Ήταν μια πολύ πρωτόγνωρη συνθήκη για μένα να περνάω τόσες ώρες σε ένα καμαρίνι και να βιώνω την προετοιμασία ενός τραγουδιστή πριν βγει να τραγουδήσει σε 2.000 κόσμο. Κι ο Γιώργος Λιβάνης ήταν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση για να τον παρατηρώ.
Δώσαμε επίτηδες το ραντεβού για τη συνέντευξη λίγο πριν βγει στην πίστα και στο καμαρίνι του, γιατί μου είπε ότι εκείνες είναι οι στιγμές που θα μπορέσει να δείξει καλύτερα αυτό που θέλει. Κι είχε δίκιο.
Αφού επέστρεψε από το πρώτο πρόγραμμα, κι αφού στο μεσοδιάστημα είχαν μπαινοβγεί διάφοροι φίλοι και γνωστοί στο καμαρίνι να τον χαιρετίσουν, βρήκαμε μια ήρεμη γωνία και εκμεταλλεύτηκε την ψυχική του ηρεμία για να τον ρωτήσω όσα δεν τον έχουν ρωτήσει.
Κι αφού συμφωνήσαμε πως είναι πια κουραστικό να τον ρωτάνε για το Survivor, όταν ο ίδιος δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να δώσει τροφή για να συνεχίσουν να τον ρωτάνε, μπήκαμε στο ψητό.
Όπου ψητό=η βήμα το βήμα καλλιτεχνική του άνοδος που τον έφερε να είναι ένας πόλος έλξης για να πάει κόσμος να τον ακούσει σε μια μεγάλη πίστα, όπως αυτή του Fantasia, όπου προΐσταται ο Νίκος Οικονομόπουλος.
Εκεί, στο Fantasia, αλλά και κάθε Πέμπτη στο Casper στη Θεσσαλονίκη, ο κόσμος έχει την ευκαιρία να ακούσει ανάμεσα στα άλλα τραγούδια του και το καινούργιο με τίτλο Ένας Αλήτης Είμαι που κυκλοφορεί από την Panik Records.
Βάλε ζώνη, πάρε ανάσα και ετοιμάσου για μια πτήση – όχι σαν κι αυτές που τις φοβάται ο Γιώργος Λιβάνης – στην πορεία του από παιδί 5 χρονών, μέχρι σήμερα στα 31 του.
Σε ξεκινάω στα βαθιά. Τα τελευταία δυο χρόνια το όνομά σου ακούγεται όλο και περισσότερο, έχεις αυξήσει κατακόρυφα τη δημοφιλία σου, είσαι δεύτερο όνομα σε ένα σχήμα με τον Οικονομόπουλο, ενισχύεις την «δισκογραφία» σου. Την ψωνίζεις; Λες μέσα σου «Γιώργο, πρόσεχε μη χαθείς»;
Γενικά, επειδή αγαπάω πολύ αυτή τη δουλειά, αγαπάω τη μουσική, νομίζω πως αυτό, να την ψωνίσω ή να χάσω τον έλεγχο, δύσκολα θα συμβεί. Δεν το αποκλείω, αλλά δεν το βλέπω να συμβαίνει. Ένα καλώς εννοούμενο ψώνιο το έχω και χρειάζεται να υπάρχει. Αλλά δε νιώθω ότι έχω καταφέρει κάτι, γιατί ο στόχος μου απέχει ακόμα πολύ απ΄αυτό που θέλω να κάνω. Είμαι ευγνώμων, αλλά θέλω πολύ ψωμί για να πω ότι έχω πετύχει κάτι.
Με απασχολεί η μουσική, είναι ο μονόδρομός μου, δεν έκανα κάτι άλλο παράλληλα για να πω ότι πετυχαίνω τόσο εύκολα πράγματα. Όταν κάτι είναι το επίκεντρο της ζωής σου, αυτό που του έχεις δοθεί, στοχεύεις τόσο ψηλά, που είναι δύσκολο να πάρουν τα μυαλά σου αέρα με τα σκαλοπάτια που ανεβαίνεις. Όταν φτάσω στην κορυφή της σκάλας, θα κάνουμε σίγουρα μια άλλη κουβέντα για το αν σε αυτή την πορεία την ψώνισα.
