Σε μια ερώτηση που της κάνω για το ότι στο χώρο της τηλεόρασης υπάρχει έντονα το πισώπλατο μαχαίρωμα και η ανυπόστατη φημολογία, μου λέει ότι δε σου χαρίζεται καλός λόγος σε αυτή τη δουλειά. Αλλά για τη Φωτεινή Πετρογιάννη μάλλον βγαίνουν αβίαστα τα καλά λόγια.
Είναι ένα από τα πρόσωπα της τηλεόρασης που δεν θα κρυφτούν από τα λάθη τους. Είναι ένα άτομο που δεν διστάζει να απολογηθεί και να δείξει πως μετανιώνει για κάτι που έκανε. Και μαθαίνει απ΄αυτό. Όπως μαθαίνει κι από τον τρόπο που αλλάζει ο κόσμος μας. Γι΄αυτό, όντως, δεν της χαρίζω κανέναν καλό λόγο. Τον κερδίζει με το σπαθί της η Φωτεινή.
Η Φωτεινή Πετρογιάννη βρίσκεται φέτος στο Πρωινό στον ΑΝΤ1 και παρόλο που μετά από αρκετά χρόνια βρέθηκε σε νέο εργασιακό περιβάλλον, αφού ήταν στον ALPHA, δεν δείχνει να έχει χάσει τον δρόμο της και την πορεία που έχει χαράξει για τον εαυτό της.
Για τη Φωτεινή Πετρογιάννη η φετινή είναι μια από τις πιο ήρεμες σεζόν της καριέρας της και σίγουρα έχει παίξει ρόλο η ηρεμία της προσωπικής της ζωής. Η ίδια άλλωστε λέει πιο κάτω ότι αυτά τα δύο αλληλοτροφοδοτούνται.
Η Φωτεινή Πετρογιάννη βρέθηκε στη δημοσιογραφία πιο γρήγορα κι από το γρήγορα, από τα 18 της κιόλας.
«Είχα από μικρή στο μυαλό μου το να γίνω δημοσιογράφος. Μ΄άρεσε να βλέπω ειδήσεις, να διαβάζω περιοδικά κι εφημερίδες…Κάποια στιγμή προέκυψε να δουλέψω με τον Μανώλη Καψή στον ALPHA το 2003. Τότε έκανε ένα talk show όπου καλούσε πρόσωπα της επικαιρότητας, πολιτικούς, καλλιτέχνες και είχε μαζί του μαθητευόμενους στην εκπομπή και κάναμε ερωτήσεις στους καλεσμένους.
Κάπως έτσι κατάλαβα ότι έκανα αρκετά καυστικές ερωτήσεις για την ηλικία μου. Το είδε κι ο Μανώλης αυτό και μου ζήτησε να μπω στην ομάδα του και να δουλέψω για εκείνον. Οπότε ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί».
Μετά το ξεκίνημα της, η Φωτεινή Πετρογιάννη έγινε μέρος μιας εκ των θρυλικότερων ενημερωτικών εκπομπώ της ελληνικής τηλεόρασης, των Αποδείξεων, που έκαναν θραύση σε κάθε τους επεισόδιο.
«Λίγο μετά ήρθαν στη ζωή μου οι αποδείξεις με το Νίκο Ευαγγελάτο. Εκεί μπήκα με τη μία στο σκληροπυρηνικό ρεπορτάζ. Πρωτογενές ρεπορτάζ, δύσκολο, με δουλειά 15 ώρες την ημέρα, με πολλά ταξίδια στην επαρχία.
Εκεί κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω. Οι Αποδείξεις ήταν και μια πολύ πετυχημένη εκπομπή. Θυμάμαι κάναμε μέχρι και 63% τηλεθέαση. Κάθε ρεπορτάζ ήταν μοναδικό. Ήμασταν διάσημοι χωρίς να είμαστε διάσημοι, χωρίς να μας ξέρει ο κόσμος.
