Αν τη δεις να χαμογελά, δε γίνεται να μη σου φτιάξει η μέρα. Αν τη δεις να κάνει μορφασμούς, δε γίνεται να μη δεις τη ζωή πιο αισιόδοξα. Η Ελένη Βουλγαράκη είναι ένα από τα πρόσωπα που σου εξάπτουν την ανάγκη να τα γνωρίσεις. Έστω και για μία μέρα.
Τα τελευταία 5 χρόνια η Ελένη Βουλγαράκη εισέβαλε στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά δρώμενα και δεν άφησε περιθώριο να μην τη συμπαθήσουμε και να μην αναρωτηθούμε από πού ξεφύτρωσε αυτός ο τόσο ευχάριστος άνθρωπος.
Με την παιδικότητα που απλώνεται στο πρόσωπό της, η Ελένη Βουλγαράκη χτίζει τη δική της πολυκατοικία στόχων και ονείρων και δείχνει ότι στη ζωή μπορείς να κερδίσεις με την ευγένεια.
Πώς γίνεται βέβαια αυτό το τόσο χαμογελαστό πρόσωπο να έχει πολλές φορές απαισιόδοξες σκέψεις, είναι κάτι που το εξηγεί η ίδια παρακάτω.
Αν μπορούσα να φτιάξω το βιογραφικό της, θα σου έλεγα ότι η Ελένη Βουλγαράκη έχει εδώ κι ενάμιση χρόνο έναν γάτο που τον λατρεύει, ξεκίνησε από το MAD, έχει γεννηθεί στην Καστοριά, πήγε στα 17 της στη Λάρισα για να σπουδάσει, ήρθε στην Αθήνα το 2013 και έμενε με την αδερφή της, ζει μόνη της τα τελευταία 3 χρόνια, την ακούς καθημερινά στον Music 89.2 στα Κουνάβια, τη βλέπεις κάθε Σαββατοκύριακο στο MEGA, θέλει να ζήσει έναν μεγάλο έρωτα που θα κρατήσει, είναι αρρωστοφοβική και θα ήθελε το υπόλοιπο της ζωής της να περιλαμβάνει άμμο, καθόλου παπούτσια και καλοκαίρι.
Ελένη Βουλγαράκη: Από το MAD στις «μεγάλες θάλασσες»
«Εγώ ξεκίνησα από τη νοσηλευτική, τελείωσα τη σχολή και συνειδητοποίησα ότι δε θέλω να ασχοληθώ με αυτό. Κατάλαβα τότε ότι με γοήτευε η δημοσιογραφία, ο χώρος της τηλεόρασης και πήγα στη σχολή του ΑΝΤ1 για να σπουδάσω. Δε μπορώ να σου πω ότι το ξεκίνησα ξέροντας ότι θα πιάσω δουλειά ή ότι ονειρευόμουν πως θα φτάσω εδώ που είμαι σήμερα.
Όλα ήρθαν αναπάντεχα και ωραία στη ζωή μου. Προέκυψε όλο αυτό και είμαι χαρούμενη γι΄αυτό. Μου άρεσε, είχαν την περιέργεια να μάθω την τηλεόραση, τα περιοδικά, το ραδιόφωνο. Κι είμαι πολύ χαρούμενη που δουλεύω σε αυτό.
Έπαιξε μέγαλο ρόλο και το MAD. Μέσα από κει αγάπησα τη δουλειά γιατί στο MAD μου δόθηκε η ευκαιρία να βρω τον εαυτό μου, να εξοικειωθώ με την κάμερα και το ραδιόφωνο. Μετά ήρθαν όλα τα υπόλοιπα».