Ο στόχος που λες, είναι κάτι ορισμένο, κάτι ορατό, ή κάτι που θα το δεις μόνο όταν εμφανιστεί ακριβώς μπροστά σου;
Κάποιες φορές, ψάχνεις, δεν πετυχαίνεις και βρίσκεις στον δρόμο αυτό που θες να πετύχεις. Κάποιες φορές, κάνεις και λάθος στον μεγάλο στόχο. Εγώ είχα ένα όραμα όταν ξεκίνησα και βρίσκομαι ακριβώς σε αυτό το μονοπάτι. Με αργά και σταθερά βήματα μεν, αλλά είμαι στο σημείο που θέλω την κάθε στιγμή.
Εγώ όταν τραγουδάω, λυτρώνομαι. Αν με δεις έξω, θα με δεις νευρικό, θλιμμένο… Όταν όμως ανέβω στη σκηνή, το απολαμβάνω και είμαι πιο απελευθερωμένος.
Αυτό που λες με τα αργά βήματα είναι και κάπως σπάνιο για νέους ανθρώπους. Συνήθως είμαστε ανυπόμονοι, θέλουμε το εδώ και τώρα. Εσύ υπήρξες ποτέ σε αυτή την κατάσταση;
Ναι, το έχω αντιμετωπίσει στην πορεία μου. Δεν έκανα επιλογές που θα χαρακτήριζα λάθος, αλλά επιλογές παρακινδυνευμένες, κυρίως σε τραγούδια. Σε συνεργασίες δε νομίζω πως έχω κάνει ποτέ κάτι παρακινδυνευμένο. Σε αυτές είμαι πάρα πολύ προσεκτικός. Αλλά δισκογραφικά, θα έλεγα ότι θα μπορούσα να έχω κάνει επιτυχίες σε κάποια τραγούδια, που δεν ήρθαν. Αυτό όμως είναι και μια διαδικασία απαραίτητη. Στοχεύεις κάπου δηλαδή, κάνεις το λάθος και αναπροσαρμόζεις.
Λες ότι η μουσική είναι το επίκεντρο, αυτό που σε νοιάζει. Μουσική όμως δεν είναι μόνο να γράφεις και να τραγουδάς. Είναι μάρκετινγκ, είναι image making, είναι συνεντεύξεις όπως κάνουμε τώρα. Το μέσα σου τα αποδέχεται ή κλωτσάει γιατί, πιθανώς, σε αποσπούν από αυτό που σε νοιάζει πραγματικά;
Γενικά, είμαι εύκολος άνθρωπος. Έχω στο μυαλό μου πως ο καθένας γνωρίζει πολύ καλά κάτι. Εγώ δε μπορώ να σου υποδείξω τι θα κάνεις. Από κει και πέρα, αν οι συνεργάτες μου μου προτείνουν κάτι που μου πάει κόντρα στα πιστεύω μου, θα αντιδράσω, θα κλωτσήσει το μέσα μου που λες, θα επέμβω. Και ο παράγοντας της ανυπομονησίας με κάνει να απωθώ κάποιες βλέψεις συνεργατών μου.
Κατανοώ όμως ότι πρέπει να υπάρχει μια ομάδα κι ότι μόνος μου δεν θα φτάσω εκεί που θέλω. Είμαι άνθρωπος της ομάδας και αναγνωρίζω στους ανθρώπους γύρω μου ότι συμβάλλουν στο μονοπάτι μου. Άρα, κι όταν το μέσα μου μπορεί να κλωτσάει πιο έντονα, πρώτα θα ακούσω, θα εμπιστευτώ και αν στην πράξη δε μου βγαίνει, τότε θα το επικοινωνήσω.
Βλέποντας σε στην πίστα, μου δόθηκε η εντύπωση ότι ήσουν ένας πολύ ανάλαφρος τύπος σε σχέση με αυτό που είδα στο καμαρίνι πριν βγεις, όπου είχες ένα άγχος. Πιστεύεις ότι παύει ποτέ αυτό το τρακάρισμα που νιώθεις πριν βγεις στην πίστα;
Εγώ όταν τραγουδάω, λυτρώνομαι. Αν με δεις έξω, θα με δεις νευρικό, θλιμμένο ή παραπάνω ομιλητικό. Όπως με είδες και πριν εδώ. Όταν όμως ανέβω στη σκηνή, επειδή το κάνω χρόνια, το απολαμβάνω και γι΄αυτό φαίνομαι πιο απελευθερωμένος. Αν ποτέ με δεις με άγχος στη σκηνή, θα είναι γιατί θα νιώθω εκείνη τη στιγμή την μη αποδοχή.
