Εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά, κυριάρχησε για μια δεκαετία παίζοντας αποκλειστικά πρωταγωνιστικούς ρόλους στο σινεμά και στη συνέχεια εξαφανίστηκε από τον χώρο το ίδιο ξαφνικά και αναπάντεχα, χωρίς ποτέ να βγουν στην δημοσιότητα οι λόγοι για το «αντίο» της. Η Φλωρέττα Ζάννα υπήρξε ένα φαινόμενο για την εποχή της.
Η πορεία της στην 7η Τέχνη παραμένει μνημειώδης, αφού ποτέ στο παρελθόν ή μεταγενέστερα δεν προέκυψε άλλη περίπτωση σαν την δική της. Έχοντας καταγράψει πολλές παρουσίες ως τότε στο θέατρο, συμμετέχοντας σε πολλές παραστάσεις –κυρίως αρχαίου δράματος– ως βουβό πρόσωπο και βασικό μέλος του χορού, εν μία νυκτί μετατράπηκε σε πρώτο όνομα και «βαρύ» χαρτί της ανθούσας τότε εγχώριας κινηματογραφικής βιομηχανίας!
Γεννήθηκε το 1936 σε ένα χωριό της Μεσσηνίας (Άγιος Νικόλαος) και από πολύ νεαρή ηλικία έδειξε την κλίση της προς τις Τέχνες. Ο δρόμος της την έφερε μέχρι το Εθνικό Θέατρο όπου εργάστηκε ως χορεύτρια. Εκεί είχε την ευκαιρία να μαζέψει αμέτρητες εμπειρίες κάνοντας τα πρώτα βήματά της στο πλευρό κορυφαίων του είδους από το 1953 κιόλας όταν και έκανε το ντεμπούτο της σε ηλικίας μόλις 17 ετών. Τότε ήταν που άλλαξε και το όνομά της από Ανθή Στυλιανέα, υιοθετώντας το πιο καλλιτεχνικό Φλωρέττα Στυλιανέα και στη συνέχεια Φλωρέττα Ζάννα, όπως έγινε γνωστή.
Ο σπουδαίος Ροντήρης είχε ανεβάσει το έργο «Ιππόλυτος», δίνοντας στην ίδια αλλά και στις Μάρω Κοντού και Μαίρη Χρονοπούλου ρόλους ως μέλη του χορού και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα! Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50 θα καταγράψει και άλλες σημαντικές παρουσίες σε φημισμένες παραστάσεις όπως στην «Ορέστεια» (και πάλι από τον Ροντήρη) το 1954, στην την «Ιφιγένεια» του Μιχαηλίδη το 1957, ενώ ξεχωριστή θέση έχει και η συνεργασία της με τον Αλέξη Μινωτή στην «Εκάβη», στον «Οιδίποδα» και στην «Μήδεια».
Την ίδια περίοδο εκτός από αρχαίες τραγωδίες την συναντάμε και σε άλλα μεγάλα κλασικά έργα όπως στο «Κατά φαντασίαν ασθενής» και την «Σπασμένη στάμνα», σε σκηνοθεσία του Αλέξη Σολομού, στον «Άμλετ» του Μινωτή, στη «Νεράιδα» του Ζιροντού το 1956, στο «Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι» του Σο το 1956, στη «Νύχτα στη Μεσόγειο» του Άγγελου Τερζάκη το 1957 και στη «Ρόζα Μπερντ» του Χάουπτμαν το 1959.
Ορόσημο για την μετέπειτα πορεία της αποτέλεσαν οι… αποδοχές της! Την αποκάλυψη την είχε κάνει σε συνέντευξή της η Μάρω Κοντού η οποία είχε πει ότι τα κορίτσια του χορού αμείβονταν με 1.700 δραχμές, την ίδια ώρα που εκείνες που είχαν τελειώσει νωρίτερα την Δραματική Σχολή λάμβαναν 2.200 δραχμές. Τότε οι τρεις νεαρές γυναίκες (Κοντού, Χρονοπούλου, Ζάννα) αποφάσισαν να δώσουν εξετάσεις τις οποίες και πέρασαν ως εξαιρετικά ταλέντα, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο τους για την επιτυχία στο σινεμά.