«Πιστεύω ότι ο λογος που το MAD έχει βγάλει τόσα πολλά αξιόλογα άτομα, είναι ότι πρόκειται για ένα νεανικό κανάλι που δε θα σε κρίνει για την απειρία σου. Δε ζητάει κιόλας κάτι τέτοιο. Δεν έχει ανάγκη την τηλεθέαση όπως τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας. Δοκιμάζονται πολλοί νέοι στο κανάλι και μετά αναλαμβάνει η τύχη και η δουλειά. Οι ευκαιρίες που θα σου δοθούν, οι προτάσεις που θα έρθουν…»
«Όταν λέω κάτι δημόσια, έχω ένα άγχος περισσότερο πια. Κρινόμαστε όλοι πολύ αυστηρά. Αυτό δεν υπήρχε στο MAD. Δε φιλτράραμε τη σκέψη μας και ήταν σαν ένα…χόμπι. Μόνο έτσι μπορώ να στο εξηγήσω. Τώρα, οποιαδήποτε λέξη πεις λάθος, σε περιμένουν στη γωνία για να σε λιθοβολήσουν».
Δε θέλω να μου βάλω μια συγκεκριμένη ταμπέλα. Καταπιάνομαι με τόσα διαφορετικά πράγματα μέσα από τη δουλειά, όλα με συναρπάζουν, με ενθουσιάζουν. Εγώ είμαι σε μια φάση μάθησης πραγμάτων σε όλα τα επίπεδα και μου αρέσει που δεν περιορίζομαι.
«Δεν έχει υπάρξει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό που να με έχει απωθήσει στη δουλειά. Έχω δουλέψει σε διάφορες επιχειρήσεις και εκτός των media, οπότε ξέρω ότι πάντα θα υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες και θα απαιτηθεί ένα διάστημα για να γνωριστείς με τους ανθρώπους που δουλεύεις. Δεν υπήρξε κάτι extreme που να μην το αντέχω. Ακόμα κι αν παλιότερα μου φαινόταν κάτι ως βουνό, για να μην το θυμάμαι τώρα, σημαίνει πως δεν ήταν τόσο αφόρητο».
«Δε θέλω να μου βάλω μια συγκεκριμένη ταμπέλα. Καταπιάνομαι με τόσα διαφορετικά πράγματα μέσα από τη δουλειά, όλα με συναρπάζουν, με ενθουσιάζουν. Εγώ είμαι σε μια φάση μάθησης πραγμάτων σε όλα τα επίπεδα και μου αρέσει που δεν περιορίζομαι. Με αγχώνει πολύ να πω ότι είμαι κάτι συγκεκριμένο. Μου αρέσει ότι νιώθω σαν ένα αερικό. Άμα πω ότι είμαι κάτι, μετά αυτό κλειδώνει. Μέχρι στιγμής, επειδή έχω τα πόδια μου σε πολλά σημεία, δε μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο.
Χαίρομαι που έχω έναν Χ αριθμό ακόλουθων στο Instagram και υπάρχει μια επαφή με τόσο κόσμο, χαίρομαι με όσα έχω καταπιαστεί, αλλά όλα φέρουν ευθύνη. Και δε μπορώ να πω ότι είμαι influencer, αν αυτό σημαίνει ότι είμαι υποχρεωμένη να εκφράζω κάθε φορά άποψη δημόσια και να παίρνω κάθε φορά μια θέση. Όσες φορές έχει τύχει να πάρω θέση σε πράγματα, θα υπάρξει κόσμος που απλά θα εκφράσει μίσος γιατί αυτό ψάχνει.
Κατανοώ την ανάγκη του κόσμου να επιθυμεί από μένα να πάρω θέση, αλλά κάποια πράγματα δεν χρειάζονται θέση. Να πω δηλαδή το αυτονόητο ότι ο σεξισμός και ο ρατσισμός οποιασδήποτε μορφής δεν έχουν θέση στην εποχή μας; Πρόκειται για αντικειμενικές αλήθειες, δεν είναι άποψη αυτό. Είναι το σωστό και το δίκαιο.