Μπορεί να έχω ένα πρόγραμμα 45 λεπτών που στα 40 να «θερίζω» και να είναι ένα 5λεπτο που να έχω κάπως…θολώσει. Αυτό γίνεται γιατί κάτι θα έχω παρατηρήσει στο κοινό που θα με έχει σκαλώσει. Γιατί πίστεψε με, οι τραγουδιστές τα βλέπουμε όλα. Και το παραμικρό θα μας απασχολήσει.
Αυτό που μου λες, μου ακούγεται σαν μια διαρκή ανάγκη για αποδοχή από τον άλλον. Κι αν αυτό σου συμβαίνει σε επαγγελματικό, καλλιτεχνικό επίπεδο, σου συμβαίνει και στην προσωπική σου ζωή; Νιώθεις δηλαδή διαρκώς την ανάγκη της αποδοχής των άλλων; Επηρεάζεται η αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθησή σου απ΄αυτό που πιστεύουν για σένα οι άλλοι;
Αναμφίβολα, υπάρχει η ανάγκη να με δεχτεί ο περίγυρός μου, οι άνθρωποι μου. Κι αυτό γίνεται γρήγορα ένα μεγάλο φορτίο μέσα μου, μέσα σε όλους, θαρρώ. Κι εγώ, υπάρχουν στιγμές που δε μπορώ να το διαχειριστώ. Αυτό έχει να κάνει και με τον άνθρωπο. Σίγουρα κάποιοι έχουν πιο γερή νοητική κράση και στέκονται πιο ελεγχόμενα. Εγώ είμαι πιο ευαίσθητος και μπορεί να με πετύχεις σε στιγμές που εξαρτώμαι απ΄αυτό. Άλλες πάλι, αυτή η πίεση δεν με επηρεάζει.
Πώς ήταν ο Γιώργος Λιβάνης πιτσιρικάς;
Μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις, απορώ που μου έχει χαραχτεί τόσο, είναι κάπου στο 1996, εγώ 5 χρονών, είναι ίσως η πρώτη μου ανάμνηση σχετική με τη μουσική, είχε Ολυμπιακούς Αγώνες, κατακτούσε μετάλλιο ο Πύρρος Δήμας, και θυμάμαι αυτή τη ζεστή στιγμή – ο πατέρας μου παίζει να μην το θυμάται – που έχουμε κάτσει μαζί, μου έχει βάλει έναν δίσκο της Αρβανιτάκη, Τα Κορμιά και τα Μαχαίρια, και εκεί ξεκίνησε σιγά σιγά η δική μου αγάπη. Εκεί κατάλαβα πόσο μου αρέσει η μουσική και τα παραδοσιακά όργανα. Είμαι και των κρουστών, ηχητικά και μουσικά. Αυτή η στιγμή με σημάδεψε.
Αντίστοιχα είναι και τα ακούσματα σου από αυτά τα χρόνια μέχρι σήμερα;
Ναι. Λαϊκά, παραδοσιακή μουσική, ρεμπέτικα, αλλά και εν γένει μουσικές των Βαλκανίων. Θεωρώ ότι στα Βαλκάνια έχουμε εξαιρετικούς μουσικούς. Και μετά πιο μεσογειακά, ισπανική και ιταλική μουσική. Πάντοτε είχα συνοδεία μου αυτές τις μουσικές. Δε σου κρύβω ότι από μικρός μπορεί να άκουγα από το πιο «σκυλάδικο» μέχρι το πιο ροκ και να το έπαιζα back to back.
Κάπου στα 7-8 μου άρχισε λοιπόν το ταξίδι μου στη μουσική με παραδοσιακά όργανα και κρουστά, μετά πήγα μουσικό σχολείο, γυμνάσιο και λύκειο, όπου έμαθα ούτι και άλλα όργανα, παράλληλα πήγαινα στο Ωδείο Αθηνών, και ο στόχος μου ήταν να γίνω μουσικός. Ήξερα από τότε ότι ή που θα διδάσκω μουσική ή που θα παίζω σε μπάντες.
Το τραγούδι ήρθε σε μια ψετομορφή όταν τραγουδούσα στις παρέες, αλλά δεν είχα ασχοληθεί με τη φωνή μου. Τα έκανα τα φάλτσα μου δηλαδή, αλλά τα αντιλαμβανόμουν γιατί ήξερα μουσική. Έτσι, όταν ξεκίνησα τις σπουδές, θέλοντας και μη, ξεκίνησα σε ένα μαγαζί στο Ρέθυμνο να τραγουδάω και μέσα σε έναν χειμώνα κατάλαβα ότι με γεμίζει αυτό, ερωτεύτηκα το ρεπερτόριο που κάνω τώρα, αυτόν τον συνδυασμό ερωτικού και ξεσηκωτικού.
