Όταν ήταν μικρή, τριγυρνούσε ξυπόλητη στους δρόμους του χωριού της στη Βέροια και άκουγε Αρβανιτάκη και Γαλάνη. Όταν μεγάλωσε, αποφάσισε να πάει στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσει δημοσιογραφία σε μια ιδιωτική σχολή.
Τελικά, η Χρίστινα Κολέτσα ασχολήθηκε με το τραγούδι και ίσως τελικά αυτό να ήταν της μοίρας της γραφτό. Διόλου τυχαία αυτή η τελευταία λέξη.
Η Χριστίνα, εκτός από το τραγούδι, είναι και μια παθιασμένη γυναίκα με το γράψιμο. Είναι γραφιάς, έχει ποιητική στόφα και παρόλο που για χρόνια γέμιζε τα τετράδια της και άδειαζε το μελάνι στα στυλό της, δεν είχε μπει σε διαδικασία να μοιραστεί αυτά που γράφει. Τους τελευταίους μήνες, ίσως και λίγο πάνω από χρόνο, κάνει κατά καιρούς αναρτήσεις με πράγματα που έχει γράψει.
Για πρώτη φορά όμως, αποφασίζει να βάλει το όνομα της σε ένα τραγούδι ως στιχουργός. Το τραγούδι της Μαγικά Φιλιά που έγραψε μαζί με τον Δημήτρη Παπασταθόπουλο και ενορχήστρωσαν οι φίλοι της Μελίνα Μακρή και Mark Angelo, είναι το πρώτο που η ίδια η Χριστίνα φωνάζει περήφανα ότι «ναι, εγώ το έγραψα».
Δεν είναι καθόλου εύκολο να αφήσει κανείς στην άκρη την «δεσμωτική» αντίληψη του κόσμου και να πει με θάρρος «έχω κι άλλα να σας πω, δεν είμαι αυτό που σας είπαν ή που θέλετε εσείς να είμαι και θα ήθελα να με ακούσετε». Ιδίως για μια κοπέλα που πολλοί την έχουν στο μυαλό τους ως μια εξωτερική εμφάνιση και ουδέν περισσότερο.
Θα ήταν όμως αφύσικο να είναι μόνο αυτό η Χριστίνα Κολέτσα. Θα διαπιστώσει κανείς ότι αρκούν 25-30 λεπτά για να του παρουσιαστεί μια άλλη Χριστίνα που δεν είναι λιγότερο όμορφη και γοητευτική απ΄αυτό που προδιαθέτει η εμφάνισή της.
Κινούμενη εικόνα δεν έχω τη δυνατότητα να σας μεταφέρω, αλλά τα λόγια της νομίζω θα δώσουν ένα στίγμα για το ποια είναι η Χριστίνα Κολέτσα. Κι αν θες τη γνώμη μου – που για να είσαι εδώ, σίγουρα τη θες – το αξίζει η Χριστίνα να δεις την άλλη της πλευρά. Μια πλευρά στην οποία η Χριστίνα θέλει να προσθέσει και ένα πτυχίο ψυχολογίας, καθώς θα ξεκινήσει μαθήματα με στόχο να το ασκήσει, γιατί είναι κάτι που της αρέσει πολύ.
Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω, για να είμαι ειλικρινής, είχα μεγάλη ανάγκη από επιβεβαίωση. Και πολύ μεγάλη ανάγκη από αγάπη.
«Γράφω χρόνια στίχους, αλλά είναι πολύ πρόσφατο αυτό που αποφάσισα να τα δημοσιοποιώ. Δε φοβάμαι πια. Τώρα έχω έτσι λίγο τον φόβο. Γενικότερα δε μου αρέσει να δίνω αφορμή για θετικά ή αρνητικά σχόλια και σκεφτόμουν ότι αν δημοσίευα κάτι τέτοιο θα έλεγαν ότι πάω να το παίξω κάτι κτλ.
Εγώ ένιωθα καλά με αυτά που έγραφα, αλλά δεν ήθελα να τους χαλάσω την εικόνα που έχουν στο μυαλό τους για μένα. Πλέον, δε με ενδιαφέρει αν θα χαλάσει η γνώμη που έχουν για μένα στο υποσυνείδητο τους. Πια δε με νοιάζει. Εκφράζομαι κι εγώ όπως θέλω και μου αρέσει».