Σαφώς και κάποιες φορές με φθείρει ψυχικά να σκέφτομαι πως μπορεί να παρεξηγηθεί κάτι που θα πω και να πρέπει να το επεξεργαστών πολλές φορές μέχρι που τελικά μπορεί να μη μου βγει να το πω. Είναι μια εποχή που, με εξαίρεση τα προφανή, φέρνει συχνά συγκρούσεις και ανθρωποφαγία ακόμα και στα πιο light πράγματα. Εγώ τα social μου τα έχω για πιο ανάλαφρα θέματα.
Αν μιλάμε για μια ανάγκη να διαδοθεί μια σημαντική πληροφορία, όπως με τις φωτιές το καλοκαίρι, τότε θα μπω στη διαδικασία να τα διαθέσω για να βοηθήσω. Δεν είναι ότι θα μείνω αμέτοχη ή ότι είμαι άβουλη. Απλώς όταν σε ακολουθεί τόσος άγνωστος κόσμος, σίγουρα θα υπάρξουν και κάποιοι τοξικοί που θα εκφράσουν μια χυδαία άποψη. Ε, δε θέλω να βάλω αυτή την τοξικότητα στη ζωή μου.
Και με τις πυρκαγιές ένιωσα ένα βάρος, γιατί ξεκίνησαν όταν εγώ ξεκινούσα διακοπές. Και ένιωθα ότι πρέπει να κάνω κάτι, που αν δεν το έκανα, δε θα έσβηναν οι φωτιές. Αυτό είναι μεν ζήτημα ενσυναίσθησης, αλλά κυρίως ζήτημα του ότι ο κόσμος πιστεύει πως αν είσαι influencer, δεν έχεις το δικαίωμα να τα χάσεις, να νεκρώσεις συναισθηματικά, να πάρεις μια απόσταση για να συνειδητοποιήσεις τι γίνεται».
Πολλές φορές έχω μια άποψη που ξέρω ότι δε μπορώ να την πω δημόσια και με καταπιέζει. Όχι ότι είναι κάτι κακό, αλλά ξέρω ότι πάει κόντρα σε ό,τι θέλει να ακούσει ο πολύς κόσμος.
«Δε μπορώ να διαχειριστώ την κακία που θα βγάλει ένας άνθρωπος και θα σε κρίνει αυστηρά. Κάποιοι πιο έμπειροι έχουν έναν τοίχο και δεν τους διαπερνά κάτι. Εγώ θα μπω στη διαδικασία να απαντήσω. Το έχω κάνει. Εσένα τι σε νοιάζει που έκανα κάτι; Μη με ακολουθείς. Ή θα ζητήσω από κάποιον να μου εξηγήσει γιατί λέει αυτό που λέει.
Πολλοί νομίζουν ότι θα δεχτούμε ό,τι κακία καταθέτουν, στωικά και σιωπηλά. Θα μπω σε αντίλογο, θα πω την άποψή μου και θα εκφράσω τον θυμό μου. Οπότε προσπαθώ όλα αυτά να τα διατηρώ ελεγχόμενα, κρατάω μια ήρεμη στάση, δεν έχω μπει χοντρά στο παιχνίδι της τηλεόρασης, είμαι προστατευμένη στην εκπομπή με τη Σίσσυ, νιώθω ασφάλεια και εξελίσσομαι. Κι αυτό με πηγαίνει με ήρεμα βήματα.
Η Σίσσυ είναι μια μεγάλη ασπίδα. Με έχει στηρίξει πάρα πολύ, έχει βάλει πλάτες για μένα. Και η Σίσσυ και ο Παύλος Σταματόπουλος έχουν διαχειριστεί άπειρες καταστάσεις, έχουν ακούσει πολλά, έχει εκτεθεί η ζωή τους και έχουν βρει μηχανισμούς να το αντιμετωπίζουν».
