Στα 4. Maestro. Greek Salad. Dog. Τρεις σειρές και μια ταινία που κάτι τις ενώνει. Αυτό το κάτι είναι ο Δημήτρης Κίτσος.
Ένας από τους ηθοποιούς που αναδεικνύονται σε αυτά τα χρόνια της ευμάρειας της ελληνικής μυθοπλασίας και συστήνονται στο κοινό για τα καλά, παρόλο που αυτή η πληθώρα δεν επιτρέπει στον θεατή να συγκρατήσει ονόματα και πρόσωπα.
Η συμμετοχή του στην σειρά «Στα 4» που κάνει πρεμιέρα στο ΑΝΤ1+ (τσέκαρε εδώ) στις 10 Μαρτίου, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που νιώθει κάποιος διαφορετικά. Αντιλαμβάνεται το ιδιαίτερο του πράγματος.
Η Γεωργία Καλτσή γίνεται η πρώτη πρωταγωνίστρια σειράς ούσα σε αναπηρικό αμαξίδιο και με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη, επιχειρούν να αναδείξουν με τον πιο εύπεπτο τρόπο της κωμικής μυθοπλασίας, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα άτομο με κινητικές δυσκολίες στην Αθήνα.
Για μια σπάνια φορά αυτό θα γίνει χωρίς να περιγράφεται το άτομο με τις κινητικές δυσκολίες ως άτομο που μειονεκτεί ή που είναι κάτι το διαφορετικό, αλλά ως ένα ισότιμο μέλος της κοινωνίας. Κι αυτό είναι το εναρκτήριο στοιχέιο της κουβέντας που είχαμε με τον Δημήτρη.
Από αυτό πήγαμε στις άλλες σειρές που συμμετέχει ο Δημήτρης Κίτσος, στην ταινία, στην παράσταση που θα συμμετέχει και φυσικά δε γινόταν να μη μιλήσουμε για το Προεδρικό Διάταγμα και όσα συμβαίνουν αυτές τις τελευταίες εβδομάδες.
– Σε πετυχαίνω σε μια περίοδο της ζωής/καριέρας σου που έχεις μπροστά σου γυρίσματα για τη 2η σεζόν του Maestro, θα κάνει πρεμιέρα η σειρά Στα 4 στο ΑΝΤ1+, έχεις μια ταινία και μια ακόμα σειρά στο Amazon Prime και μια θεατρική παράσταση. Πώς τα προλαβαίνει ένας ηθοποιός όλα αυτά σε επίπεδο προετοιμασίας του κάθε χαρακτήρα και αν αυτή η κατάσταση είναι απόρροια ενός φόβου να πεις «Όχι» γιατί είσαι στο ξεκίνημα;
Θα στο απαντήσω ξεκινώντας από το δεύτερο ερώτημα. Αν φοβάμαι να αρνηθώ σε μια πρόταση; Και ναι και όχι. Έχω πει διάφορα όχι για να κάνω πράγματα που θεωρούσα πως θα με πάνε εσωτερικά ένα βήμα πιο πέρα. Έχω απορρίψει πρόταση γιατί ήθελα να πάω στη Μόρια να βοηθήσω εθελοντικά.
Έχω πει «Όχι» γιατί θέλω χρόνο με τα πράγματα. Δε μπορώ να είμαι από το ένα γύρισμα στο άλλο για διαφορετικά πρότζεκτ. Αυτή η συνθήκη που βιώνω τώρα δεν είναι ο κανόνας και δεν πιστεύω ότι θα μου ξανασυμβεί σε τέτοιο βαθμό. Στο θέατρο ευτυχώς κάνω αντικατάσταση στην παράσταση, άρα δεν υπάρχει απαίτηση να είμαι σε κάθε πρόβα.
Αυτό που έχω τώρα, είναι αποτέλεσμα συνθηκών που με υπερέβησαν. Σαφώς, είναι δύσκολο να πεις «Όχι» γιατί ο χώρος μας έχει πληγεί πολύ τα τελευταία αρκετά χρόνια. Πριν την πανδημία. Ερχόμαστε αντιμέτωποι συχνά με την ανεργία.