«Σίγουρα ήταν άδικος ο τρόπος που με αντιμετώπιζαν στο παρελθόν και που με αντιμετωπίζουν ίσως και τώρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτή τη δουλειά, αλλά και σε άλλους χώρους που έχουν μια προβολή, δεν είναι αυτοί που βγαίνει προς τα έξω, δεν είναι η πραγματικότητα τους όσα βλέπουμε γι΄αυτούς στα μέσα. Εγώ είχα μάθει να ζω με αυτό. Ένιωθα ότι είναι άδικο, αλλά ήξερα πως τα πράγματα είναι έτσι και δε θα αλλάξουν για μένα».
«Δεν έχω το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις, οπότε γενικά στη ζωή μου, ανεξάρτητα από τα επαγγελματικά μου, έχω φτιάξει έναν πολύ μικρό κύκλο ανθρώπων με τους οποίους περνάω ωραία και δεν πιέζομαι. Επεδίωξα να αποκοπώ κάπως. Αυτό βέβαια δε συνέβη από μόνο του. Πέρασα κάποιες καταστάσεις.
Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω, για να είμαι ειλικρινής, είχα μεγάλη ανάγκη από επιβεβαίωση. Και πολύ μεγάλη ανάγκη από αγάπη. Περνώντας τα χρόνια, ωρίμασα, έκανα ψυχοθεραπεία και συνειδητοποιήσα ότι τελικά δεν χρειάζομαι την αποδοχή κανενός, παρά μόνο του εαυτού μου. Όταν άρχισα να με αγαπάω και να με αποδέχομαι, άρχισε να μου κλωτσάει λίγο μέσα μου ότι πρέπει να εκτίθεμαι για να εξακολουθήσω να υπάρχω. Οπότε αποφάσισα να είμαι αυτό που θέλω να είμαι, αυτό που μου βγαίνει, δίχως να καταπιέζομαι».
«Στα πρώτα μου χρόνια στο τραγούδι και γενικά όταν ήμουν στις αρχές μου, αν και ήμουν ανεξάρτητη ως άνθρωπος, ήμουν ταυτόχρονα τρομερά τρομαγμένη, φοβισμένη. Τώρα πια δεν είμαι στον βαθμό που ήμουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον χώρο της νύχτας είναι φοβισμένοι κι ανασφαλείς, θαρρώ. Το βλέπω καθημερινά.
Απλώς κάποιοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Συμπλέγματα κι ανασφάλειες έχουμε όλοι μας και σε όλη μας τη ζωή. Αυτά δεν φεύγουν ποτέ. Το θέμα είναι πόσο τολμάει ο καθένας να σκάψει μέσα του και πόσο βαθιά θέλει να φτάσει. Εγώ το τερμάτισα».
«Μετά από 15 χρόνια θέλω μόνο να κάνω πράγματα που με γεμίζουν. Θέλω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που ξέρω ότι έχουν να μου δώσουν πράγματα και να με εξελίξουν ή να ανταλλάξουμε στιγμές που θα ικανοποιούν και τους δύο. Θέλω να υπάρχει χημεία και να συζητάμε ωραία, να είμαστε ο εαυτός μας. Στο τέλος τέλος θέλω και όσα βγάζω από μέσα μου να αρέσουν και στον κόσμο. Ας μην κρυβόμαστε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να αρέσει στους άλλους η πραγματικότητα σου».
Ήμουν παγωμένη συναισθηματικά για χρόνια. Και χαίρομαι που αντεπεξήλθα. Είναι σπουδαίο να νιώθεις. Μόνο τότε ζεις πραγματικά. Αυτό αποτυπώνω στα όσα γράφω
«Σε όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν πράγματα που θέλω να μοιραστώ απ΄αυτά που έχω γράψει και είμαι σε μια φάση αναζήτησης για το πώς θα μπορούσα να τα επικοινωνήσω στον κόσμο. Να τα εκδώσω ενδεχομένως, ή κάτι τέτοιο».
«Όσα συναισθήματα εντάσσω σε λέξεις, στους στίχους και τα ποιήματα που γράφω, θέλω να τα θυμάμαι. Αλλά θέλω και κάτι περισσότερο. Θέλω να παίρνω ως feedback ότι υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζονται. Δε με νοιάζει πόσοι. 5, 10, 100…Όσοι.
