Πριν από μερικούς μήνες είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το ντοκιμαντέρ του «7 Λεπτά Ψυχής». Τον Μάρτιο κυκλοφόρησε από την Ogdoo Music το νέο του άλμπουμ. Τη φετινή χρονιά έπαιζε στη σειρά «Αγγελική» στον Alpha. Και τώρα η Επίδαυρος.
Με τη συμμετοχή του στην παράσταση «Ορέστης» του Γιάννη Κακλέα, ο Πάνος Βλάχος γίνεται ένα καλλιτεχνικό ολοκλήρωμα, κάνοντας όσα θα μπορούσε να κάνει ένας ηθοποιός-καλλιτέχνης και δη μέσα σε μια περίοδο που είχε πανδημία, είχε παγκόσμια lockdown, είναι έναν άπλετο φόβο για το άγνωστο.
Η παρουσία του όλα αυτά τα χρόνια είναι διακριτική όσο δεν πάει. Δεν έγινε ποτέ μαϊντανός, δεν πήρε σβάρνα εκπομπές για να πει κάτι περισσότερο απ΄αυτό που έλεγε και λέει με τη δουλειά του. Κι αυτό είναι κάτι που δε συγχωρείται στον χώρο που κινείται. Ίσως γι΄αυτό δίνει και την αίσθηση ότι βιώνει μια σύγκρουση ανάμεσα στο επάγγελμα του και στα συμπαραμαρτούντα που αποτελούν ένα αναγκαίο κακό.
Ο Πάνος Βλάχος έχει προς το παρόν ξεφύγει απ΄αυτό το κακό και διοχετεύει όσα θέλει να δείξει και μέρη αυτού που είναι στη μουσική του και σε ό,τι άλλο κάνει.
Αυτό σε συνδυασμό με τον τρόπο που στέκεται σε ζητήματα που ταλανίζουν τον χώρο της υποκριτικής και την κοινωνία, αποτελούν ένα δείγμα ενός ανθρώπου που αξίζει της στήριξης και της ανάδειξης.
Κι αυτό θα επιχειρήσει να κάνει αυτή η συνέντευξη. Φώτα, αυλαία, ας βγει ο… αρλεκίνος στη σκηνή..
Δε με ενδιέφερε ποτέ τι αντιμετώπιση θα έχω που πήγα στην Αμερική. Δεν έβγαλα κανένα ανακοινωθέν ότι θα προσπαθήσω να γίνω κάτι
«Όταν πήγα πρώτη φορά στην Αμερική δεν υπήρχε κάποιος τρόμος μέσα μου για το παντελώς άγνωστο. Η στιγμή που άρχισα να τρομάζω, ήταν όταν άρχισαν οι απαιτήσεις, όταν άρχισα να εργάζομαι και να είναι πια ρεαλιστική η ζωή μου εκεί. Τρόμαξα με τις μικρές συμμετοχές που έχω κάνει εκεί σε ταινία και σειρές. Δεν πήγα εκεί με σκοπό να γίνω ο απόλυτος σταρ στην Αμερική κι αν δε γίνω, θα καταστραφώ. Ούτε με φόβισε το ότι άφηνα τη Μουρμούρα. Δεν ήταν ο στόχος μου να γίνω διάσημος ή να κάνω επιτυχία. Νομίζω ότι με τη στάση μου το έχω αποδείξει αυτό»
«Στην Αμερική ανακάλυψα πάρα πολλά πράγματα που έρχονται σε παραλληλία με το να είσαι ηθοποιός. Στο διάστημα που έκανα μαθήματα και οντισιόν, βρήκα πεδία που συνδιαλέγονται με την υποκριτική και, θα έλεγα, την υποστηρίζουν. Ένα απ΄αυτά τα πράγματα είναι η μουσική μου. Ένα άλλο το να γράψω κείμενα. Ένα άλλο το να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ για τον Σπύρο Λούη που βρισκόταν σε μια παράλληλη ευθεία με τη ζωή μου, γιατί πήρε 3 χρόνια να το δουλεύω και να κάνω έρευνα. Με αφορά αυτό το θέμα γιατί είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά άλλα πράγματα. Την ιδεολογία, τη θέση μας…
Είναι μια ελεγεία στην ελευθερία του τρεξίματος, αλλά αντανακλά το τι σημαίνει ελληνική ψυχή και ήρωας για τον καθένα. Η ιστορία του Λούη με ενδιαφέρει γιατί θέλω να την πω διαφορετικά, να αντανακλάσει σε σένα, σε μένα, διαφορετικά πεδία ενός ανθρώπου που όχι απλά τρέχει. Και νομίζω ότι κατάφερα να κάνω μια ταινία που δεν αφορά μόνο δρομείς».
