Η ζωή γράφει σενάρια, λειτουργεί με περίεργους τρόπους. Δεκαετία του 1960 και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πάει για διακοπές στη Μύκονο. Στο ξενοδοχείο «Λητώ». Αυτά που τρώει εκεί τον ξετρελαίνουν γευστικά. Ζητάει να μάθει ποιος ήταν πίσω από την κουζίνα. Του δείχνουν μια κυρία. Πλησιάζει και της λέει «Θέλω να δουλέψεις για μένα. Θέλω κάποιον να μαγειρεύει ωραία σαν και σένα». «Εγώ δεν μπορώ, θα σου στείλω όμως το γιο μου, που ξέρει επίσης να μαγειρεύει».
Κι αυτό ήταν. Μια σχέση ζωής είχε μόλις πάρει μορφή. Ο Θόδωρος Χαριτόπουλος, αυτός ήταν ο «γιος», έγινε πολλά περισσότερα από σεφ του σήμερα χαρακτηριζόμενου ως «Εθνάρχη». Προϊόντος του χρόνου εξελίχθηκε στον εξ απορρήτων του, στο δεξί του χέρι και πιο έμπιστο του άνθρωπο. Δεν τον άφησε μέχρι την τελευταία του πνοή.
Ήταν τόσο κοντά στον πρόεδρο και τόσο παροιμιώδες ώστε ο Λάκης Λαζόπουλος τον συμπεριέλαβε ως ρόλο στους «10 Μικρούς Μήτσους», τη θρυλική σάτιρα των 90s που έβλεπε τότε όλη η Ελλάδα.
Ο περίφημος Θόδωρος ήταν πάντως ο… εφιάλτης των δημοσιογράφων. Κουβέντα δεν του έπαιρνες για τον Καραμανλή. Ήταν 100% εχέμυθος και δεν του άρεσαν διόλου τα φώτα της δημοσιότητας.
Αναλάμβανε όλες τις μυστικές αποστολές που του ανέθετε ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας, ήταν πάντα εκεί γι’ αυτόν. Μαζί στις καλές, μαζί και στις κακές στιγμές. Ο πρόεδρος ζητούσε τη γνώμη του συνεργάτη του για πολλά πράγματα. Ήθελε τη γνώμη ενός ανθρώπου του λαού και του είχε τυφλή εμπιστοσύνη.
Μια από τις λίγες (χαριτωμένες) ιστορίες που ο Θόδωρος Χαριτόπουλος έσπασε τον κανόνα της σιωπής και διηγούταν πού και πού και δημοσίως είχε να κάνει με το πόσο προγραμματισμένος ήταν στα πάντα του ο πολιτικός ηγέτης που επηρέασε όσο λίγοι την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας.
Την εποχή που βρισκόταν εξόριστος στο Παρίσι για παράδειγμα, εμφάνισε μια πολύ περίεργη αλλεργική αντίδραση. Όχι (περίεργη) με την έννοια πως φτερνιζόταν. Αυτό συμβαίνει σε πολλούς. Αλλά την ίδια ώρα κάθε μέρα; Αυτό δεν το συναντάς παρά μόνο σε πολύ σπέσιαλ περιπτώσεις!
Κι όμως, αυτό γινόταν. Κάθε μέρα στις 6 το απόγευμα, πήγαινε για λίγο από «αψού» σε «αψού». Η τότε σύζυγος του Καραμανλή, Αμαλία κοίταζε το δείκτη του ρολογιού και πλησίαζε η «επίμαχη» ώρα γυρνούσε και έλεγε στο Θόδωρο: «Άκου, τώρα θα φταρνιστεί…». Και αυτό γινόταν.
Ναι, προφανώς ο άλλοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε και τις ανθρώπινες στιγμές του. Κι εκεί ήθελε να έχει δίπλα του αυτούς που ένιωθε πιο άνετα. Περισσότερο από όλους τον Θόδωρο Χαριτόπουλο.
Τον πιο έμπιστό του άνθρωπο. «Δεν ξέρω τίποτα, δεν άκουσα τίποτα, δεν είδα τίποτα», συνήθιζε να απαντάει αυτός κάθε φορά που τον τσιγκλούσαν για να τους αποκαλύψει καμία ιστορία από το παρελθόν, αφού ήταν ο μονός που ήξερε τα πάντα. Μόνο μαζί με τη γυναίκα του, Πίγκα, που επίσης δούλευε κοντά στον πρόεδρο, μπορεί να τα συζητούσαν. Και αν…
Το 1998, τις 23 Απριλίου εκείνου του έτους, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφυγε από τη ζωή. Κάθε χρόνο στο μνημόσυνο, ο Θόδωρος Χαριτοπουλος, ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία, δίνει το «παρών», πάντα με τα μάτια βουρκωμένα. Τιμώντας σταθερά και απαρέγκλιτα τη μνήμη ενός ανθρώπου που αγάπησε και φρόντισε σαν πατέρα του. Και τον αγάπησε σαν παιδί του.