Οπότε εκεί, έσπρωξα πίσω μου ό,τι είχα κάνει ως τότε, το «πέταξα», πήρα τους γονείς μου να έρθουν να με δουν στο Ρέθυμνο, έπαθαν την πλάκα τους γιατί άλλο φαντάζονταν για μένα, και τότε ξεκίνησε η πορεία μου.
Οι γονείς σου τι ακούσματα σου «μετάγγισαν»;
Κυρίως έντεχνα και λαϊκά. Στο πατρικό μου θα δεις πάρα πολλούς δίσκους. Εγώ με το ζόρι έχω 5. Φαντάσου όταν είχαμε κάποια μαγαζιά τουριστικά στη Λευκάδα, πουλούσαν και δίσκους.
Μικρό δε με έβλεπε ποτέ το σπίτι. Από το πρωί ως το βράδυ. Έτσι είμαι και τώρα. Δε θέλω να κάθομαι σπίτι. Περνάω καλά με το να είμαι 3 ώρες στο αμάξι και να πίνω καφέ.
Εσύ γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Περιστέρι. Ποια είναι μια τυπική σου μέρα ως παιδί στο Περιστέρι;
Περίεργο παιδί. Καλό, αλλά περίεργο. Κάποιες φορές έκανα αυτά τα παιδικά νταηλίκια, ήμουν πρόεδρος του σχολείου, αυτό που λέμε δημοφιλές αγόρι. Αλλά επειδή γυμνάσιο και λύκειο ήταν μαζί, όταν ήμασταν πρώτη γυμνασίου, μας προστάτευαν τα λυκειάκια και το κάναμε κι εμείς όταν πήγαμε τρίτη λυκείου. Γενικώς, το μουσικό σχολείο ήταν ένα μέρος που σου έδινε παιδεία. Έχουν έρθει άτομα πολύ περίεργα εκεί και έφυγαν οι καλύτεροι άνθρωποι.
Ποια είναι τα «πολιτιστικά» χαρακτηριστικά που σου έδωσε το Περιστέρι;
Οκ, κατά βάση ακούμε λαϊκά, μέχρι πιο πανηγυριώτικα, είναι μια περιοχή της Δυτικής Αττικής με το δικό της χρώμα. Ένα χρώμα ζεστό.
Μετά το σχολείο τι έκανες με την παρέα σου;
Εμένα δε με έβλεπε ποτέ το σπίτι. Από το πρωί ως το βράδυ. Έτσι είμαι και τώρα. Δε θέλω να κάθομαι σπίτι. Περνάω καλά με το να είμαι 3 ώρες στο αμάξι και να πίνω καφέ. Τώρα είναι μέρος της δουλειάς αυτό το να λείπω συνεχώς και να είμαι συνεχώς σε επαφές με ανθρώπους. Πιτσιρικάς έπαιζα συνέχεια μπάλα, αθλούμουν όλη μέρα, κάποια στιγμή το έκανα και επαγγελματικά οπότε είχα καθημερινά προπόνηση…
Αυτό που είχα όμως, είναι ότι δεν αργούσα. Αν μου έλεγαν οι γονείς μου να είμαι πίσω στις 12, 12 παρά 1 ήμουν σπίτι. Σε αντίθεση με την αδερφή μου, που δεν είναι τόσο κοινωνική, που έκανε τις επαναστάσεις της. Μικρά πηγαίναμε συνέχεια στα Village στου Ρέντη. Εκεί ήταν η διασκέδαση για εμάς στο Περιστέρι. Οι φίλοι μου καθόντουσαν μέχρι τις 2 το βράδυ. Εγώ οπωσδήποτε στις 12 θα είχα γυρίσει. Όχι γιατί είχα αυστηρούς γονείς. Αλλά γιατί έτσι το ήθελα.
Με την αδερφή σου πώς ήσασταν και πώς είστε τώρα;
Τις παίζαμε κανονικά. Πολύ ξύλο. Τώρα, δε μπορώ να σου πω ότι θα κάνουμε παρέα, είμαι λίγο περίεργος σε αυτό, δε μου βγαίνει, θέλω να κρατάω μια απόσταση, αλλά είμαστε καλά.
