Στα 25 της πρέπει να περνάει όλη της τη μέρα μεταξύ του μυαλού και του στούντιο της. Στο μυαλό της σκέφτεται και μετά γράφει και πάει στο στούντιο να ενορχηστρώσει όσα έχει γράψει. Η Daphne Lawrence είναι μια καλλιτέχνιδα με όλη τη σημασία της λέξης.
Πριν από περίπου 10 μήνες τη μάθαμε για τα καλά με το ντουέτο της με την Άννα Βίσση και στην πορεία άρχισε να εντυπωσιάζει όλο και περισσότερο με τη φωνή της και τα τραγούδια της, στα οποία η ίδια έχει συμμετοχή στους στίχους ή/και τη μελωδία.
Αν είσαι απλά τραγουδιστής ή τραγουδίστρια, η ζωή μπορεί να τα φέρει έτσι που να μην βρεις τον δρόμο σου. Αλλά αν είσαι καλλιτέχνιδα με όλη τη σημασία της λέξης, δεν θα χαθείς με τίποτα. Η Daphne Lawrence σίγουρα δε θα χαθεί, ειδικά από τη στιγμή που έχει τόση δημιουργικότητα, ώστε να μην έχει τον χρόνο να χωρέσει κάπου όλα της τα τραγούδια και κάποια να είναι καταδικασμένα να μείνουν στην αφάνεια.
Με τη Daphne Lawrence συναντηθήκαμε στα στούντιο της Mad House Records όπου ανήκει και μιλήσαμε για τα παιδικά της χρόνια, τα οποία δεν είναι και τόσο μακρινά, για τις σχέσεις με τον αδερφό και τους γονείς της, για τη σχολική της ζωή και για τα μεγάλα της όνειρα.
Τα στοιχεία της μουσικής της δεν την περιορίζουν, είναι η αλήθεια. Η φωνή της έχει κάποια γυρίσματα που υποδηλώνουν τρομερή δουλειά και αποκαλύπτουν μεγάλες προπτικές. Το καταλαβαίνεις σε μερικές νότες, ακόμα κι αδαής να είσαι, όπως εγώ.
Στην εποχή βέβαια της υπερπληθώρας, χρειάζεται και το άστρο, η τύχη. Στεκόμενος απέναντι στη Daphne Lawrence, νομίζω ότι το είδα κι αυτό.
Είναι πάντοτε αναζωογονητικό να συναντάς έναν μικρότερο κατά πολύ από σένα άνθρωπο και να σε βυθίζει στην επιθυμία του να κατακτήσει τον κόσμο. Με τη Daphne Lawrence υπήρχε ένας λόγος παραπάνω, αφού η κουβέντα μας εξελίχθηκε σε ένα άτυπο, υπέροχο podcast. Αφήσαμε μια άνω τελεία για το μέλλον.
Όσα διαβάσεις εδώ, θα είναι σαν ένα preview από το υπόλοιπο της ζωής της.
– Είσαι ένα κορίτσι στα 5-6 σου. Τι θυμάσαι να παίζει από μουσική στο σπίτι;
Οι δικοί μου άκουγαν πολύ ελληνικά, κυρίως έντεχνα, και κάποια λίγα παλιά ροκ. Ο αδερφός μου που ήταν μεγαλύτερος, άκουγε ξένη μουσική, πολύ Έμινεμ, και επειδή τον είχα ως πρότυπο, είναι έντονες οι επιδράσεις του. Ο μπαμπάς μου επίσης έπαιζε κιθάρα και ψιλοτραγουδούσε, ενώ θυμάμαι έντονα τα νανουρίσματα της μαμάς μου. Κάποια στιγμή, πολύ μικρή ζήτησα να ξεκινήσω πιάνο. Δεν ξέρω γιατί επέλεξα το πιάνο. Ίσως είχα δει κάποια ταινία.