«Αυτό που συνέβη πρόσφατα με τη Σίσσυ και την άποψη που εξέφρασε με ανάρτησή της για την υπόθεση στη Θεσσαλονίκη, μου είχε φανεί ακραίο ως αντίδραση. Δεν είχε πει τίποτα που να αξίζει να πέσει πάνω της τόσο μίσος. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε εναντίον της. Δεν μείωνε ας πούμε τις γυναίκες ή το φεμινισμό που την κατηγόρησαν μεταξύ άλλων. Εκεί κατάλαβα ότι κάποιες φορές το να εκφέρεις μια άποψη, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να «φας ξύλο».
Γιατί αν ήμουν εγώ στη θέση της Σίσσυς, μπορεί να είχα πάθει σοβαρό ψυχολογικό σοκ. Επειδή η Σίσσυ μπορεί να το διαχειριστεί, δε σημαίνει πως μπορεί ο οποιοσδήποτε. Δε σου κρύβω ότι μίλησα μαζί της και είχα σοκαριστεί».
«Σε αυτό που με ρώτησες για το αν έχει νόημα να δίνεται χώρος σε ανθρώπους που ξέρουμε ότι οι απόψεις τους είναι το λιγότερο ακραίες και απαράδεκτες, παίζουν πολλά ρόλο. Νιώθω ότι βιώνουμε μια εποχή σύγκρουσης, αντίλογου και δεν ξέρω τελικά ποιο είναι το σωστό. Μήπως πρέπει να εκτίθενται κάποιοι για να ξέρουμε και με ποιους έχουμε να κάνουμε;
Από την άλλη, με στενοχωρεί η σκέψη κάποιος να πει κάτι, όχι κραυγαλέο, και να πέσουν να τον φάνε. Έχω κι εγώ μια εσωτερική σύγκρουση. Από τη μία στενοχωριέμαι κι από την άλλη λέω ότι πρέπει όλα να ειπωθούν ως έχουν.
Μη νομίζεις ότι έχω όλες τις απαντήσεις. Το αντίθετο. Κι εγώ προσπαθώ να λύσω πολλά μέσα μου για το τι είναι σωστό και λάθος. Βασανίζομαι απ΄αυτό, μπορώ να σου πω».
«Πολλές φορές έχω μια άποψη που ξέρω ότι δε μπορώ να την πω δημόσια και με καταπιέζει. Όχι ότι είναι κάτι κακό, αλλά ξέρω ότι πάει κόντρα σε ό,τι θέλει να ακούσει ο πολύς κόσμος. Μου έχει συμβεί πολλές φορές».
«Αν αφήσουμε στην άκρη τις εγκληματικές πράξεις και τις απόψεις που εκφράζονται υπέρ αυτών, πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν κάποιες συντηρητικές τους αντιλήψεις. Και αξίζει να προσπαθήσουμε να τους δείξουμε το σωστό.
Θέλω να πιστεύω επίσης ότι οι άνθρωποι μπορούν να συγχωρούν. Μπορεί και όχι. Δεν με βγάζω απ΄έξω από την εξίσωση. Όλοι μας έχουμε πολλά άλυτα θέματα και οι τόσες αρνητικές ειδήσεις γύρω μας, δε μας επιτρέπουν να δούμε καθαρά τα πράγματα. Μέχρι πριν μερικά χρόνια περνούσαν στην τηλεόραση σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια.
Είναι ωραίο που τώρα κάνουμε αυτή τη μετάβαση. Είναι ακόμα όμως πιο ωραίο να πεις κάτι λάθος και να βγεις να ζητήσεις ειλικρινή συγγνώμη και να δείξεις ότι κατανοείς το λάθος. Ξαναλέω, δεν αναφέρομαι σε εγκλήματα. Μιλάω για πράγματα που νομίζω ότι όλοι μας έχουμε πει στο παρελθόν μας, πριν από την εποχή της μεγάλης συνειδητοποίησης. Ειδικά στις παρέες μας, όλοι έχουμε πει χαζομάρες.