Πέρα από το βιοποριστικό όμως, που αναμφίβολα είναι το πιο σημαντικό, υπάρχει και το στοιχείο της νεότητας. Είσαι στα 34 σου και λογικά θες να τα ζήσεις όλα, να τα κάνεις όλα, να γεμίσεις γρήγορα εμπειρίες, να στίψεις τον κόσμο στα χέρια σου. Ισχύει;
Πάλι θα σου απαντήσω με το ένα πόδι στο Ναι και το άλλο στο Όχι. Νομίζω πως τελικά επιλέγω πράγματα που μου δίνουν χρόνο. Έχω ένα τροχόσπιτο, έχω ένα σκυλί και ξέρω πως μπορώ αν θελήσω να φύγω, να το κάνω με λιγότερες αγκυλώσεις και ξεβόλεμα. Θέλω επίσης να επενδύω και σε άλλους τομείς, όχι μόνο στην υποκριτική.
Πες μου περισσότερα για το τροχόσπιτο…
Έχω πάρει ένα αυτοκινούμενο από το 2018, είναι ένα βαν. Είναι από τα καλύτερα που έχω αγοράσει.
Οπότε τα καλοκαίρια μπαίνεις μέσα και χαιρετάς για μήνες..;
Και τους χειμώνες επίσης.
Μόνο Ελλάδα ή και έξω;
Έξω το έχω κάνει μόνο μια φορά, είχαμε πάει με παρέα Ρουμανία-Βουλγαρία. Αλλά ναι, στην Ελλάδα έχω κάνει αρκετά. Δεν είναι εύκολη η Ελλάδα για να κινείσαι με αυτοκινούμενο, οι νόμοι δε βοηθάνε πολύ. Επίσης, δεν υπάρχει αγορά, φέρνουμε απ΄έξω αυτοκινούμενα.
Ο εκτελωνισμός είναι πανάκριβος επίσης και δε σου επιτρέπει ο νόμος να πάρεις ένα βαν και να το μετατρέψεις, κάτι που στο εξωτερικό γίνεται πανεύκολα. Εδώ πρέπει να το αγοράσεις έτοιμο. Και τα διόδια είναι πολύ αυξημένα, αφού θεωρούνται 3ης κατηγορίας οχήματα. Κι αυτό στο εξωτερικό δεν υπάρχει, το αυτοκινούμενο δεν θεωρείται επαγγελματικό.
Ο λόγος που επιμένω στο αυτοκινούμενο, είναι γιατί μου δημιουργείται η εικόνα ενός ατόμου που είναι αυτό που λέμε ελεύθερο πνεύμα και δεν εντάσσεται εύκολα στο πλαίσιο της υποχρέωσης του ωραρίου. Κάτι που έρχεται σε κόντρα με την περίοδο που περνάς.
Έχεις δίκιο. Και μένα μου κάνει κόντρα, είναι μια εσωτερική δυσκολία που βιώνω και είμαι στρεσαρισμένος αρκετά εσχάτως.
Κάτι άλλο οξύμωρο, μάλλον, είναι ότι σε μια περίοδο που υπάρχουν τόσες σειρές, τόσες ευκαιρίες για εσάς, εμφανίζεται αυτή η συνθήκη με το Προεδρικό Διάταγμα που επηρεάζει και τις δουλειές και την ψυχολογία σας.
Είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα που παλεύουμε συλλογικά να το λύσουμε, αλλά η μεγάλη εικόνα είναι η ίδρυση, επιτέλους, μιας Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών που να είναι δημόσια και σε ένα δεύτερο στάδιο η συλλογική σύμβαση που έχει καταργηθεί.
Προσπαθούμε να την επαναφέρουμε. Δυστυχώς, υπάρχει η νοοτροπία πως ως ηθοποιοί είμαστε αναλώσιμοι και είναι λίγοι όσοι μπορούν να ζητήσουν μια άλφα αμοιβή. Οι υπόλοιποι, βρισκόμαστε σε μια μοίρα που θα πρέπει να διαπραγματευόμαστε με τον εκάστοτε παραγωγό και να ξεκινήσουμε από εξευτελιστικές αμοιβές.
Θεωρείς ότι είναι εφικτή η ενότητα; Στον κλάδο σας ειδικώς, αλλά και γενικότερα σε οποιονδήποτε κλάδο. Εγώ το θεωρώ αφελή ρομαντισμό που μας βοηθά να προχωράμε.