Είναι ζωογόνο για μένα να βλέπω πως συναισθήματα που είχα σε διάφορες περιόδους της ζωής μου, δεν είναι μόνο δικά μου βιώματα, αλλά μπορεί κάποιος να βρει ταύτιση σε όσα γράφω και – γιατί όχι; – να του αλλάξω την οπτική ή να του απαλύνω έναν πόνο. Οπότε μπορώ να σου πω ότι με εξιτάρει να βλέπω ανταπόκριση όσο εγκλιματίζομαι σιγά σιγά σε αυτή τη νέα για μένα συνθήκη του να συστήνομαι στον κόσμο με αυτή την ιδιότητα».
«Επειδή ζούμε μια εποχή που θεωρούμε περίεργους και κάπως σαν κατώτερους όσους νιώθουν πράγματα και τα εκφράζουν, χρειάζεται να παλέψεις για να μην παγώσεις μέσα σου. Εγώ πάλεψα αρκετά. Ήμουν παγωμένη συναισθηματικά για χρόνια. Και χαίρομαι που αντεπεξήλθα. Είναι σπουδαίο να νιώθεις. Μόνο τότε ζεις πραγματικά. Αυτό αποτυπώνω».
«Μου αρέσει η ποίηση. Γράφω και ποίηση και πεζά και άτακτους, μοναχικούς στίχους. Δε γράφω μόνο πεσιμιστικά πράγματα και σκοτεινά. Γράφω και χαρούμενα. Απλά τον τελευταίο καιρό, εμπνευσμένη από την επικαιρότητα και διάφορα πράγματα που συμβαίνουν, τυχαίνει να δημοσιοποιώ πράγματα αντλημένα από εκεί. Κι εφόσον η επικαιρότητα δεν είναι ευχάριστη, δεν είναι και φωτεινά όσα ανεβάζω».
«Τα τελευταία χρόνια έχω μάθει να απολαμβάνω την αξία της κάθε στιγμής. Αυτό που έμαθα, σε μια περίοδο δύσκολη για τους καλλιτέχνες, που δεν είχαμε χώρους να εμφανιστούμε, να δουλέψουμε, να ζήσουμε, κατάφερα να κάνω ένα πολύ γερό ξεσκαρτάρισμα σε ανθρώπους που είχα δίπλα μου. Δεν μπορώ να σου πω ότι ήταν επώδυνη απόφαση. Αν κάτι με ενοχλεί, μου είναι εύκολο να το ξεκόψω. Με την παρόδο του χρόνου σταματά η επαφή και κάτι απλώς…λήγει.
Κατέληξα επίσης ότι μου αρέσει πολύ η θάλασσα. Πάντα το ένιωθα, πλέον το επιβεβαίωσα, γιατί έμενα στα νότια, αποφάσισα μες στην καραντίνα να πάω να ζήσω στο κέντρο, δε μου άρεσε και γύρισα ξανά στα νότια. Ήρθα πιο κοντά στη φύση σε αυτό το διάστημα. Αυτό είναι ίσως που εκτίμησα περισσότερο απ΄όλα».
«Είμαι τρομερά προβληματισμένη με όσα έχουν βγει στο φως τους τελευταίους μήνες και αφορούν σε κακοποιητικές συμπεριφορές. Σκέφτομαι και στέκομαι στο πλάι των θυμάτων, αλλά λυπάμαι και πολύ τους θύτες. Για να φτάσει κάποιος σε τέτοιες συμπεριφορές, σημαίνει ότι έχει πολλά ψυχολογικά, έχει κενά συναισθηματικά και τα καλύπτει με απαράδεκτες συμπεριφορές.
Αυτό, για να το ξεκαθαρίσω, δεν αποτελεί δικαιολογία τους. Είναι όμως μια ευκαιρία για την κοινωνία και τις δομές να φροντίσουν ώστε να μην υπάρξουν άλλοι θύτες. Πρέπει να μπει η ψυχολογία στα σχολεία. Αν το δεις σφαιρικά, θύματα είμαστε όλοι σε αυτή την κοινωνία».
