Ψάχνοντας λέξεις να μιλήσω για τη Νεφέλη Φασούλη, δε βρήκα τίποτα. Ήθελα να την αποκαλέσω αγγελική ύπαρξη, οπτασία και τα σχετικά, αλλά δε μου φάνηκε ταιριαστό. Όχι γιατί δεν ισχύει, αλλά γιατί μάλλον είναι λίγο.
Χωρίς να την ξέρω, ακούγοντας τη μόνο να τραγουδάει αυτούς τους στίχους, με αυτές τις μελωδίες, κι επειδή έχω αδιανόητη αγάπη για τον Φοίβο Δεληβοριά, έχω την αίσθηση πως δύσκολα μπορεί να μπει σε κουτάκια λέξεων.
Μπορεί και να κάνω λάθος ή να λέω ψέματα στον εαυτό μου, όπως το ομότιτλο τραγούδι της με τον Φοίβο που αποτελεί την μεγαλύτερη ελεγεία για το Παγκράτι και τις ερωτικές σχέσεις. Σαν δυο ερωτευμένοι που θα ήθελαν να λένε συνέχεια το πόσο ερωτευμένοι είναι, αλλά τελικά καταλήγει ο ένας να πει «να πάρεις μελιτζάνες από τη λαϊκή» και ο άλλος «να πληρώσεις τη ΔΕΗ».
Ναι, έτσι μπορώ να περιγράψω τη Νεφέλη Φασούλη. Ως μια κατάσταση και όχι ως έναν άνθρωπο. Ως ένα βίωμα, ως μια εμπειρία. Ίσως το όνομα της να είναι όλες οι λέξεις που θα έψαχνε κάποιος για να την περιγράψει.
Με αφορμή τις δύο συναυλίες της στο Gazarte Roof σήμερα 3/6 και την άλλη Παρασκευή 10/6 (δες εδώ περισσότερα) συναντηθήκαμε στο Παγκράτι, διόλου τυχαία, και μιλήσαμε για όσα δεν ξέραμε πως θέλουμε να μιλήσουμε.
Έτυχε μέσα σε όλα να μας συνδέει το ότι μεγαλώσαμε στη Γούβα, όπως μας συνδέει και η ανάγκη μας να φεύγουμε.
Κάποια πράγματα που θα ήθελα να ξέρεις για τη Νεφέλη Φασούλη είναι ότι ήταν πονηρή μαθήτρια, πέρασε Νομική Αθηνών, την απασχολεί το περί δικαίου αίσθημα, την ενοχλεί που τα μίντια δεν εκπαιδεύουν σε μια κριτική σκέψη τον αναγνώστη, τα βράδια βλέπει εφιάλτες πως έχει πετάξει κάποια κοτσάνα σε συνέντευξή της (όπως η δική μας καλή ώρα), δεν λέει καθόλου μπράβο στον εαυτό της και αφήνεται στο συναίσθημα της στιγμής να την καθοδογήσει.
Αυτό είναι το CV της. Για λεπτομέρειες απευθυνθείτε στη συνέχεια του κειμένου, δηλαδή στα όσα λέει η Νεφέλη Φασούλη.
«Ο σπόρος μου μπήκε στο σχολείο. Από το δημοτικό ήθελα να συμμετέχω σε παραστάσεις και να τραγουδάω. Είχα και μια δασκάλα πολύ σωστή που με βοήθησε, κατάλαβε ότι μου αρέσει, αλλά και ότι έχω σωστή φωνή.
Με θυμάμαι χαρακτηριστικά να τραγουδάω στο μάθημα μουσικής στην τετάρτη δημοτικού και να νιώθω ότι κάτι συμβαίνει. Μετά στην 6η δημοτικού έκανα σόλο περφόρμανς, μετά στο γυμνάσιο και το λύκειο πάλι. Απλά δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι θα το σπουδάσω και θα το κάνω επάγγελμα.
Έδωσα πανελλήνιες, πέρασα σε κάτι εντελώς αντίρροπο με τη μουσική, Νομική Αθηνών – αν και εγώ βρίσκω πως έχουν κάτι κοινό, παρατηρούν και τα δύο τη ζωή και την ερμηνεύουν. Μέχρι εκεί όμως.
Στο λύκειο κάποια στιγμή έστελνα σε φεστιβάλ μουσικά και διαγωνισμούς, με έτρωγε μέσα μου, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει το πόσο. Στην αρχή έλεγα θα το έχω σαν έξτρα χόμπι. Μέχρι που με προσέγγισε ο Βασίλης Καζούλης κι εκεί δε μπορούσα να το πιστέψω. Ήμουν διστακτική αρχικά, αλλά το δοκίμασα και έφτασα ως εδώ.
Ο Βασίλης είχε δει ένα βίντεο μου κάπου στα social media, μου έστειλε μήνυμα και εγώ το είδα μετά από αρκετούς μήνες. Ήταν καλοκαίρι, δεν είχα υπολογιστή και γύρισα από διακοπές τον Σεπτέμβρη για να το δω. Στην αρχή νόμιζα μου έκαναν πλάκα, δεν απάντησα. Νόμιζα μου έκαναν πλάκα οι φίλοι μου από ψεύτικο προφίλ που τότε ήταν κάτι σύνηθες.
Κάποια στιγμή του στέλνω το τηλέφωνο μου και με πήρε. Αν ο ίδιος δεν ήταν τόσο συνεπής στο να συνεργαστούμε, δε θα είχα κάνει κάτι. Φαινόμουν αντιπαθητική, απαντούσα μονολεκτικά, δεν ήξερα αν πρέπει να δώσω το τηλέφωνό μου και στην πρώτη κουβέντα πρέπει να ήμουν πολύ ξινή, ξέρεις, μέχρι να ακούσω την χαρακτηριστική του φωνή και να πειστώ ότι μιλάμε σοβαρά».