Για μένα δεν είναι. Τουλάχιστον όχι έτσι «σκληρά» που το περιγράφεις. Προφανώς και δεν το βλέπω ρομαντικά διαρκώς. Άλλες φορές είμαι κυνικός, άλλες όχι. Αυτή τη στιγμή, με αυτό που συμβαίνει με το ΠΔ, με τόσες καταλήψεις, τόσες συνελεύσεις, υπάρχει τέτοια συσπείρωση που με συγκινεί, οπότε το βλέπω ρομαντικά αυτή την περίοδο. Το πρόβλημα σε αυτό που λες, έχει να κάνει με τον ατομικό φόβο του καθενός.
Εγώ μπορεί να μην δεχτώ δουλειά με έναν Χ χαμηλό μισθό και να τον δεχτεί άλλος. Αν όμως, συλλογικά, λέγαμε ότι κανείς δεν θα το δεχτεί, θα είχε λυθεί. Εδώ έρχεται η συλλογική σύμβαση. Όσο δεν υπάρχει, ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη να ζήσει, θα πιαστεί κι από την ψωροδεκάρα. Αυτό είναι μια άμεση ανακούφιση, αλλά σε βάθος χρόνου φέρνει μόνο κακό.
Επειδή ακούγονται πολλά ένθεν κείθεν και η τόση πληροφορία φέρνει ένα χάος στο μυαλό του παρατηρητή. Έχεις μπροστά σου έναν που δεν ξέρει τίποτα για τις κινητοποιήσεις, τίποτα για την ουσία του διατάγματος. Τι του λες;
Γενικότερα, οι κυβερνήσεις αρέσκονται στο ψέμα. Εγώ δε μπορώ να εμπιστευτώ το τι λέει η κυβέρνηση, ειδικά αυτή. Είπαν πως δεν αλλάζει επί της ουσίας τίποτα και άλλαξαν τελικά ένα μέρος του διατάγματος.
Το πρόβλημα ξεκινάει πριν το ’90, όταν οι δραματικές μεταπήδησαν στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και μέχρι το 2003 οι απόφοιτοι θεωρούνται απόφοιτοι Τεχνικής Εκπαίδευσης, δηλαδή ως ΤΕΙ. Τότε αναβαθμίστηκαν τα ΤΕΙ, και οι απόφοιτοι έπαψαν να θεωρούνται ως Τ.Ε. Για αυτά τα 20 χρόνια ζούσαμε σε αυτή την γκρίζα ζώνη. Το ΠΔ έρχεται να το επικυρώσει, να βάλει την ταφόπλακα. Όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσαμε να δώσουμε μια κατεύθυνση ανώτερης σπουδής.
Να εξασφαλίσουμε αυτό το Τ.Ε. Το ΠΔ μας κατατάσσει και με τη βούλα, επειδή μειώθηκαν οι κατηγορίες εκπαίδευσης, στην προηγούμενη, δηλαδή στους απόφοιτους λυκείου. Αυτό έχει ένα ηθικό κομμάτι, της αξιοπρέπειας, ότι έχουμε βγάλει μια σχολή και είναι σαν να μην την έχουμε βγάλει. Έχει και το πρακτικό γιατί δεν σου επιτρέπουν εδώ να κάνεις μεταπτυχιακό και σου επιτρέπουν στο εξωτερικό με μια κατανόηση της εδώ κατάστασης, αλλά είναι άτοπο.
Πρακτικό είναι επίσης και το ζήτημα του μισθολογίου. Όχι για τις άσχετες με την δουλειά μας θέσεις. Αν κάποιος προσληφθεί σε σχολείο ως καθηγητής υποκριτικής ή μουσικής, θα είναι σε κατώτερη μισθολογική κλίμακα. Η δε απουσία Ανώτατης Σχολής με δημόσιο χαρακτήρα, θα αφήσει ένα πεδίο για ιδιωτικές σχολές να προσφέρουν ένα πρόγραμμα σπουδών που το πτυχίο του θα αναγνωρίζεται ως ανώτερο ακόμα κι από το Εθνικό Θέατρο.
Πώς εξελίχθηκε για σένα η πορεία προς το να γίνεις ηθοποιός; To είπες κάποια στιγμή μέσα σου ή απλώς σε πήγαινε ο δρόμος;
Δεν το είπα. Είχα μπει στο Πολυτεχνείο και ήμουν στην θεατρική ομάδα. Πιο πολύ με ενδιέφερε όμως το κομμάτι της σκηνοθεσίας και δη του σινεμά. Έγραφα τότε και κάτι σενάρια. Αναγκαζόμουν όμως με κάποιον τρόπο – το λέω σχηματικά, εννοείται πως το απολάμβανα – να μπω στο κομμάτι της υποκριτικής.
