Αν το όνομα Dat Lilly δε σου λέει κάτι, τότε μάλλον είσαι απ΄αυτούς που πήραν μισθό σε δραχμές. Κι αυτό γιατί πρόκειται ίσως για μια από τις πιο χαρισματικές και δημοφιλείς Youtubers στην Ελλάδα.
Οκ, μπορεί να είσαι απ΄αυτούς που ακούνε για Youtubers και καγχάζουν, αλλά ο κόσμος εξελίσσεται και είναι ένα legit επάγγελμα. Κάποτε γελούσαν με τους γραφίστες ή με τους μηχανικούς υπολογιστών. Σταματώ την κατήχηση κι επιστρέφω στην Dat Lilly.
Εγώ την ανακάλυψα πολύ πρόσφατα και από τα λίγα που γνωρίζω για το Youtube, αντιλήφθηκα πως πρόκειται για μια creator με ραγδαία ανέλιξη σε επίπεδο απήχησης, που κάθε της βίντεο πιάνει τα 300.000 views με άνεση, που έχει ένα πολύ ενδιαφέρον περιεχόμενο και, κυρίως, που έχει ένα χιούμορ αυτοσαρκαστικό και μια διάθεση παιχνιδιού, που την καθιστά ένα τρομερά ενδιαφέρον άτομο.
Κι αυτό ακριβώς ήταν που μου κέντρισε την προσοχή, την αναζήτησα και την έκατσα απέναντι μου για να συζητήσουμε όλο αυτό το ταξίδι που φέρνει την Dat Lilly στο σήμερα και στο να έχει ένα fanbase πολλών ηλικιών, με πολλούς να αναφέρουν ο ένας τον άλλον ως «Γωγώ», ένα inside joke, και να είναι πια σαν παρασύνθημα.
Η Dat Lilly είναι ένα κορίτσι, με όλα όσα μπορεί να σημαίνει αυτό, έχει τα όνειρα της, έχει σκληρές καταστάσεις στο παρελθόν της να της δίνουν κίνητρο, αλλά δεν έχει και σκοπό να τις κάνει σημαία της θλίψης. Είναι μόνο το καύσιμο της για να προχωράει στην επόμενη διεκδίκηση.
Από τον βυθό ως την επιφάνεια, η Dat Lilly βασίστηκε στις δικές της αναπνοές και αξίζει να αφιερώσεις 10-15 λεπτά διαβάζοντας όσα μοιράστηκε μαζί μου.
«Το ταξίδι μου ξεκινάει γύρω στο 2015, όταν άρχισα να παρακολουθώ ξένο Youtube και όπως το έβλεπα, έλεγα μέσα μου “χμμ, ωραίο είναι αυτό”. Όμως δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Ασχολούμουν με τη μουσική πάρα πολλά χρόνια, θυμάμαι τον εαυτό μου από την τρίτη δημοτικού να παίζω όργανα, να είμαι σε χορωδίες, να πηγαίνω σε ωδείο. Οπότε, τότε σκέφτηκα να ανεβάζω απλά τη μουσική μου. Κι έτσι ξεκίνησα. Τα έβλεπα τότε εγώ και άλλος κανένας.
Κάπου εκεί έπεσα πάνω σε μια Youtuber του εξωτερικού που έτυχε να την λένε κι αυτή Lilly – εμένα είναι το κανονικό μου όνομα, όχι nickname – και σκέφτηκα ότι ήθελα να κάνω κάτι σαν και το δικό της content. Ξεκίνησα να μιλάω στα βίντεο και με πολύ αργούς ρυθμούς έφτασα σε αυτή την εικόνα που έχει το κανάλι μου τα τελευταία 2-3 χρόνια».
Αν μιλήσουμε για την έννοια του σελέμπριτι ανάλογα με το πόσο αναγνωρίσιμος είναι ένας Youtuber, τότε μάλλον ναι, είναι σελέμπριτι.
«Μέχρι εκείνο το σημείο δεν είχα κάποιο πλάνο στη ζωή μου. Είχα σπουδάσει οικονομικά, είχα τη μουσική μου, αλλά δεν ήξερα τι θέλω να κάνω. Ήμουν λίγο όπου φυσάει ο άνεμος. Ήμουν κατά κάποιον τρόπο σε ένα εντελώς άλλο άκρο απ΄αυτό που είμαι σήμερα».
