέπες Του. Μια διευκρίνιση να κάνω εδώ. Η μη εμπλοκή που αναφέρω, δεν συνιστά υποτίμηση προς κάποιον ρόλο. Εγώ απλώς κάνω τη δουλειά μου. Η δουλειά μου μου επιβάλλει να παίξω μια συγκεκριμένη παράσταση. Ενδεχομένως κάποια που ανεβαίνει για χρόνια.
Εν προκειμένω, το Πέτρες Στις Τσέπες που μπαίνει στον τέταρτο χρόνο, δεν γίνεται από εμένα και τον Μάκη στο βωμό κάποιας ματαιοδοξίας και ανάγκης μας να συνδεόμαστε με μια επιτυχία. Γίνεται πρωτίστως για ένα βιοποριστικό κομμάτι. Όχι μόνο δικό μας. Υπάρχουν τεχνικοί, σκηνογράφοι, τόσες πολλές ιδιότητες επαγγελμάτων που συνδέονται με μια παράσταση και γι΄αυτούς το μεροκάματο είναι ακόμα πιο αναγκαίο και σημαντικό. Έχουμε λοιπόν οι ηθοποιοί και μια υποχρέωση απέναντι σε κάθε άνθρωπο της παράστασης, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Είναι η δουλειά μου αυτή».
«Όταν ψαχνόμασταν με τον Μάκη τον Παπαδημητρίου για το Πέτρες Στις Τσέπες, είχαμε σταθεί αρκετά σε αυτό που μου αναφέρετε για τον συμβολισμό του ήρωα που βρίσκεται νεκρός στη λίμνη ως προς το επάγγελμά μας και τη θέση μας σε όλα αυτά τα χρόνια. Καταλήξαμε ότι πολλές φορές αυτό που νομίζουμε ότι είναι κάτι σπουδαίο και τόσο φωτεινό, είναι μια φούσκα. Αυτό δεν σχετίζεται μόνο με τη δουλειά μας.
Γενικά οι άνθρωποι βλέπουμε βιτρίνες και αναπαραστάσεις και δεν κοιτάμε την ουσία. Όταν βλέπεις τον άλλο και είναι κάπως ντυμένος ή φωτογραφίζεται κάπως, αυτό δεν είναι η πραγματικότητα του, είναι μια βιτρίνα. Αυτό που μας δίδαξε το παιδί που έπεσε στη λίμνη, είναι ότι αρκετά πράγματα που μοχθούμε, αποδεικνύονται κενά. Κι αυτό δεν το λέω ως μια παρατήρηση έξω από το χορό. Το έχω ζήσει πολύ βαθιά»
«Υπάρχουν συνάδελφοι ή γενικώς άνθρωποι του χώρου που μπορεί να σου πουν ότι όντως το θέατρο είναι μια κατάβαση στην Κόλαση. Εγώ δεν το ασπάζομαι. Βρίσκομαι σε μια φάση που σκάβω γερά τη γη και βρίσκομαι στον ουρανό. Ένας ηθοποιός πετάει στον ουρανό, ένας σκηνοθέτης για να βγάλει αποτέλεσμα μπορεί να βυθίζεται στην κόλαση. Για μένα λειτουργεί το ανάποδο: πάω στον παράδεισο».
«Πίσω απ΄αυτό που μου λέτε, ως δική σας συνειδητοποίηση, ότι μπόρεσα να διαχωριστώ από την εικόνα και τις προσδοκίες που δημιούργησαν για μένα στο κοινό τηλεοπτικοί ρόλοι όπως στο Singles ή το LAPD, υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια. Υπάρχει επίσης και λίγη γκρίνια από το κοινό που μπορεί να γυρίσει να πει “γιατί μου το χαλάς τώρα..; κάνε αυτό που έκανες και πριν”. Εγώ όμως βρίσκομαι σε ένα διαρκές στοίχημα με τον εαυτό μου: ο κάθε επόμενος ρόλος να διαφέρει σε σύσταση από τον προηγούμενο. Αυτό πονάει πολύ στην τσέπη, γιατί αρκετοί ρόλοι έπρεπε να επαναληφθούν για να εξακολουθώ να υπάρχω στο θεατρικό ή τηλεοπτικό στερέωμα. Για να μπορέσω να αντέξω και να αντισταθώ σε αυτό, δούλευα σε άλλες δουλειές άσχετες με τον χώρο, ώστε να συνεχίσω να είμαι πιστός σε αυτό το στοίχημα.