«Δε με ενδιέφερε ποτέ τι αντιμετώπιση θα έχω που πήγα στην Αμερική. Δεν έβγαλα κανένα ανακοινωθέν ότι θα προσπαθήσω να γίνω κάτι. Δεν είχα καμία τέτοια επαφή με το κοινό. Είναι προσωπική αναζήτηση. Δηλαδή αν αύριο πάω στη Γαλλία για σπουδές, θα πρέπει να συζητήσουμε πώς θα τοποθετηθεί η ελληνική πραγματικότητα; Η Αμερική είναι ένα τεράστιο σχολείο, μια περιοχή έμπνευσης, μια φοβερή καπιταλιστική μάχη με τον εαυτό σου.
Κι ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Όσο φτάνει η φαντασία του, τόσο θα πάρει. Δεν έχει σχέση με το πόσες ταινίες θα κάνω ή πόσο θα με δεις στο Netflix. Δεν το βλέπω έτσι. Μου πήρε καιρό να μην το βλέπω έτσι, γιατί κάποια στιγμή αρχίζει και σε ρουφάει αυτό. Πόσο χρόνο εμφανίστηκες σε μια ταινία, πόσα επεισόδια ήσουν στη σειρά…
Μέχρι να κλείσεις τον πρώτο σου ρόλο, είσαι ένα τίποτα στην Αμερική. Δεν μπήκα σε κανένα διαγωνισμό επιτυχίας στην Αμερική, για να κερδίσω ή να χάσω. Γι΄αυτό με βλέπεις να προσπαθώ να σου απαντήσω σε αυτό που με ρωτάς και εν τέλει να μη σου λέω τίποτα. Σου μιλάω για το τι κάνει αυτός ο χώρος σε έναν καλλιτέχνη».
Δε θέλω να με παίρνω στα σοβαρά και δεν είμαι απόλυτα σε ηρεμία με αυτό που είμαι, προσπαθώ να είμαι ξεκάθαρος με το τι σήμα δίνω
«Είναι σαν να πιάνουμε πάλι το νήμα της συνομιλίας και της επικοινωνίας με το κοινό. Εγώ λατρεύω το θέατρο. Νιώθω σαν στο σπίτι μου που επιστρέφω ξανά. Νομίζω πετάω από πάνω μου τον φόβο που έχω για το πόσο αξίζω, τι ελπίζω στον εαυτό μου και όλα αυτά».
«Ζω σε μια συνεχή τρικυμία, αλλά πια την νιώθω ως περιπέτεια. Έχω συμφιλιωθεί με αυτό το συνεχές πήγαινε-έλα στην Αμερική και σιγά σιγά προσπαθώ κι εγώ να βρω την ταυτότητα μου. Ίσως αυτή η παράσταση κι αυτή η περίοδος κάπως σαν να με… Δε θα έλεγα “επανασυστήσει”, αλλά νιώθω και γω πιο σίγουρος για όσα είμα. Ίσως πιο σίγουρος από το παρελθόν».