Τα προσωπικά σου θα της τα πεις;
Ναι, αλλά μέχρι εκεί, πληροφοριακά, δε θα κάτσω να το υπεραναλύσω.
Αυτή θα σου πει;
Όχι.
Θα ήθελες να σου τα λέει;
Ίσως τώρα ναι. Αλλά νομίζω ότι έχω θέμα με την αδερφή μου γιατί είναι 26 κι εγώ την βλέπω ακόμα ως 12. Τη βλέπω σαν το μικρό κορίτσι που κάναμε τρέλες μαζί.
Τις ευάλωτες πλευρές σου τις δείχνεις στους ανθρώπους;
Χμμ, έτσι κι έτσι θα σου έλεγα. Είμαι κλειστός, νομίζω. Πρέπει να νιώσω πολύ άνετα. Με τους κολλητούς μου θα κατεβάσουμε ένα μπουκάλι και θα κλαίμε παρέα. Αλλά έχω ελάχιστους ανθρώπους. Κάποια πράγματα, ακόμα και στην παρέα, το πιέζω μέσα μου αρκετά, θα πάω στο μπάνιο να το διαχειριστώ μόνος.
Το να γράφεις μουσική και να τραγουδάς, σε βοηθάει να γίνεται λιγότερο πιεστικό όλο αυτό; Γιατί έχω μια θεωρία πως η μουσική λειτουργεί δισυπόστατα: είτε ένα τραγούδι αποτελεί την αποθήκη ενός συναισθήματος που θες να ξεχάσεις είτε είναι μια διαρκής ανάμνηση αυτού του συναισθήματος. Εσύ που τείνεις;
Για μένα η μουσική είναι ξεκάθαρα το δεύτερο, εκφράζεις συναισθήματα, είναι λυτρωτική, περνάς τα μηνύματα σου, ακόμα και με το να λες κάθε μέρα το ίδιο τραγούδι. Κάθε φορά κάποιος μπορεί να καταλάβει κάτι διαφορετικό. Η μουσική είναι ένα ταξίδι τέτοιων αναμνήσεων.
Μου μιλάς για ένα ταξίδι όταν μιλάς για τη μουσική και σκέφτομαι ότι είναι το οξύμωρο του χαρακτήρα σου που αγαπάς αυτό το ταξίδι και φοβάσαι τα αεροπλάνα.
Ναι, είναι κάτι που το είχα από μικρός. Έλεγα ψέματα ότι το έπαθα τώρα τελευταία, αλλά το είχα από μικρός. Ταξίδευε η ομάδα για τουρνουά στο εξωτερικό κι εγώ δεν πήγαινα. Με φόβιζε και με φοβίζει. Και τώρα, τις Πέμπτες που εμφανίζομαι στη Θεσσαλονίκη, πάνε όλοι με αεροπλάνο κι εγώ παίρνω το τρένο. Τελευταία το ψιλοδουλεύω, αλλά ξέρω ότι είναι ένα προβληματάκι. Σκέψου το καλοκαίρι που μπορεί να κάνω και 40 συναυλίες, αν το κάνω με αμάξι κάθε φορά, θα είναι σαν να έχω κάνει 80. Μου έχει τύχει να ακυρώσω πτήσεις αν δω τον καιρό και δεν είναι καλός.
Όπως το ακούω, αν δε φοβόσουν το αεροπλάνο και πήγαινες στα ταξίδια της ομάδας μικρός, μπορεί να σου είχε πάρει τα μυαλά το ποδόσφαιρο και να μην ασχολούσουν με τη μουσική.
Όπως το λες τώρα και το σκέφτομαι, ενδεχομένως να είχε γίνει έτσι. Δε το έχω πολυεπεξεργαστεί ως τώρα.
Αυτή η ζωή είναι γεμάτη με «what if». Θεωρείς ότι το να είσαι τραγουδιστής, συμβαίνει σε κάθε διάσταση της ζωής σου; Ότι αν πήγαινες στο παρελθόν και άλλαζες οποιαδήποτε στιγμή, πάλι τραγουδιστής θα ήσουν;
Νομίζω ότι 99,9% θα ήμουν μουσικός. Το υπόλοιπο 0,01 είναι αθλητής ή κάτι σχετικό με το management. Μου αρέσει κι αυτό το κομμάτι, το πιο διοικητικό. Το ακούει τώρα η μάνατζερ μου και γελάει. Θα λέει «αυτόν δε μπορούμε να τον βρούμε στα τηλέφωνα, θέλει να γίνει και μάνατζερ» (γέλια). Αλήθεια, θεωρώ ότι έχω ένα ταλέντο σε αυτό.