Έχει τύχει να πάω σε κλαμπ στη Χαλκίδα και να με ρωτήσουν πού δουλεύω, να τους πω για τις Αποδείξεις και να κάθονται μετά να μου δείχνουν ένα ρεπορτάζ που είχα κάνει, όπου δε φαίνομαι, αλλά λέει το όνομα μου και ακούγεται η φωνή μου.
Κάναμε πολύ ωραία πράγματα, είχαμε τρομερή ομάδα, το ρεπορτάζ ήταν δύσκολο γιατί με κάποιο τρόπο “ακυρώναμε” από την καθημερινότητα των ανθρώπων διάφορα πράγματα. Δηλαδή όταν φτάνεις να δείξεις την σκοτεινή πλευρά στο σουβλάκι, παίζεις λίγο με τα ιερά και τα όσια του τόπου (γέλια)».
Σ΄εκείνη τη φάση της καριέρας της, δεν έλειπαν από την ημερήσια διάταξη οι ερωτήσεις για την αλήθεια των ρεπορτάζ της.
«Αποδομούσαμε την καθημερινότητα. Αλλά ήταν όλα αλήθεια. Τόσα χρόνια μετά με ρωτάνε αν ήταν όντως έτσι όπως τα παρουσιάζαμε. Δε θα μπορούσαν να μην είναι, γιατί αν έμπαινε στη μέση εισαγγελέας και ζητούσε να του δείξουμε αμοντάριστο υλικό που έδειχνε άλλα απ΄αυτά που λέγαμε, θα πληρώναμε μέχρι σήμερα τα πρόστιμα. Υπήρχε προφανώς μια τηλεοπτική υπερβολή στην αφήγηση, αλλά ήταν όλα αλήθεια».
Εννοείται πως δε γινόταν να μη ρωτήσω τη Φωτεινή για το αν σταμάτησε να καταναλώνει κάποια από τα πράγματα που αποδομούσαν στις Αποδείξεις.
«Μη με ρωτήσεις αν σταμάτησα να τρώω και να πίνω κάποια πράγματα, επειδή είδα από πρώτο χέρι τα κακώς κείμενα. Όχι, δε σταμάτησα να πίνω γάλα ή να τρώω σουβλάκι. Σε κάποια πράγματα έγινα πιο ψυλλιασμένη».
Τώρα, μετά από 18 χρόνια καριέρας ως δημοσιογράφος, η Φωτεινή Πετρογιάννη θέλει να είναι ήρεμη. Θέλει να βλέπει κάθε βράδυ τα Φιλαράκια και να ονειρεύεται ότι είναι κάποιος από τους ήρωες.
Αν φτάσω ποτέ στο σημείο να κάνω/ πω ένα τόσο κορυφαίο ατόπημα που αύριο δε θα μπορώ να κυκλοφορήσω έξω, ίσως θα έπρεπε να προσέχω περισσότερο λοιπόν. Αν έχω κάνει τέτοιο λάθος, ας πρόσεχα εγώ
«Δε θεωρώ ότι έχω καταφέρει κάτι σημαντικό με την ευρύτερη έννοια. Υπάρχουν δουλειές με περισσότερο αντίκτυπο στην κοινωνία και μεγαλύτερα επιτεύγματα. Αν κάτι λέω μέσα μου είναι ότι κατάφερα να έχω δουλειά κάθε χρόνο. Αυτό είναι σημαντικό για μένα. Δε νομίζω ότι τον κόσμο τον νοιάζει. Σημασία για μένα έχει ότι μπορώ να ζω το σπίτι μου και να είμαι αυτόνομη».
«Έμενα με τους γονείς μου μέχρι τα 25 μου. Τότε αυτονομήθηκα, θα έλεγα. Αυτό σημαίνει πως έχω μάθει από μικρή να κάνω κουμάντο στα χρήματα μου. Η δουλειά με βοήθησε να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη και όχι το ανάποδο. Μεγάλωσα σαφώς απότομα γιατί είχα ευθύνες στη δουλειά από μικρή. Μπόρεσα όμως να κοντρολάρω τη ζωή μου. Αγόρασα μόνη μου το πρώτο μου αυτοκίνητο. Όλα αυτά τα θεωρώ πολύ σημαντικά για μένα. Είναι μικρά κατορθώματα».