– Υπάρχει συγκεκριμένη στιγμή που άκουσες ένα τραγούδι κι εκεί το ένιωσες έντονα μέσα σου πως θες να τραγουδάς;
Δεν θυμάμαι την στιγμή, αλλά θυμάμαι το τραγούδι. Είναι το Bohemian Rhapsody. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα. Ήταν όταν είδα την ταινία τώρα που το σκέφτομαι. Είχα πάει μόνη στο σινεμά και νομίζω πως εκείνη τη στιγμή άλλαξε το μέσα μου και άρχισα να διεκδικώ μια θέση στη μουσική. Κομβική επίσης στιγμή – πιστεύω ότι θα την μνημονεύω στο μέλλον – είναι η συναυλία των Panic at the Disco που πήγα να δω στο Λονδίνο. Ειδικά όταν είπαν το God Killed Rock ‘N’ Roll, που είναι από τα καινούργια, τους, ένιωσα όπως στο Bohemian Rhapsody.
– Μιας και ανέφερες τον αδερφό σου, η σχέση σας είναι η κλασική σχέση μεγάλου αδερφού με μικρή αδερφή;
Όχι απαραίτητα. Εγώ ήμουν πολύ αντιδραστική και τους είχα στην τσίτα. Ήμουν αρκετά ανοιχτή, ήθελα να είμαι έξω, να μαθαίνω πράγματα, να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους και αυτό το έφερνα στο σπίτι. Αν η μάνα μου έκανε κάποιο λάθος, πάντα θα την διόρθωνα. Το έκανα αυτό και στον αδερφό μου και δεν τον άκουγα ακόμα και σε αυτά που είχε δίκιο. Δεν είναι ότι μου βγήκε σε κακό, γιατί πήρα τα μαθήματά μου, αλλά οκ.
– Μικρά πλακωνόσασταν;
Δεν καταλαβαίνεις. Μου τραβούσε τα μαλλιά σε όλο το σπίτι. Νομίζω ότι πλακωνόμασταν απλώς για να τσαντίσουμε τους γονείς μας. Και οι δυο μας θέλαμε την κυριαρχία στο σπίτι. Χαλούσα αρκετά παιχνίδια του επίσης.
– Τα προσωπικά σας τα μοιράζεστε τώρα; Τα ερωτικά σας π.χ.
Τώρα συζητάμε περισσότερο για τη δουλειά. Έχει γνωρίσει όμως τον σύντροφό μου, έχουμε βγει μαζί. Δεν έχουμε τέτοια θέματα. Θα μιλήσουμε γενικά για τις σχέσεις, αλλά δεν θα μου ζητήσει συμβουλές για μια κοπέλα εύκολα.
– Η μαμά σου είναι μια κλασική μαμά;
Όχι. Βασικά νομίζω πως κάθε μαμά είναι διαφορετική και ταυτόχρονα ίδια. Δηλαδή ως προς τον τρόπο που σε προστατεύουν, οι μαμάδες είναι ίδιες. Η μαμά μου είναι μια γυναίκα που θέλει συνεχώς να μαθαίνει, κάνει συνεχώς πράγματα που κάτι θα της δώσουν. Σκέψου τώρα πάει να πάρει πτυχίο ψυχολογίας.
– Ποιες είναι οι έντονες εικόνες που έχεις δηλαδή από τη μαμά και τον μπαμπά στην παιδική σου ηλικία;
Τον μπαμπά μου τον θυμάμαι στο τζάκι να ψήνει κάστανα και φέτα με πίτες. Και με τη μαμά τα νανουρίσματα που είπα.
– Σου ζητάω λοιπόν, μέσα απ΄αυτό το ταξίδι αναμνήσεων, να μου κάνεις το timeline της μουσικής σου πορείας. Ποιες στιγμές έχουν περίοπτη θέση;
Πρώτη θα έβαζα την περίοδο στο γυμνάσιο που η καθηγήτρια μουσικής μας, η Σάσα, που με έβαλε πρώτη φορά στο μικρόφωνο. Εκεί κατάλαβα ότι μου αρέσει να ακούω τη φωνή μου. Από κει γνώρισα και την τότε παρέα μου που ασχολούνταν με τη μουσική και μάθαινα καινούργια κομμάτια. Άρχισα να ακούω ξένη μουσική, Queen, Αγκιλέρα, εν γένει πράγματα που δεν τα είχα ψάξει ως τότε. Με αυτές τις προσλαμβάνουσες δούλεψα τη φωνή μου για να μιμηθώ τις τεχνικές που απαιτεί κάθε είδος μουσικής. Προς το λύκειο, αποφάσισα να δοκιμαστώ σε κάποιο παιχνίδι. Ξαφνικά, στη Γ’ Λυκείου πήγα στο Voice. Η μαμά μου, που είναι και φιλόλογος, δεν ήθελε να πάω. Μετά με άφησε, αλλά μου ζήτησε να συγκεντρωθώ στο διάβασμα.