«Όταν ξεκίνησα το Youtube, δεν ήταν τόσο πολύ επάγγελμα. Ίσα που είχαν αρχίσει να μπαίνουν εμπορικά και ήταν και λίγο ταμπού. Σα να ντρεπόμασταν να πούμε ότι υπάρχει τοποθέτηση, προσπαθούσαμε να το κρύψουμε, κάτι που ήταν χειρότερο, γιατί ο κόσμος ένιωθε ότι τον κοροϊδεύεις. Δεν υπήρχαν επίσης τόσοι creators όταν ξεκίνησα, άρα όχι και τόσο χρήμα.
Κυρίως όμως, δεν υπήρχε τόση αποδοχή από τον κόσμο πως είναι επάγγελμα το Youtube. Γελούσαν τότε μαζί σου. Σίγουρα υπάρχει και σήμερα, αλλά νομίζω σε μικρό βαθμό. Εγώ δεν έχω συναντήσει κάτι τέτοιο. Όλοι μου στέλνουν υποστηρικτικά μηνύματα».
«Όταν συνειδητοποίησα τι θέλω να κάνω στο Youtube, που ήξερα πού πατάω, ήξερα τι θέλω να δει ο άλλος στο κανάλι μου, τότε νομίζω πως το κοινό με γνώρισε καλά. Ήταν το πρώτο διαδραστικό βίντεο που έκανα, αυτό που μου άνοιξε το μονοπάτι στο οποίο βρίσκομαι σήμερα. Μέσα απ΄αυτό το κόνσεπτ, συνδέεσαι άμεσα με τον άλλον».
«Δεν ξέρω αν ο Youtuber στην Ελλάδα έχει φτάσει να είναι σελέμπριτι. Ενδεχομένως να είναι, ναι. Είναι μια πολυδαίδαλη κουβέντα. Στο εξωτερικό υπάρχουν περιπτώσεις Youtubers που από το μηδέν έφτασαν στο 100 και έκαναν πολύ μεγάλα πράγματα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αυτά τα μεγάλα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος θα κρίνει τι είναι ο καθένας. Εγώ δε μπορώ να με πω σελέμπριτι. Νιώθω άβολα ακόμα κι όταν αναφέρομαι σε κοινό και fans. Δεν έχω απάντηση. Ό,τι πετυχαίνει κανείς, είναι καλό».
Αν μιλήσουμε για την έννοια του σελέμπριτι ανάλογα με το πόσο αναγνωρίσιμος είναι ένας Youtuber, τότε μάλλον ναι, είναι σελέμπριτι. Εγώ αυτό με την αναγνώριση το έζησα πρώτη φορά πέρσι το καλοκαίρι στη Λευκάδα που ήμουν διακοπές και κάθε βήμα αγκαλιαζόμουν με κάποιον άνθρωπο που με στηρίζει ως θεατής.
Ως τότε, λόγω καραντίνας δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Η καραντίνα μας βοήθησε εμάς τους Youtubers να ανεβάσουμε το κοινό μας, αλλά δεν ξέραμε σε τι εύρος φτάνει αυτή η άνοδος. Πέρσι λοιπόν που πήγα διακοπές, έπαθα σοκ».
«Το Youtube με την τηλεόραση έχουν τεράστια απόσταση. Έκανα φέτος πρώτη φορά τηλεόραση και βλέπω ότι δε μπορείς να τσαλακωθείς τόσο και να είσαι ο εαυτός σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ τι θα πεις, σε νοιάζει η εικόνα σου. Στο Youtube δεν το νιώθω έτσι. Νιώθω ότι μπαίνω στο σπίτι κάποιου και κάνουμε παρέα».
Θα ήθελα να έχω τα κότσια να βγω όπως άλλοι Youtubers στον δρόμο και να έχω φυσική αλληλεπίδραση. Ντρέπομαι όμως πολύ, μου φαίνεται δύσκολο.
«Αν πρέπει να βρω στοιχεία που έφεραν γύρω μου τόσους ανθρώπους, ένα κοινό να με στηρίξει, θα πω ότι είναι πως τσαλακώνομαι συνέχεια, μοιράζομαι διαρκώς πράγματα με το κοινό – αν μου πει το κοινό 3, θα του πω κι εγώ 10, είναι δούναι και λαβείν – και νιώθω ότι τους δείχνω τα συναισθήματα μου εκείνης της στιγμής δίχως ταμπού. Ο κόσμος το εκτιμάει, νομίζω, και ίσως να ηρεμεί κάπως, γιατί μπορεί να θεωρεί ότι εμείς είμαστε τίποτα σούπερ ανθεκτικοί. Όχι, δεν είμαστε. Δακρύζουμε και γελάμε όπως ο κάθε άνθρωπος».