«Τον εαυτό μου από άποψη εξωτερικής εμφάνισης δεν τον μίσησα ποτέ. Όχι ότι αισθανόμουν πολύ ωραία ή κάτι τέτοιο, αλλά δε με προβλημάτισε ποτέ. Με το μέσα μου έχω δώσει σκληρές μάχες. Όπως συμβαίνει με όλους, υποθέτω. Και νευρική ανορεξία έχω περάσει σε light βαθμό στα 25, είχα θέματα διατροφικά, τα καταπολέμησα, αλλά ακόμα δε μου έχει φύγει το άγχος για το αν τρώω αρκετά.
Και δύσκολες στιγμές έχω περάσει με την οικογένεια μου, δεν έχω μεγαλώσει σε μια ιδιαίτερα ευτυχισμένη οικογένεια με τον τρόπο που μπορεί να το εννοεί κάποιος αυτό. Είχαμε τα δικά μας θέματα, είναι πράγματα που με κυνηγάνε χρόνια. Τα παλεύω, τα δουλεύω, νομίζω πάνε κι έρχονται.
Αυτό δεν είναι προφανώς κάτι το πρωτότυπο, αλλά το φυσιολογικό σε όλους μας. Απλώς το λέω γιατί καλό είναι να ξέρει ο κόσμος πως επειδή βαφόμαστε, στολιζόμαστε και βγαίνουμε στις κάμερες και τα φώτα, και γελάμε, και δείχνουμε χαρούμενοι, και προσφέρουμε την ψυχαγωγία στον τηλεθεατή, δε σημαίνει ότι μέσα μας γίνεται ρεβεγιόν».
«Μου στέλνουν συχνά στα social media ότι είμαστε στον κόσμο μας εμείς της τηλεόρασης και δεν έχουμε ιδέα από τα προβλήματα του κόσμου. Προσπαθώ να τους καταλάβω γιατί το λένε αυτό και μπαίνω στη διαδικασία να απαντήσω. Φυσικά και βλέπουμε τα προβλήματα, γιατί είμαστε κι εμείς μέρος του κόσμου και περνάμε κι εμείς τα προβλήματα μας.
Απλώς είμαστε επαγγελματίες και δεν τα δείχνουμε στην κάμερα. Δεν είμαστε λούσα και χορό όλη την ώρα».
«Πολλοί λένε “σιγά τη δουλειά που κάνετε, βγαίνετε και σχολιάζετε. Μια τέτοια δουλειά την κάνουμε κι εμείς”. Κατά καιρούς, απαντάω σε όσους μου το λένε, φίλους ή αγνώστους, “για έλα κάτσε ένα τέταρτο εδώ να πεις σε όλη την Ελλάδα τη γνώμη σου όπως την έχεις στο μυαλό σου, με ειλικρίνεια, με σωστό ύφος και με την πιθανότητα κάτι που θα πεις να ακουστεί εντελώς αλλιώς”»
«Δεν έχουμε συνηθίσει να βγαίνει κάποιος να ζητάει συγγνώμη. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι την εκτιμούν τη συγγνώμη. Αν τη ζητήσεις και δεις ότι δεν τη δέχονται, τότε έκανες ό,τι μπορούσες. Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε εγκληματικά ή χυδαία πράγματα. Μιλάω για ένα απλό, καθημερινό λάθος. Μία κακή στιγμή.
«Αν φτάσω ποτέ στο σημείο να κάνω/ πω ένα τόσο κορυφαίο ατόπημα που αύριο δε θα μπορώ να κυκλοφορήσω έξω, ίσως θα έπρεπε να προσέχω περισσότερο λοιπόν. Αν έχω κάνει τέτοιο λάθος, ας πρόσεχα εγώ».
