Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αίγινα. Έζησε παιδικά χρόνια σε μια πιο ξέγνοιαστη εποχή. Η μικρή Χρύσπα περνούσε την καθημερινότητα της με μπαλέτο, σχολείο, φροντιστήριο και κάθε Παρασκευή και Σάββατο έβγαινε έξω. Ορισμένες εβδομάδες και καθημερινές.
Αν και δεν πίνει, ούτε καπνίζει, όπως μου λέει η Χρύσπα, ήταν πάντοτε από τις μπροστάρισσες στο πάρτι και το ξεφάντωμα με τους συμμαθητές.
«Ήμουν πολύ αγοροκόριτσο» αναφέρει με διάθεση αναπόλησης, αλλά επισημαίνει ότι λόγω της αυτοπεποίθησης της, είχε πάντοτε επιτυχία στα αγόρια της τάξης και της γειτονιάς στον Ασώματο στην Αίγινα.
Από την Αίγινα στην Αθήνα κι από εκεί μέσα σε λίγα χρόνια, σε ηλικία μόλις 20 ετών, η Χρύσπα βρίσκεται να κάνει τρελή επιτυχία μουσικά και σχετικά γρήγορα αποτελεί μια από τις ανερχόμενες Ελληνίδες τραγουδίστριες.
Σαν σε ένα βλεφάρισμα των ματιών, τα χρόνια περνάνε, στην καριέρα της έζησε όλα τα πάνω και τα κάτω, άλλαξε τον τρόπο που υπάρχει μέσα στη μουσική και είχε την τύχη και ικανότητα να κρατήσει το κοινό της.
Τώρα, καθώς ετοιμάζεται για τις χειμερινές της εμφανίσεις στο Κρεμλίνο στον Πειραιά μαζί με μια γυναίκα τραγουδίστρια που θα ανακοινωθεί σύντομα, η Χρύσπα νιώθει και πάλι καλά. Η καραντίνα την υποχρέωσε σε αδράνεια ως προς τις live εμφανίσεις, όμως τώρα αυτό ανήκει στο παρελθόν. Κι ό,τι ανήκει στο παρελθόν, δε μπορεί πια να την επηρεάσει.
Λέει πολλά ενδιαφέροντα σε αυτή τη συνέντευξη η Χρύσπα και δεν έχω σκοπό να μπω σε spoilers. Μόνο σε ένα. Αφορά σε αυτή τη φρενήρη εποχή που το Caramela όπου βρέθηκε για δύο σεζόν, γέμιζε ασφυκτικά, ακόμα και τις καθημερινές.
Η Χρύσπα μου εξηγεί ότι όταν ξεκίνησαν, ο κόσμος είχε συνηθίσει σε εκείνο το σημείο της Συγγρού να υπάρχουν μαγαζιά άλλης… διασκέδασης. Και το κοινό στο ξεκίνημα ήταν ό,τι είχε ξεμείνει απ΄αυτή τη λογική. Υπήρξαν και οι διάφορες περίεργες προτάσεις σε άλλες κοπέλες. Γρήγορα όμως το Caramela έγινε η πιο hot πίστα της Αθήνας, όπου «κάναμε 6 μεροκάματα και δεν προλαβαίναμε να ξεκουραστούμε. Καλύτερα να δουλεύαμε 7 στα 7».
Κάνω στη μπάντα για να σταθείς απέναντι της υποθετικά, όπως θα στεκόσουν στο μαγαζί που τραγουδάει. Εσύ σε κάποιο τραπέζι κι αυτή στη σκηνή με τα φώτα πάνω της. Απλώς αντί να τραγουδάει, μιλάει.
Μπορεί να κάνεις σήμερα μια τεράστια επιτυχία και αύριο το πρωί να μην είσαι τίποτα. Από μεγάλος σταρ της μιας βραδιάς, γίνεσαι πυροτέχνημα.
«Σε αυτή την εποχή, ένας καλλιτέχνης παντρεύεται αυτό που κάνει. Αν επιλέξει να πάει για μια επιτυχία που θα έχει έναν στίχο-τσιτάτο, αν πάει για να πουλήσει κάτι, να φτιάξει κάτι με προδιαγραφές, θα σχηματιστεί μια συγκεκριμένη εικόνα που δύσκολα την αλλάζεις.
