Τη Μαριλένα Animado την είχα πρωτοδεί το 2016 όταν δούλευα στο Βράδυ με τον Πέτρο Κωστόπουλο. Τότε συμμετείχε ως τραγουδίστρια μαζί με τις 48 Ώρες στην εκπομπή. Δεν είχαμε ανταλλάξει πολλές κουβέντες. Μου είχε συστηθεί ως Animado σκέτο.
Θυμάμαι όμως έντονα μια συνάντηση μας. Πρέπει να είχε βγει μόλις από το καμαρίνι, να είχε βάλει τα ρούχα για το γύρισμα, κοιταχτήκαμε, είπαμε «γεια τι κάνεις;» και συνεχίσαμε. Τότε μου είχε δώσει την αίσθηση ότι είνα ένα κορίτσι αρκετά ντροπαλό, ενδεχομένως με μια δειλία.
Μιλώντας στο σήμερα, μου επιβεβαίωσε ότι ήταν σωστή αυτή η αίσθηση και πως ακόμα είναι ένα ντροπαλό κορίτσι. Ακόμα και σήμερα που είναι στα trends στο Youtube για το τραγούδι Madame με τους Kings και τον Tranno, μετά από περισσότερα από 15 εκατομμύρια views, μετά από μια συνεργασία με το τόσο εμπορικό όνομα του Trannou, η Μαριλένα Animado απέχει πολύ από αυτό το «μαντάμ» που περιγράφει το τραγούδι.
Και υπάρχουν κάποια στοιχεία για τη ζωή της Animado που ίσως σας ξαφνιάσουν και τα οποία θα τα μοιραστώ πριν προχωρήσουμε σε αυτή καθαυτή τη συνέντευξη.
Παίζει φλάουτο και πιάνο. Με την παρέα της μαζεύονται και ζωγραφίζουν. Άλλες φορές κάτι δικό τους, άλλες προσπαθούν να ζωγραφίσουν κάποιον πίνακα. Είναι από τη Νάξο, σπούδασε στην Κρήτη και ζει στα νότια. Έχει έναν αδερφό που τη βοήθησε να προσαρμοστεί στην Αθήνα.
Εδώ και ένα χρόνο έχει γίνει vegan και είναι από τα πιο ενσυναίσθητα πλάσματα που μπορεί να γνωρίσεις. Το πρωί θα φάει πάντα ένα κουλούρι με σιρόπι αγαύης και φυστικοβούτυρο ή αβοκάντο και ντομάτα και τρελαίνεται για ρεβύθια και φακές. Είναι gym freak και προσέχει πολύ τη διατροφή της. Δύσκολα θα την πείσεις να σαβουριάσει.
Αυτά. Α, και με το Madame αρχίζει για εκείνη μια εποχή που τη βρίσκει μέλος στους Kings και με πολλά τραγούδια να έρχονται στη συνέχεια μέσω της Panik Records. Το καλοκαίρι θα τους βρει σε περιοδεία, οπότε σίγουρα θα την πετύχετε κάπου και θα επιβεβαιώσετε του λόγου το αληθές: ότι είναι ένα κορίτσι με το πιο σεμνό και εγκάρδιο χαμόγελο.
Και ότι μιλάει με μεγάλη ηρεμία, χωρίς ποτέ να προσπαθεί να επιβληθεί ή να καθοδηγήσει τη σκέψη του άλλου.
Είναι ωραία αυτή η μετάβαση από τη φασαρία της σκηνής και της συναυλίας, στην ηρεμία και τη σιωπή του σπιτιού μου. Έχω ανάγκη να μείνω μόνη, να ανασυγκροτηθώ και να βγω ξανά στη σκηνή με την ίδια δίψα.
«Στην αρχή συναντήθηκα με τον Τεό από τους Kings για να κάνουμε κάτι για μένα ως Animado. Μου είπε ότι ψάχνουν κοπέλα στη μπάντα κι έτσι άρχισα να το σκέφτομαι. Μου άρεσε η ιδέα να έχω δύο συμμάχους πάνω στη σκηνή. Άκουσα λοιπόν κάποια τραγούδια που έχουν γράψει, μου άρεσαν, μου άρεσε και η αύρα τους και έτσι κολλήσαμε.
Το Madame ήξερα πως θα πάει καλά, όχι όμως σε αυτό το εύρος. Δε μπορούσα να το φανταστώ. Ένιωθα κάτι, όχι όμως τόσο μεγάλο. Κατανοώ ότι το τραγούδι και η επιτυχία του τώρα φέρνουν πράγματα σε μένα σε επίπεδο αναγνωρισιμότητας.
