Ηθοποιός με παιδεία και ευρύτερη κουλτούρα που σπανίζει, ο Γιώργος Τσιτσόπουλος υπήρξε για σχεδόν πέντε δεκαετίες ένας «εργάτης» της υποκριτικής τέχνης. Αν και σπανίως ενσάρκωνε πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο ίδιος με διάθεση αυτοσαρκασμού και χιούμορ, αντί να στεναχωριέται γι’ αυτό, συνήθιζε να λέει με καμάρι ότι ήταν ο «μεγάλος… δεύτερος»!
Διαλαλούσε ότι ζήλευε -με την καλή έννοια- το ταλέντο του Δημήτρη Χορν και του Αλέξη Μινωτή, τους οποίους αποθέωνε σε κάθε ευκαιρία, ενώ είχε την τύχη να συνεργαστεί και με τα περισσότερα από τα άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής τόσο στο θέατρο (που έμοιαζε να είναι ο φυσικός χώρος του) όσο και στην μικρή και μεγάλη οθόνη.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929 και σπούδασε ηθοποιία στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, πέφτοντας από την αρχή στα… βαθιά και πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στο σανίδι στον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1955 σε ηλικία 26 ετών. Μέσα στα επόμενα χρόνια πέρασε από πολύ μεγάλες σκηνές, σχεδόν πάντοτε σε υποστηρικτικούς ρόλους, τους οποίους ο ίδιος συχνά απογείωνε, είτε μιλάμε για κωμωδία είτε για δράμα.
Ο ίδιος από τις αμέτρητες δουλειές του ξεχώριζε ιδιαίτερα κάποιες οι οποίες σημάδεψαν την πορεία του. Αξιοσημείωτη ήταν η παρουσία του σε παραστάσεις με σκηνοθέστη τον Σπύρο Ευαγγελάτο, ως ο τρελός της «Δωδεκάτης Νύχτας» του Σέξπιρ, στο Εθνικό Θέατρο, ως «Φιλέας Φογκ» στο «Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες» των Βερν/Ενερί στο Αμφι-Θέατρο και ως ο «ηθοποιός» στο έργο του Μαξίμ Γκόρκι «Στο Βυθό», επίσης στο Εθνικό.
Ξεχωριστή θέση στην καρδιά του αλλά και στην συνείδηση κοινού και κριτικών ήταν βέβαια και άλλοι ρόλοι όπως το «φεγγάρι» στο «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα με τους Παξινού – Μινωτή στο Εθνικό Θέατρο και τον «πάστορα Μάντερς» στο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Στη Χώρα Ίψεν» που ανέβηκε στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη, για τον οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Κάρολος Κουν» στις 30 Ιουνίου 2000. Με αφορμή εκείνη την βράβευσή του μάλιστα ξεστόμισε και την ατάκα «είμαι ο μεγάλος… δεύτερος» που έμεινε στην ιστορία!
Παράλληλα με το θέατρο εργάστηκε και στον ελληνικό κινηματογράφο και διακρίθηκε και εκεί ως καρατερίστας. Η πρώτη του δουλειά καταγράφεται το 1957 στο κοινωνικό δράμα του Ντίνου Δημόπουλου «Το αμαξάκι», με πρωταγωνιστή τον Ορέστη Μακρή, η οποία εκείνη την σεζόν έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια και συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι την επόμενη χρονιά.
Υπήρξε ιδιαίτερα ενεργός την δεκαετία του ’60 όπου τον βλέπουμε σε μεγάλες εμπορικές επιτυχίες της εποχής όπως «Η Αλίκη στο Ναυτικό» (1961), «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962), «Κάτι να Καίει» (1964), «Ο Ξυπόλητος Πρίγκηψ» (1966), «Νύχτα Γάμου» (1967), «Γαμπρός από το Λονδίνο» (1967), «Ξύπνα Βασίλη» (1969) και «Η Παριζιάνα»(1969), ενώ η τελευταία του δουλειά στην μεγάλη οθόνη ήταν στην ταινία του Ροβήρου Μανθούλη «Lilly’s story» το 2002, μόλις τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατό του.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα υγείας καθώς χτυπήθηκε από καρκίνο, αλλά είχε μόνιμο στήριγμα σε αυτές τις δύσκολες ώρες την σύζυγό του την Ξανθίππη με την οποία απέκτησαν μαζί κι ένα παιδί. Νοσηλεύτηκε στο Λαϊκό νοσοκομείο όπου άφησε την ύστατη πνοή του στις 24 Απριλίου 2006 και οι τελευταίες λέξεις που βγήκαν από το στόμα του ήταν δύο. Το «σ’ αγαπώ» που ψιθύρισε στο αυτί της συντρόφου του…