Ο ελέφαντας στο δωμάτιο και το timing. Θα μπορούσε να είναι τίτλος κάποιου βιβλίου ή θεατρικού, αλλά είναι κάτι που βρίσκει εφαρμογή σε όσα θα διαβάσετε στην πορεία.
Την Κατερίνα Λιόλιου ήθελα να τη συναντήσω από κοντά και να κάνουμε μια ωραία συνέντευξη από τον περασμένο Νοέμβριο. Ήρθε όμως το lockdown και λόγω αντικειμενικών δυσκολιών επέλεγα διαρκώς να το αναβάλω, περιμένοντας για το παραθυράκι που θα μας έδινε την ευκαιρία.
Δυστυχώς αυτό δε συνέβη, οπότε βολευτήκαμε σε μια διαμεσολαβημένη κουβέντα. Μόνο που από την περίοδο που οραματίστηκα τη συνέντευξη μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν για εκείνη κάποια πράγματα, ενδεχομένως επώδυνα, πράγματα που σίγουρα όμως πήραν την προσοχή μακριά από εκεί που η ίδια επιθυμεί να τη δίνει.
Έκανα αρκετή αναζήτηση και στο παρελθόν δε θυμάμαι να προσπαθεί να «πουλήσει» κάποια σχέση της, οπότε έφτασα αβίαστα στο συμπέρασμα ότι όσα της συνέβησαν σε επίπεδο έκθεσης το τελευταίο διάστημα, ήταν αποτέλεσμα ατυχίας και άλλων παραγόντων.
Αυτό είναι το timing. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι ότι δεν θα τη ρωτούσα ποτέ πράγματα προσωπικά, αλλά δε γινόταν να αποφευχθούν στη διάρκεια της συζήτησης, ερωτήσεις τόσο για το ζήτημα που την αφορά όσο και για τις γενικότερες αναταράξεις στον καλλιτεχνικό κόσμο λόγω των καταγγελιών.
Κι αν αυτό το τελευταίο δικαίως καταλαμβάνει αυτόν τον χώρο στη δημόσια σφαίρα, ως προς την Κατερίνα της όφειλα να επικεντρωθώ στην καλλιτεχνική της υπόσταση και στο νέο της τραγούδι Τα Συνηθισμένα, που κυκλοφόρησε στις 18 Ιανουαρίου σε στίχους-μουσική Χρήστου Σαντικάι και Γρηγόρη Βαξαβανέλη.
Της αξίζει και το δικαιούται επίσης να της δοθεί για μια από τις λίγες φορές να περιγράψει τον τρόπο που βλέπει τη μουσική, τους μουσικούς πειραματισμούς που έχει κάνει στην πορεία της ως τώρα και στο πώς βλέπει τον εαυτό της στο μέλλον.
Από τα λίγα που μπορεί ίσως κάποιος να υποθέσει για την Κατερίνα και να έχει δίκιο, είναι πως αποφεύγει να μιλάει πολύ όταν δεν τραγουδάει και αποφεύγει τα βαρύγδουπα. Οι απαντήσεις της δείχνουν έναν άνθρωπο που προσπαθεί να αναδείξει τη μουσική της, δίχως να αμελήσει την προστασία της προσωπικότητας της. Έργο δύσκολο στο χώρο της, μα ως προς εκείνη όχι ακατόρθωτο μέχρι τώρα.