Μεταβαίνω από το Mute στον Κρέοντα, μετά πάω στις Πέτρες και τώρα ετοιμάζομαι για έναν δραματικό ρόλο στη σειρά. Μου αρέσει να βάζω αυτή την…τρικλοποδιά. Αυτό γίνεται αρκετά επώδυνα και για την ψυχή μου και για την τσέπη μου. Επιμένω σε αυτό το κομμάτι το βιοποριστικό, όχι για να πουλήσω κάποιο δράμα, όπως με έχουν κατατάξει αρκετοί φίλοι στο μυαλό τους. Εγώ έχω ένα συγκεκριμένο πλάνο στο κεφάλι μου κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή ή υποδύομαι τηλεοπτικό ρόλο: να κάνω τον θεατή να καταλάβει ότι σήμερα πλήρωσα την εφορία μου. Θέλω ο κόσμος να βγει από τη μπούρδα του παρελθόντος πως ο ηθοποιός είναι κάτι έξω από την πραγματικότητα και τα έχει λυμμένα όλα αυτά.
Να ξέρει ο κόσμος ότι για να κάνεις αυτή τη δουλειά, έχεις περισσότερα προβλήματα από τον κοινό άνθρωπο και μόνο εκεί βρίσκεις το διέξοδο που έχεις ανάγκη. Γι΄αυτό και αναλαμβάνεις να κάνεις αυτή τη δουλειά, γιατί μπορείς να βρεις μια κάποια ψυχική ηρεμία. Όλοι οι ηθοποιοί βάζουν πλυντήριο, στήνονται στην ουρά της εφορίας, τους κόβουν το ρεύμα ή τη σύνδεση κτλ. Το βιοποριστικό είναι ένας τρόπος να κατανοήσει κανείς και όχι να δικαιολογήσει τους λόγους που μπορεί ένας ηθοποιός κάνει μια δουλειά.
Ξαφνιάστηκαν τις προάλλες κάποιοι δημοσιογράφοι που είπα ότι πήγα μόνος μου και ζήτησα δουλειά από τον σκηνοθέτη στη σειρά που θα είμαι. Θέλω να καταλαβαίνει ο κόσμος πως είμαστε συναγωνιστές και συμπαίκτες σε αυτόν τον πόλεμο της ζωής. Απλώς ο καθένας συμμετέχει από διαφορετικό μετερίζι. Και το ότι στην πρώτη παράσταση της Αντιγόνης στο Βεάκειο ήρθε παραπάνω κόσμος απ΄αυτό που περιμέναμε, εγώ το θεωρώ συμπαράσταση και μου αρκεί.
Δεν θέλω να θεωρεί ο κόσμος πως είμαστε κάτι πολύ μακρινό του. Αυτό συνέβαινε παλιά. Δεν θέλω να είμαι ένα μυθικό πλάσμα για το κοινό, ούτε και κανένας άλλος στον χώρο μας.
Εμείς λέμε ιστορίες, προσφέρουμε ένα διέξοδο προβληματισμού στον κόσμο και θέλω να πληρώνομαι γι΄αυτό. Θέλω να ξέρει ο καθένας πως δεν έγινα ηθοποιός γιατί ήμουν πολύ ταλαντούχος σε αυτό, αλλά γιατί ήμουν ο χειρότερος μαθητής στον κόσμο και δεν υπήρχε τρόπος να σπουδάσω κάτι. Οπότε επέλεξα το θέατρο. Και πιστέψτε με, όλοι μας αυτόν τον καιρό ζούμε με δανεικά».
«Στην περίπτωση του Mute ήμουν έτοιμος για παταγώδη οικονομική αποτυχία. Απλά ήθελα τόσο πολύ να το κάνω, κι ας έλεγαν αρκετοί ότι το εγχείρημα μου είναι μεγάλο ρίσκο. Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουν»
«Πάντοτε όταν έρχεται μια δουλειά, βάζεις μια ζυγαριά και κοιτάς τους ανθρώπους με τους οποίους θα δουλέψεις, πόσα λεφτά θα πάρεις κτλ. Στην περίπτωση του Mute ήμουν έτοιμος για παταγώδη οικονομική αποτυχία. Απλά ήθελα τόσο πολύ να το κάνω, κι ας έλεγαν αρκετοί ότι το εγχείρημα μου είναι μεγάλο ρίσκο. Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουν. Αυτό που ήρθε δεν το υπολόγιζε κανείς. Συνήθως κυνηγάς μια δουλειά στην τηλεόραση που έχει πιο καλά λεφτά και σε βοηθάει να εξισορροπήσεις μια επιλογή που δεν απέδωσε στο θέατρο.