Είναι κάτι που αν γίνει στον βωμό της δόξας, αυτό θα σου χτίσει κοινό για μικρό χρονικό διάστημα. Έρχεται σε κόντρα με τη διάρκεια, άσχετα με το πόσο καλός ή κακός τραγουδιστής είσαι. Για μένα δεν υπάρχει ουσιαστική ευκαιρία που να γίνεται με ένα μπαμ. Είναι κάτι πρόσκαιρο.
Μετά το μπαμ, έρχεται το μπαμ και κάτω. Μπορεί να κάνεις σήμερα μια τεράστια επιτυχία και αύριο το πρωί να μην είσαι τίποτα. Από μεγάλος σταρ της μιας βραδιάς, γίνεσαι πυροτέχνημα. Έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις.
Αυτά στα λέω κι εγώ με βάση την εμπειρία μου. Όταν ξεκίνησα, σκεφτόμουν ότι θα κάνω μουσική με συγκεκριμένες προδιαγραφές που εξασφαλίζουν την επιτυχία και αυτό το τραγούδι υπηρέτησα. Δεν το απορρίπτω. Ίσα ίσα, το αγαπώ και το σέβομαι. Τελικά όμως αυτό που έχει σημασία, ειδικά σήμερα που τα δεδομένα της διασκέδασης και της μουσικής, είναι να κερδίσεις το κοινό σε βάθος χρόνου. Όχι σε ένα βράδυ.
Αυτό απαιτεί σκηνική εμπειρία και συνείδηση του τι θες να κάνεις. Δεν έρχεται κάτι τέτοιο σε ένα βράδυ. Το κοινό σε κρατάει, όχι η επιτυχία. Το ίδιο κοινό που θα σε ακολουθήσει στην πρόσκαιρη επιτυχία, μέσα σε χρόνο dt θα βρει άλλο κόλλημα και θα ακολουθήσει κάποιον άλλον».
«Κάποια στιγμή οι προτάσεις γίνοντα πιο δύσκολα, όχι με την ίδια ποσότητα, γιατί είχε έρθει και για μένα μια στιγμή που η μουσική άλλαζε και θα ήταν λάθος να παραμείνω η ίδια. Άρχισαν να μου αρέσουν όλο και λιγότερο οι προτάσεις που μου γίνονταν και κατάλαβα ότι θα πρέπει να κάνω μια αλλαγή. Να προχωρήσω.
Οι δυσκολίες μας ξυπνούν και κατανοούμε τι κάνουμε λάθος. Άλλαξα λοιπόν τον τρόπο που διεξάγω τη δουλειά μου, έφτιαξα κάτι πιο συγκεντρωτικό προς εμένα και άφησα πίσω τις προτάσεις που με είχαν σε δεύτερη μοίρα και χωρίς τον χώρο που θεωρώ εγώ ότι μπορώ να εξελιχθώ. Μέχρι ένα σημείο δε μου δίνονταν οι ευκαιρίες που ήθελα. Το κατάλαβα όταν βγήκα λίγο έξω από τον κύκλο.
Έστησα ένα πρόγραμμα και με αυτό είπα ότι θα πάω παντού, όπου υπάρχουν Έλληνες, απλά και μόνο για να διαφημίσω τη νέα Χρύσπα. Έκανα rebranding του εαυτού μου σε βαθμό που υπήρξαν φορές που μπορεί να μην έπαιρνα και φράγκο για να πληρώσω την ορχήστρα μου.
Είμαι όμως περήφανη γι΄αυτό, γιατί με έφερε στο σήμερα και έκανε επιχειρηματίες και κοινό να πιστέψουν σε μένα. Πάτησα γερά στα πόδια μου. Εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, αλλά αν δεν έχουμε τριβή με τη σκηνή και το κοινό, δεν έχουμε εμπειρία».
Δε μου έτυχε ποτέ να την ψωνίσω με το ποια είμαι. Το μόνο μου ψώνιο είναι η δουλειά μου. Πρέπει να είναι η πάστα σου τέτοια για να περνιέσαι για κάποιος.
«Δισκογραφικά έχω κάνει πολλές αποχές και εξακολουθώ να απέχω. Βγάζω κομμάτι ή δίσκο μόνο όταν πραγματικά το νιώσω. Στη δουλειά μου όμως δεν ένιωσα ποτέ την επιθυμία να σταματήσω. Γι΄αυτό κι ήταν πολύ άσχημο για μένα να αναγκαστώ να μην δουλεύω».