Στην αρχή δεν μπορούσα να το καταλάβω. Αλλά τόσο στα λάιβ όσο και όταν κυκλοφορώ στο δρόμο και μπορεί για παράδειγμα να μου κορνάρει κάποιος και να βάλει το τραγούδι στο τέρμα, βλέπω κόσμο να το τραγουδάει και νιώθω ότι είμαι σε μια φάση που αρχίζω να παρουσιάζω περισσότερα στοιχεία μου στον κόσμο.
Αστεία παρένθεση εδώ. Έχει έρθει ντελίβερι στο σπίτι μου, με έχει αναγνωρίσει και μου μιλάει για το Madame.
Αυτό δεν το έχω ξαναζήσει. Τώρα κάπως αρχίζω να το συνειδητοποιώ. Και στην πορεία ετοιμάζουμε με τους Kings και επόμενα τραγούδια και φυσικά την περιοδεία μας. Είμαστε στη φάση που τα οργανώνουμε όλα κι εγώ προσπαθώ να τα διαχειριστώ μέσα μου».
«Ο στόχος που κυνηγάω, είναι να ανταποκριθώ, να είμαι καλή, να υποστηρίζω τις απαιτήσεις του κόσμου με τον επαγγελματισμό και την προσπάθεια μου. Σίγουρα θέλω και τα επόμενα τραγούδια μου να τα αγαπήσει εξίσου ο κόσμος, γιατί αυτό γεμίζει έναν τραγουδιστή. Όταν βλέπω κάποιον να γελάει και να χαίρεται με τη μουσική μου, παίρνω τρομερή ενέργεια. Ο στόχος πάντα είναι η καλή δουλειά από μεριάς μου. Κι αν έχει την ίδια ανταπόκριση, τότε σούπερ».
«Είναι ωραία αυτή η μετάβαση από τη φασαρία της σκηνής και της συναυλίας, στην ηρεμία και τη σιωπή του σπιτιού μου. Έχω ανάγκη να μείνω μόνη, να ανασυγκροτηθώ και να βγω ξανά στη σκηνή με την ίδια δίψα.
Όταν κατεβαίνω από τη σκηνή σκέφτομαι πόσο όμορφα πέρασα και κοιτάζω τι μπορώ να φτιάξω. Αφοσιώνομαι σε αυτό και επίσης το έχω ανάγκη για να είμαι καλύτερη κάθε φορά».
«Είμαι υπεραναλυτική, σκέφτομαι πολύ. Είμαι αισιόδοξη και ευγνώμων για όλα, και τα καλά και τα λιγότερο καλά. Ό,τι δύσκολο συναντώ, δεν πάω να τρέξω μακριά του. Με το που καταλάβω ότι υπεκφεύγω, λέω θα κάτσω να αφιερώσω λίγο χρόνο και θα το αντιμετωπίσω. Θα πάρω τη γάτα μου παρέα που με ηρεμεί και θα το κοιτάξω κατάματα. Είναι προφανώς δύσκολη η πραγματικότητα συχνά, αλλά όσο τρέχεις, τόσο σε κυνηγάει και δεν θα το φτιάξεις και ποτέ.
Όταν έχω κάτι να με ενοχλεί, να με βασανίζει ψυχολογικά, να με ανησυχεί, έχω έναν τρόπο να το δω πιο καθαρά. Αρχίζω και βάζω μικρούς στόχους, ρεαλιστικούς».
Κάποιος είχε πει ότι η προσωπική ευτυχία είναι αλληλένδετη με την κοινωνική. Δε μπορείς να είσαι χαρούμενος σε ένα περιβάλλον όπου οι πολλοί είναι δυστυχισμένοι.
«Έχω την οικογένεια μου ως το πρώτο, ως εκείνο που αν δεν είναι καλά, τότε δεν είμαι εγώ καλά σε τίποτα. Μπορεί αυτή την περίοδο να έχω επικεντρωθεί στη δουλειά μου και να πάω για να χτίσω κάτι νέο, αλλά η οικογένεια μου παραμένει σε προτεραιότητα».
«Ο έρωτας είναι κάτι πολύ σημαντικό, με κάνει να νιώθω ισχυρή, με εμπνέει και στη δουλειά, γιατί τα τραγούδια μας αφορούν συνήθως κάποιο πρόσωπο, αλλά είμαι εντάξει και μόνη μου. Ο έρωτας δεν αφορά μόνο πρόσωπα. Αφορά και πράγματα και καταστάσεις.