Την πρώτη χρονιά δεν πέρασα δεν πέρασα εκεί που ήθελα, αλλά ήταν ένα σημαντικό μάθημα για να καταλάβω τι θέλω. Στην αρχή μου βγήκε μια τάση απομάκρυνσης από τον χώρο, για να μετρήσω αν το ήθελα όντως. Έγιναν όλα γρήγορα, ήταν και το στοιχείο της τηλεόρασης που κάπως μου τα θόλωσε. Έναν χρόνο το επεξεργαζόμουν. Εν τέλει, συνέχισα και μετά από περίπου δύο χρόνια, μπήκα στην πρώτη δισκογραφική και βγάλαμε κάποια κομμάτια. Είδαμε πως δεν τα βρίσκουμε και βρέθηκα στην Mad House Records του Μάικ του Σταθάκη. Η τρίτη πιο κομβική στιγμή, είναι αναμφίβολα το ντουέτο με την Άννα Βίσση. Η οποία συνεργασία είναι προϊόν της σχέσης μου με τον Ripen, γιατί αυτός με έφερε στο στούντιο της Mad House και γνώρισαν τον GKal, με τον οποίο γράψαμε τις Αμαρτίες για την Αναστασία και μπήκαμε στο ραντάρ της Άννας.
– Όταν σε έβγαλε πρώτη φορά η καθηγήτρια να τραγουδήσεις, και σου άρεσε όπως είπες, έγινες μετά το δημοφιλές κορίτσι;
Κοίτα, στην πρώτη γυμνασίου έφαγα αρκετό μπούλινγκ και γι’ αυτό προσπαθούσα να αποφεύγω την προσοχή. Ήθελα να περνάω απαρατήρητη. Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω, τα παιδιά όντως άρχισαν να με προσέχουν και σιγά σιγά μπήκα λίγο στο προσκήνιο, κάπου στην Γ’ Γυμνασίου, αν το θυμάμαι καλά. Εκεί άρχισα να ξεψαρώνω κι εγώ. Είχα βρει τότε μια παρέα με κάτι κορίτσια που είχαμε πολλή χημεία. Σε αυτή την τάξη είχα αναλάβει τις γιορτές και μετά και στο Λύκειο. Κάθε φορά έλεγα ότι θα αναλάβω εγώ τη μουσική μαζί με κάποια άλλα παιδιά.
– Πώς περνούσες μια μέρα σου με αυτές τις φίλες που λες; Είχατε και συναντήσεις μετά το σχολείο;
Συνήθως θα καθόμασταν λίγο παραπάνω μετά τα μαθήματα να περάσουμε χρόνο. Εγώ μικρή όμως έκανα τόσα πολλά. Έπαιζα μπάσκετ, βόλεϊ, έκανα ενόργανη, ρυθμική, κεραμική. Δεν με έβαζαν οι γονείς μου. Τα έκανα από μόνη μου. Τα έβλεπα, ζήλευα τον αδερφό μου που έκανε κάτι και ζητούσα να το κάνω κι εγώ. Ρυθμική και ενόργανη έκανα για αρκετά χρόνια. Είχα το κακό ότι μου άρεσαν τα πάντα και μες στη μέρα κατέληγα να έχω 10 πράγματα. Αθλήματα, ξένες γλώσσες, είχα ένα πρόγραμμα-χάος. Μέχρι και θέατρο έκανα. Ήμουν λίγο χαμένη από μικρή. Δοκίμαζα τα πάντα. Δεν ξέρω αν ήταν καλό ή κακό γιατί δεν αφιερώθηκα φουλ σε ένα πράγμα. Στη μουσική και το πιάνο είχα δώσει το κάτι παραπάνω.