«Δε συμφωνώ με την ανθρωποφαγία και αυτό που συμβαίνει συνήθως στα social media που έρχονται και σου γράφουν ένα σχόλιο 100 φορές χειρότερο απ΄αυτό που είπες και τους ενόχλησε. Μακάρι να φτάσουμε στο σημείο να διαφωνούμε με ευγένεια και υγιή τρόπο.
Εννοείται ότι δεν ‘εχω πρόβλημα να έρθει να μου γράψει κάποιος στα social ότι ενοχλήθηκε απ΄αυτό που είπα, αλλά ψόφους και καρκίνους, ευχαριστώ δε θα πάρω. Με στενοχωρεί όταν ο άλλος έρχεται να σου πει κάτι απείρως χειρότερο απ΄αυτό που εσύ είπες».
Αυτή η δουλειά που με έχει απογοητεύσει και στενοχωρήσει αρκετές φορές, με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο έξω απ΄αυτήν
«Μέσα σε τόσα χρόνια σίγουρα υπάρχει κάτι που δεν θα έπρεπε να το είχα πει, δε θα έπρεπε να το είχα σχολιάσει, να το αφήσω να βγει προς τα έξω. Γιατί είμαι παρορμητική αρκετά. Δουλεύω πάνω σε αυτό, να σκέφτομαι δηλαδή αρκετά πριν δράσω, πριν μιλήσω. Ίσως κάποιες φορές να έπρεπε να μην σχολιάσω κάποια πράγματα.
Επειδή μια κουταμάρα που θα πει κάποιος, θα την διαδεχτεί κάποια άλλη και πολύ πιθανό να βρεθούμε όλοι σε αυτή τη θέση, λέω μέσα μου “Φωτεινή πρόσεχε, γιατί μια μέρα θα βρεθείς σε αυτή τη θέση και δε θα θες να σε κρεμάσουν όπως μπορεί να το κάνεις εσύ σήμερα σε έναν άλλο άνθρωπο”.
Αυτό σκέφτομαι κάθε μέρα πια. Είμαστε όλοι επιρρεπείς και ανοιχτοί στο λάθος, οπότε προσπαθώ να ανταποκριθώ με τον τρόπο που θα ήθελα να ανταποκριθούν και οι άλλοι σε ένα δικό μου λάθος».
«Όταν βγαίνεις στην τηλεόραση, ο τηλεθεατής μπορεί με κάποιο τρόπο να σε θεωρήσει δικό του άνθρωπο. Οπότε μπορεί να σου πει κάτι του στυλ “μωρή φακλάνα πώς έγινες έτσι;” – κάτι που μου έχει συμβεί στην καραντίνα που πήρα κάποια κιλά. Έχω λάβει 3 το μεσημέρι μήνυμα από γυναίκα “πόσο αντιπαθητική και μαλακισμένη είσαι”. Δε μπορώ να μπω στην ψυχοσύνθεση αυτού του ανθρώπου.
«Έχουν υπάρξει στιγμές σε κάποιες δουλειές που ήθελα να πάω σπίτι μου και ευχόμουν να τελειώσει εκείνη τη στιγμή η σεζόν. Κάθε μέρα όμως σε αυτή τη δουλειά είναι ένα καινούργιο βιβλίο και κάπως βρήκα το κουράγιο να μην με καταβάλλει αυτή η σκέψη. Με κάποιο τρόπο άντεξα.
Αυτή η δουλειά που με έχει απογοητεύσει και στενοχωρήσει αρκετές φορές, με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο έξω απ΄αυτήν. Μ΄έχει κάνει να εκτιμήσω τους ανθρώπους μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου. Μου έχει αναπτύξει τα καλά μου κομμάτια, αν και πίστευα πως θα γίνει το αντίθετο.
Κι αυτό το έχω καταφέρει με κοντά 12 χρόνια ψυχοθεραπείας. Δεν θα σου πω ότι έχω δει θεαματική πρόοδο, αλλά έχω κάνει καλά βήματα με το μέσα μου και μπορώ να σου πω ότι και τις απογοητεύσεις τις κεφαλαιοποίησα σε στοργή και αγάπη για τον εαυτό μου και τους γύρω μου».