Θεωρώ ότι στον έρωτα δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει λογική και ο καθένας μας τον βιώνει με δικό του τρόπο. Στον έρωτα δυο κόσμοι συνυπάρχουν, ζεις μαζί με τον άλλον και μέσα από τον άλλον
– Το νέο σου τραγούδι έχει τίτλο «Τα Συνηθισμένα» και αυτό που θέλω να σε ρωτήσω πρώτο απ΄όλα είναι γιατί θεωρείς ότι πλέον στην Ελλάδα είναι δύσκολο να προχωρήσουν projects με ολόκληρα albums κι όχι απλά singles, ιδίως όταν μιλάμε για ανθρώπους με σαφές ταλέντο όπως εσύ;
Αυτό που περιγράφεις είναι παγκόσμιο φαινόμενο και όχι μόνο ελληνικό και θεωρώ πως έχει να κάνει τόσο με τις εξελίξεις στην τεχνολογία και τη μουσική βιομηχανία, όσο και με τον τρόπο που έρχεται πλέον σε επαφή με τη μουσική το κοινό. Εσύ, για παράδειγμα, πότε αγόρασες τελευταία φορά ένα album από δισκοπωλείο; Ο πιο διαδεδομένος τρόπος αγοράς μουσικής είναι πλέον τα ψηφιακά καταστήματα και, παράλληλα, υπάρχει πολύ μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών και τραγουδιών, οπότε, μοιραία, αυτό επηρεάζει τον τρόπο κυκλοφορίας.
Έτσι, βγαίνουν singles τα οποία με την πάροδο του χρόνου συνθέτουν το υλικό για ένα album και όχι απευθείας ένα album. Η «ζωγραφιά» της μουσικής έχει αλλάξει μορφή τα τελευταία χρόνια, όπως παλαιότερα περάσαμε από την κασέτα στο cd και πιστεύω ότι είμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Βλέπουμε για παράδειγμα πως τον τελευταίο καιρό έχει επανέλθει στην παγκόσμια και την ελληνική αγορά το βινύλιο…
– Υπήρξε μια στιγμή στη μουσική σου πορεία που κάπως ξαφνιάστηκα με την αλλαγή στο μουσικό σου ύφος κι αυτό το ξάφνιασμα είναι κάτι που συμβαίνει με τους καλλιτέχνες που δοκιμάζουν κάτι διαφορετικό. Οπότε έχω μια διπλή ερώτηση: 1)Έχεις εκπλαγεί ποτέ κι εσύ με κάποιες επιλογές που έκανες στην καριέρα σου; 2) Φαντάζεσαι πώς μπορεί να αντιδράσει ένας άνθρωπος που σε ακούει φανατικά όταν του δώσεις ένα νέο ερέθισμα;
Όχι, δεν έχω εκπλαγεί ποτέ από τις αλλαγές που έκανα στην μέχρι τώρα πορεία μου. Αντιθέτως, θεωρώ ότι ακόμα δεν έχω πειραματιστεί αρκετά και είμαι στην αρχή μου. Κάθε καλλιτέχνης εκφράζεται μέσα από τη μουσική και εξελίσσεται, οπότε είναι λογικό να υπάρχουν αλλαγές, π.χ. στο ύφος των τραγουδιών του. Κάνω αυτό που αγαπώ και το κάνω με όλη μου την ψυχή, με τα τραγούδια εκφράζω το μέσα μου την εκάστοτε χρονική περίοδο και χαίρομαι που κάθε φορά το κοινό ανταποκρίνεται θετικά και αγκαλιάζει τις επιλογές μου. Επίσης, είμαι άνθρωπος που του αρέσει η αλλαγή, ο πειραματισμός, η εξέλιξη… Για όλους άλλωστε είναι σημαντικό να τολμάμε και να διεκδικούμε περισσότερα και στη δουλειά μας και στη ζωή μας γενικότερα.
– Πόσο σημαντικό είναι για σένα να αλλάζεις και πόσο συχνά το επιχειρείς στην καριέρα και τη ζωή σου;
Γενικά μου αρέσουν οι ομάδες και μου αρέσει να «δένομαι» με άτομα στη δουλειά μου, είτε δισκογραφικά, είτε στις live εμφανίσεις. Φαντάσου ότι στενοχωριέμαι όταν τελειώνει ένα σχήμα και την επόμενη σεζόν έχω να πάω σε κάποιο άλλο. Από την άλλη, όμως, πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο, έτοιμο να το εξερευνήσεις και να το κατακτήσεις!