Μου αρέσει να αναγνωρίζω τα λάθη μου. Και θέλω να το μεταδίδω και στους άλλους. Να λέμε «έκανα λάθος».
Είσαι πάνω στη σκηνή, τελειώνει το πρόγραμμά σου, κατεβαίνεις, σε ακολουθεί αυτό το βουητό, η υπερένταση, η αδρεναλίνη της σκηνής, τα μάτια σου προσπαθούν να ξεσυνηθίσουν από τον έντονο φωτισμό. Τι είναι αυτό που μένει;
Οι πρώτες σκέψεις που κάνω είναι να δω τι πήγε λάθος. Κάνω μια ανασκόπιση της βραδιάς, προσπαθώ να ηρεμήσω την ανάγκη μου να μείνω κι άλλο στην πίστα, γενικώς για ένα μικρό διάστημα με απασχολεί αυτό που συνέβη εκεί πάνω. Θα δω τα stories που ανέβηκαν με μένα. Μετά, νομίζω ότι είμαι πολύ ήρεμος. Γι΄αυτό και οι μέρες που δουλεύω, είναι αυτές που κοιμάμαι πιο ήρεμα. Όταν δε δουλεύω, πριν τις 4 δεν κοιμάμαι. Λέω συχνά μέσα μου γιατί να μη δουλεύουμε 4-5 μέρες τη βδομάδα, όπως παλιά. Εμένα με γεμίζει αυτό.
Ωραία. Τις ημέρες που δεν δουλεύεις και κοιμάσαι στις 4, γιατί κοιμάσαι στις 4;
Σκέφτομαι πολύ. Μουσική κατά βάση. Δουλεύω και με το άγχος μου. Δεν είναι πολύ το άγχος, που τώρα έχει αρχίσει να αναδύεται έντονα. Για να χαλαρώσω και να κοιμηθώ, πρέπει κάπως να ξεφύγει το μυαλό μου. Παλιά, το πετύχαινα εύκολα. Τώρα, χρειάζομαι λίγη προσπάθεια παραπάνω.
Είσαι 31 ετών. Από τα 18 σου μέχρι σήμερα, πόσο έχεις υπάρξει σε σχέση και πόσο εκτός σχέσης;
Κυριαρχεί το διάστημα που ήμουν σε μια σχέση.
Τις στιγμές που δεν είσαι σε σχέση λοιπόν, σε πιάνει μια εσωτερική ανάγκη να βρεις μια σύντροφο; Μπορείς να απολαύσεις το να μην έχεις σχέση;
Ανάγκη βασανιστική, δε θα έλεγα πως έχω. Το μεγαλύτερο μου διάστημα χωρίς σχέση ήταν 2 χρόνια και ήταν στην καραντίνα. Ήμουν μόνος εντελώς και εκεί ένιωσα αρκετές φορές ότι ήθελα να έχω έναν άνθρωπο. Αλλά ίσως κάτι να με προστάτευσε εκείνη τη στιγμή. Εμένα μου αρέσει η συντροφιά και το να επιτρέπουμε ο ένας στον άλλον τη μοναξιά μέσα στη σχέση.
Σε αγχώνει, σε φοβίζει το τι άντρας μπορεί να γίνεις στο μέλλον; Ειδικά από τη στιγμή που ακούμε τώρα άσχημα γύρω μας και εγώ δεν θέλω να πιστέψω ότι όλοι αυτοί ήταν πάντοτε κακοποιητικοί. Σκέφτομαι ότι κάτι συνέβη στη ζωή τους και άλλαξαν. Είμαι αφελής μάλλον…
Σίγουρα, αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάπως μεγαλώσει που τους φύτεψε κάτι μέσα τους, άλλοτε έντονο, άλλοτε όχι τόσο έντονο. Ποτέ μη λες ποτέ, χτύπα ξύλο, θέλω να έχω ηρεμία και ωραίους ανθρώπους γύρω μου. Εγώ ως Γιώργος δεν πιστεύω ότι θα γίνω ποτέ κάτι τέτοιο. Βίαιος δεν είμαι και δεν θέλω. Είμαι σίγουρα νευρικός. Αλλά ποτέ από μόνος μου. Το ξεχνάω όμως το νεύρο σε δευτερόλεπτα. Είναι αστείο πια. Κι οι συνεργάτες μου ξέρουν πια και ούτε που ασχολούνται. Κι εγώ δεν κρατάω κακία και δεν θυμάμαι ποτέ γιατί μπορεί να θύμωσα με κάποιον.