Για να απαντήσω στο ερώτημα, κατά πόσο δηλαδή συμβάδιζαν η ανάγκη της επιβίωσης με την καλλιτεχνική ανάγκη, εκεί μπαίνει στο μυαλό μια ζυγαριά. Εννοείται πως το θέατρο δεν είναι η ζωή μου. Αν γίνει κάτι και απαγορευτεί το θέατρο – και δεν είναι πολύ μακριά αυτό το σενάριο – θα κάνω μια άλλη δουλειά για να ζήσω. Προς το παρόν, όσο αντέχω, θα κάνω αυτή τη δουλειά για να ζήσω.
Έχω δει πολλούς συναδέλφους οι οποίοι ζουν ακόμα με τους γονείς τους ή έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα και τους τρομάζει η σκέψη να αναγκαστούν να υπάρξουν έξω από το θέατρο, από την υποκριτική. Δεν κατηγορώ κανέναν προφανώς. Αν πάντως συμβεί ένα τέτοιο απευκταίο σενάριο να κοπεί το θέατρο, δεν είναι μόνο για το μεροκάματο που θα χάσουμε. Θα κοπεί η κοινωνική ζωή, γιατί αρκετός κόσμος βρίσκεται στο θέατρο για να επικοινωνεί με ανθρώπους. Κι αν αυτό χαθεί, θα χαθούν βασικά πράγματα. Αυτό είναι η ουσία του θεάτρου».
«Θεωρώ πως το θέατρο δε μπορεί να λειτουργήσει ψηφιακά και είναι λιγότερο ουσιαστική οποιαδήποτε άλλη σύνδεσή του με το κοινό, πέρα από τη σύνδεση της φυσικής συμπαρουσίας σε έναν χώρο. Δεν μπορείς να παίζεις με ολογράμματα, δεν έχει την ίδια αξία να βλέπει κανείς μια παράσταση από τον υπολογιστή του. Ενδεχομένως κάτι ωραίο που θα μπορούσε να γίνει ως επέκταση, είναι οι κατ΄οίκον παραστάσεις.
Όπως είναι τώρα τα πράγματα, δύο δρόμοι υπάρχουν: είτε το θέατρο να οδηγηθεί σε πλήρη ψηφιοποίηση είτε να επιστρέψει στο αρχέτυπο, μαζεύω δηλαδή 5-10 άτομα, τους λέω μια ιστορία και μου δίνουν ένα κομμάτι ψωμί. Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να βρεθώ σε ένα σπίτι και να ερμηνεύσω κατ΄οίκον. Αλλά για μένα το να είσαι παρών είναι το μεγάλο διακύβευμα του θεάτρου».
«Ο χώρος που ανεβαίνει μια παράσταση καθορίζει τα πάντα για αυτήν και για τον ηθοποιό. Ο ηθοποιός είναι σαν αναρριχώμενο φυτό. Προσαρμόζεται στους τοίχους. Όταν μια παράσταση μεταφέρεται από ένα θέατρο σε άλλο, μέσα μου ξενερώνω κάπως. Είναι ένας αποχωρισμός σπιτιού στην ουσία, γιατί ο ηθοποιός δονείται από τον χώρο στον οποίο έχει συνηθίσει να εκφράζει τον εκάστοτε ρόλο. Αφήνεις τον ιδρώτα σου στο ξύλινο πάτωμα του θεάτρου, τα μάτια σου συνηθίζουν σε μια συγκεκριμένη απόσταση με τη λάμπα. Αν αυτό αλλάξει, είναι σοκαριστικό, βίαιο.
Για να στο δώσω να το καταλάβεις, με το Mute που πήγαμε από το Θέατρο του Νέου Κόσμου στο Τζένη Καρέζη, έπαθα τέτοιο σοκ που κατέληξα να χτυπήσω κιόλας, γιατί εκεί που ήξερα ότι έχω τοίχο, είχα το κενό. Γι΄αυτό τώρα που γυρνάμε ξανά στο Νέο Κόσμο, παρά το ότι είναι λιγότερες θέσεις και λεφτά, είμαι χαρούμενος γιατί γυρίζω “σπίτι μου”».