Ιδρύσαμε κάποια στιγμή και την ομάδα Circus Circus και έφτασα να δώσω εξετάσεις στο Κρατικό. Ήμουν σε μια φάση που καλώς δεν πέρασα και μετά στα 24 μου, που ήταν η τελευταία χρόνια στη σχολή, είπα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό, με παρότρυνση φίλων. Ως εκείνο το σημείο ασχολούμουν πολύ με την υποκριτική τέχνη, κάναμε, πριν δώσω τις εξετάσεις, 8ωρες πρόβες με την ομάδα. Είχα δουλέψει αρκετά πριν μπω στη σχολή.
Ο ρομαντισμός σου, που αναφέραμε και πριν, σε σχέση με εκείνη την περίοδο, θα έλεγες πως είναι πιο ενισχυμένος ή φυλλορροεί;
Πάει κι έρχεται. Δεν είναι ποτέ το ίδιο. Είμαι πιο ώριμος σίγουρα, άρα ο ρομαντισμός μιας «ανώριμης» ηλικίας πληγώθηκε αρκετά όταν πρωτοβγήκα στη δουλειά. Θεωρούσα κιόλας πως το κομμάτι της τέχνης, οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτή, μελετούν σπουδαία κείμενα, ασχολούνται με την ψυχολογία, με την φιλοσοφία, είναι σπουδαίοι και οι ίδιοι, είναι ανοιχτόκαρδοι, ανοιχτόμυαλοι και όλο αυτό ισχύει και δεν ισχύει.
Ο καθένας κουβαλάει προσωπικούς δαίμονες και δεν κάθονται όλοι να τους αντιμετωπίσουν. Κι αυτό μπορεί στη σκηνή να μη φανεί, μπορεί να παραδώσεις ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα, ως ηθοποιός ή σκηνοθέτης, αλλά η σχέση με τους συναδέλφους σου και με τους ηθοποιούς να είναι κάκιστη.
Αυτό ήταν μια μεγάλη πληγή, όταν το συνειδητοποίησα, και γι΄αυτό προσπαθώ να αποφεύγω τέτοιες δουλειές. Με αφορούν δουλειές που καλλιτεχνικά θα μου ανοίξουν πόρτες καλλιτεχνικές, αλλά και με γενναιόδωρους ανθρώπους.
Η επιλογή μιας δουλειάς, ενός ρόλου, μιας σειράς, ταινίας, παράστασης κλπ, γίνεται και με κριτήριο το αν θα κάνει μπαμ; Αν δηλαδή το ένστικτο σου σου λέει πως θα συζητηθεί, θα πάει σούπερ εμπορικά, σε πείθει να πεις το Ναι;
Κοίταξε, αυτό έχει δύο συνιστώσες. Από τη μία είναι η ανάγκη της δημοσιότητας και του να υπάρξεις στο προσκήνιο. Αυτό θεωρώ πως δεν το έχω σε μεγάλο βαθμό. Δε με αφορά η δημοσιότητα. Προτιμώ δουλειές που εσωτερικά να με πηγαίνουν παρακάτω. Και στην τηλεόραση, που οι δουλειές είναι γρήγορες, αυτό δεν συμβαίνει. Και δεν έχεις και τον χρόνο να επενδύσεις, να βρεις ένα βάθος στα πράγματα.
Οι δουλειές οι εμπορικές όμως, δεν διαχωρίζονται από τις λεγόμενες ποιοτικές, δεν είναι πιο φθηνό το εμπορικό. Ας πούμε, το Maestro που είναι σούπερ επιτυχημένο, δεν είναι λιγότερο ποιοτικό. Θίγει θέματα που αν ασχολείσαι με την τέχνη μπορεί να σου φαίνονται απλουστευμένα, αλλά το θετικό πρόσημο που προσφέρει δεδομένου ότι το έχει δει τόσος κόσμος, είναι σπουδαίο.