Τα δικά σου σφάλματα θες να τα λύνεις άμεσα;
Ναι, δε γίνεται αλλιώς. Το να ζητάω συγχώρεση το έχω κάνει «καραμέλα». Όχι με την έννοια ότι χάνει την αξία της και δεν την εννοώ. Απλώς μου αρέσει να αναγνωρίζω τα λάθη μου. Και θέλω να το μεταδίδω και στους άλλους. Να λέμε «έκανα λάθος». Λάθη γίνονται και θα γίνονται.
Είμαι πολύ έξω καρδιά. Πολλές φορές οι φίλοι μου μου λένε «μαζέψου». Καταλαβαίνω πως με παρατηρούν, αλλά τι μπορώ να κάνω; Να μη ζω τη ζωή μου;
Φλερτάρεις εύκολα τώρα που είσαι ο Γιώργος Λιβάνης; Σε επηρεάζει η σκέψη ότι μπορεί να σε σχολιάσουν οι γύρω ή να επιχειρήσουν να σε φωτογραφίσουν;
Είμαι πολύ έξω καρδιά. Πολλές φορές οι φίλοι μου μου λένε «μαζέψου». Καταλαβαίνω πως με παρατηρούν, αλλά τι μπορώ να κάνω; Να μη ζω τη ζωή μου; Ρεζίλι δεν έχω γίνει ποτέ, πάντα προσέχω. Αλλά δε θα σου πω πως είμαι και καθωσπρέπει και θα κοιτάξω την εικόνα μου, θα μείνω ατσαλάκωτος. Μου αρέσει να περνάω καλά.
Θυμάσαι μια χυλόπιτα που έχεις φάει;
Δεν ξέρω αν έχει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά πριν 6 χρόνια κυνηγούσα μια κοπέλα που στην αρχή φαινόταν να ανταποκρίνεται. Μετά έμαθε ότι ήμουν σε μια σχέση – ντρέπομαι που το λέω – που ήταν όμως στα τελειώματα, γι΄αυτό διεκδικούσα κι αναρωτιόμουν που λες γιατί ξαφνικά με πάγωσε και μου είπε ότι αυτό έφταιγε. Γενικώς τις έχω τις χυλόπιτες μου, όχι όμως κάτι το αξιοσημείωτο.
Ψάχνεις την καλή εναρκτήρια ατάκα;
Όχι, με πιάνει σύγκρυο. Είμαι της κουβέντας. Να πάω να συστηθώ και στην πορεία να την γοητεύσω. Δεν πιστεύω κιόλας σε αυτή τη μία μαγική ατάκα.
Είσαι ρομαντικός τύπος; Θα αφιερώσεις στίχους κλπ στην κοπέλα σου;
Είμαι απ΄όλα την ίδια στιγμή. Είμαι ταυτόχρονα σοβαρός, ευχάριστος και αστείος. Οπότε, αυτός ο συνδυασμός φαντάζομαι είναι μια μορφή ρομαντικού. Αισχρός δεν είμαι με τίποτα. Προσέχω πολύ σε αυτό, να μην προσβάλλω και να σέβομαι. Στίχους θα αφιερώσω ναι.
Τι θα σε κάνει πάνω σε μια κοπέλα να γυρίσεις το κεφάλι σου; Μη ντραπείς να μου πεις για το στήθος.
Είναι το βλέμμα της, το πρόσωπό της. Αν στην πορεία κάτι με χαλάσει, δεν ξέρω, αλλά το βλέμμα με τραβάει πολύ.
Σε σένα ποιο είναι πιστεύεις το στοιχείο που τραβάει τις κοπέλες;
Νομίζω ο αυθορμητισμός μου.
Έχεις βιώσει έναν μεγάλο έρωτα;
Όχι έναν, παραπάνω. Αν και δίνομαι δύσκολα. Αν δοθώ όμως, θα το ζήσω μέχρι το τέρμα.