Στενοχωριέμαι ακόμα με τέτοια σχόλια. Δεν έχω καταφέρει να τα περνάω στο ντούκου. Μπορεί να διαβάσω κάτι στη διάρκεια της εκπομπής και να με ρίξει πάρα πολύ. Οι συνεργάτες μου που το ξέρουν πια, μου παίρνουν το κινητό ή μου λένε να μην μπω. Πρόσφατα έκλεισα το Twitter γιατί δεν άντεχα να διαβάζω διάφορα που έλεγαν».
«Αν κάποιος, βασιζόμενος σε όσα του μετέφεραν, χωρίς να έχει δει όλα όσα είπα, σε αυτή την περίπτωση, θα έπρεπε, ενδεχομένως, πρώτα να παρακολουθήσει το απόσπασμα για να καταλάβει ότι τελικά δεν ήταν έτσι!»
«Σίγουρα αναρωτιέμαι κάθε χρόνο και πολύ συχνά αν το στομάχι μου αντέχει αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρω αν θα ήμουν καλή σε κάτι άλλο. Είναι πολλές οι στιγμές που σκέφτομαι ότι δεν έχω το στομάχι».
Με ρωτάνε συχνά αν θα ήθελα να γίνω κεντρική παρουσιάστρια. Δεν ξέρω καν εγώ αν μπορώ ή αν θέλω να είμαι.
«Έκανα το λάθος στο παρελθόν να φέρνω όλα τα προβλήματα της δουλειάς στο σπίτι. Χαλούσα έτσι τη σχέση μου με τον εκάστοτε άνθρωπο που ήμασταν μαζί. Μπορεί να περνούσα χάλια ή να είχα μια κακή ημέρα. Φέτος, νομίζω έχω καταφέρει τελείως να μην το κάνω. Ίσως επειδή περνάω μια ήρεμη σεζόν και είμαι όμορφα στη δουλειά».
«Με ρωτάνε συχνά αν θα ήθελα να γίνω κεντρική παρουσιάστρια. Δεν ξέρω καν εγώ αν μπορώ ή αν θέλω να είμαι. Δεν το παίζω υπεράνω. Αν μου προτείνουν κάτι, θα μπω στη διαδικασία να σκεφτώ αν το έχω. Δε θα έλεγα “ναι” χωρίς να πιστεύω ότι κάτι μου ταιριάζει απόλυτα. Μου αρέσουν τα αργά και σταθερά βήματα που κάνω. Μπορεί και να μην καταλήξουν πουθενά σημαντικότερα απ΄αυτό που είμαι σήμερα. Είμαι εντάξει με αυτό. Για μένα η τηλεόραση είναι σαν το θέατρο. Οι δεύτεροι ηθοποιοί είναι εξίσου σημαντικοί με τους πρώτους».
«Η τηλεόραση έχει δείξει εσχάτως ότι δίνει ψήφο εμπιστοσύνης σε νέα πρόσωπα. Το έζησα πέρσι με την Ηλιάνα Παπαγεωργίου στο Pop Up, που ήταν εξαιρετική. Όταν την είδα πρώτη μέρα να βγαίνει με αυτόν τον αέρα, σοκαρίστηκα. Δεν της το είχα. Μπράβο της. Αυτό που δεν ξέρω για τα κανάλια, είναι αν έχουν το περιθώριο του χρόνου να χτίσουν πάνω σε ένα νέο πρόσωπο. Αν εγώ έκανα κάτι που θα με έφερνε πιο μπροστά, θα ήθελα να είναι ομαδικό».
«Το άγχος των αριθμών το έχουν πρωτίστως το κανάλι και οι κεντρικοί παρουσιαστές. Φυσικά θα ρωτήσω τι κάναμε την κάθε ημέρα, θα προβληματιστώ, θα χαρώ».