Αν είμαι ερωτευμένη με κάποιον, θέλω να είμαστε και οι δύο καλά στη ζωή μας ξεχωριστά. Θέλω η σύνδεση μας να γίνει για να κάνουμε πιο όμορφη τη ζωή ο ένας στον άλλον, όχι για να την πιέσουμε. Δε μπορώ ζήλιες και φωνές, θέλω κατανόηση και ηρεμία».
«Μετά από μια συναυλία, για να φύγει η ένταση, θα βάλω να ακούσω μια instrumental μελωδία, ίσως και μουσική διαλογισμού. Θα κάνω ένα μπάνιο με άλατα που μου αρέσει, θα ανάψω κεριά που μου αρέσει πολύ και θα αφήσω εντελώς το κινητό στην άκρη, θα αποτοξινωθώ. Θα διαβάσω και κάποιο βιβλίο ψυχολογίας, σχετικά με την αυτογνωσία, ένας τομέας που από τη σχολή μου με ενδιέφερε, όπου είχαμε κατεύθυνση ψυχολογίας».
«Κάποιος είχε πει ότι η προσωπική ευτυχία είναι αλληλένδετη με την κοινωνική. Δε μπορείς να είσαι χαρούμενος σε ένα περιβάλλον όπου οι πολλοί είναι δυστυχισμένοι. Άρα για μένα δεν ξέρω πώς μπορώ να είμαι μόνο χαρούμενη αν γύρω μου συμβαίνουν πράγματα που πονάνε. Προφανώς και δεν θα κλαίω μόνο. Θα μου επιτρέψω να ζήσω κάτι ευχάριστο. Όπως όλοι. Αλίμονο.
Θα προσπαθήσω επίσης να επικεντρωθώ στο πώς μπορώ να βοηθήσω, άρα να πάρω το εσωτερικό μου βλέμμα από την ανάγκη για θλίψη. Το ένστικτο μου είναι μια προστατευτικότητα προς τους ανθρώπους μου. Προσπαθώ να συμβάλλω κι εγώ με όποιον τρόπο μπορώ στην αλλαγή.
Δε μπορώ να καταπιέσω τον εαυτό μου να μην απολαύσει κάτι, επειδή μπορεί κάποιος να με κριτικάρει κακοπροαίρετα. Αν εγώ νιώθω ότι δε μου βγαίνει να το απολαύσω, τότε ναι, δεν θα το απολαύσω. Αλλά δεν θα με καταπιέσω υπό το βάρος του αρνητικού σχολιασμού. Σαφώς και έχουμε μια κοινωνική ευθύνη ως δημόσια πρόσωπα. Οφείλουμε να προσέχουμε, ναι. Ως εκεί όμως. Όλο το υπόλοιπο μου μοιάζει με μια επιβολή τοξικότητας προς τον εαυτό μας.
Ποιον θα βοηθήσει αν εγώ δεν πάω για ένα ποτό ή για ένα ταξίδι; Αν κάποιος θέλει να μπει στη διαδικασία να με στήσει στον τοίχο για κάτι τέτοιο, προσωπικά θα επιλέξω να μην τον ακούσω. Θεωρώ ότι εκείνη τη στιγμή βγάζει δικά του θέματα και τα προβάλλει πάνω μου. Δεν είμαι εγώ το πρόβλημα του».
Μέχρι στιγμής έχω πολύ θετική εμπειρία από τις γνωριμίες που έχω κάνει με ανθρώπους, από τις φιλίες με κάποιους.
«Όσο περισσότερο με μαθαίνει ο κόσμος, φοβάμαι να μην πω κάτι και παρεξηγηθώ. Φοβάμαι να μην με παρεξηγήσει κάποιος επίτηδες ή να μην περάσω κάποιο λάθος μήνυμα, ειδικά στις νεότερες ηλικίες που είναι και η βάση του κοινού μας. Αυτό είναι το μόνο που με φοβίζει».
«Δε με φοβίζει το τι θα αντιμετωπίσω όταν θα αρχίσουν οι πιεστικές ερωτήσεις για τη ζωή μου από τα μίντια. Έχω κάνει εξάσκηση με τον εαυτό μου και προς το παρόν έχω αποφασίσει που θα βάλω τα όρια. Στη θεωρία πάντοτε, γιατί και για μένα είναι πρωτόγνωρο όλο αυτό. Αργότερα ενδεχομένως να είμαι πιο ανοιχτή.