– Ξαναγυρίζω στο νέο σου τραγούδι και ως σύνδεση με την προηγούμενη ερώτηση: είσαι άνθρωπος της συνήθειας στις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους;
Αν και, όπως προανέφερα, μου αρέσει να «δένομαι» με τους ανθρώπους, δεν είμαι της συνήθειας. Δεν βολεύομαι και δεν εφησυχάζω. Αν, για παράδειγμα, με ξενερώσει κάτι σε έναν φίλο μου, σε έναν σύντροφο, ή σε έναν συνεργάτη μου, θα το πω αμέσως και θα το αλλάξω επί τόπου. Μου αρέσει η εξέλιξη και πάντα δουλεύω προς αυτή την κατεύθυνση. 
Δεν θα κλειστώ ποτέ στον εαυτό μου, ούτε προς τους ανθρώπους επειδή γράφτηκε ή ειπώθηκε κάτι για μένα, ειδικά όταν αυτό δεν ισχύει!
– Υπάρχει ο στίχος «Όλο μου τον κόσμο άλλαξα για σένα». Θεωρείς γόνιμο σε μια σχέση κάποιος από τα δύο μέρη της να κάνει κάτι τέτοιο; Σε ρωτάω γιατί στο μυαλό μου ακούγεται σαν «έχω ζωή μόνο μέσα από τη ζωή σου».
Θεωρώ ότι στον έρωτα δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει λογική και ο καθένας μας τον βιώνει με δικό του τρόπο. Στον έρωτα δυο κόσμοι συνυπάρχουν, ζεις μαζί με τον άλλον και μέσα από τον άλλον! Δεν θεωρώ κακό κάποιος να θέλει να αλλάξει τον κόσμο του, τις συνήθειές του, ή πτυχές της καθημερινότητάς του για να βρεθεί πιο κοντά στον άλλον. Αρκεί, φυσικά, αυτή η αλλαγή να είναι δική του επιθυμία και όχι κάτι που του επιβάλλει ο άλλος.
– Όσοι είμαστε έξω από τον χώρο της τέχνης, της σόουμπιζ και εν προκειμένω της μουσικής, μας δίνεται η αίσθηση ότι είναι dreamjob κι ότι δεν έχεις μέρα που όλα να μοιάζουν συνηθισμένα ή να βαριέσαι. Ισχύει κάτι τέτοιο ως προς εσένα;
Η αλήθεια είναι ότι η μουσική είναι dream job! Γενικά είναι πολύ ωραίο να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα και το πάθος σου πραγματικότητα μέσα από το επάγγελμα σου. Στο χώρο της μουσικής δεν υπάρχουν συνηθισμένα… Η διαδικασία παραγωγής ενός τραγουδιού, από την αναζήτησή του, την ηχογράφηση, την παραγωγή και μέχρι να φτάσει στο κοινό, είναι μια διαδικασία που διαρκώς εξελίσσεται, είναι δημιουργία!
– «Τα Συνηθισμένα» κυκλοφόρησαν σε μια εποχή που η καθημερινότητα λόγω πανδημίας μοιάζει σαν την ίδια μέρα κάθε μέρα. Πώς βίωσες όλο αυτό το διάστημα που ως τραγουδίστρια κιόλας δεν είχες τη δυνατότητα να εκφραστείς μουσικά με κοινό και να συνδεθείς με τους ακροατές σου;
Σε προσωπικό επίπεδο βιώνω αυτή την περίοδο όπως όλοι μας, τηρώντας τα μέτρα προστασίας, τους κανόνες και τις απαγορεύσεις. Θεωρώ πως είναι μια ιδιαίτερη και δύσκολη περίοδος για όλους, αλλά είμαι αισιόδοξη ότι σύντομα θα τα ξεπεράσουμε όλα. Σε επαγγελματικό επίπεδο, αν και συμπληρώνουμε έναν χρόνο που έχουν «παγώσει» οι live εμφανίσεις, παραμένω δημιουργική και κινούμαι δισκογραφικά, όπως έκανα εξάλλου κυκλοφορώντας «Τα Συνηθισμένα».
