Θα μπορούσε να πει κανείς για εκείνον ότι δε χρειάζεται συστάσεις. Η πραγματικότητα είναι όμως πως δεν διευκολύνει και κανέναν για να βρει τις λέξεις των συστάσεων.
Ο Theodore είναι ένας μουσικός που βρίσκω πολύ δύσκολο να τον εσωκλείσω σαν γράμμα σε φάκελο μέσα σε ορισμένες λέξεις. Όχι τόσο γιατί έχουν ειπωθεί πολλά για εκείνον και φοβάμαι να γίνω κλισέ, αλλά γιατί η μουσική του είναι μια κοσμική σύνθεση, ένα κατευόδιο ψυχών στο απέραντο του σύμπαντος και την ίδια στιγμή στο πεπερασμένο του εδώ και τώρα.
Μέχρι εδώ και τώρα φτάνουν οι λέξεις μου. Η συνέχεια ανήκει στη συνέντευξη που παραχώρησε εν όψει της συναυλίας του στο Μέγαρο Μουσικής υπό τη διοργάνωση της United We Fly, όπου θα παρουσιάσει και μέρος του 4ου άλμπουμ του, το οποίο έφτιαξε μέσα στην καραντίνα.
– Για έναν καλλιτέχνη που η συναυλιακή του δράση τα προηγούμενα χρόνια δεν περιοριζόταν μόνο στην Ελλάδα, πώς ήταν αυτό το βίωμα της πανδημίας; Ήταν τόσο εγκλωβιστικό όσο ακούγεται;
Δεν είχα ορίσει μέχρι τώρα τι σημαίνει εγκλωβισμός για έμενα. Την απομόνωση στο σπίτι που ζήσαμε όλοι νομίζω την άντεξα με σχετική ευκολία. Να μην μπορώ όμως να ανέβω στην σκηνή τελικά ήταν συναισθηματικά πολύ βαρύ. Ό,τι έκανα στην ζωή μου μέχρι την πανδημία, όλη η δουλειά, το τρέξιμο, οι προκλήσεις κατέληγαν πάνω σε μια σκηνή με κόσμο από κάτω και σε μια συναυλία που εξαφάνιζε όλη την πίεση και την κούραση. Δεν υπήρχε πλέον στόχος. O ορισμός του εγκλωβισμού.
– Ο εγκλωβισμός του καλλιτέχνη λειτούργησε για σένα ακόμα πιο δημιουργικά ή σε αδρανοποίησε;
Πέρα από τις συναυλίες και τα ταξίδια που σταμάτησαν βίαια, συνέχισα το υπόλοιπο πρόγραμμα μου κανονικά. Προσπάθησα να μείνω όσο πιο δημιουργικός μπορούσα και αυτό με κράτησε. Έγραψα τον δίσκο που ολοκληρώνω αυτές τις μέρες, έγραψα μουσική που θα χρησιμοποιήσω στο μέλλον, ονειρεύτηκα και σχεδίασα τις συναυλίες του μέλλοντος και ασχολήθηκα πολύ με την United We Fly.
– Η σχέση με τη μουσική και την οποιαδήποτε «κατά συρροήν» έκφραση βασίζεται στο αυθόρμητο και δεν γίνεται με πίεση εξωτερική. Υπ΄αυτή την έννοια, ως καλλιτέχνης περνάς διαστήματα εκφραστικής νωχέλειας;
Περνάω διαστήματα εξαιρετικής εκφραστικής δυσκολίας. Συνεχίζω να γράφω αλλά τίποτα δεν με κάνει να νιώθω αυτό το συναίσθημα που ξέρω ότι αυτό που έφτιαξα θα το κρατήσω. Ο προηγούμενος δίσκος μου γράφτηκε μετά από μια μακρά τέτοια περίοδο και είναι αποτέλεσμα της. Έχω βασίσει την ζωή μου στο γεγονός ότι γράφω, όταν αυτό δεν πετυχαίνει είναι τρομαχτικό. Όταν όμως το ξεπερνώ, είναι λυτρωτικό.
– Ποιες είναι οι βαλβίδες αποσυμπίεσης σου όταν αισθάνεσαι στεγνός δημιουργικά; Πού αναζητάς τη διαφυγή, πνευματική ή σωματική;
Δεν έχω βρει ακόμα βαλβίδες αποσυμπίεσης. Θα το ήθελα πολύ. Η πίεση αυξάνεται μέχρι να εκραγώ. Χάνω τον ύπνο μου και το μυαλό μου κολλάει ακόμα περισσότερο. Μετά από τέσσερις δίσκους μπορώ να πω βέβαια ότι η διαδικασία αυτή κάνει το αποτέλεσμα ακόμα πιο μαγικό για εμένα. Απλά πονάει λίγο, αλλά αξίζει!
– Η συναυλία σου στο Μέγαρο έχει τίτλο Floating, υποθέτω από το ομότιτλο τραγούδι σου. Η απορία μου είναι γιατί αυτός ο τίτλος; Υπάρχει κάποια εννοιολογική σύνδεση με την συναισθηματική σου κατάσταση αυτή την περίοδο;
Πάντα το floating είχε διπλή έννοια στο μυαλό μου. Ο μεγαλύτερος φόβος μου, να επιπλέω σαν φελλός στην θάλασσα χωρίς να ελέγχω την πορεία μου. Και η αίσθηση της γαλήνης όταν ονειρεύομαι ότι επιπλέω στο διάστημα χωρίς να νιώθω βάρος, όπως εκείνη η φοβερή σκηνή στο Space Odyssey με τον Γαλάζιο Δούναβη στο background. Ασχολήθηκα πολύ με αυτό το concept στον επερχόμενο δίσκο και μου φάνηκε ταιριαστός τίτλος για την συναυλία μου στο Μέγαρο λόγω της εποχής που ζούμε. Επίσης, μπήκα στην διαδικασία μέσα στην καραντίνα να αλλάξω αρκετά το ομότιτλο τραγούδι μου φέρνοντας τον ήχο του πιο κοντά στο νέο υλικό που ετοιμάζω.