«Αυτό που με τρομάζει πιο βαθιά, ψυχολογικά και ψυχαναλυτικά και γι΄αυτό βάζω και τον θυμό μου μπροστά, είναι να είμαι χαρούμενος»
«Είναι για μένα ένα αναγκαίο…κόλπο να διατηρώ αυτή την προσέγγιση στη σχέση μου με το κοινό. Πάντοτε κουβαλάμε ένα μυστήριο, αλλά ένα βασικό κομμάτι είναι ότι δεν γίνεται να διαχειριστούμε παραπάνω πληροφορίες. Κάποια πράγματα πρέπει να τα κλειδώνουμε δικά μας, να αποφορτίζουμε και μετά να βγαίνουμε προς τα έξω. Η μπαταρία σου θα τελειώσει πολύ γρήγορα αν είσαι εκτεθειμένος κι αφήνεις πολλά πράγματα να πατήσει πάνω τους ο κόσμος».
«Πολύ πρόσφατα είχα μια τεράστια απογοήτευση και σε συνδυασμό με όλη αυτή τη νέα συνθήκη που λέγεται “θέατρο σε εποχή πανδημίας”, με τις μάσκες και όλα αυτά, έφτασα σε απόγνωση για τη ζωή μου. Κάνουμε και μια δουλειά που είναι αέρας. Μπορεί να κάνουμε τρεις μήνες πρόβες και τελικά να μη γίνει η παράσταση. Αυτό είναι τρομερό βάσανο για την ψυχή, θέλει γερό στομάχι. Εμένα είναι και του χαρακτήρα μου να πέφτω στα τάρταρα, αλλά όλη αυτή η κατάσταση μου προκάλεσε μεγάλο τρέμουλο, να δω δηλαδή πως θα ανταποκριθεί ο κόσμος αυτή την εποχή σε ένα εκ νέου κάλεσμα για μια αναδόμηση της σχέσης μας μαζί του».
«Δεν φοβάμαι τη δουλειά, δεν φοβάμαι τη μοναξιά ή μπορεί και να τα φοβάμαι και να μην το ξέρω. Φοβάμαι όμως 2-3 συγκεκριμένους ανθρώπους και νομίζω τρέμουν τα πόδια μου μόλις τους σκεφτώ.
Αυτό που με τρομάζει πιο βαθιά, ψυχολογικά και ψυχαναλυτικά και γι΄αυτό βάζω και τον θυμό μου μπροστά, είναι να είμαι χαρούμενος. Έχω την ανασφάλεια ότι θα είμαι χαρούμενος και κάποιος θα έρθει να μου το κόψει. Θα είναι μια αρρώστια, μια απώλεια, το οτιδήποτε. Φοβάμαι πολλές φορές να χαρώ.
Έχω το σπίτι μου πάντοτε καθαρό και τακτοποιημένο γι΄αυτό το λόγο. Με ηρεμεί στην ψυχή μου αυτό και με κρατάει δυνατό στους φόβους. Για μένα είναι σαν ψυχανάλυση. Φροντίζω επίσης να έχω πάντοτε πληρωμένο το νοίκι και μάλιστα και νωρίτερα από την ώρα του, για να μη με διώξει ο νοικάρης. Αυτός όντως είναι ένας φόβος. Δεν ξέρω πως θα ήμουν αν έχανα τον χώρο μου. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μετάβαση από το σπίτι των γονιών μου στο πρώτο δικό μου σπίτι.
Έφυγα από τη Θεσσαλονίκη 18 χρονών, με δύο βαλίτσες και μπήκα σε ένα σπίτι και το έβαψα μπλε. Αυτό ήταν ένα σοκ χαράς και φόβου για μένα. Σε αυτή την ηλικία έχω κάνει πολλές μετακομίσεις και το έχω πάρει πια το κολάι. Αυτό ίσως είναι κι ένα στοιχείο που με έκανε συχνά να θέλω να είμαι μεγαλύτερος από την ηλικία μου. Μεγάλωσα κιόλας μαζί με έξι αδέρφια, μεγάλωσα μαζί τους, αλλά τα μεγάλωσα κιόλας με την αδερφή μου γιατί ήμασταν οι μεγαλύτεροι.
Ήθελα πάντοτε να ήμουν πιο μεγάλος και τώρα το μετανιώνω, γιατί έχασα αρκετές πίστες που έπρεπε να έχω ζήσει και τώρα δεν μπορώ να τις ανακτήσω. Έτσι είναι όμως η ζωή. Πάντοτε όμως υπάρχουν δύο όψεις. Μετανιώνω γι΄αυτό που έχασα, αλλά μπορώ να δω κι αυτά που απέκτησα με αυτό το μεγάλωμα».
* Για πληροφορίες σχετικά με την παράσταση Αντιγόνη δείτε εδώ.
* *Φωτογραφίες: Τζένη Μπραχίμη