Σε αυτό το διάστημα ζορίστηκα πολύ οικονομικά. Έχω ακούσει διάφορα του στυλ “η Κολέτσα έχει λεφτά”. Αλλά δεν ήταν αλήθεια.
«Τα social media και σχόλια που μου κάνουν εκεί ή η εθιστική συμπεριφορά που προκαλούν, δε με επηρεάζουν ιδιαίτερα. Δεν έχω την κάψα να ανεβάζω συχνά πράγματα για να χτίσω ένα κοινό, να έχω πολλούς followers κλπ. Ό,τι έχω κι ό,τι ανεβάζω, το κάνω για χαβαλέ. Το Facebook ας πούμε το έκλεισα. Ένιωσα ασυνείδητα ότι είναι τοξικό για μένα, γιατί σε ένα απλό scroll έβλεπα αναρτήσεις που περιείχαν βία, διαφημίσεις κ.α., οπότε κατάλαβα μάλλον ότι δεν υπάρχει κάτι που να μην περνά στο υποσυνείδητό σου.
Υπάρχουν απρεπή σχόλια, αλλά δε μπορεί να με ενοχλήσει αυτό το πράγμα. Ίσα ίσα που μπαίνω στη διαδικασία να απαντήσω όχι εκδικητικά, αλλά γιατί αισθάνομαι πως όσοι κάνουν τέτοια σχόλια, έχουν πρόβλημα. Έχουν ανάγκη από αγάπη, από επιβεβαίωση, από προσοχή, είναι βαριά πληγωμένοι άνθρωποι που εκτονώνονται με το να σχολιάζουν απρεπώς φωτογραφίες».
«Δε νιώθω γνωστή. Δεν είμαι σελέμπριτι. Το έχω αποτάξει από πάνω μου αυτό. Ζω ως μια γυναίκα, ως ένας άνθρωπος με τα δικά του θέλω, με τις δικές του ανασφάλειες, με τις δικές του ψυχικές ανάγκες. Παλιότερα είχα πέσει στην παγίδα να ικανοποιήσω τις επιταγές των μίντια και της δηθενιάς των σελέμπριτι ή θαύμαζα τους ανθρώπους για το πόσο γνωστοί είναι, πόσο πλούσιοι, πόσο πετυχημένοι είναι. Νομίζω όμως ότι ένας πετυχημένος άνθρωπος φαίνεται από το πόσο συχνά γελάει».
«Από τότε που τα βρήκα με τον εαυτό μου, συνειδητοποιώ και εκτιμώ όλο και περισσότερο τις στιγμές ευτυχίας που έχω μέσα στην ημέρα και αποδέχομαι και τα πράγματα που είναι λυπηρά ή άσχημα, γιατί αυτός είναι ο κόσμος.
Έχει απ΄όλα, έχει αρκετά άσχημα εδώ και καιρό, οπότε δε μπορώ να είμαι μόνο χαρούμενη. Αλλά από τη μέρα που τα έχω βρει με μένα, νιώθω καλά και πως ό,τι υπάρξει μπροστά μου, θα το αντιμετωπίσω. Αυτό μου προσφέρει μεγάλη εσωτερική ηρεμία και μια αίσθηση ασφάλειας».
«Σε αυτή την περίοδο των περιορισμών, βρέθηκα σε άσχημη ψυχολογική φάση γιατί δε μπορούσα πια να κάνω τη δουλειά μου, από την οποία ζω. Μπορεί να μην είμαι στην πρώτη γραμμή, αλλά είχα τα λάιβ, έκανα τα εξτραδάκια μου, δόξα τω θεώ δουλεύω όλα αυτά τα χρόνια, ζούσα απ΄αυτό.
Με ταρακούνησε. Εγώ ως Χριστίνα θα το αντιμετωπίσω, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα για την κοινωνία δεν είναι καλή. Για μένα είναι και η μεγαλύτερη μου εκτόνωση να είμαι στη σκηνή και να τραγουδάω. Βγάζω από μέσα μου ότι δε θέλω να κρατήσω».
«Σε αυτό το διάστημα ζορίστηκα πολύ οικονομικά. Έχω ακούσει διάφορα του στυλ “η Κολέτσα έχει λεφτά”. Αλλά δεν ήταν αλήθεια. Είμαι πάρα πολύ περήφανη, οι φίλοι μου το γνωρίζουν αυτό και κάποιοι προσφέρθηκαν να με στηρίξουν οικονομικά σε αυτό το διάστημα».