– Δεν ήσουν δηλαδή με την παρέα σου στη φάση να ανταλλάζετε μηνύματα τα απογεύματα και όλα αυτά που κάνουν οι κοριτσοπαρέες;
Όχι, δεν το είχα. Πέρασε καιρός μέχρι να συμμετέχω σε ομαδικές. Για την ακρίβεια συμμετείχα σε αρκετές, απλώς περνούσα διαστήματα που ήμουν «φάντασμα» και απείχα. Όταν γυρνούσα από σχολείο έβλεπα Ανυπότακτες Καρδιές και Τσικιτίτας και μετά έφευγα για να πάω σε όλες τις δραστηριότητες. Συναναστροφές εκτός σχολείου είχα συνήθως στη γειτονιά που κατεβαίναμε κάθε βράδυ και παίζαμε με τα παιδιά. Παίζαμε μπάλα σε ένα γκαράζ θυμάμαι.
– Και τα καλοκαίρια ή στις διακοπές εν γένει;
Ε, τότε μπαίναμε με τον αδερφό μου στο αμάξι με τους γονείς και πηγαίναμε στο χωριό και περνούσαμε από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο ή Πάσχα/Χριστούγεννα εκεί. Δεν τα θυμάμαι και πολύ καλά, γιατί έχω πολλές αναμνήσεις από τότε που δεν ξεκλειδώνονται.
– Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος;
Ενδεχομένως αυτό να συμβαίνει λόγω κάποιων τραυμάτων που φέρω κι εγώ, όπως όλοι οι άνθρωποι.
– Τα τραύματα σε σένα λειτούργησαν ποτέ με τρόπο δεσμευτικό και σχεδόν παραλυτικό, να προσδιορίζεται από αυτά δηλαδή, ή ήταν απλώς ένα μόνο κομμάτι της ζωής σου;
Είχα το κακό να μην τα μοιράζομαι ποτέ. Με εξαίρεση πολύ λίγους φίλους. Υπάρχουν στιγμές που τα επικοινωνούσα με τρόπο χωρίς δομή, ώστε δε γινόντουσαν κατανοητά. Και ο οργανισμός μου αποφάσιζε κάποιες στιγμές να τις κρύψει για να προστατευτώ. Δε σημαίνει πως αυτά που βίωσα εγώ ως τραύματα, είναι έτσι για όλους. Εγώ τα βίωσα έτσι.
– Βίωσες και κάποια κρίση πανικού με αυτές τις εμπειρίες;
Ναι, πολλές. Θυμάμαι την πρώτη στο Λύκειο. Τώρα γελάω και τη σκέφτομαι και θυμάμαι που με έλεγαν δαιμονισμένη. Κανείς τότε δεν είχε αντιληφθεί ότι χρειάζομαι βοήθεια. Όταν έπαθα δεύτερη φορά, ήταν τόσο δύσκολο να το αντιμετωπίσω, γιατί δεν ήξερα τι είναι. Νόμιζα ότι είχα χάσει το μυαλό μου. Για κάποιο καιρό μετά, φοβόμουν. Όταν έκανα ψυχοθεραπεία, τότε τα κατάλαβα. Κι όλοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια μιλάνε για τα δικά τους θέματα, δεν το κάνουν για να κλαφτούν. Απλώς, τώρα είναι που όλοι μας αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι έχουμε, τώρα αποκτάμε τη γνώση και μας βγαίνει η ανάγκη της επικοινωνίας, ενδεχομένως επειδή πιστεύουμε πως θα τα αποδυναμώσουμε και για να δούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
– Εσύ, όταν κατάλαβες πως δεν είσαι μόνη σου, ένιωσες έτοιμη να αντιμετωπίσεις τα τραύματά σου;
Όχι από την αρχή. Όταν ήμουν στα πολύ κάτω μου, δεν το έβλεπα. Έπρεπε από μόνη μου να γίνω λίγο καλύτερα για να δω ότι και οι άλλοι έχουν τραύματα και παίρνουν τον χρόνο τους να τα ελέγξουν, να έχουν το πάνω χέρι. Στην πορεία κατανόησα πως με βοηθάει να συζητήσω όσα έχω με κάποιον που έχει κάτι παρόμοιο.