Υπάρχουν παιδιά που στέλνουν μηνύματα στον Ορέστη τον Χαλκιά και τον Γιώργο τον Μπένο, τους δύο γκέι ρόλους της σειράς, ότι τους έδωσαν πολύ θάρρος να αποδεχτούν τους εαυτούς τους, να μιλήσουν στους γονείς τους…
Έχει πολλά θέματα που θίγει και χαίρομαι που μια εμπορική δουλειά έχει αυτή την ποιότητα. Οι καλλιτέχνες έχουμε χρέος να προσφέρουμε στον θεατή έναν τόπο που να αναρωτηθεί αν ο τρόπος που ζει, είναι γεμάτος αγάπη, αν προσφέρει, αν είναι γενναιόδωρος, αν έχει καλοσύνη μέσα και γύρω του…
Η ευθύνη αυτή που λες, μπορεί να συμβαδίσει με την προσωπική ανάγκη;
Συνήθως αυτά ταυτίζονται.
Οι ρόλοι που σε πάνε παρακάτω, σε ακολουθούν περισσότερο στη ζωή σου; Τους κρατάς παραπάνω μέσα σου;
Ναι, σίγουρα. Ακόμα κι αν δεν είχαν ισχυρό αντίκτυπο σε ένα ευρύτερο κοινό. Έχω κάνει, άλλωστε, πολλές δουλειές που δεν είναι ευρείας και μαζικής δημοσιότητας. Παίζει επίσης ρόλο και το συνολικό αφήγημα. Στο Maestro για παράδειγμα ο ρόλος μου δεν έχει ένα μεγάλο αντίκτυπο στον θεατή, όπως του Ορέστη. Αλλά βρίσκομαι σε ένα τέτοιο ισχυρό πρότζεκτ.
Οι δαίμονες που ανέφερες, γίνονται πιο αντιμετωπίσιμοι όταν ο ρόλος έχει αυτό το βάθος που λες, ή το πολύ βάθος φέρνει στην επιφάνεια πράγματα που απέφευγες να αντιμετωπίσεις ή δεν είχες καν εντοπίσει;
Με αυτούς τους ρόλους ναι, αντιμετωπίζεις κάθε φορά τους δαίμονες σου. Νομίζω πως αυτός είναι ο σκοπός, να τους αγκαλιάσουμε, να απαλυνθεί ο πόνος, να μην κρυβόμαστε. Είναι σαν να αποφεύγεις την σκιά σου.
Οφείλεις να δεις την σκιά σου και όταν το κάνεις, θα καταλάβεις πως οι δαίμονες σου είναι λιγότερο τρομακτικοί απ΄αυτό που φανταζόσουν. Αποφεύγεις μια αποκάλυψη που έρχεται από μέσα σου, σε τρομάζει, αλλά όταν έρθει, βλέπεις πως τελικά δεν είναι τρομακτική. Απλώς, οι άνθρωποι νιώθουμε μοναδικοί και στα καλά και στα κακά και πιστεύουμε πως θα μας τύχει κάτι που δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ ξανά κανείς.
Όλοι τα ίδια αντιμετωπίζουμε, απλώς υπάρχει μια κοινωνική κατακραυγή, μια ηθική απαίτηση της κοινωνίας να καταπνίξουμε πλευρές του εαυτού μας. Εγώ πιστεύω πως πρέπει να τις βρούμε, ειδάλλως θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Ως προς το κομμάτι της δουλειάς, εγώ καταβυθίζομαι αρκετά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα φανεί στο αποτέλεσμα.
Μου αρέσει να λειτουργώ έτσι, να αναζητώ κάπως την ουσία και την αλήθεια των πραγμάτων και να κολυμπάω εκεί που φοβάμαι. Με έχουν δυσκολέψει κάποιοι ρόλοι αρκετά. Πέρσι, που έκανα τα γυρίσματα για τη σειρά στο Amazon, ο ρόλος μου ήταν ψυχοφθόρος για εμένα.
Μελετούσα τη συμπεριφορά συγκεκριμένων ανθρώπων και προσπαθούσα να καταλάβω σε ποιον βαθμό έχουν εκδηλωθεί οι δικές μου αντίστοιχες ανάγκες, που φυσικά δεν έχουν εκδηλωθεί, ευτυχώς, στην αντίστοιχη ένταση.
Μέσα μας, πιστεύω, όλοι κρύβουμε έναν μικρό Χίτλερ και αυτό φαίνεται στην προσωπική μας αυτοκριτική, στον τρόπο που αυτομαστιγωνόμαστε. Όλο αυτό που συζητάμε βέβαια, επικεντρώνεται κυρίως στο θέατρο, γιατί στο σινεμά ή σε μια σειρά, κάθε μέρα είναι διαφορετική και δεν υπάρχει και ο χρόνος για επεξεργασία.