«Δεν είναι βαρύ για μένα, κάποια υποχρέωση που να με πιέζει δηλαδή, που καλούμαι να μοιραστώ κάτι, όταν το κοινό έχει μοιραστεί κι αυτό. Ήταν βαρύ στο ξεκίνημα όταν αποφάσισα να μοιραστώ πρώτη, χωρίς να έχει μοιραστεί το κοινό. Δεν είχα κόσμο να με ακολουθεί, δεν είχα καταλάβει ότι μπορεί κόσμος να δει τα βίντεο, είχα απλά ανοίξει την κάμερα και αράδιαζα. Και κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι τα βλέπει κόσμος τα βίντεο και αναρωτιόμουν μήπως δεν έπρεπε να ανοιχτώ πολύ (γέλια)».
«Δεν είναι καθόλου εύκολο προφανώς για μένα να έχω να μοιραστώ τώρα με τον κόσμο τον χωρισμό μου μετά από 7.5 χρόνια, αλλά από τη στιγμή που μπήκαμε στη διαδικασία να δείξουμε τόσα πολλά πράγματα, δε γινόταν αλλιώς.
Όταν έχεις μια σχέση και την έχεις δείξει και δουλεύεις μαζί της, όταν τελειώνει, δε σου δίνεται ο χώρος να την επεξεργαστείς μέσα σου. Χώρισα και είχα να “απολογηθώ” σε 400.000 ανθρώπους. Και υπήρχαν και μηνύματα του στυλ “θα σταματήσω να πιστεύω στην αγάπη”. Ε, εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει μια ευθύνη που ίσως να μην τη ζήτησες».
«Δε μου αρέσει να προκαταβάλλω τις συνθήκες. Τώρα μπορεί να σου πω ότι την επόμενη σχέση μου δε θα την κάνω γνωστή. Από την άλλη όμως, το Youtube είναι η καθημερινότητα μου και είναι δύσκολο να κρύβεις πράγματα. Έχτισα το περιεχόμενο μου με το να μοιράζομαι τη ζωή μου. Πώς να κρύψω κάτι τέτοιο;»
«Δουλεύω τουλάχιστον 12 ώρες κάθε μέρα. Δεν είναι το Youtube αυτό που φαντάζεται κάποιος. 2.5 χρόνια τώρα, δουλεύω 7/7 επί 12 ώρες. Δεν είναι μόνο τα βίντεο που φτιάχνω. Είναι και meetings, είναι τα λογιστικά, είναι πρότζεκτ, προτάσεις που θα κάνω, θα μου τις γυρίσουν πίσω με διορθώσεις, είναι να διαβάσεις το υλικό, να το μοντάρεις, να στείλεις mails, να κάνεις τα εμπορικά για το Instagram…Όλα αυτά, τα κάνω μόνη. Τεχνικό, δημιουργικό, φώτα, κάμερες, ήχος, όλα τα κάνω εγώ».
«Για να γυρίσεις ένα vlog αρκεί μια κάμερα να έχεις. Στα πιο καθιστικά βίντεο σε ένα στούντιο, θα θες και εξοπλισμό για το φως. Τα έξοδα πάντως για έναν Youtuber ως προς τον εξοπλισμό δεν είναι πολλά. Οκ, αν μιλάμε για επίπεδα Unboxholics, θέλει λεφτά. Αλλά μπορείς και να βασιστείς στο content σου».
«Εγώ είμαι πολύ κλειστή ως χαρακτήρας. Κάνω παρέα με Youtubers, αλλά και με άτομα εκτός της φάσης. Απλώς με βλέπεις περισσότερο με Youtubers γιατί δε θέλω να εκθέσω σε τόσο κοινό ανθρώπους που έχουν επιλέξει να μην εκτεθούν. Οπότε θα ανεβάσω στόρι μόνο με άτομα που θα νιώσουν άνετα».
«Θα ήθελα να έχω τα κότσια να βγω όπως άλλοι Youtubers στον δρόμο και να έχω φυσική αλληλεπίδραση. Ντρέπομαι όμως πολύ, μου φαίνεται δύσκολο. Νιώθω ότι κάποιος μπορεί να με βρίσει. Είναι άλλη έκθεση μέσω μιας κάμερας και άλλο η φυσική επαφή. Όλοι θεωρούν πως είμαστε σούπερ κοινωνικοί, αλλά άμα μας δεις, είμαστε φουλ ντροπαλοί οι περισσότεροι».
