Έχουν περάσει ακριβώς τρία χρόνια από την τελευταία δημόσια εμφάνιση του Ρίτσαρντ Σίμονς. Ενός τύπου που μπορεί στους Ευρωπαίους ως όνομα να μην λέει πολλά, αλλά για τους Αμερικανούς αποτέλεσε την επιτομή του καλτ. Με το ιδιαίτερο παρουσιαστικό και ομιλία του ή τις στυλιστικές του επιλογές δεν προϊδέαζε κανέναν πως ήταν ένας γκουρού της γυμναστικής, κατάφερε όμως να εμπνεύσει πολύ κόσμο να αλλάξει τη ζωή του για πάντα.
Ο σχεδόν 70χρονος σήμερα Ρίτσαρντ ξεκίνησε από τον εαυτό του. Στην εφηβεία του ζύγιζε 122 κιλά (με ύψος μόλις 1.69μ) και στην προσπάθειά του να χάσει βάρος συνειδητοποίησε πως τα γυμναστήρια της εποχής δεν απευθύνονταν σε ανθρώπους που μάχονταν με την παχυσαρκία, αλλά σε μποντιμπιλντεράδες που ετοιμάζονταν για… παραλια. Κάπως έτσι άνοιξε το πρώτο γυμναστήριό του στο Μπέβερλι Χιλς και σιγά-σιγά άρχισε να χτίζει την εκκεντρική περσόνα που κέντρισε το ενδιαφέρον των mainstream media και του εξασφάλιζε πελατεία.
Φουντωτό μαλλί, κορμάκια με κρύσταλλα Σβαρόφσκι, στενά σορτσάκια και ατάκες όπως «ο ιδρώτας είναι τα δάκρυα του λίπους», αποτέλεσαν τους συνοδοιπόρους του σε ένα ταξίδι που του χάρισε χρήμα και μπόλικη δόξα. Ωστόσο σε κάθε του εμφάνιση (που συχνά μετατρεπόταν σε… παρωδία) ο Ρίτσαρντ Σίμονς συμμετείχε στο παιχνίδι, ακόμη κι όταν αντιλαμβανόταν πως οι προθέσεις του οικοδεσπότη δεν ήταν και οι καλύτερες. Ακόμη κι έτσι, έδινε στον κόσμο και στο συνομιλητή του την… καλτίλα που ζητούσαν, αλλά πάντα άφηνε ένα στοιχείο που μαρτυρούσε πως δεν ήταν ένας ξεμωραμένος γραφικούλης.
Αν και πολλά πράγματα πάνω του οδήγησαν σε επαγωγές και συμπεράσματα σχετικά με τη σεξουαλικότητά του, με τον ίδιο να δίνει τροφή στα σενάρια με τη συμπεριφορά του, ποτέ δεν μίλησε ανοιχτά για αυτήν. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Αντίθετα, το να έχεις βοηθήσει την ανθρωπότητα (όπως έλεγε) να χάσει συνολικά 6.000 τόνους σε πάχος, έχει. Φυσικά, όσοι απλά έσπαγαν πλάκα μαζί του πιθανότατα να αγνοούσαν τη δράση που είχε αναλάβει ο Ρίτσαρντ Σίμονς και την εκστρατεία του κατά της παχυσαρκίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, μεταξύ της αλυσίδας γυμναστηρίων του, των dvd και των τηλεοπτικών εμφανίσεών του, έβρισκε πάντα χρόνο για να επισκεφτεί σχολεία, κέντρα νεότητας –ακόμη και γηροκομεία- και να δείξει μερικά από τα ιδιαίτερα κόλπα του, προσαρμοσμένα στις δικές τους ανάγκες.
Όπλα του υπήρξαν πάντα το χαμόγελο, η καλή διάθεση (που τον βοηθούσε να ξεπεράσει τα κακεντρεχή σχόλια), η ενέργεια που έβγαζε αλλά και ένα πηγαίο ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στους άλλους. Οι συμμετοχές του σε αμέτρητες εκδηλώσεις για να μαζευτούν χρήματα είτε για άπορους είτε για τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα, τα ορφανά στη Βραζιλία ή οποιαδήποτε άλλη αφορμή, πραγματικά δεν έχουν τελειωμό. Όπως και οι μαρτυρίες πως πολλές φορές ο ίδιος απαντούσε σε απλά τηλεφωνήματα ή έδινε συμβουλές πρόσωπο με πρόσωπο σε οποιονδήποτε του το ζητούσε.
Με τέτοιο ιστορικό και χαρακτηρισμένος από πολλούς δύσπιστους ακόμη και ως «attention whore», έμοιαζε πολύ παράξενο το να σταματήσει κάθε δημόσια εμφάνιση τον Φεβρουάριο του 2014. Ακούστηκαν πολλές φήμες. Η πιο σοβαρή όλων το ότι βρισκόταν υπό περιορισμό μέσα στο ίδιο του το σπίτι από τον μάνατζερ και άλλους συνεργάτες του που ουσιαστικά εκμεταλλεύονταν το όνομά του. Μετά από καταγγελίες η αστυνομία επιβεβαίωσε πως τον επισκέφθηκε και τον βρήκε σε νοητική κατάσταση που δεν συνηγορούσε σε κάτι τέτοιο. «Θέλω απλά να μείνω μόνος», δήλωσε μέσα στη χρονιά ο Ρίτσαρντ σε μια σύντομη ραδιοφωνική δήλωσή του, δίνοντας τροφή για νέα σενάρια.
Λίγο νωρίτερα είχε υποβληθεί σε μια σοβαρή εγχείρηση στο γόνατο. Γεγονός που τον κράτησε μακριά και ίσως έδωσε ακόμη μεγαλύτερο χώρο στη μελαγχολία που τον συντρόφευε από τα νιάτα του. Κάποιοι μίλησαν ακόμη και για κατάθλιψη. Για καταστάσεις, δηλαδή, που δεν είναι άγνωστες σε ανθρώπους όπως εκείνος. Σε άτομα που συχνά πίσω από την εκκεντρική και ιντριγκαδόρικη παρουσία τους προσπαθούν να κρύψουν χρόνια απόρριψης. Που παλεύουν να χαμογελάσουν οι ίδιοι, χρησιμοποιώντας την κριτική ως όπλο τους και μηχανισμό άμυνας που θα τους επιτρέψει όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να θριαμβεύσουν.
Ωστόσο η Αμερική ανησυχεί για το καλτ είδωλο που ξεπήδησε τη δεκαετία του ’80 και έμαθε στους… μη προνομιούχους να μη νιώθουν άσχημα όταν μπαίνουν σε ένα γυμναστήριο και βλέπουν παντού λαδωμένα μούσκουλα. Πρόσφατα μάλιστα ένας από τους οπαδούς του ξεκίνησε μια σειρά εκπομπών μέσω podcast με τίτλο «Missing Richard Simmons», με τον παραγωγό της Νταν Ταμπέρσκι να ελπίζει πως ο εκκεντρικός γκουρού της γυμναστικής θα νιώσει την ανάγκη ή θα βρει τη δύναμη (ανάλογα με το τι έχει συμβεί) να εμφανιστεί ξανά στο κοινό του…