– Πέρα από τη μουσική, έχεις κάποια στανταράκια που σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα;
Το θέατρο. Εν γένει ό,τι έχει σχέση με τη σκηνή. Ο χορός επίσης. Έβλεπα την ταινία με τον Μπόουι που έλεγε ότι χρησιμοποιούσε τον εαυτό σου ως πείραμα, ως μια παλέτα, κάπως έτσι. Και το σκεφτόμουν και κατάλαβα ότι μου αρέσει να βγαίνω έξω από τον εαυτό μου, να μην είμαι εγώ. Είχαμε ένα μάθημα στη δραματική που έπρεπε να φοράμε μάσκες και ήταν το καλύτερο. Δε μπορούσες να χρησιμοποιήσεις τον εαυτό σου. Εκεί δε χρειάζεται να σκεφτείς εσένα, αλλά το πώς θα αντιμετωπίσεις τον κόσμο γύρω σου. Μου αρέσει γι’ αυτόν τον λόγο και η ζωγραφική. Αφιερώνω χρόνο σε κάτι έξω από μένα. Και με τα τραγούδια που γράφω, φαντάζομαι ιστορίες σαν ταινίες και τις γράφω.
– Άρα οτιδήποτε έχεις γράψει, δεν είναι απαραίτητο να το έχεις ζήσει;
Ναι, είναι κάτι που φαντάζομαι πως θα ήταν ή παίρνω ερείσματα από ιστορίες φίλων ή ταινίες. Και εκεί αναρωτιέμαι, παρατηρώ και φτιάχνω ένα τραγούδι. Δε μπορώ να γράφω πάντα για μένα. Είναι απαραίτητο να παρατηρώ και άλλα πράγματα.
– Το ότι γίνεσαι σιγά σιγά η Daphne Lawrence, που τη μαθαίνουν και 5-10 άνθρωποι παραπάνω, αλλάζει τις σχέσεις σου με τους φίλους ή την οικογένεια σου; Δεν εννοώ ότι έγινες ψώνιο ή κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι αν φέρνει εμπόδια στις σχέσεις, στον χρόνο που διαθέτεις, στην ηρεμία που έχεις όταν βρίσκεσαι με κάποιον;
Δε νομίζω ότι αλλάζει κάτι στη σχέση με κάποιον άνθρωπο το ότι μπορεί να γίνεις λίγο περισσότερο γνωστή. Σε οποιονδήποτε χώρο. Μαθαίνεις περισσότερα πράγματα, βλέπεις πολλούς ανθρώπους διαφορετικούς από σένα, παίρνεις μαθήματα και στοιχεία της ζωής τους, μιμείσαι ή αποφεύγεις. Υπάρχει μια διαρκής συναναστροφή που περισσότερο βοηθάει παρά υψώνει εμπόδια.
– Έχεις δηλαδή χρόνο να βρεθείς με τους γονείς και τον αδερφό σου;
Κάποιο διάστημα κάπως χαθήκαμε, αλλά έχουμε βάλει στόχο να βρισκόμαστε μια φορά την εβδομάδα. Εγώ έχω και περίεργα ωράρια γιατί υπάρχουν μέρες που θα κάτσω στο στούντιο ως τις 5-6 το πρωί και μετά θα ξυπνήσω το μεσημέρι. Κι οι δικοί μου είναι το ακριβώς αντίθετο. Οπότε ποντάρουμε στις Κυριακές.