Δε μπορώ να φανταστώ πώς θα ήμουν αν μεγάλωνα με τους γονείς μου. Στη ζωή είναι καλό να κοιτάς μπροστά και να μην κλαίγεσαι για όσα σου έχουν συμβεί, γιατί θα μείνεις πίσω.
«Διαβάζω τα σχόλια στα βίντεο μου, προσπαθώ να μη με αγγίζουν τα κακοπροαίρετα. Κάνω έναν χρόνο ψυχοθεραπεία και το δουλεύω αυτό το κομμάτι, οπότε κάθομαι να φιλτράρω το σχόλιο, να δω αν έχει βάση κι αν δεν έχει, θα κάτσω να σκεφτώ τι μπορεί να συμβαίνει στη ζωή αυτού που έκανε το σχόλιο. Θα δείξω κατανόηση, παρά θα το πάρω μέσα μου. Με τα χρόνια χτίζεις στομάχι. Ευτυχώς πάντως, δεν είναι συχνό φαινόμενο. Ειδικά το τελευταίο διάστημα έχω λάβει πολλή αγάπη».
«Είμαι σε μια διαρκή εναλλαγή ανάμεσα στην απελπισία και την αισιοδοξία. Αν ανοίξω π.χ. την τηλεόραση, θα χάσω κάθε ελπίδα για τον κόσμο με όσα θα ακούσω. Μου έχει τύχει να είμαι ψυχολογικά πολύ χάλια και μετά να βγαίνω έξω, να συναντώ 6-7 “Γωγούλες” (inside χαρακτηρισμός που έχω για όσους με βλέπουν) και ξαφνικά αναπτερώνεται το ηθικό μου».
«Το “Γωγώ” έκατσε από ένα κόνσεπτ που είχα για βίντεο, που μου έστελναν screenshot από συνομιλίες. Και ήταν μια Γωγώ που ένας τύπος της έστελνε για χρόνια “Γωγώ τι κάνεις;” και δεν του είχε απαντήσει ποτέ. Και αυτό έμεινε ως inside joke».
«Παλιότερα είχα πολλά θέματα με την εικόνα μου. Τώρα δεν έχω. Τα έχω βρει με το σώμα μου και κάπως και με την ψυχούλα μου, λόγω της ψυχοθεραπείας».
«Τελευταία έχω πιάσει πάλι τη μουσική, έχω αρχίσει το dj-λίκι, μου έχουν κάνει προτάσεις και σε φεστιβάλ και σε νησιά και το σκέφτομαι. Γενικά όμως, είμαι πολύ σπιτόγατα. Μου αρέσει το άραγμα στο σπίτι με φίλους, φαγητό, ταινίες…
Η καλύτερη μου έξοδος είναι το σινεμά. Γουστάρω επιστημονική φαντασία, θρίλερ, ζόμπι, υπερήρωες, εσχατολογικά…Μου αρέσει πολύ η ψευτιά. Επειδή δουλεύω πολύ, θέλω στον ελεύθερο μου χρόνο να βλέπω εύπεπτα πράγματα, όχι ιδιαίτερη πλοκή. Θέλω γενικά να κάνω εύκολα πράγματα εκτός δουλειάς. Έχω ένα εγκεφαλικό κύτταρο διαθέσιμο».
«Πέρσι το καλοκαίρι έχασα λίγο την επαφή με τον εαυτό μου. Τα είχα δώσει όλα στις 2 καραντίνες, έπαθα breakdown, με είχε καταφάει το άγχος και είχα χάσει την επαφή του ποια είμαι εγώ και με τον εσωτερικό μου κόσμο. Αυτό όμως δεν το έδειχνα στον κόσμο. Όσο χάλια και να είμαι, δεν θα το δείξω ποτέ στη δουλειά».
«Δε μεγάλωσα με τους γονείς μου, ήμουν 10 χρόνια σε ίδρυμα. Ήμουν το καλό παιδί και φυτό. Πάντα μόνιμα όρθιο το χέρι, υπενθύμιζα στον δάσκαλο τις ασκήσεις. Οι 5 φίλες με τις οποίες μεγαλώσαμε και μαζί και ήμασταν σαν αδερφές, μου την “έλεγαν” κάθε φορά.