«Έχει συμβεί πολλές φορές σε αυτά τα 20 χρόνια που είμαι τραγουδίστρια, να απορρίψω τραγούδια που έγιναν επιτυχίες. Δεν είναι κάτι το παράξενο. Ποτέ δεν ξέρεις αν ένα κομμάτι θα γινόταν επιτυχία στα χέρια κάποιου άλλου τραγουδιστή. Παίζουν πολλά πράγματα ρόλο για να πετύχει ένα τραγούδι.
Έχει συμβεί επίσης να πω τραγούδια που περίμενα να σαρώσουν και δεν έκατσε, όπως και το ανάποδο. Ας πούμε το “Εμείς που αγαπάμε” δεν πίστευα ότι θα κάνει επιτυχία. Κι όμως έκανε. Περίμενα ότι θα πάει πολύ καλά ο δίσκος “Ο καθρέφτης” αλλά δεν πήγε. Εκτιμώ πολύ αυτόν τον δίσκο, έχει μέσα διαμάντια. Συνειδητοποιώ όμως ότι είναι σχετικό το αν κάτι πήγε καλά.
Εμπορικά ας πούμε ναι, δεν πήγε καλά γιατί το κοινό μου δεν περίμενε ίσως ότι θα τραγουδήσω έναν ολόκληρο δίσκο από Στέφανο Κορκολή και Ρεμπέκα Ρούσση. Αλλά στα μαγαζιά μου ζητάνε ακόμα τραγούδια από τον δίσκο. Απέκτησε μια άλλη μορφή επιτυχίας. Κάποια τραγούδια βρίσκουν στην πορεία του καιρού την απήχησή τους.
Κάτι άλλο που μου έχει τύχει, όχι μόνο σε δικά μου κομμάτια, είναι να ακούω μια φανταστική μελωδία και μόλις ξεκινήσει ο στίχος, να ξενερώσω. Η μελωδία, πιστεύω, είναι πιο εύκολο να σε αγγίξει, αλλά ένας καλός στίχος μπορεί να σε καθηλώσει».
«Δε μου έτυχε ποτέ να την ψωνίσω με το ποια είμαι. Το μόνο μου ψώνιο είναι η δουλειά μου. Πρέπει να είναι η πάστα σου τέτοια για να περνιέσαι για κάποιος. Κι αυτό δεν έχει σχέση με το αν κάνεις επιτυχία ή όχι».
«Υπάρχουν αλεξιπτωτιστές στη μουσική, υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν το τραγούδι ως μέσο για να διεκδικήσουν κάτι σε άλλο κομμάτι. Είναι influencers, είναι κάτι άλλο. Σίγουρα δεν είναι καλλιτέχνες. Δεν το κρίνω αυτό. Κάτι διεκδικούν κι αυτοί. Δε μπορώ κιόλας να κρίνω αυτό που κάνουν, γιατί δικαιολογημένα θα μπορούσαν να πουν ότι μιλάω με φθόνο και ζήλεια.
Δε με ενοχλεί που αντιμετωπίζουν τη μουσική επιφανειακά αυτοί οι άνθρωποι. Γιατί και η μουσική θα τους αντιμετωπίσει επιφανειακά. Είναι αμφίδρομο αυτό. Είναι πανεύκολο σήμερα να ακουστεί η μουσική σου. Το θέμα είναι γιατί κάνεις ό,τι κάνεις. Γιατί κάνεις 1 εκατομμύριο views; Γιατί σε νοιάζει η επιτυχία ή για να χτίσεις ένα κοινό; Εγώ δεν είχα ποτέ το ένστικτο ότι θέλω να γίνω κάτι. Ό,τι έκανα, το έκανα για μένα».
Αν δε νιώσεις αποτυχία, δε θα ζήσεις ποτέ και την επιτυχία. Είναι πολύ σημαντικό να αγκαλιάσεις την αποτυχία και να μην της επιτρέψεις να σε καταπιεί.
«Παντού υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι ενοχλητικοί και που δεν μου ταιριάζουν ή δεν τους ταιριάζω. Αλλά δεν είναι τόσο δυνατοί που να μου αλλάξουν την πορεία. Δε θα κάνω αναστροφή επειδή κάποιος βλαμμένος βρέθηκε μπροστά μου; Θα τον προσπεράσω, θα τον αγνοήσω».
«Γράφω κατά καιρούς μουσική και στίχο, αλλά δε θεωρώ ότι είναι τόσο καλά για να βγουν προς τα έξω. Τα κρατάω για μένα. Υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι στιχουργοί και συνθέτες που βγάζουν διαμάντια. Δε νιώθω ανάγκη να έχω αυτόν τον ρόλο».