– Στην ηλικία σου, είσαι 25 χρονών, έχεις προσωπικούς, εσωτερικούς φόβους;
Το μόνο που κάπως ταιριάζει στην ερώτησή σου είναι που όταν έκλεισα τα 25 μου σκέφτηκα ότι μετράω αντίστροφα πια. Αλλά ήταν παροδικό. Οπότε το μόνο που έχω σε φόβους, είναι αυτά που έχω αναφέρει ως τώρα. Τα άγχη που τα βλέπεις ως φόβους. Προσπαθώ να τα αποβάλλω αυτά, γιατί νιώθω ότι ο φόβος σου μικραίνει τη ζωή. Νομίζω ότι τα άγχη είναι περισσότερο προϊόν των κρίσεων που είχα. Μπορεί π.χ. να αργήσω 10 λεπτά και από το τόσο άγχος, θα είμαι στην τσίτα και μπορεί να μιλήσω απότομα.
– Κάποιος πιο περίεργος φόβος δεν υπάρχει; Κάποτε μου είχε πει μια κοπέλα ότι φοβάται πως θα πνιγεί με το σάλιο της στον ύπνο της.
Α, τέτοιο έχω. Κάποτε μου είχε τύχει αυτό το φαινόμενο της Μόρας στον ύπνο μου και μου είχαν πει ότι συμβαίνει όταν κοιμάσαι ανάσκελα. Οπότε, από τότε, κάποια βράδια φοβάμαι να κοιμηθώ ανάσκελα και το σκέφτομαι και αν τυχόν είμαι ανάσκελα, γυρίζω πλευρά για να μην έρθει η Μόρα. Ακόμα κι αν έχω κάποιον μαζί μου στο κρεβάτι, μου συμβαίνει ενίοτε.
– Έχεις πει μέσα σου ότι θες να πετύχεις κάποια πράγματα μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία;
Ο κύριος στόχος μου είναι να κάνω συναυλίες στο εξωτερικό, αλλά δεν μου αρέσει να βάζω όρια και χρόνους γιατί άμα δεν γίνει αυτό που έχω πει, θα απογοητευτώ πολύ. Οπότε βάζω μικρούς στόχους. Μέχρι τον άλλο μήνα, το άλλο τρίμηνο και το πάω έτσι γιατί πιστεύω ότι οι μεγάλοι στόχοι θα έρθουν από μόνοι τους όσο δουλεύεις για τους μικρούς.
– Είσαι συνειδητοποιημένη με το ότι κάθε τραγούδι φέρνει περισσότερους ανθρώπους γύρω σου, περαστικούς, τυχαίους, καλοπροαίρετους, κακοπροαίρετους;
Σίγουρα. Γι’ αυτό στην αρχή είμαι πάντοτε πολύ επιφυλακτική. Θα σκεφτώ πάντα ότι αν είναι κακοπροαίρετος θα το αντιμετωπίσω, αν έχει καλή πρόθεση, καλώς να έρθει στη ζωή μου. Εγώ παρατηρώ την ενέργεια του άλλου, θεωρώ ότι είναι σημαντική για να καταλάβεις.
– Τις συμπεριφορές των άλλων που δε σου αρέσουν, τις μετράς ποτέ με σύγκριση αντίστοιχες δικές σου συμπεριφορές; Τείνεις δηλαδή να τις ερμηνεύσεις και να βρεις μια δικαιολογία, κατανοώντας πως κι εσύ έχεις πράξει κάποτε κάτι ανάλογο;
Ναι, το κάνω πολύ συχνά. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, γιατί κάποιες φορές σκέφτομαι ότι έχω κάνει κάτι παρόμοιο, χωρίς να ισχύει και δικαιολογώ αυτά που δεν θα έπρεπε. Τον τελευταίο χρόνο έμαθα, κατάλαβα ότι διαχειρίστηκα πολύ λάθος κάποια πράγματα, όπως και οι γύρω μου ως προς εμένα. Ωρίμασα σε αυτόν τον χρόνο γιατί κατάλαβα πως δεν μπορώ να τα ελέγξω όλα και κάποια πράγματα πρέπει να μένουν στην άκρη.
– Το διαζύγιο των γονιών σου που μου ανέφερες, επηρέασε το πώς αντιμετωπίζεις τις σχέσεις; Εγώ όταν χώρισαν οι γονείς μου, συνειδητοποίησα πως όλα συνδέονται με το τέλος τους. Καταλήγουν όλα.