Ποιο είναι το πιο extreme που έχεις κάνει για έναν έρωτα;
Είναι extreme για μένα αυτό που θα σου πω. Εγώ αν τσακωθώ, δε μπορώ να το αφήσω έτσι. Πρέπει να δω την άλλη από κοντά και να το λύσουμε. Κάποιες φορές αυτή η άλλη μπορεί να είναι σε άλλη πόλη. Οπότε έχω ταξιδέψει με αεροπλάνο, που είπαμε πόσο το φοβάμαι, για να πάω να την βρω. Έχει τύχει δηλαδή να πάρω αεροπλάνο για την Κρήτη, ενώ θα μπορούσα να πάρω πλοίο, για να πάω να την βρω. Έχει τύχει να φεύγω κουρασμένος από δουλειά και να μπω να οδηγήσω 500 χιλιόμετρα για να πάω να βρω μια κοπέλα, που κανονικά δεν θα έπρεπε. Όσο το σκέφτομαι, λέω «τι λάθος έκανα, δεν έπρεπε»…
Πότε κατάλαβες ότι ο έρωτας είναι τόσο μικρός σε διάρκεια;
Έτσι είναι ο έρωτας καρδιά μου, έρχεται και φεύγει σαν πουλί, λέει ένας στίχος. Δυστυχώς γίνεται. Μακάρι να μη γινόταν. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να την δουλεύεις μέσα σου. Αν την αφήσεις σε αφήνει. Έχω δει ανθρώπους χρόνια μαζί που ξαναβρήκαν τον έρωτα στην πορεία. Αν δεν παλέψεις, αν απορρίψεις ακόμα και τη βλακεία του άλλου, ή ακόμα και την εξυπνάδα του…Ήμουν με μια κοπέλα που ήταν μόνιμα σε βαθιά ανησυχία, σε βαθιά σκέψη και με κούρασε. Αλλά δεν έφυγα. Έμεινα εκεί και η σχέση κράτησε χρόνια.
Οικογένεια θες να κάνεις;
Ναι, πάρα πολύ. Όσο θέλω να κάνω καριέρα, τόσο θέλω και οικογένεια. Έχω θέσει ένα χρονικό όριο. Δεν είναι τώρα κοντά, αλλά δε θέλω να αργήσει και πολύ. Είναι ευλογία τα παιδιά και δεν θέλω να είμαι μεγάλος όταν τα αποκτήσω. Μου κάνει πλάκα η μάνα μου ότι θα αργήσω τόσο που θα με φωνάζουν παππού τα παιδιά μου. Θέλω να κάνω νέος και να με δουν όπως είμαι τώρα.
Τι φοβάσαι πολύ εκτός από τα αεροπλάνα;
Το γήρας.
Το δικό σου ή των άλλων;
Και τα δύο. Δεν είναι ότι το σκέφτομαι κάθε μέρα και με κατατρύχει, αλλά είναι αρκετές οι φορές που με φρικάρει.
Στον καθρέφτη κοιτιέσαι να δεις πόσο έχεις αλλάξει ανά τα χρόνια;
Εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι, αλλά πολλές φορές ρωτάω πόσο με κάνουν όταν με γνωρίζουν. Κι όταν πέφτουν μέσα, ξενερώνω λίγο. Εγώ με βλέπω ακόμα 18. Έχω μείνει εκεί. Μεγαλώνουμε, είναι κάτι που πρέπει να το αποδεχτούμε. Είμαι πάντως σε αυτή την ωραία φάση της ζωής, το 30-40 που είναι πολύ παραγωγικές ηλικίες.
Έχεις βιώσει κάποια μεγάλη απώλεια στη ζωή σου;
Ναι. Είναι κάτι πολύ σκληρό, μου έχει αφήσει πολλά τραύματα. Νομίζω πως ο φόβος που έχω με τον έλεγχο, σχετίζεται με αυτό. Είχα χάσει τον κολλητό μου μπροστά στα μάτια μου πριν κάποια χρόνια και μου έχει μείνει ανεξίτηλο.
Μια τέτοια απώλεια, σε βοηθάει να αντιμετωπίσεις πιο ώριμα τις απώλειες της ζωής που δεν είναι φυσικοί θάνατοι, αλλά το τέλος μιας σχέσης, μιας φιλίας κλπ;
Με κάποιες σχέσεις που έχω κάνει έχω χαθεί. Αλλά με αρκετές προσπαθώ να κρατάω επαφές, να μαθαίνω νέα τους. Δεν φεύγω εύκολα από σχέσεις. Και με φίλους που έχουμε περάσει χρόνια μαζί, τα έφερε η ζωή και έχουμε χαθεί και προσπαθώ να μην αφεθώ στο τέλος. Δεν ξεχνάω αυτά που έχω ζήσει και μένω παραπάνω στις σχέσεις. Αδυνατώ να αποδεχτώ το τέλος τους.
* Φωτογραφίες: Ισμήνη Βλασσοπούλου/Intime