«Αν δε νιώσεις αποτυχία, δε θα ζήσεις ποτέ και την επιτυχία. Είναι πολύ σημαντικό να αγκαλιάσεις την αποτυχία και να μην της επιτρέψεις να σε καταπιεί. Η αποτυχία θα σε κάνει να βάλεις την έξτρα προσπάθεια για να πετύχεις. Χωρίς αποτυχία μπορεί να κάνεις κάτι σχετικά καλά. Με την αποτυχία, θα καταφέρεις να κάνεις αυτό το κάτι άριστα. Δεν έγινε και τίποτα αν κοιτάς κατάματα τις αποτυχίες σου».
«Τα τραγούδια που λέω, τα επιλέγω ανάλογα με τη διάθεσή μου. Το “Σε γελάσαν” είναι ένα τραγούδι νοσταλγικό, μου βγάζει νοσταλγία για το ξεκίνημα της καριέρας μου. Δε θέλω να κατευθύνω τον εαυτό μου σε ένα είδος μουσικής. Έχω εμπιστοσύνη στον τρόπο που παρουσιάζω τη μουσική. Θεωρώ ότι όποιο είδος και να υπηρετείς, αν το κάνεις σωστά, θα σε προβάλλει και δε θα σε προσβάλλει».
«Πιο παλιά είχα κάνει κουβέντες για να γίνω κριτής σε talent show, αλλά το θεωρούσα πολύ σκληρό. Είναι σκληρό για ένα παιδί να ξεκινάει την προσπάθεια του και να το αντιμετωπίζεις με τηλεοπτικούς όρους. Γιατί θα ήταν διαφορετική η κριτική σε αυτά τα παιχνίδια, αν δεν υπήρχαν κάμερες. Η τηλεόραση εξυπηρετεί τους δικούς της σκοπούς. Αυτό είναι το λογικό.
Τώρα πια, επειδή ο κόσμος που συμμετέχει σε αυτό είναι προετοιμασμένος και ξέρει τι θα πει τηλεόραση, αλλά και αυτοί που κρίνουν, δεν κρίνονται γι΄αυτό, δε θα έλεγα “Όχι” σε μια πρόταση.
Αντίθετα, στο να συμμετέχω η ίδια σε κάποιο ριάλιτι, θέτω βέτο. Είναι αντίθετο με τη δική μου οπτική».
«Με το Caramela και το Romeo, στα τέλη των 10’s και στις αρχές των 20΄s ζήσαμε στιγμές που δουλεύαμε 6 φορές την εβδομάδα. Ήταν μια πολύ έντονη περίοδος και ωραία συνεργασία. Αυτές τις συνεργασίες νοσταλγώ γιατί σπάνια βρίσκονται. Η θέρμη του κοινού δε μου λείπει, γιατί εξακολουθεί να μου συμβαίνει στους χώρους που εμφανίζομαι».
εν έχει σημασία το φύλο μας, να ξέρεις. Σημασία έχει πόσο ευάλωτο θα σε νιώσει ο άλλος τη δεδομένη στιγμή κι αν εσύ βρεις το θάρρος να το αντιμετωπίσεις.
«Από τις περιοχές που έχω ταξιδέψει για περιοδείες, η Μελβούρνη και ο Καναδάς είναι δύο μέρη που εύκολα θα με έβλεπα να ζω. Το να ζω κάπου που δε με ξέρει κανείς, δε θα μου κάνει μεγάλη διαφορά από εδώ. Δεν έχω δυσκολευτεί σε όλα αυτά τα χρόνια να ζήσω τη ζωή μου, κι ας με ξέρει κάποιος κόσμος. Δεν έχω περιοριστεί, ζω φυσιολογικά. Θεωρώ πως όσο εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή σου φυσιολογικά, θα το κάνουν και οι γύρω σου.
Αν καταφύγεις σε υπερβολές, τότε θα υπάρξει η πίεση προς την προσωπική σου ζωή. Δε μου λείπει το να ζω νορμάλ. Το μόνο που έχω ζοριστεί, αν θες, είναι σε κάποιες δύσκολες οικογενειακές στιγμές, όπου εκεί πρέπει να προστατεύσω και τους γύρω μου, πέρα από το να διαχειριστώ εγώ τη δυσκολία. Ούτε έχει χρειαστεί να λειτουργήσω κάπως για να μην αντιδράσει ο κόσμος.