Δε σημαίνει ότι ασπαζόμαστε αυτή την άποψη. Μη φτάσουμε και στο άλλο άκρο, γιατί εκεί τείνουμε να φτάσουμε. Τα πράγματα είναι ούτως ή άλλως πολύ οριακά. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα.
Έκανα πέρσι σε μια χριστουγεννιάτικη εκπομπή ένα θέμα για πλάκα, ήταν μια έρευνα με τρόπους για να κερδίσεις την πεθερά. Και έλεγα για πλάκα ότι πρέπει να φροντίζεις τον γιο της και τέτοια. Ο κόσμος όμως δεν το πήρε στην πλάκα. Και έφαγα τόσο κράξιμο στο Twitter…Αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στην πλάκα και στο τι εννοείς πραγματικά, δεν υπάρχει».
Όλοι οι φίλοι μου νομίζουν ότι μπορώ να διαχειριστώ τα πάντα. Ίσως επειδή είμαι πάντα χαμογελαστή.
«Δεν έχω πει ποτέ ότι θέλω να κάνω τη δική μου εκπομπή. Δεν πορεύομαι με αυτό. Ίσως η πορεία μου να με πάει προς τα εκεί, αλλά εγώ προς το παρόν μπορώ μόνο να βρίσκω τον εαυτό μου μέσα από διάφορα πράγματα και να αναζητάω τι είναι αυτό που θέλω. Μέχρι τώρα δε νιώθω ότι έχει γίνει κάτι εξωπραγματικό στην πορεία μου. Νιώθω ότι εξελίσσομαι ωραία, σιγά σιγά, μέσα από δουλειά, δεν άφησα τη ζωή να με πάει…
Με οδήγησε η ζωή σε κάποιους σταθμούς, αλλά αν καθόμουν με σταυρωμένα χέρια, δε θα εξελισσόμουν. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν δοκιμάζω. Το αντίθετο. Πάντοτε θα δω τι έχει να μου προσφέρει κάποια ευκαιρία γιατί δε θέλω να αναρωτιέμαι για κάτι που απέρριψα, αν μου άρεσε ή όχι. Αρπάζω την ευκαιρία και μετά ζυγίζω μέσα μου πόσο θέλω να το συνεχίσω.
Εννοείται πως έχω κάνει εκπτώσεις, πως έκανα πράγματα που δεν τα ήθελα καθόλου και έκλαιγα μέσα μου και δεν είχαν τίποτα να μου προσφέρουν, αλλά έλεγα μέσα μου ότι κάπου θα με πάει αυτό. Κι έτσι συνέβαινε κάθε φορά».
«Όλοι οι φίλοι μου νομίζουν ότι μπορώ να διαχειριστώ τα πάντα. Ίσως επειδή είμαι πάντα χαμογελαστή. Λίγα σοβαρά πράγματα μου έχουν συμβεί κι έχουν επηρεάσει την ψυχή μου. Σε τέτοιες περιπτώσεις σκέφτομαι πάντοτε ότι η κάθε στιγμή θα είναι ένα τίποτα σε 5 χρόνια που θα την αναπολώ.
Και πάντα, όταν έχω οποιαδήποτε δυσκολία, γιατί κι εγώ γυρίζω σπίτι μου και λέω πως δεν αντέχω άλλο, είτε αφορά τη δουλειά, είτε τη διάθεσή μου, είτε τον κοινωνικό περίγυρο, σκέφτομαι ότι η κάθε μέρα θα περάσει. Όλα είναι πολύ μικρά μπροστά στη ζωή που, αναπάντεχα, μπορεί να τελειώσει την επόμενη ώρα.
Οπότε γιατί να μην τα ζήσω όλα στο έπακρο; Και τη στενοχώρια και τη μιζέρια, και τις σκοτεινές ημέρες, και τη χαρά και τις καλές ημέρες. Θα προσπαθήσω να το φτιάξω. Κι αν το βάλω κάτω, θα το ζήσω, δεν θα προσποιηθώ ότι είμαι οκ, δε θα με πιέσω να γίνω χαρούμενη. Θα κάτσω να κοιτάζω το ταβάνι και θα το βιώνω».