«Η πρώτη εκπομπή που έκανα στον ALPHA με τον Δημήτρη Μάρκο, το “Στη Γειτονιά Μας”, δεν πήγαινε κάθε φορά καλά στα νούμερα. Υπήρχαν μέρες που ήμασταν χαμηλά. Όμως για μένα ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει. Σίγουρα όμως, αφού είμαστε τηλεοπτικά πρόσωπα, δε γίνεται να μη μας απασχολούν τα νούμερα. Και τα κανάλια είναι επιχειρήσεις, θέλουν νούμερα. Εγώ θα ήθελα να είμαι σε μια εκπομπή και να πηγαίνουμε καλά και σε νούμερα. Και φέτος είμαι».
«Είναι μεγάλο το διάστημα που σκέφτομαι να κάνω κανάλι στο Youtube με πολύ συγκεκριμένα θέματα, κοινωνικά. Θέλω να μιλήσω με γυναίκες κακοποιημένες, με γυναίκες σε δομές, με γυναίκες που έχουν το ίδιο πρόβλημα με μένα, την ενδομητρίωση, γιατί μιλάω με κάποιες απ΄αυτές στο Instagram και δεν έχουν κατάλληλη ενημέρωση…Πολλές φορές το σκέφτομαι, αλλά θέλω να έχω το χρόνο για να το κάνω, δε θέλω πρόχειρες δουλειές».
«Η ενδομητρίωση δε σου χαμηλώνει στο τέρμα τις πιθανότητες να κάνεις παιδί, αλλά κάθε περίπτωση γυναίκας είναι διαφορετική. Έχει να κάνει με την ηλικία, την εξέλιξη της πάθησης. Εγώ στα 28 μου διαγνώστηκα και ο γιατρός μου συνέστησε να κάνω παιδί μέχρι τα 31 μου γιατί μετά θα είναι δύσκολα. Κάποια στιγμή με είχε αγχώσει και σκεφτόμουν να κάνω ένα παιδί, έτσι βιαστικά, για να μη χάσω αυτό το τρένο. Κατάλαβα ότι αυτή η σκέψη ήταν λάθος.
Ευτυχώς δε λειτούργησα εκβιαστικά, ήξερα ότι δεν ήταν η σωστή συνθήκη. Αν είναι να έρθει, θα έρθει. Αν δε μπορέσω, δεν έγινε και τίποτα. Μπορώ να είμαι πλήρης ως άνθρωπος με την οικογένεια μου, τον σύντροφό μου, τον σκύλο μου, τους φίλους μου».
«Εγώ αυτή τη σκέψη άρχισα να την αποκρυσταλλώνω πολύ νωρίς λόγω της πάθησης, όχι σήμερα λόγω των συνθηκών. Χαίρομαι όμως που πια αυτό αλλάζει για όλους και σιγά σιγά όλο και περισσότερες γυναίκες ξεφεύγουν από την κοινωνική καταπίεση για να τεκνοποιήσουν, από την κοινωνική κατασκευή περί προορισμού του ανθρώπου».
«Υπάρχουν γυναίκες που θέλουν πολύ να κάνουν παιδί και δε μπορούν, και τις σέβομαι απεριόριστα. Γιατί να πρέπει τα λεγόμενά μας να τους προκαλέσουν περισσότερο πόνο; Γιατί να μη σεβαστούμε αυτές τις γυναίκες που δεν θέλουν να κάνουν παιδιά; Πρέπει όλες να θέλουμε;»
Φοβάμαι γιατί είμαι γυναίκα κάθε μέρα. Φοβάμαι καθώς μπαίνω στο σπίτι μου που κοιτάζω διαρκώς πίσω μου, μήπως με ακολουθεί κανείς. Κάθε μέρα φοβάμαι.
«Δε με θεωρώ πρότυπο για τίποτα και για κανέναν. Πρότυπο θέλω να είμαι για το παιδί μου, αν κάνω, και να με θαυμάζει μέσα από τη μεταξύ μας σχέση. Όχι για τα κεκτημένα μου στη δουλειά. Και φυσικά θέλω να είναι περήφανοι οι άνθρωποι στην οικογένεια μου για μένα».