Στο θέατρο αλλάζουν τα δεδομένα γιατί έχεις μια πολύωρη τριβή για αρκετούς μήνες σε καθημερινή βάση με έναν χαρακτήρα και την ίδια ακριβώς συνθήκη. Εκεί βρίσκεις μια τεχνική και μπορείς να το κουμαντάρεις. Θυμάμαι όταν έπαιζα στην παράσταση του Θεοδωρόπουλου τον γιο του Φλοριάν Ζελέρ που έχει σοβαρή κατάθλιψη και στο τέλος αυτοκτονεί.
Ήταν τρομερά ψυχοφθόρο, ήταν πολύ έντονη η παρουσία αυτού του ρόλου σε μένα. Αλλά η τεχνική βρίσκεται και κάποια πράγματα δε σε γονατίζουν το ίδιο σε όλη τους την διάρκεια. Είναι και λογικό γιατί η συνδιαλλαγή με τον δαίμονα σου, σε κάνει να τον κατανοήσεις.
Εκτός από τους σταθερούς δαίμονες, υπάρχουν κι οι εποχιακοί, αυτοί που έρχονται στην επιφάνεια λόγω κοινωνικών περιστάσεων. Έχεις αποκτήσει κάποιον εσωτερικό δαίμονα τα τελευταία χρόνια που ακούμε συχνά για κακοποίηση;
Δεν μπορώ να στο απαντήσω αυτό απόλυτα, αλλά κατανοώ πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει θύτες και θύματα. Και κατανοώ πως όταν μπαίνεις στην διαδικασία να αναρωτηθείς μήπως είσαι θύτης, μόνο καλό κάνει, γιατί δεν αποφεύγεις τον δαίμονα, τον αναλύεις, τον αντιμετωπίζεις.
Πιστεύω πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν, υπό το φως του Me Too, να πουν πράγματα όπως «τώρα το θυμήθηκε να μιλήσει;», είναι γιατί φοβούνται βαθιά μέσα τους μήπως έχουν υπάρξει θύτες. Όλοι κάνουμε λάθη και θα κάνουμε. Αν αυτό δεν θες να το παραδεχτείς κι αν δεν υπάρχει στο μυαλό σου η ανάγκη να εξετάσεις τη συμπεριφορά σου και να ζητήσεις συγγνώμη, τότε πιθανότατα να γίνεις αυτό που απορρίπτεις.
Γι΄αυτό και θεωρώ λογικό που κάποιοι άνθρωποι δεν βγαίνουν να στηρίξουν το θύμα, γιατί προφανώς σκέφτονται ότι μπορεί στην πορεία να εμφανιστεί το δικό τους θύμα. Οπότε, πρέπει για αυτούς να βρεθεί μια δικαιολογία ως προς τον κακοποιητή, που είναι έμμεσα δικαιολογία προς τον εαυτό.
Δεν λέω πως αυτοί έχουν κάνει κακοποιητικές συμπεριφορές, αλλά ότι φοβούνται. Ως προς εμένα, έχω χρησιμοποιήσει αυτόν τον φόβο για να δω τις συμπεριφορές μου, έχω ανατρέξει στο παρελθόν για να δω αν έχω περάσει τα όρια κάποιων ανθρώπων και προσπαθώ, μέσω και της ψυχοθεραπείας και της αυτοπαρατήρησης, να αναγνωρίσω τι μπορεί να είναι αυτό που συμβαίνει μέσα μου και στον καθένα μας και μας οδηγεί σε μια συμπεριφορά βίας.
Δεν μιλάω προφανώς για ακραίες περιπτώσεις, αλλά για εκείνες τις στιγμές έντασης και του ανεξέλεγκτου που εμφανίζονται σε όλους μας καθημερινά.
Θεωρείς ότι συγχωρούμε οι άνθρωποι; Δεν μιλάω για άφεση αμαρτιών ή για περιπτώσεις ανυπολόγιστα τραυματικής βίας. Μιλάω κι εγώ γι΄αυτές τις φορές που κάπως χάνουμε τον εσωτερικό μας έλεγχο.