Η ζωή μου στο ίδρυμα με βοήθησε να ωριμάσω πολύ πιο γρήγορα, να δημιουργήσω εσωτερικά τον κηδεμόνα μου. Ο κόσμος όταν το ακούει στενοχωριέται και με λυπάται. Δε χρειάζεται. Άλλα παιδιά μεγαλώνουν χειρότερα. Το θέμα είναι πως είσαι μετά απ΄όλα αυτά. Εγώ θεωρώ πως μου έκανε καλό. Χίλιες φορές που ήμουν εκεί, παρά να ήμουν στο σπίτι μου. Για καλό μου έγινε.
Δε μπορώ να φανταστώ πώς θα ήμουν αν μεγάλωνα με τους γονείς μου. Στη ζωή είναι καλό να κοιτάς μπροστά και να μην κλαίγεσαι για όσα σου έχουν συμβεί, γιατί θα μείνεις πίσω. Γι΄αυτό και θεωρώ ότι η μικρή Λίλη θα ήταν περήφανη για μένα. Μπορεί τότε να μην είχα ξεκάθαρο πλάνο, αλλά ήξερα πως θα πετύχω αυτό που θέλω».
«Θα ήθελα να δημιουργήσω οικογένεια, επειδή μου έχει λείψει. Δεν ξέρω πότε όμως. Τώρα που είμαι 30 το σκέφτομαι, αλλά την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι ακόμα λατρεύω τη δουλειά μου και θέλω να επικεντρωθώ εκεί».
Δε θα στερούσα από τον εαυτό μου τις πλαστικές επεμβάσεις που έχω κάνει, επειδή κάποιοι θα με κρίνουν ως κακό πρότυπο
«Δεν είμαι των ρηχών σχέσεων. Είμαι πολύ συναισθηματική και θέλω να έχω αληθινούς ανθρώπους κοντά μου. Δεν θα παρεξηγηθώ αν κάποιος προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αυτό που είμαι ως Dat Lilly, το κατανοώ γιατί όλοι αυτό κυνηγούν, απλά εγώ θέλω να έχω άτομα που όντως θα μιλήσω, θα στηριχτώ, θα εμπιστευτώ».
«Περνάω φάσεις που είμαι πολύ κλειστή και εξαφανίζομαι. Οι φίλοι μου το γνωρίζουν και γι΄αυτό δε θα με πάρουν συνέχεια τηλέφωνο, ούτε θα έρθουν στο σπίτι να μου χτυπάνε κουδούνι. Με αφήνουν να το ζήσω και μετά από κάνα μήνα θα τους στείλω εγώ».
«Αυτή τη στιγμή το πιο σημαντικό στη ζωή μου, είναι η δουλειά μου. Αν μου πάει αυτό καλά, νιώθω ασφαλής. Αν δε μου πάει καλά, επειδή δεν έχω κανέναν από πίσω μου, τότε νιώθω σαν να είμαι σε κινούμενη άμμο. Αυτό ας είναι καλά και όλα τ΄άλλα φτιάχνονται».
«Με πιάνει άγχος αν το κάθε επόμενο βίντεο θα είναι εξίσου καλό με τα προηγούμενα. Δε με νοιάζει πόσα views θα κάνω. Δηλαδή σαφώς και με χαροποιούν τα πολλά views, αλλά ως εκεί. Αν αύριο μεθαύριο αλλάξω το content μου και έχει λιγότερες προβολές, δεν πειράζει. Δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο».
«Είμαι πολύ οργανωτική, σε ακραίο βαθμό. Παλιά κανονίζαμε διακοπές και είχα έτοιμη βαλίτσα 3 μέρες πριν και μέσα είχα βάλει πηρούνια και κατσαρολικά για να μη μου λείψει κάτι. Κι ήθελα να ξέρω τι ώρα θα πάμε, πού θα πάμε…Τώρα το έχω ελαττώσει. Γι΄αυτό και δε θα μπορούσα για τίποτα να τα παρατήσω όλα, ούτε για μια στιγμή».
«Είμαι πάρα πολύ άβολη στο φλερτ. Έχω ξεχάσει και πώς γίνεται. Έχω και περίεργο χιούμορ που ο άλλος δεν θα το καταλάβει. Γι΄αυτό και το από κοντά δεν το έχω. Αν μου αρέσεις και σε δω από κοντά, δε μπορώ να σε κοιτάξω. Μόνο μέσα από social μπορώ να λειτουργήσω στο ξεκίνημα».