«Ο έρωτας είναι σίγουρα κινητήριος δύναμη στη ζωή, αλλά για μένα δεν πρέπει να δηλητηριάζει τα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής. Προτιμώ να είμαι ήρεμη στη ζωή μου για να είμαι ήρεμη στη δουλειά μου και το ανάποδο. Προσπαθώ να έχω καλά αυτά τα δύο».
«Μπορεί να φαίνομαι πολύ δυναμική, αλλά δεν είμαι καθόλου. Επίσης, μια δυναμική γυναίκα μπορεί να ζήσει μια κακοποιητική σχέση, γιατί μπορεί να αργήσει να το καταλάβει, να αργήσει να το σταματήσει, να έχει φάει αυτή η σχέση ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του εαυτού της, που η ίδια να μην αναγνωρίζει ποια είναι. Δεν έχει καθόλου να κάνει η προσωπικότητα της γυναίκας με αυτό που περνάει. Είναι πρόβλημα του κακοποιητή και όχι αυτού που κακοποιείται.
Είτε στη θέση του θύτη βρίσκεται ένας άντρας είτε μια γυναίκα. Γιατί υπάρχει και το δεύτερο, απλώς σε μικρότερο βαθμό σαφώς. Δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτά. Ούτε τα “γιατί τώρα;”, ούτε τα “γιατί δεν έφυγε;”. Τόσο χρειάστηκε κάποια/κάποιος να το καταλάβει, να αναγνώσει τους εξωτερικούς παράγοντες, να βρει το θάρρος για να φύγει ή να αντιδράσει».
«Εμένα πέρσι με βρήκε ένας άντρας και ερχόταν έξω από το σπίτι μου. Του έκανα μήνυση, τον κράτησαν στο αυτόφωρο 2-3 ώρες και τον έβγαλαν. Και συνέχισε να μου στέλνει και να έρχεται έξω από το σπίτι μου για μήνες. Μέχρι που έκανα ασφαλιστικά μέτρα. Τα κέρδισα. Οκ, και; Αν με πλησιάσει και μου κάνει κακό, εμένα τι να με νοιάξει που θα πάει μέσα;
Αυτό είναι κάτι μικρό και δεν συγκρίνεται με τίποτα με όλα όσα έχουν ζήσει άλλες κοπέλες, ζωντανές ή δυστυχώς νεκρές. Φαντάσου τι ζούμε οι γυναίκες για να θεωρείται αυτό που ζω εγώ, κάτι μικρό».
«Φοβάμαι γιατί είμαι γυναίκα κάθε μέρα. Φοβάμαι καθώς μπαίνω στο σπίτι μου που κοιτάζω διαρκώς πίσω μου, μήπως με ακολουθεί κανείς. Κάθε μέρα φοβάμαι. Εγώ φοβάμαι να κυκλοφορήσω με φούστα. Το αισθάνομαι. Νιώθω ότι κρίνομαι, νιώθω ενοχές που φοράω φούστα και έχω περπατήσει στο δρόμο. Και όχι μόνο στο δρόμο. Ξέρεις πόσα χυδαία σχόλια σβήνω κάθε μέρα στο Instagram..;».
«Δεν πρέπει να νιώθουν όλοι οι άντρες άσχημα με αυτά. Γιατί δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Σε κάποιες περιπτώσεις το πρόβλημα δεν είναι το φύλο, είναι η ποιότητα του χαρακτήρα. Κάποιος είναι κακός άνθρωπος πρώτα και μετά κακός άντρας. Πιστεύω ότι με όλα αυτά τα άσχημα παραδείγματα, με τρομάζει ο μιμητισμός. Το τρέμω.