«Όλα όσα κάνω στην καριέρα μου είναι εκτός του χώρου ασφάλειας. Οτιδήποτε κι αν κάνω, προσπαθώ να με ωθεί έξω από τα όρια μου για να ανακαλύψω χώρους και περιοχές μέσα μου, αλλά και με άλλους ανθρώπους.
Αυτό δε σημαίνει πως έχω ενσυναίσθηση και συνείδηση του εαυτού μου σε βαθμό να αναγνωρίζω ότι ένας ρόλος που αποκάλυψε κάτι για μένα. Δεν ξέρω αυτά που κάνω, ούτε τα καταλαβαίνω, ούτε τα κρίνω, ούτε έχω κάποια πρόθεση. Γίνονται όλα αβίαστα, δεν τα κάνω προμελετημένα και με δόλο. Δεν έχω στόχευση όταν βγάζω ένα δίσκο, ούτε έχω κάποιο πλάνο. Σίγουρα δεν έχω κάποιο πλάνο σε τίποτα στη ζωή μου. Το μόνο μου πλάνο είναι να είμαι άφοβος και να πραγματοποιώ όποια ιδέα έχω. Και να σκέφτομαι αργότερα το επόμενο βήμα».
«Σε κάθε μου δουλειά, προσπάθεια ακολουθώ μόνο το ένστικτο. Έχω διαστρεβλωμένη εικόνα του ποιος νομίζω ότι είμαι σε σχέση με το πώς με βλέπουν οι άλλοι, τι πρέπει να κάνω, πώς πρέπει να κινηθώ, λειτουργώ στο 90% των περιπτώσεων με το ένστικτο και με εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα καλύτερα από μένα. Εμπιστεύομαι καλύτερα τους ανθρώπους από τους ρόλους. Κινούμαι περισσότερο σε πλαίσια θεμάτων. Πιστεύω γενικά ότι η λύση είναι ο άνθρωπος. Εκεί ακουμπάω εγώ στους ρόλους μου».
«Κάποιος πρόσφατα μου είπε ότι φαίνεται πως δουλεύω πολύ τον εαυτό μου. Κι εγώ απάντησα “αυτό ακριβώς κάνω, δουλεύω τον εαυτό μου”. Αυτός βέβαια εννοούσε ότι κάνω ψυχολογικές επεξεργασίες στο μέσα μου και βρίσκω την ισορροπία. Εγώ εννοούσα ότι κοροϊδεύω τον εαυτό μου, τον εμπαίζω κατά κάποιον τρόπο. Δε θέλω να με παίρνω στα σοβαρά και δεν είμαι απόλυτα σε ηρεμία με αυτό που είμαι. Προσπαθώ να είμαι ξεκάθαρος με το τι σήμα δίνω. Πολλές φορές ίσως δε θα έπρεπε να ειρωνεύομαι τόσο τον εαυτό μου και να λογοκρίνω αυτά που κάνω, αλλά στο τέλος της ημέρας είναι μάλλον κομμάτι της εποχής να κατανοούμε πως δεν είμαστε ό,τι πιο σημαντικό έχουμε υπάρξει.
Ίσως τελικά να με χαρακτηρίζει περισσότερο η εικόνα του αρλεκίνου, όπως λες, που βγάζω στα Μαθήματα Ζωής ή στο ομότιτλο τραγούδι. Ο αρλεκίνος είναι ένας ρόλος και νιώθω άνετα όταν κρύβομαι πίσω απ΄αυτό το πράγμα. Ο οποιοσδήποτε έχει μια εικόνα από μένα, δε βλέπει απόλυτα το ποιος είμαι και δεν το επιθυμώ κιόλας. Σε κάποια τραγούδια έχω δείξει την αλήθεια μου, η οποία έχει την ειρωνεία και την κριτική που κάνω. Θα βρει κανείς σε κάποια τραγούδια μου αναφορές σε ιδεολογίες που θέλω να κατακρίνω μέσω εμού. Αυτό κάνει ο αρλεκίνος. Κάνει κι ο ίδιος λάθη για να τα κρίνει. Δεν είναι ο θεός-κριτής που τιμωρεί τους αμαρτωλούς. Είναι ο ίδιος αμαρτωλός. Αυτό μ΄αρέσει στ΄αλήθεια.