– Κάθε φορά που ακούω τη μουσική σου, δημιουργείται μηχανικά μια αίσθηση αιώρησης κάπου στο διάστημα, σαν να πρωταγωνιστώ σε κάποιο sci-fi αναζήτησης νέου πολιτισμού ή διάσωσης της ανθρωπότητας. Είναι για σένα η μουσική ένα κοσμικό ταξίδι στο σύμπαν;
Από μικρό παιδί το ταξίδι στο διάστημα (στο άγνωστο) ήταν από τα μεγαλύτερα μου όνειρα. Κάπου στην εφηβεία έλεγα με αφέλεια ότι θα γίνω αστροφυσικός. Την ιδέα αυτή την παράτησα ευτυχώς νωρίς. Η μουσική δημιουργία που ήταν πάντα η φυσική μου κλίση, μου δίνει την δυνατότητα να γράφω για οτιδήποτε ονειρεύομαι χωρίς περιορισμούς. Αρκετά χρόνια περίμενα για να γράψω όμως για το κοσμικό ταξίδι που είχα στο μυαλό μου. Ανυπομονώ να το μοιραστώ μαζί σας με τον επόμενο δίσκο!
-Ποια είναι σε σένα η σχέση της μοναχικότητας με τη δημιουργία;
Η μοναχικότητα παίζει μεγάλο ρόλο στη δημιουργία και όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι την έχω όλο και περισσότερο ανάγκη τις στιγμές που γράφω. Χρειάζομαι αυτή την ψυχική ησυχία ώστε να ακούω τη σκέψη μου.
– Μετράς την ως τώρα πορεία σου με σταθμούς επιτευγμάτων; Να κοιτάς δηλαδή πίσω και να λες «κοίτα, πέτυχα αυτό»; Κι αν το κάνεις, απολαμβάνεις τη συνθήκη της επιτυχίας ή σου είναι κάτι μακρινό;
Βρίσκομαι συνεχώς σε μια διαδικασία να προσπαθώ να περνώ από το αδιανόητο στον σχεδιασμό, στην υλοποίηση. Κάθε φορά που πιάνω έναν στόχο έχω ήδη δημιουργήσει τον επόμενο ο οποίος πάντα φαντάζει πολύ μακρινός. Αυτή η νοοτροπία βέβαια δεν συμφέρει συναισθηματικά γιατί είμαι μόνιμα σε μεγάλη απόσταση από αυτό που θέλω να πετύχω. Υπάρχουν μέρες όμως που τυχαίνει να κοιτάξω για λίγο πίσω και συνειδητοποιώ ότι κάποια πράγματα που έχω ζήσει θα μου ήταν αδιανόητα όταν ξεκινούσα. Χαμογελώ στιγμιαία και προχωρώ.
– Κάτι πολύ γοητευτικό στις συνθέσεις σου με πιάνο, είναι η διαρκής εναλλαγή από το χαμηλό τέμπο στο υψηλό, σα να θες να υποδηλώσεις μια μετάβαση από το μυστικό σε εκείνο που αποκαλύπτεται ή σαν ένα παιδί το καλοκαίρι που ανεβαίνει μια ανηφόρα με το ποδήλατο και μετά στην κατηφόρα φεύγει δίχως φρένο. Πώς επιδρά μέσα σου αυτή η μουσική εναλλαγή;
Αυτό που περιγράφεις είναι ο εφιάλτης μέσα στο στούντιο! Όταν μια σύνθεση μου βασίζεται στο πιάνο, δυσκολεύομαι να ακολουθήσω σταθερό τέμπο. Αισθάνομαι πάντα ότι περιορίζομαι. Αυτά τα κομμάτια για μένα χρειάζονται ελευθερία για να αναπνεύσουν και να δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα που έχω ανάγκη. Μου άρεσε η παρομοίωση με το παιδί και το ποδήλατο, θα γράψω για αυτό!
– Πόση συμβολή έχει στη μουσική σου πιστεύεις η παιδική σου περίοδος;
Νομίζω απόλυτη . Μικρός άκουγα πιο πολύ μουσική από ότι τώρα. Χανόμουν μέσα της. Ακόμα και τώρα νομίζω ότι προσπαθώ να γράψω την μουσική που φανταζόμουν ως παιδί!
– Θα έλεγες ότι υπάρχει σύνδεση του ονειρικού σου κόσμου με αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα στις μουσικές σου;
Θα ήθελα η μουσική μου να κάνει τα όρια μεταξύ ονειρικού και πραγματικότητας δυσδιάκριτα. Αυτό ονειρεύομαι και για τις συναυλίες μου!
* Ο Theodore μας περιμένει στη συναυλία του με τίτλο Floating στο Μέγαρο Μουσικής αυτή την Παρασκευή (16/7). Για πληροφορίες τσέκαρε εδώ.
** Φωτογραφία: Μαρίζα Καψαμπέλη