«Εμένα η ψυχοσύνθεσή μου επηρεάζεται ανάλογα την εποχή. Τον βαρύ χειμώνα είμαι πάντα πεσμένη ψυχολογικά. Την άνοιξη και το καλοκαίρι νιώθω σαν να ανθίζω. Το χειμώνα φεύγω από το σπίτι το πρωί και το μόνο που σκέφτομαι είναι το πότε θα γυρίσω σπίτι μου να πέσω στον καναπέ και να βλέπω τηλεόραση. Δε με ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Σιχαίνομαι το κρύο, σιχαίνομαι τη βροχή.
Οπότε σε συνδυασμό με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, είμαι επηρεασμένη ψυχολογικά. Μου έχουν σκάσει όλα μαζί, είμαι στα περίεργα μου. Ξέρω όμως ότι θα περάσει, ότι είναι μια περίοδος».
Με στενοχωρεί βαθιά να σκέφτομαι ότι δεν θα καταλήξω με τον άνθρωπο που έχω ερωτευτεί. Θέλω να πιστεύω σε παραμύθια, στο happily ever after.
«Τα τελευταία 4 χρόνια δουλεύω 7/7 και έχω στερηθεί αρκετά τα ταξίδια. Κι όσες φορές έτυχε να λείψω, ήταν είτε για διακοπές το καλοκαίρι είτε μια μικροάδεια 2-3 ημερών. Γι΄αυτό τα επόμενα χρόνια της ζωής μου θέλω με κάθε τρόπο να ταξιδέψω πολύ. Αν δεν είχα βιοποριστική ανάγκη, θα ταξίδευα όπου υπάρχει καλοκαίρι. Θα πήγαινα να ανακαλύψω τον κόσμο. Η ιδανική μου ημέρα, θα ήταν μια ημέρα με ήλιο, ζέστη, καλοκαίρι και θάλασσα».
«Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου που με φαντάζεται με ένα αέρινο φόρεμα, ξυπόλητη, σε κάποιο τροπικό νησί και να σερβίρω καφέδες και σάντουιτς σε μια παραλία. Να είμαι ανάμεσα σε φοίνικες, μπροστά στη θάλασσα. Μπορώ να σου πω ότι μου αρέσει ως κόνσεπτ το να βρεθεί ένας άνθρωπος και να το κάνουμε μαζί όλο αυτό, να παρατήσουμε τις ζωές μας και να φύγουμε.
Από την άλλη, θέλει κότσια και η λογική μέσα μου θα με κρατούσε μέχρι να νιώσω ασφάλεια να το κάνω. Γενικά με βλέπω αρκετά έξω απ΄αυτό. Θέλω να τα ζυγίζω τα πράγματα. Αν και πολύ συχνά λειτουργώ παρορμητικά. Μου δημιουργεί ασφάλεια να είμαι εδώ, κοντά στους ανθρώπους μου, στην οικογένεια μου».
«Πιστεύω 100% σε αυτό που λέμε “ο άντρας της ζωής μου”, στις σχέσεις ζωής γενικά. Παρόλο που οι φίλες μου προσπαθούν να με προσγειώσουν. Μου λένε ότι δεν υπάρχει αυτό που ψάχνω να βρω, αλλάξαν οι ηλικίες, δεν είμαστε όπως παλιά…Όχι, θέλω να πιστεύω, αφήστε με να είμαι ονειροπόλα και πως κάπου εκεί έξω υπάρχει αυτός που θα κάνουμε το τέλειο match και θα πορευτούμε μαζί.