«Φοβάμαι τα ύψη, είμαι κλειστοφοβική, παλιά φοβόμουν τη μοναξιά, τώρα πια δεν τη φοβάμαι…Παλιά με τρόμαζε να είμαι μόνη με τον εαυτό μου και ένιωθα ότι είναι χαμένος χρόνος. Τώρα, ο χρόνος με τον εαυτό μου φεύγει σαν νερό».
«Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα το αν είμαι πρότυπο για κάποιους ή όχι. Αντιλαμβάνομαι ότι με βλέπουν άτομα από ευαίσθητες ηλικίες, είναι μια μεγάλη ευθύνη, αλλά σε κάποιες μου επιλογές, δε μπορώ να κουβαλάω την ευθύνη.
Θα σου πω για τις πλαστικές επεμβάσεις που έχω κάνει. Δε θα το στερούσα από τον εαυτό μου επειδή κάποιοι θα με κρίνουν ως κακό πρότυπο. Εγώ ένα καναλάκι άνοιξα για να κάνω παρέα με τον κόσμο. Δε ζήτησα να είμαι πρότυπο. Και θέλω να πιστεύω ότι οι απόψεις που μοιράζομαι με τον κόσμο, είναι μια καλή κατεύθυνση για όσα παιδιά με ακολουθούν. Έχω νιώσει και πίεση να τοποθετηθώ για κάτι που δεν ήθελα».
«Μετά απ΄αυτό που συνέβη στα MAD, έκανα αναφορά σε βίντεο μου γιατί δε γίνεται να στρουθοκαμηλίσω, από τη στιγμή που ήμουν και στη διοργάνωση. Ένας καλεσμένος στην εκπομπή την επόμενη μέρα, μου είπε ότι ίσως δε θα έπρεπε να εστιάζουμε τόσο πολύ στη βία και να απομονώνουμε το γεγονός. Κάτι όμως πρέπει να πεις, γιατί περιμένουν από σένα να πεις. Δε θα αλλάξει κάτι, δε θα πεις κάτι το σπουδαίο. Απλώς υπάρχουν πράγματα που δε γίνεται να μην τα σχολιάσεις. Αυτό δεν το είδα ως πίεση.
Έχω βιώσει πίεση σε άλλα, πιο μεγάλα πράγματα που με αφορούν και δέχτηκα πίεση από ορισμένα άτομα για να τοποθετηθώ. Κάποιοι ξεχνούν ότι είσαι κι εσύ άνθρωπος και δε μπορείς να τοποθετείσαι για τα πάντα, γιατί κάτι, κάπως σε τριγκάρει ενδεχομένως, σου ξυπνάει άσχημο βίωμα….Σε τέτοιες περιπτώσεις έχω νιώσει τεράστια πίεση να πω κάτι που δεν είχα να πω».
«Δε χρειάζεται κάποιος να αλλάξει κάτι πάνω του για να είναι καλύτερος, ούτε επειδή του το είπε ο άλλος. Αν όμως είναι κάτι που θες να το αλλάξεις, γιατί σε ταλαιπωρεί, γιατί δεν σου αρέσει εσένα στο σώμα σου, δε χρειάζεται να μην το κάνεις από φόβο πως θα σε κατακρίνουν. Είναι δική σου επιλογή, γιατί δεν επεμβαίνεις στη ζωή κανενός άλλου. Στο σώμα του ο καθένας κάνει ό,τι θέλει».
«Με καταβάλλει πολύ οτιδήποτε κακό συμβαίνει. Παλιότερα, είχα την τάση να ξεψαχνίζω μια κακή είδηση, οριακά εθιζόμουν, και με έπαιρνε πολύ από κάτω. Ειδικά με κάποια μεγάλα περιστατικά του τελευταίου έτους, το έβαλα πολύ μέσα μου, έκλαιγα μόνη μου. Αποφάσισα τότε να μην ξανανοίξω τηλεόραση. Τότε κατάλαβα ότι δε μπορώ να βοηθήσω κανέναν αν δεν είμαι καλά.
Αν συμβαίνει κάτι που απασχολεί τους πάντες, που παίζει όλη μέρα στις ειδήσεις, από ένα σημείο και μετά νομίζω ο κάθε άνθρωπος, από μόνος του, επιλέγει να μπει σε μια παύση κι έτσι λειτουργώ κι εγώ. Όχι επειδή θα σκεφτώ τι θα πει ο κόσμος, αλλά γιατί δεν έχω την ψυχολογία να κάνω την χαρούμενη».
* Ευχαριστούμε το Iguazu Athens (Λαοδικίας 16 και Νυμφαίου, Ιλίσια) για τη φιλοξενία της συνέντευξης