Έτσι το 1959 εκείνο το κορίτσι που ως τότε γνώριζαν μόνο οι τακτικοί θαμώνες του Εθνικού θα εμφανιστεί ως κομήτης στον κινηματογράφο, και μάλιστα σε πρώτο ρόλο! Στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Αμαρυλλίς, το κορίτσι της αγάπης» ενσαρκώνει μια νεαρή την οποία ο πλούσιος πατέρας της κρατά απομονωμένη σε μια βίλα. Ένα κοινωνικό δράμα από αυτά που είχαν… πέραση τότε, όπως αποδείχτηκε και από τα περισσότερα από 50.000 εισιτήρια που κόπηκαν.
Οι κακές γλώσσες σχετικά με το πώς πήρε τον ρόλο έκαναν λόγο για την ερωτική σχέση της με τον Έλληνα σκηνοθέτη, που φάνηκε να επιβεβαιώνονται από τον γάμο τους περίπου ένα χρόνο αργότερα. Ωστόσο για την δεύτερη ταινία της αποτέλεσε επιλογή ενός άλλου μεγάλου, του Αλέκου Σακελλάριου, για το φιλμ «Όταν λείπει η γάτα» όπου πλαισιώνει Σωτήρη Αυλωνίτη, Ρένα Βλαχοπούλου και Νίκο Ρίζο!
Από εκεί και πέρα σχεδόν κάθε της ταινία (οι πιο πολλές σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου) «σπάει» τα ταμεία. Η αρχή γίνεται με το αλληγορικό «Αμόκ» της Φίνος Φιλμς, το οποίο περιείχε και αρκετές προχωρημένες σκηνές με γυμνό, που κόβει 220.000 εισιτήρια. Ακολουθεί ο «Τελευταίος πειρασμός» του Σωκράτη Καψάσκη, πλάι στον Τίτο Βανδή, την Άννα Φόνσου και τον Βαγγέλη Σειληνό και την διετία 1965-1966 πρωταγωνιστεί στο δικαστικό δράμα «Κατηγορώ τους ανθρώπους», σε σενάριο Νίκου Φώσκολου, στο πλευρό του Νίκου Κούρκουλου το οποίο προκάλεσε χαμό στις αίθουσες, κόβοντας πάνω από 500.000 εισιτήρια.
Εκείνη την περίοδο δείχνει και άλλες πτυχές του ταλέντου στη μουσική κωμωδία «Κυρίες της αυλής», ενώ έρχεται και η τρομερή επιτυχία μέσα από την ταινία «Κοινωνία ώρα μηδέν», που ξεπερνά τις 600.000 εισιτήρια! Το 1968 ο Φώσκολος την επιλέγει για την αιθηματική περιπέτεια «Αγάπη και αίμα» και την ίδια σεζόν παίζει δίπλα στο κινηματογραφικό και όχι μόνο ζευγάρι Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ στο φιλμ «Η αρχόντισσα και ο αλήτης» η οποία με 750.000 εισιτήρια θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού σινεμά.
Μετά από αυτές τις 9 ταινίες που όλες γίνονται ανάρπαστες, η Φλωρέττα Ζάννα βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας της, ενώ δεν είναι καλά-καλά ούτε 35 ετών. Και ακριβώς τότε, για λόγους που ουδέποτε είδαν το φως της δημοσιότητας, αποφασίζει να πει «αντίο» στον χώρο στον οποίο μεσουράνησε για μία δεκαετία. Αποτραβήχτηκε από τα φώτα διατηρώντας μπουτίκ στο Κολωνάκι (από όπου βέβαια πέρασε όλη η κοσμική Αθήνα) και παρέμεινε στο πλευρό του Ντίνου Δημόπουλου μέχρι τον θάνατό του το 2003. Η ίδια έφυγε από την ζωή το 2019, έχοντας «παίξει» τον ρόλο της σε αυτόν τον κόσμο με τον τρόπο που εκείνη επέλεξε.