Να στο πω κι αλλιώς, δεν με έχουν κυνηγήσει ποτέ παπαράτσι. Ίσως και γιατί δεν το προκάλεσα. Νομίζω πως όσο κρύβεις κάτι, ο άλλος θα το ψάξει. Εγώ δεν έκρυψα ποτέ κάτι. Ούτε βγήκα να διατυμπανίσω. Ούτε βγαίνω να πουλήσω το πού θα διασκεδάσω. Αν απλώς ζεις τη ζωή σου, αντί να την προωθείς ή να την φυλακίζεις, η όποια δημοφιλία και διασημότητα έχεις, δε θα σου πειράξει την προσωπική σου ηρεμία».
«Η σχέση μου με τα social media είναι μέτρια ως κακή. Δε μπορώ να έχω συχνότητα, δε μπορώ να κοιτάζω τι ώρα και μέρα θα ποστάρω κάτι. Είμαι πολύ κακή. Τα χρησιμοποιώ μόνο για να προβάλλω τη δουλειά μου κι αυτό δεν ξέρω αν το κάνω με τον σωστό τρόπο. Δε θεωρώ πως δημιουργείται μια απομυθοποίηση από τη συναναστροφή με το κοινό. Αντιθέτως, μπορώ να δω τον παλμό του κοινού και τι ζητάει από μένα την εκάστοτε περίοδο. Αυτό βέβαια ισχύει σε μένα που έχω καθαρά επαγγελματικά προφίλ που αφορούν μόνο τη δουλειά μου».
«Θεωρώ ότι είτε είσαι άντρας είτε είσαι γυναίκα, δέχεσαι το ίδιο σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βία. Δεν έχει σημασία το φύλο μας, να ξέρεις. Σημασία έχει πόσο ευάλωτο θα σε νιώσει ο άλλος τη δεδομένη στιγμή κι αν εσύ βρεις το θάρρος να το αντιμετωπίσεις.
Εγώ ήμουν από τους τυχερούς ανθρώπους που το αντιμετώπισα και δεν ήρθα σε δύσκολη θέση. Αυτό συνέβη και γιατί αν μια φορά αντισταθείς, αυτό γίνεται γνωστό και μετά δεν τολμάει κάποιος να σε παρενοχλήσει.
Παρόλα αυτά, έχω αρκετούς φίλους και φίλες που έχουν δεχτεί και σεξουαλική βία και λεκτική βία και μπορώ να κατανοήσω όσους ντραπούν να το μοιραστούν ή θα παγώσουν τη συγκεκριμένη στιγμή και δε θα αντιδράσουν.
Δεν έχει να κάνει όμως με το φύλο. Έχει να κάνει με το θράσος του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντι σου και με το αν εσύ εκείνη τη στιγμή μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Συνήθως δεν είναι ο κανόνας, δυστυχώς. Συνήθως δεν αντιδράμε όπως πρέπει».
«Σε αυτή την ηλικία που είμαι, αν κοιτάξω πίσω, μπορώ να πω πως είμαι ευτυχισμένη. Αυτό όμως προήλθε από επιλογή. Όχι γιατί τα έκανα όλα όπως τα ήθελα. Έχω κάνει πολλές βλακείες. Έχω κάνει και κάποια σωστά. Η ευτυχία όμως πηγάζει από την κατανόηση πως το παρελθόν δεν αλλάζει και πως από αυτό το παρελθόν εμφανίστηκαν καταστάσεις της ζωής σου και στοιχεία του χαρακτήρα σου.
Το να μαθαίνεις από τα λάθη σου είναι κάτι που γίνεται μόνο… αν κάνεις λάθη. Κι είναι σωστό να κάνεις λάθη. Όπως και το να έχεις ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν να τα αναγνωρίσεις και να δεις πως θα τα διορθώσεις. Είναι πολύ σημαντικό. Εγώ νιώθω ευτυχισμένη επομένως, γιατί έχω τέτοιους ανθρώπους. Έχω πια μια εσωτερική ισορροπία. Σαφώς και δεν είναι όλες οι μέρες καλές, αλλά από πεποίθηση πιέζω τον εαυτό μου να είμαι θετική, αισιόδοξη.
Κι αυτό ίσως κάνει τους ανθρώπους να με βλέπουν ως προσιτή, να μην έχω την εικόνα της απόμακρης».