Δεν έμεινα ποτέ σε σχέσεις από ανασφάλεια. Ήμουν πολύ… επαναστάτρια για να προσποιηθώ ότι είμαι καλά.
«Δεν υπήρξε κάτι που να θέλω να το κάνω και να μην το έκανα, γι΄αυτό και δεν έχω κάτι για το οποίο να μετανιώνω. Όσα τα έκανα, είχα λόγο για να τα κάνω. Και με τα θετικά και με τα αρνητικά τους. Όσα ήθελα, τα έκανα. Αυτό ίσως να λέει για μένα κι ότι ήμουν λογική και δεν στόχευα σε πράγματα ουτοπικά ή ότι έβρισκα τον τρόπο να τα καταφέρνω. Κι αυτό με κάνει να νιώθω καλά με τον εαυτό μου.
Υπάρχει βέβαια και το πέρασμα του χρόνου, στο οποίο ο κάθε άνθρωπος ωριμάζει και γίνεται πιο ρεαλιστής. Μειώνονται οι προσδοκίες όσο προχωράς. Αυτό νομίζω μου συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Η ωριμότητα βέβαια είναι κάτι πολύ σχετικό. Μπορεί να έχεις ψυχικά ωριμάσει, αλλά να μη διαχειρίζεσαι ώριμα τα λεφτά σου. Μπορεί να είσαι ώριμος επαγγελματικά, αλλά μην είσαι ώριμος στο να δώσεις ή να πάρεις αγάπη. Σε κάποια πράγματα ήμουν ώριμη, αλλά σε άλλα ήμουν τρομερά παιδάκι».
«Όταν δουλεύεις καθημερινά σε χώρους που είναι γεμάτοι από κόσμο, θαυμασμό, γέλια, τραγούδια, ποτά, χορό και ξαφνικά πας στο σπίτι και είσαι μόνος, με λιγότερα φώτα, είναι τέτοια η αντίθεση που υπερτονίζονται μέσα σου οι στιγμές που είσαι μόνος. Προσπαθώ να βλέπω τα θετικά. Υπήρχαν στιγμές πιο μικρή που θα σκεφτόμουν ότι είμαι μόνη, δεν έχω κάποια σχέση…
Περνώντας τα χρόνια, άρχισα να εστιάζω στο τι είμαι και έχω και όχι στο τι δεν έχω. Έλεγα μέσα μου “ήσουν σε φασαρία, σε πάρα πολύ κόσμο, το κεφάλι σου γυρίζει από την ένταση, πάρε το χρόνο σου, ξεκουράσου, διάβασε ένα βιβλίο, δες μια ταινία και τα σκέφτεσαι αύριο πάλι”. Τα προσαρμόζω όλα στο κεφάλι μου έτσι, ώστε να μην με διαλύουν».
«Δεν έμεινα ποτέ σε σχέσεις από ανασφάλεια. Ήμουν πολύ… επαναστάτρια για να προσποιηθώ ότι είμαι καλά. Για έναν περίεργο λόγο, αν και είμαι παρορμητική, δεν έχει αποβεί μοιραία κάποια επιλογή μου, ώστε να σκεφτώ μετά τι έκανα».
«Δε νιώθω ότι ήμουν πιο ωραία παλιά και τώρα είμαι λιγότερο ωραία. Ο χρόνος είναι πολύ καλός μαζί μου προς το παρόν. Έχω προφανώς τις στιγμές και τις ημέρες που ξυπνάω και δε νιώθω ωραία, αλλά οκ, όλοι μας το έχουμε. Είμαι πολύ τυχερή, έχω καλό dna. Δε με τρομάζει το πέρασμα του χρόνου. Με τρομάζει ο θάνατος. Δε με τρομάζει να με δω με ρυτίδες. Αν μπορώ να τις καθυστερήσω, θα το κάνω. Ο φόβος του θανάτου όμως είναι που μας ωθεί να αλλάξουμε την εξωτερική μας εμφάνιση».
* Φωτογραφίες: Intime/ Στέλιος Στεφάνου
** Θερμές ευχαριστίες στον Μάκη Πουνέντη που βοήθησε για να γίνει αυτή η συνέντευξη