Με στενοχωρεί βαθιά να σκέφτομαι ότι δεν θα καταλήξω με τον άνθρωπο που έχω ερωτευτεί. Θέλω να πιστεύω σε παραμύθια, στο happily ever after. Μου αρέσει, με κάνει να νιώθω καλά. Θέλω οι ερωτευμένοι άνθρωποι να καταλήγουν μαζί. Αν δεν κάνεις εκπτώσεις, αν δε συμβιβαστείς, πιστεύω ότι γίνεται. Τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω, κάποιος είναι το τέλειο ταίρι για τον καθένα».
«Εγώ θέλω να υπάρχει μια ισορροπία σε όλα τα πράγματα της ζωής μου. Αν μια μπάλα είναι πιο κάτω, τότε χάνεται η ισορροπία. Εμένα με επηρεάζει πολύ η επαγγελματική ανασφάλεια, γιατί αυτό έχει αντίκτυπο και στην ψυχολογία μου.
Είναι πολλά τα άγχη της καθημερινότητας, οπότε θέλω να νιώθω ότι πατάω γερά στα πόδια μου με τη δουλειά. Θέλω να έχω ανθρώπους γύρω μου, οικογένεια και φίλους, που είναι δίπλα μου και να απευθυνθώ σε αυτούς για στήριξη. Νιώθω ότι το έχω λύσει αυτό.
Έχω υγεία, έχω δουλειά, έχω τους ανθρώπους μου, όλα τα υπόλοιπα θα περάσουν. Σιγά σιγά, αλλά θα περάσουν».
«Κάθε άνθρωπος πορεύεται με τις εμπειρίες κάθε σχέσης και λάθους που έχει κάνει. Γι΄αυτό μεγαλώνοντας είναι πιο δύσκολο να βρεις ανθρώπους να είστε μαζί γιατί ξέρεις τι είναι αυτό που αν το έχει κάποιος, δεν το αντέχεις. Μειώνεται επομένως και η γκάμα των ανθρώπων. Ξέρεις κατά προσέγγιση τι ψάχνεις, τι μπορεί να σε πληγώσει πολύ. Εγώ κουβαλάω ως βίωμα όλα αυτά και ελπίζω κάθε φορά να μην συναντήσω όσα με πόνεσαν».
«Αυτό που θέλω να έχει ο σύντροφός μου είναι ο σεβασμός, να εκτιμά πράγματα, να θαυμάζει και να με κάνει να τον θαυμάζω. Δε μου αρέσει η μιζέρια καθόλου. Η δυστροπία, το μέτριο, η δυσκολία. Θέλω να είναι όλα στο πολύ και νιώθω ότι με πολύ έρωτα, αν σέβεσαι τον άλλον και τον έψεις ψηλά στα μάτια σου, αν τον προσέχεις, όλα αυτά τα πολύ ωραία πράγματα, τότε μπορείς να προχωρήσεις μαζί με κάποιον και να πάτε μακριά. Αν ο άλλος δεν έχει τρόπους και τα βλέπει όλα μαύρα, δεν το μπορώ».
Με έχουν φλερτάρει και γυναίκες και με σεβασμό τους εξηγώ ότι έχω άλλο προσανατολισμό, αλλά τους ευχαριστώ για το φλερτ γιατί είναι για μένα το ίδιο κολακευτικό
«Νιώθω ότι δεν έχω ταιριάξει ακόμη απόλυτα με κάποιον άνθρωπο. Δεν έχει εμφανιστεί αυτός που θα πω “ναι, αυτός είναι”. Αυτό περιμένω. Είμαι και σε φάση που δεν έχω δώσει ευκαιρίες σε ανθρώπους που τις άξιζαν. Έχω κάνει λάθος διαχείριση. Θα το βρω στην πορεία.