Έτσι αισθάνομαι ότι είμαι αληθινός, αυτά με προβληματίζουν κι αυτά λέω. Αυτά δημιουργώ. Δημιουργώ κοντά στο πλαίσιο των αναρωτήσεων που έχω. Δεν με τρομάζει αν κάποιος καταλάβει ποιος είμαι. Με απογοητεύει κάποιες φορές η φτήνια στη συναναστροφή των ανθρώπων και το πώς γενικεύεται ο οποιοσδήποτε. Αυτό με θλίβει. Και με θλίβει που δεν υπάρχει σεβασμός. Ζούμε σε μια εποχή που πρέπει να εκθέσουμε οτιδήποτε είμαστε και οπουδήποτε είμαστε. Είναι κοινή συζήτηση η ζωή σου, ενώ αυτή η ιδιωτικότητα είναι για μένα κάτι ιερό».
«Ποτέ δε μου έλειψε να με βλέπουν στο δρόμο και να με αναγνωρίζουν ή να με χειροκροτάνε. Πιο πολύ μου έλειψε ότι εδώ ας πούμε μπορούσα να βρω πιο εύκολα τραπέζι σε εστιατόριο, παρά το ότι περπατούσα στο δρόμο και δε με ήξερε κανένας. Δεν υπέφερα. Είχε πλάκα. Είχε ενδιαφέρον το ότι είμαι ένα παιδί απ΄αυτά τα 12 που ήταν στο μάθημα, σαν τους άλλους. Τόσο απλό».
Αυτό που κρατάω μόνο είναι οι ειλικρινείς προθέσεις, οι ειλικρινείς προσπάθειες των ανθρώπων να αλλάξουν κάτι
«Με όλο αυτό που συνέβη στο θέατρο τους τελευταίους μήνες, πέρασα από διάφορες φάσεις. Όταν ξεκίνησε, είχα την ανάγκη να τοποθετηθώ δημόσια γιατί πίστευα ότι θα κάνω καλό. Τώρα που με ρωτάς, θα σου πω ότι αυτό που έγινε, είναι σαν ένα ατύχημα μπροστά από μια στάση λεωφορείου. Αυτό το σοκ που συμβαίνει, εκθέτει αυτόματα τα άτομα που περιμένουν σε αυτή τη στάση. Όλοι θα αντιδράσουν σε αυτό. Είναι ένα φρικτό γεγονός που συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου.
Υπάρχει αυτός που θα τρέξει να βοηθήσει, άλλος που θα πει “εμένα δεν είναι δουλειά μου”, άλλος θα πει “καλά, τι ήθελε και πήγαινε εκεί;”, άλλος θα κλέψει, άλλος θα χουφτώσει την κυρία που είχε σκύψει κι άλλος θα φύγει. Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Όλη αυτή η συζήτηση, ευτυχώς εκθέτει το ποιος είναι ο καθένας, τι προβληματισμούς έχει, τι ενσυναίσθηση έχει, πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τι βάθος έχει πραγματικά ως καλλιτέχνης.
Αυτή τη στιγμή δεν έχουν εκτεθεί μόνο τα θύματα και οι θύτες. Έχουν εκτεθεί και μη εμπλεκόμενοι για τις απόψεις τους. Και δε λέω ότι όλοι πρέπει να έχουμε απόψεις που να είναι μόνο καλές ή μόνο κακές. Το να μην έχεις άποψη για κάτι και να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός και να πάρεις μια θέση κοινωνικά, είναι πολύ πιο σημαντικό. Αλλά το πιο σημαντικό είναι η άμεση αντίδραση που είχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που είναι στο φως, πάνω σ΄αυτό το θέμα.