Δεν έχω απωθημένα στον έρωτα. Έχω κλάψει, έχω πονέσει, έχω απατήσει, έχω απατηθεί
«Ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να δημιουργήσω μια σχολή όπου θα σπουδάζει κανείς μουσική, αλλά με ολοκληρωμένη κατάρτιση. Θα σπουδάζει και χορό και θέατρο, όλα ουσιαστικά, χωρίς να έχει να κάνει με την ηθοποιία».
«Δε θεωρώ ότι υπάρχει κάτι που θα εμφανιζόταν μπροστά μου ως πρόκληση και δεν θα το δοκίμαζα με απόλαυση. Δεν κωλώνω στα απρόβλεπτα πράγματα. Δε φοβάμαι».
«Προσπαθώ να με προετοιμάσω για όλα τα αναπόφευκτα της ζωής, όπως όλοι μας, αλλά δε νομίζω πως θα τα αντιμετωπίσω ιδιαίτερα εύκολα στην πράξη. Για πράγματα όμως που δε μπορείς να κάνεις κάτι, δε θα παραλύσεις. Φροντίζεις να απορροφάς όσα περισσότερα μπορείς. Ζεις και προχωράς».
«Στη ζωή μου ήμουν πολύ δραματική σε ό,τι ζούσα. Έπεφτα με τα μούτρα. Έχω βιώσει επομένως και έντονο πόνο, ερωτικές απογοητεύσεις – μόνη μου τις βίωνα αυτές βέβαια – έντονους έρωτες… Γενικά αισθάνομαι όσο πλήρης γίνεται. Δεν άφησα τον εαυτό μου να περιοριστεί. Δεν έχω απωθημένα αυτής της μορφής. Έχω κλάψει, έχω πονέσει, έχω απατήσει, έχω απατηθεί».
«Η ισορροπημένη προσωπική μου ζωή, η στήριξη που έχω από τον άντρα μου, μου δημιουργεί το πλαίσιο για να μπορώ να αγαπάω τον εαυτό μου όσο μεγαλώνει και να μην με απωθώ ή να μην με απορρίπτω ως εμφάνιση. Νιώθω όμορφη χάρη στον σύντροφό μου. Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για τον καθένα μας να έχει γύρω του ανθρώπους που σου δημιουργούν αγάπη για τον εαυτό σου.
Αυτό φυσικά δεν έρχεται από νωρίς στη ζωή σου. Περνάς από διάφορα στάδια για να το αποκτήσεις. Πιο μικρή, είχα ανασφάλειες και δεν τις είχα από μόνη μου, φυτεύονταν οι πληροφορίες. Ευτυχώς το ξεπέρασα».
«Εγώ ήμουν πολύ ντροπαλή από παιδί. Πριν ξεκινήσω το τραγούδι, ο τρόπος έκφρασης μου ήταν ο χορός. Έπαιζα έναν ρόλο χορεύοντας. Και με το τραγούδι το ίδιο κάνω. Είμαι εγώ, αλλά γίνομαι πολύ πιο εξωστρεφής, πολύ πιο δυναμική, είμαι όλα όσα είμαι, αλλά σε υπερθετικό βαθμό.
Όταν σβήνουν τα φώτα, έχω στραγγίξει μέσα μου από αυτή την ενέργεια και υπάρχουν μέρες που νιώθω πληρότητα, αλλά και μέρες που νιώθω ότι κάτι λείπει. Σε αυτή την δεύτερη κατάσταση, θέλω να είμαι πολλή ώρα πάνω στη σκηνή. Δε μου φτάνει ποτέ.
Σαφώς η ζωή στα φώτα της νύχτας, σου δημιουργεί τις συνθήκες για να αποζητάς τις μοναχικές στιγμές. Θα πάρω πολύ συχνά το ποδήλατο να πάω μια βόλτα κάπου πιο απομονωμένα. Η δουλειά που κάνει ένας τραγουδιστής είναι να βρίσκεται σε έναν χώρο όπου έχει επαφή με πάρα πολύ κόσμο.
Στην ουσία όμως, είναι αυτός μόνος στη σκηνή και κάτω του ο κόσμος. Πάλι μόνος είσαι. Αυτό που κάνεις, έχει την ασφάλεια ότι ναι μεν είσαι μαζί με κάποιον, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει η μοναχικότητα».
* Η συνέντευξη και φωτογράφιση έγιναν στο Minu στη Σαρρή 50 στου Ψυρρή. Τσέκαρε τον υπέροχο χώρο τους εδώ.
** Φωτογραφίες: Intime