Τελευταία πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε γιατί δεν έχω σχέση και νιώθω ότι πρέπει να απολογούμαι λες και είναι αφύσικο. Ειδικά σε αυτή την εποχή που κλειστήκαμε σπίτια μας και δεν υπήρχε η δυνατότητα να γνωριστείς με κάποιον, δεν είναι και τόσο απλό να μπεις σε μια διαδικασία φλερτ και σχέσης. Δεν έχει συμβεί να κάνω μια καλή σχέση το τελευταίο διάστημα και το συζητούν οι φίλοι μου. Αυτό αρχίζει να με καταπιέζει, το να πρέπει να εξηγώ γιατί δεν είμαι σε φάση.
Θα μπούμε συχνά σε ένα τριπάκι συζήτησης ότι εγώ είμαι το πρόβλημα και δε γίνεται να μη μου αρέσει κανένας. Και μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία και μου ρίχνω ευθύνες. Αλλά κατανοώ ότι για να μην έχει συμβεί κάτι, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Δε θέλω να πάρω κάποια πράγματα βαριά μέσα μου».
«Είμαι καλά με τον εαυτό μου. Έχω φορές, ειδικά στις δύσκολες μέρες, που νιώθω ένα χάλι, αλλά κατά βάση μου αρέσω. Είμαι πολύ καλά με τον εαυτό μου. Δε με κοιτάζω και με φτύνω, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια καλή διάθεση από το αντίθετο φύλο – και από το ίδιο φύλο κάποιες φορές – οπότε φαντάζομαι ότι στα μάτια κάποιων είμαι όμορφη. Με έχουν φλερτάρει και γυναίκες και με σεβασμό τους εξηγώ ότι έχω άλλο προσανατολισμό, αλλά τους ευχαριστώ για το φλερτ γιατί είναι για μένα το ίδιο κολακευτικό».
«Σκέφτομαι πάρα πολύ παλαβά σενάρια. Θα ήθελα να μη σκέφτομαι τόσο πολύ, ανούσια πράγματα. Κάνω διάφορες ηλίθιες σκέψεις. Οι σκέψεις μου είναι συνήθως στο σημείο της καταστροφής. Με προετοιμάζω πάντα για το χειρότερο, οπότε οτιδήποτε άλλο μου έρθει, νιώθω οκ. Επειδή είμαι κι αρρωστοφοβική, σκέφτομαι συνέχεια τι θα συμβεί αν πάθω το οτιδήποτε. Αν διαβάσω μια αρρώστια, νιώθω ότι το έχω.
Από την άλλη, σκέφτομαι πολύ κι ότι θα μου συμβεί κάτι παραμυθένιο, το σενάριο μιας ταινίας. Φτιάχνω μια ωραία ιστορία γύρω από το κάθε τι στη ζωή μου. Δε θέλω να τα γειώνω τα πράγματα, κάτι που ακούγεται αντιφατικό με αυτό που είπα πριν, αλλά έτσι δεν είμαστε όλοι μας; Γεμάτοι συγκρούσεις και αντιφάσεις».
«Την πραγματική ηρεμία μου τη βρίσκω στο αυτοκίνητο. Περνάω πολύ χρόνο εκεί. Συνειδητοποιώ επίσης τελευταία ότι με το που γυρίσω από μια δύσκολη μέρα, θα κάτσω 45 λεπτά στο αμάξι, θα κοιτάζω το κινητό, θα χαζέψω, θα ακούσω μουσική και μετά θα μπω στο σπίτι, στην απόλυτη ησυχία και θα ηρεμήσω».
«Με τρομάζει ο θάνατος. Ακόμα κι όταν πέφτω σε βίντεο με ανθρώπους που έχουν περάσει διάφορα, με σοκάρει πόσο σθένος κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος. Εγώ δεν ξέρω αν θα το είχα. Με αφοπλίζει το να πάθω κάτι κακό. Δε με αγχώνει αν θα γεράσω, έχω καλά γονίδια από τη μαμά».
* Η φωτογράφιση και συνέντευξη έγινε στο San Sebastian στο Παγκράτι. Τσέκαρε το εδώ.
** Φωτογραφίες: Intime