Γι΄αυτό το πιο σημαντικό είναι να δουλέψουμε με τον εαυτό μας. Μακάρι οι άνθρωποι που νιώθουν ότι μπορεί να αντιδράσουν άσχημα, να πάνε έγκαιρα να βοηθήσουν τον εαυτό τους, πριν φτάσουν να καταστρέψουν ζωές. Πρέπει να πάψει να είναι ταμπού ο ψυχίατρος. Όπως νοσεί το σώμα, νοσεί η ψυχή. Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο και θέλω να πιστεύω ότι κάτι αλλάζει».
«Έχω σκεφτεί αρκετά μήπως έχω υπάρξει εγώ η τοξική.Έχω συμπεριφερθεί κατά το παρελθόν με τρόπο που μετανιώνω. Είτε μπορεί να προσέβαλα κάποιον τόσο πολύ που να το φέρει βαριά για καιρό, είτε του διέλυσα κάτι μέσα του.
Κανείς δεν είναι έξω από τον κύκλο του να καλυτερεύσει τον εαυτό του. Όλοι πρέπει να εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να γίνει καλύτερος. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου επειδή δεν είμαι τώρα θύτης. Τρέμω στην ιδέα το τι θα μεταλαμπαδεύσω στο παιδί μου στο μέλλον και πώς θα καταφέρω να του τα περάσω».
«Η αίσθηση της ηρεμίας στην καθημερινότητα μου έχει μια απλή πηγή: εγώ αγκαλιά με τον σύντροφό μου, να αγκαλιάζουμε τον σκύλο μας και να κοιτάζω ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μέσα στην ημέρα κανείς δε μπορεί να είναι μόνο ευτυχισμένος.
Η κάθε μέρα φέρνει όλα τα συναισθήματα: αγωνία, φόβο, θλίψη, απόγνωση. Θα τα νιώσεις όλα μαζί και είναι οκ. Πρέπει να κρατάμε καλά φυλαγμένες στιγμές που προκαλούν ευτυχία. Εμένα μου αρκεί μια ευτυχισμένη στιγμή για να έχω μια λευκή σκέψη καθώς πάω στη δουλειά μου».
«Στη ζωή μας, όπως πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε νέες γνωριμίες, φιλίες, παρέες, σχέσεις, πρέπει να έχουμε το μυαλό ανοιχτό για να έρθουμε σε ρήξη. Πρέπει να καθαρίζουμε τη ζωή μας με όποιο μέσο διαθέτουμε. Εγώ τα προηγούμενα δύο χρόνια έχασα πολύ δικούς μου ανθρώπους. Έφυγαν, σκοτώθηκαν…Έχω επιλέξει να μην πηγαίνω σε κηδείες, γιατί δε θέλω να κλείσει μέσα μου ο κύκλος ενός ανθρώπου.
Έχω την ψευδαίσθηση ότι κάπου εδώ γύρω είναι. Έχω αυτή την άρνηση, δε θέλω να σκεφτώ ότι πέθανε. Με παραλύει η ιδέα του θανάτου. Από την πρώτη μέρα που πήρα τον σκύλο μου, σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα μου φύγει και θα τρελαθώ. Δε μπορούμε να πεθάνουμε μαζί με τον άλλον. Πρέπει να μπορέσουμε να συνεχίσουμε».
«Το μεγάλο μου όνειρο είναι να είμαι υγιής. Δεν στο λέω έτσι, τετριμμένα. Πασχίζω να είμαι υγιής. Επειδή είμαι κι αρρωστοφοβική, κάνω διαρκώς εξετάσεις, φροντίζω τον εαυτό μου όπως μπορώ. Θέλω να είμαι υγιής και οι άνθρωποι μου να φύγουν πλήρεις ημερών. Θέλω όσοι φύγουν από κοντά μου, είτε γιατί τελείωσε η σχέση είτε γιατί πέθαναν, να έχω προσπαθήσει να τους κάνω χαρούμενους».
* Η Φωτεινή Πετρογιάννη μας καλημερίζει καθημερινά μέσα από την εκπομπή «Το Πρωινό» στον ΑΝΤ1, ως μέλος της ομάδας της Φαίης Σκορδά και του Γιώργου Λιάγκα