Εκτέθηκε κόσμος, που επειδή είναι πολύ δυνατός, θα ξεχαστούν όσα είπαν κι έκαναν. Είναι ένα σύστημα όπου η ισχύς του καθενός είναι μεγαλύτερη από εμάς και διαγράφει τη μνήμη, διαγράφει τα πάντα. Εμένα όμως μου αρέσει που εκτίθενται άνθρωποι αυτοί τη στιγμή για τη θέση που παίρνουν ή δεν παίρνουν».
«Αυτό που κρατάω μόνο είναι οι ειλικρινείς προθέσεις, οι ειλικρινείς προσπάθειες των ανθρώπων να αλλάξουν κάτι. Μόνο αυτό. Δε θα χαραμίσω τη σκέψη ή το σάλιο μου για κάτι πέρα απ΄αυτό. Αυτό το θέμα είναι κάτι που αφορά τον οποιονδήποτε οπουδήποτε. Είναι ένα θέμα που καίει τους πάντες το #metoo. Δεν είναι θέμα ηθοποιών, αλλά κοινωνίας. Αυτό που έγινε στην Αμερική κι εδώ, έχει μόνη διάθεση, κατ΄εμέ, να ισορροπήσει μόνο τα πράγματα. Όταν στο μέλλον το πράγμα αρχίζει και έρχεται σε μια ανισορροπία, τότε και μόνο τότε θα το συζητήσουμε. Δεν είναι τώρα η στιγμή. Δεν έχει έρθει καμία ανισορροπία, δεν έχουμε γενικεύσει μια επίθεση στους ετεροφυλόφιλους λευκούς άντρες, τίποτα.
Στην Αμερική υπήρξαν περιπτώσεις ανισορροπίας με άδικες κατηγορίες που πήραν το δρόμο τους. Ανησυχώ για τους ανθρώπους που καίγονται τόσο για το μέλλον, ενώ το παρόν και το παρελθόν δεν έχουν διορθωθεί».
Αυτό που καταπιέζει την ύπαρξη του καλλιτέχνη, είναι αυτή η φτηνή και στυγνή πραγματικότητα της τηλεόρασης
«Υπέρβαση για μένα είναι κάποιοι άνθρωποι που έχω στη ζωή μου πολλά χρόνια και με στηρίζουν και είναι κομμάτι μου. Είναι υπέρβαση που δε φοβάμαι να τα παρατήσω όλα και να κάνω κάτι καινούργιο».
«Ιδανικά θα ήθελα να φτάσω σε ένα σημείο ηρεμίας και ψυχραιμίας – δεν τις έχω αυτή τη στιγμή – που θα υπάρχω μέσα σε έργα, ταινίες, σίριαλ, ό,τι κι αν κάνω, για τη χαρά του αποτελέσματος και χωρίς να σκέφτομαι αν εγώ είμαι καλός ή η παράσταση είναι καλή. Την μεγάλη επιτυχία τη χαίρομαι μέσα μου, αλλά έχω μπει σε ένα τριπάκι να μην το παραδέχομαι.
Ας πούμε οι δίσκοι που έχω κάνει είναι αποτυχημένοι από πλευράς προβολών και πωλήσεων. Κάποτε έπαιξα για 11 άτομα στις Σέρρες. Το ότι στην Αμερική πήρα 6-7 ρόλους από 350 οντισιόν, είναι αποτυχία. Είναι ένα ποσοστό ανθρώπων που δεν παίζει. Εμένα όμως μέσα μου, αυτά με έκαναν ό,τι είμαι σήμερα και με έχουν φτιάξει. Με έχουν φτιάξει αυτές οι περιπλανήσεις σε πράγματα που ήταν δύσκολα. Νομίζω κοιτώντας πίσω – τότε θα σου έλεγα “τι κάθομαι και κάνω;”- θα σου πω ότι αυτά με έφεραν στο σήμερα».