Υπάρχει κι ένας όρος σε αυτή την εξίσωση που είναι οι άλλοι άνθρωποι, αυτοί που κάνουν τις ερωτήσεις. Και είναι δύσκολο να βάλεις όρια στους άλλους. Είναι από τα κομμάτια που δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου για να μπορέσω να το καταφέρω. Ίσως κι επειδή είμαι πολύ δοτική και θέλω να είναι όλοι χαρούμενοι – γι΄αυτό έχω και πολύ λίγους φίλους – να είναι πιο δύσκολο, γιατί θα πρέπει κάποιον να στενοχωρήσω, αλλά πιστεύω θα το καταφέρω».
«Μου είναι πολύ ξεκάθαρο όταν κάποιος με πλησιάζει, τι σκοπούς έχει. Όταν σε συνδέουν πράγματα με τον άλλον, το νιώθεις. Δε με ενοχλεί να θέλει κάποιος να με πλησιάσει χρησιμοθηρικά. Απλά εκεί θα πρέπει να κατανοήσει τι μπορώ να δώσω κι εγώ».
«Οι φίλοι μου είναι κατά βάση από τον χώρο της μουσικής, οπότε μοιραζόμαστε μαζί ίδια πάθη. Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα από την Κρήτη όπου σπούδαζα, ήταν πολύ δύσκολο για μένα να κάνω φιλίες. Ένιωθω μόνη. Γνώρισα φίλους μέσα από τη δουλειά μου, γιατί από τότε με ενδιέφερε να κάνω αυτό που κάνω. Αυτός ο στόχος με δυνάμωνε και με βοήθησε να βρω τους φίλους μου.
Δεν υπήρξε στιγμή που να είπα μέσα μου ότι θέλω να γυρίσω στη Νάξο. Υπήρχαν στιγμές που πιέστηκα πολύ μέσα μου, αλλά δεν θέλησα να φύγω. Μέχρι στιγμής έχω πολύ θετική εμπειρία από τις γνωριμίες που έχω κάνει με ανθρώπους, από τις φιλίες με κάποιους. Συνήθως, επειδή οι άνθρωποι σε αυτόν τον χώρο κάνουν αυτό που αγαπούν, τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, ξέρουν τι θέλουν και αυτό σου δίνει κι εσένα τη δυνατότητα να βρεθείς σε ισορροπημένες καταστάσεις».
«Πιστεύω στην τύχη, αλλά πιστεύω και σε αυτό που προσελκύεις. Όπως αυτό που συμβαίνει τώρα και το λέει κάποιος τύχη, είναι και αποτέλεσμα δουλειάς που έχει προηγηθεί για χρόνια πριν. Όπως τώρα η επιτυχία αυτή, έχει δόση τύχης, αλλά υπήρξε και μπόλικη δουλειά από μένα, τους Kings, τον Tranno, την Panik, όλους αυτούς».
Το τέλος είναι μια έννοια που με βασάνισε αρκετά πιο μικρή. Είχα τεράστιο άγχος ως προς τον αποχωρισμό. Στην πορεία κατάφερα να αντιληφθώ πως αυτό που τελείωσε, ευτυχώς που τελείωσε, γιατί αν είχε συνεχίσει δε θα μου έκανε καλό.
«Αν έχω θέσει στόχο, δε μπορώ να παρεκκλίνω απ΄αυτόν. Αν μπορώ να δοκιμάσω κάτι παράλληλα χωρίς να φύγω από το μονοπάτι μου, το κάνω. Ως εκεί. Μου αρέσει το πλάνο, θέλω να έχω τον έλεγχο στη ζωή μου. Έχω αποδεχτεί πως δεν λειτουργεί πάντα, αλλά όπου μπορώ να θέσω ένα πλάνο, θα το κάνω.
Κι αυτό μου συμβαίνει σε αυτά τα μικρά της καθημερινότητας, τις μικρές ρουτίνες. Κολλάω πολύ ας πούμε με τη θέση των αντικειμένων στο σπίτι μου. Έχω ένα πρόγραμμα στη διατροφή μου, στη γυμναστική, στη δουλειά μου. Είμαι της υγιεινής ζωής, μου αρέσει αυτό, και θέλω να γυρίζω στο σπίτι μου και να είναι όλα στη θέση που τα θέλω».