Εδώ θα σου απαντήσω το ίδιο από την ανάποδη. Αν εσύ τα έχεις βάλει κάτω, έχεις αναλύσει τη συμπεριφορά σου και έχεις προσεγγίσει αυτόν που πλήγωσες για να του ζητήσεις συγγνώμη κι αυτός επιλέγει να στην υπενθυμίζει, τότε μάλλον δεν έχει επουλωθεί ακόμα μέσα του. Αυτό δε σημαίνει πως κακώς ζήτησες συγγνώμη.
Ακόμα κι ο εξωτερικός παρατηρητής, ένας τρίτος που δεν είναι θύτης ή θύμα, αλλά κοινωνός ενός περιστατικού, ενδεχομένως να σε εγκαλεί για τη συμπεριφορά σου γιατί βίωσε κάτι άλλο κι ο ίδιος και μεταθετεί το ασυγχώρητο από τον «θύτη» του σε σένα. Γενικότερα, θεωρώ πως όταν απομακρυνθούμε από την ηθικολαγνεία, τόσο πιο εύκολα θα ζητάμε συγγνώμη και τόσο πιο μακριά θα είμαστε από τις συμπεριφορές που καταγγέλουμε.
Πάντα θα υπάρχουν εσωτερικές ανάγκες στον καθένα μας, που θα μας οδηγούν σε συμπεριφορές όχι…άψογες. Εκεί θέλει μεγάλο θάρρος να πεις «οκ, έκανα κι εγώ το λάθος που τόσον καιρό κατηγορούσα». Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ρίχνω την ευθύνη στον άνθρωπο που θέλει να καταγγείλει κάτι. Απλώς, θέλω να πω ότι η επανάσταση ξεκινάει πάντοτε από το μέσα μας.
Ας επιστρέψουμε στα επαγγελματικά. Πες μου για την ταινία που θα κάνει πρεμιέρα στην Κύπρο.
Ναι, πρόκειται για το Dog της Γιάννας της Αμερικάνου, μια ταινία που πήρε και βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η σειρά στο Amazon που ανέφερες πριν;
Είναι μια γαλλική παραγωγή από τους παραγωγούς του Call My Agent. Είναι μίνι σειρά 8 επεισοδίων, τα 7 γυρίστηκαν στην Ελλάδα, είναι μια πολυγλωσσική σειρά που καταπιάνεται με το προσφυγικό, είναι σαν μια γαλλική κωμωδία, αλλά αυτό το είδος που κάνουν οι Γάλλοι.
Ο τίτλος είναι Greek Salad, αρκετά γραφικός για έναν Έλληνα, αλλά συμπυκνώνει πολύ καλά αυτό που είναι η σειρά. Ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία, χαίρομαι για τον ρόλο, με αυτά τα σκοτεινά του στοιχεία που είπαμε.
Το ότι με κάθε σου δουλειά απευθύνεσαι σε ένα κοινό που έχει συνηθίσει στο άπειρο, στην υπερπληθώρα και στην υπερπληθώρα το δικό σου πρόσωπο, το δικό σου ταλέντο χάνεται, ξεχνιέται, σε ανησυχεί; Σε ανησυχεί πως οι άνθρωποι παύουμε να δενόμαστε με κάτι γιατί έχουμε άπειρες εναλλακτικές;
Δεν ξέρω αν το είχες σκοπό, αλλά τώρα πήγες από ένα παράδειγμα σε ένα πολύ βαθύ ερώτημα, γιατί θα σου έλεγα ότι ναι, με ανησυχεί. Αλλά από την άλλη, βλέποντας πως το ΕΚΟΜΕ έχει ανοίξει ακραία το κομμάτι των ξένων παραγωγών και τις τόσες ελληνικές σειρές, είναι ανακούφιση που υπάρχει αυτή η υπερπληθώρα.
Κι ας μην θυμάται κανείς πως με λένε ή τη φάτσα μου. Είναι όντως πολλές οι σειρές και δεν ξέρω ποιος τις βλέπει. Αλλά αφού υπάρχει αγοραστικό κοινό, σούπερ. Θα σπρώξει την ποιότητα προς τα πάνω. Φαντάζομαι πως θα έρθει και η στιγμή να μπουκώσει το πράγμα και να κάνει μια κοιλιά.
* Το Στα 4 κάνει πρεμιέρα στις 10 Μαρτίου στην πλατφόρμα του ΑΝΤ1+.