«Τα τραγούδια μου περιγράφουν με διαστρεβλωμένο τρόπο πράγματα που μου συνέβησαν. Γι΄αυτό δεν ξέρω κάτα πόσο αφορούν τον κόσμο. Κάποιες φορές αφορούν μόνο εμένα, άλλες μια ομάδα ανθρώπων. Το “Σταρ του Πουθενά” αφορά μια πολύ προσωπική μου ιστορία που αν ο άλλος δεν έχει δει τη συγκεκριμένη ταινία (αναφέρεται στο La La Land), δε θα το καταλάβει. Ίσως αυτό να δείχνει πόσο εγωιστής είμαι, γιατί μιλάω για τον κόσμο με βάση τη δική μου οπτική. Αυτή είναι η μαγεία, αν θες, του εγωισμού».
«Με τα τραγούδια θέλω κάπου να τοποθετήσω και να αποτυπώσω κάποια συναισθήματα. Με αυτή την ειρωνεία, με αυτό το χιούμορ, τον ρομαντισμό, τον πόνο. Γενικά, οι λέξεις και το παιχνίδι με αυτές, είναι η δυναμή μου. Μου αρέσει που αποθηκεύονται αυτά τα συναισθήματα. Αυτό μου αρέσει στην εποχή μας, ότι όλα μπορούν να αποθηκευτούν κάπου και να είναι παντοτινά. Είναι πολύ μεγάλη η γοητεία για αυτόν που καταθέτει και πιστεύω και γι΄αυτόν που γίνεται δέκτης αυτής της κατάθεσης».
«Όταν κυκλοφορώ ένα τραγούδι, νιώθω ότι πια δεν είναι δικό μου, ότι είναι κάποιου άλλου. Δεν είναι τεχνικό αυτό, γιατί δεν είμαι επαγγελματίας τραγουδοποιός. Γράφω μόνο όταν κάτι μου συμβαίνει. Οπότε όταν αυτό τελειώνει, δεν το νιώθω δικό μου, αλλά κτήμα κάποιου άλλου».
«Σε ένα μου τραγούδι λέω “πάντα κάτι θα σου λείπει, αν ξεμένεις από λύπη”. Αυτή είναι η αιώνια παγίδα στην οποία ζω. Άμα θες να ταλαιπωρηθείς, σκέψου όσα σου λείπουν. Ο στόχος μου αυτός είναι. Να ζω το παρόν. Κάνω πράγματα για την απόλαυση του τώρα και αυτό με βοηθάει να μη σκέφτομαι συνέχεια το μετά. Θέλει ακόμα πολλή δουλειά για να φτάσω στο επιθυμητό.
Δεν έχω όνειρα τέτοιου τύπου, όπως τα εννοούμε και τα φανταζόμαστε, έτσι μεγαλοπρεπή κτλ. Αν ας πούμε η Αμερική ήταν ένα τέτοιο όνειρο, τώρα θα ζούσα πολύ άσχημα, γιατί θα το είχα καταφέρει πολύ γρήγορα. Έχω σχέδια, ιδέες που θα ήθελα να κάνω. Πράγματα χαζά, όπως να κάνω μια μεγάλη διάσχιση της Ασίας ή κάτι τέτοιο τρελό. Ή να κάνω μια άλλη ταινία με φλέγον θέμα. Αλλά αυτά είναι σχέδια και σκέψεις, δεν είναι όνειρο. Είμαι πολύ ευγνώμων που δεν είχα όνειρα».
«Νιώθω πολύ ξένος. Στην Αμερική ένιωθα ξένος κι εδώ μετά όταν γύρισα. Προσπαθώ οτιδήποτε συμβαίνει να το καλωσορίζω και να παίζω με αυτό. Είμαι ξένος πολλές φορές με αυτά που κάνω, που σκέφτομαι, στον τρόπο που ζω και ανάμεσα στους φίλους νιώθω μοναξιά, μέσα στον κόσμο νιώθω κάποιες φορές τεράστια απόσταση. Αυτό είναι ένα συναίσθημα που το εκμεταλλεύομαι για πράγματα που κάνω».