«Γυμνάζομαι και χορεύω 4 φορές την εβδομάδα. Όταν δεν κάνω αυτά, θα κάνω μια βόλτα. Δεν το πετυχαίνω πάντα. Ειδικά τώρα με συνεχόμενα σόου, είναι ανέφικτο. Θα προσπαθήσω κάθε βδομάδα έστω τρεις φορές να γυμναστώ.
Αυτό για μένα είναι και μια εκδήλωση αγάπης προς τον εαυτό μου. Με αγαπώ. Με έχω άλλωστε πάντα μαζί μου, έχω υποχρέωση να με φροντίσω. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ισχύει πάντα αυτό. Έχω περάσει κι από τη φάση που η άποψη μου για μένα περνούσε μέσα από τη γνώμη των άλλων. Γιατί παλιότερα προσπαθούσα να ταιριάξω με τις απαιτήσεις όλων, κάτι όμως πρακτικά αδύνατο. Αποφάσισα να εστιάσω σε μένα και να δω πως νιώθω με αυτό».
«Δε μπορώ να είμαι πάντοτε ο άνθρωπος που θα ευχαριστεί εσαεί τους ανθρώπους γύρω μου. Κάποια στιγμή παύω να είμαι αυτό που τους άρεσε, αλλάζουν οι απαιτήσεις τους, αλλάζω κι εγώ, οπότε έρχεται φυσιολογικά ένα τέλος στις φιλικές και εν γένει διαπροσωπικές σχέσεις. Ειδικά όταν είσαι πιο μικρός, αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά. Όσο μεγαλώνεις κι ωριμάζεις, κάπως ξέρεις από πριν, καλύτερα, αυτό που θα ακολουθήσει και μέχρι που μπορεί να πάει. Είσαι πιο προετοιμασμένος γενικά».
«Το τέλος είναι μια έννοια που με βασάνισε αρκετά πιο μικρή. Είχα τεράστιο άγχος ως προς τον αποχωρισμό. Στην πορεία κατάφερα να αντιληφθώ πως αυτό που τελείωσε, ευτυχώς που τελείωσε, γιατί αν είχε συνεχίσει δε θα μου έκανε καλό. Τότε ένιωθα το αντίθετο. Τώρα κατανοώ πως τα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους, τελειώνουν, φεύγουν και δημιουργείται ένας χώρος για να έρθει να τον καλύψει αυτό που είναι κατάλληλο για σένα. Σε ερωτικές σχέσεις έχω κάνει αρκετά αυτό το να τις τραβάω από τα μαλλιά. Και δε μου βγήκε σε καλό».
«Έχουν υπάρξει άνθρωποι στη ζωή μου που ήταν πιο απόμακροι και τώρα αποζητούν μια επαφή, με προσεγγίζουν. Κι εγώ έχω υπάρξει αυτός ο άνθρωπος για κάποιον στο παρελθόν. Αλλά το συζητήσαμε, ζητήσαμε συγγνώμη ο ένας στον άλλον και καταλάβαμε τι ήταν αυτό που μας απομάκρυνε».
«Από τη ζωή μου στη Νάξο αποζητώ συνέχεια τη θάλασσα. Μου λείπει αυτό. Γι΄αυτό ζω πάντα σε παραθαλάσσιες περιοχές. Μου λείπει πολύ η οικογένεια μου, αλλά έρχονται συχνά. Η ζωή μου εν γένει δεν έχει αλλάξει. Με τις φίλες μου εκεί μαζευόμασταν για να ακούσουμε μουσική, αυτό κάνουμε κι εδώ.
Όταν έφυγα από τη Νάξο αυτό που στην αρχή μου έλειπε, ήταν οι γονείς μου να αναλάβουν αυτά τα πρακτικά ζητήματα που αφορούν ένα σπίτι. Με βοήθησαν στην αρχή, αλλά και πάλι είχα αγχωθεί αρκετά που είχα τόσες υποχρεώσεις στο όνομά μου. Μου φάνηκε βουνό όλο αυτό. Μου πήρε αρκετά χρόνια να το συνειδητοποιήσω.
Τώρα μπορώ να σου πω ότι είναι όμορφη αυτή η αυτονομία που έχουν οι άνθρωποι που μένουν μόνοι τους σε ένα μέρος μακριά από την οικογένεια τους. Εγώ νιώθω πολύ όμορφα με αυτό και είναι από τα στοιχεία που με βοήθησαν να με αγαπήσω περισσότερο».
* Φωτογραφίες: Intime
** Η φωτογράφιση και συνέντευξη έγινε στον πολύ όμορφο χώρο του Ellyz στη Γλυφάδα