Εγώ διαφωνώ κάπως με αυτό. Και με το τέλος αυτό καθαυτό, αλλά και με το ότι αν έχεις αυτό το σκεπτικό, τότε όλα τελειώνουν πιο γρήγορα απ’ αυτό που τους έμελλε. Νομίζω ότι πρέπει να αφήνουμε τη ροή των πραγμάτων κι αν φτάσει το τέλος, έφτασε. Δεν γίνεται να έχεις το μυαλό σου στο τέλος. Δες για παράδειγμα την τέχνη, είναι άπειρη. Πάντα κάτι γεννιέται. Αυτό που μου έδωσε το διαζύγιο των γονιών μου να καταλάβω, είναι ότι κάποια πράγματα, αν δεν κινούνται παράλληλα, είναι καλό να τα σταματάς. Το να μένεις, να προσπαθείς για κάτι που δεν το θες πραγματικά, δεν οδηγεί πουθενά. Καλό είναι να συμβιβαστούμε με τα λάθη του άλλου, αλλά να μην πιεζόμαστε για να μην τελειώσει κάτι, γιατί μόνο χάος θα φέρει αυτό.
– Σκεπτόμενη τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή σου, αλλά δεν είναι πια παρόντες σε αυτή, πώς αισθάνεσαι;
Μερικές φορές νιώθω λύπη. Στενοχωριέμαι κυρίως όταν έχει σταματήσει κάτι, μια φιλία για παράδειγμα, και δεν μπορώ να βρω το γιατί. Πώς έγινε; Από ένα σημείο και μετά, τελικά, ο καιρός σου παίρνει τη λύπη, σου δείχνει ότι ίσως δεν ταίριαζες κι ότι κάτι δεν χρειαζόταν να υπάρχει άλλο. Κι όταν δουλεύεις πολύ, όπως κάνω εγώ, ή όταν περνάς πολλές ώρες για να σχεδιάσεις πράγματα στο μυαλό σου, να οραματιστείς, που κι αυτό είναι μια επένδυση χρόνου, ο άλλος δεν μπορεί να το καταλάβει. Όπως δεν καταλαβαίνεις κι εσύ τα δικά του. Θα μου πουν π.χ. να πάμε για καφέ κι εγώ θα τους αρνηθώ γιατί θέλω να σκεφτώ, να περάσω χρόνο με τις σκέψεις μου. Μπορεί να μου έρθει να γράψω. Η καραντίνα με έκανε να είμαι πολύ στο σπίτι και να ασχολούμαι περισσότερο με τον εαυτό μου. Ήμουν κι ένα άτομο που πριν βρισκόμουν συνέχεια έξω. Αναζητώ την ισορροπία. Ήμουν πάντα στον κόσμο μου. Έκανα πολλές δραστηριότητες. Κι αυτό ίσως μου στερούσε πράγματα, ιδίως σε επίπεδο φιλίας.
– Όταν βρίσκεσαι κάπου με πολλούς γνωστούς και φίλους, σε ένα μεγάλο πάρτυ για παράδειγμα, πώς νιώθεις;
Στο ξεκίνημα θα νιώθω χαμένη, οριακά θα θέλω να φύγω. Μετά, αφού περάσει κάποιος χρόνος, λέω μέσα μου «είναι όλοι καλοί, δε θα σε πειράξουν, θα περάσεις ωραία» (γέλια). Είμαι κι από εκείνα τα άτομα που όταν ταξιδεύουν και φτάνουν κάπου, σκέφτομαι κατευθείαν ότι σε μερικές μέρες θα γυρίσω πίσω. Το νιώθω αρκετές φορές αυτό, ότι δηλαδή με το που θα προσγειωθώ, τελείωσε. Μέχρι που θα κάνω κάποιες δραστηριότητες, θα μάθω την εκάστοτε πόλη και θα το ξεχάσω.
* Ακολούθησε τη Daphne Lawrence στο Instagram
** Φωτογραφίες: Ισμήνη Βλασσοπούλου/Intime