«Κάνω συνέχεια λάθη και αυτόματα προσπαθώ να επανορθώσω. Είμαι απίστευτα ατελής, αλλά προσπαθώ να επανέρχομαι γρήγορα. Δεν έχω όμως τέτοια συλλογιστική, να κάνω ανασκοπήσεις δηλαδή της καθημερινότητας μου».
«Με πνίγει πολλές φορές το σύστημα εργασίας στη χώρα μου. Το επίπεδο παραγωγής που σε βάζει σε πολύ μεγάλο περιορισμό και σε καταπιέζει και σε ωθεί στο να κάνεις πολύ μέτρια πράγματα. Εκεί καταπιέζομαι γιατί έχω μεγάλες απαιτήσεις από μένα. Αυτό είναι το μόνο που με καταπιέζει και θα ήθελα να αλλάξει. Οτιδήποτε άλλο είναι ένας πόνος, ένας περιορισμός που εντείνει τη δημιούργια.
Αυτό όμως που καταπιέζει την ύπαρξη του καλλιτέχνη, είναι αυτή η φτηνή και στυγνή πραγματικότητα της τηλεόρασης, που ελπίζω να αλλάξει στο μέλλον, που σε ωθεί και απαιτεί από σένα μια μετριότητα, μια φτηνή ανυπαρξία. Σου βάζει ένα όριο και δεν σου επιτρέπει να πας παραπάνω απ΄αυτό. Είμαι σε μια φάση που δε θα ικανοποιηθώ με κάτι λιγότερο. Όχι από το τέλειο, αλλά από την προσπάθεια. Κι ας πέσουμε μέσα απ΄αυτό. Αλλά να προσπαθήσουμε όσο δεν πάει.
Εγώ γι΄αυτό επιλέγω την αποχή. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η λύση, η αποχή ή η συμμετοχή. Δεν είμαι παραγωγός, δεν έχω κανάλι. Υπεύθυνος είμαι στο θέατρο για τον ρόλο μου. Στην τηλεόραση και το σινεμά όμως μιλάμε για παραγωγές. Αν δεν αλλάξει όλο το σύστημα, εγώ τι να κάνω μόνος μου..;
Ακόμα κι αυτό που συμβαίνει με τις καλές σειρές που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια, είναι συγκυριακό. Δεν έγινε κατόπιν σχεδίου. Αναγκαστικά τα χρόνια που θα έρθουν, θα γίνουν πράγματα με άλλη αισθητική, με άλλο μπάτζετ. Δεν είναι κάποιο σχέδιο. Είμαι όμως φύσει αισιόδοξος και πιστεύω πως το πράγμα θα κινηθεί προς καλύτερα προϊόντα, θα υπάρξουν προγράμματα που θα πουληθούν στο εξωτερικό, θα γίνουν πράγματα που δεν έχουμε κάνει ως τώρα και στη δημιουργία και στην επαφή.
Δεν πιστεύω πως στη χώρα μας λείπουν οι παραγωγοί, οι σκηνοθέτες ή οι ηθοποιοί. Της λείπει ένα σύστημα που να παράγει επαγγελματίες σεναριογράφους που έχουν σπουδάσει το storytelling σε τηλεόραση και σινεμά. Δεν γίνονται παραγωγές επιτυχημένες χωρίς σενάριο».
* Ο Πάνος Βλάχος συμμετέχει στην παράσταση Ορέστης του Γιάννη Κακλέα που θα ξεκινήσει στις 16 Ιουλίου από την Επίδαυρο. Μπορείς να βρεις πληροφορίες για την καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης εδώ.
** Από τις 7 Ιουνίου είναι διαθέσιμο μέσω της πλατφόρμας Cinobo το ντοκιμαντέρ «7 Λεπτά Ψυχής» που έχει δημιουργήσει ο Πάνος Βλάχος.
*** Φωτογραφίες: Γιάννης Δημητρόπουλος/Intime