– Αντιλαμβάνεσαι ότι κατόπιν όσων έχουν συμβεί τις τελευταίες ημέρες, δε γίνεται να μη σε ρωτήσω για το ζήτημα που συζητιέται περισσότερο. Στο χώρο της υποκριτικής επιχειρείται ένα ξεσκαρτάρισμα αλήθειας με τις καταγγελίες για παρενοχλήσεις και βία. Εσύ που κινείσαι σε έναν εξίσου «ζόρικο» κόσμο, αυτόν της νύχτας, έχεις βιώσει καταστάσεις; Έχω στο μυαλό μου π.χ. τη δήλωση της Μπάστα ότι πήγαιναν άνθρωποι στο καμαρίνι για φωτογραφία και άπλωναν τα χέρια τους παραπάνω απ΄όσο πρέπει.
Παρακολουθώ τα γεγονότα όπως όλος ο κόσμος και στεναχωριέμαι πάρα πολύ με αυτά που ακούω και βλέπω. Θλίβομαι και θυμώνω με τους ανθρώπους που δεν σέβονται τον άλλον, που εκμεταλλεύονται τη θέση ισχύος που μπορεί να έχουν σε ένα επάγγελμα. Τέτοιες συμπεριφορές και πράξεις είναι καταδικαστέες και συμβαίνουν σε πολλούς εργασιακούς χώρους, όχι μόνο στον αθλητισμό, την υποκριτική και τη μουσική, αλλά ακόμα και εκτός των χώρων εργασίας και εννοώ την ενδοοικογενειακή βία.
Προσωπικά δεν μου έχει τύχει κάποιο περιστατικό, είτε σε επίπεδο λεκτικής βίας, είτε σεξουαλική παρενόχληση. Εύχομαι όλες αυτές οι καταγγελίες να γίνουν αφορμή ώστε να σπάσει η σιωπή και η κοινωνία μας να κάνει ένα ακόμα βήμα προς το αυτονόητο, δηλαδή τον σεβασμό του άλλου ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, εμφάνισης, σεξουαλικών επιλογών…
– Δεν μπορώ να αποφύγω να σε ρωτήσω επίσης και κάτι άλλο, σεβόμενος προφανώς τα προσωπικά σου όρια. Όλα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν για σένα στο διάστημα των γιορτών, πώς σε έκαναν να νιώσεις; Φαντάζομαι ότι είναι μια κατάσταση που αρχίζει και σε κάνει να κλείνεσαι κάπως προς τους ανθρώπους.
Κάθε άλλο! Δεν θα κλειστώ ποτέ στον εαυτό μου, ούτε προς τους ανθρώπους επειδή γράφτηκε ή ειπώθηκε κάτι για μένα, ειδικά όταν αυτό δεν ισχύει! Δεν έχω δώσει ποτέ πάτημα να ασχοληθεί κάποιος με τη προσωπική μου ζωή και ούτε και θα το κάνω ποτέ. Λόγω της φύσης της δουλειάς μου και της αναγνωρισιμότητας που έχει, κατανοώ πως κάποιες φορές μπορεί να βγουν πράγματα που δεν είναι αληθινά, οπότε η παραπληροφόρηση δεν με αφορά, δεν με επηρεάζει και δεν ασχολούμαι με αυτήν. Στον κόσμο έχω δείξει και δείχνω ποιά είναι πραγματικά η Κατερίνα και χαίρομαι για όλη την αγάπη που έχω εισπράξει και εισπράττω από αυτόν.
– Για το τέλος, τι θα ήθελες να έχει η Κατερίνα Λιόλιου στο μέλλον της;
Να συνεχίσει να μοιράζεται πολλά και ωραία τραγούδια με τον κόσμο και φίλους που αγαπά και την αγαπούν, αλλά και να κάνει τη δική της οικογένεια!
* Φωτογραφίες: Γιάννης Μηλίσης