Είναι ίσως ο πιο παλιός προπολεμικός ηθοποιός που κατάφερε να κάνει το πέρασμα και στο ελληνικό σινεμά. Ο λόγος για τον Σύλβιο Λαχανά. Ένα όνομα που στους περισσότερους σήμερα δεν λέει πολλά, αν και είναι βέβαιο ότι όλο και κάπου τον έχει πάρει το μάτι μας. Με παρουσία σε πάνω από 70 ταινίες, έβαλε και αυτός το δικό του λιθαράκι στο οικοδόμημα της εγχώριας 7ης Τέχνης.
Ακόμη και μια απλή αναφορά και καταγραφή των φιλμ στα οποία συμμετείχε θα μπορούσε να γεμίσει ολόκληρες παραγράφους. Στις περισσότερες από αυτές βέβαια, ο Σύλβιος Λαχανάς περνά σχετικά απαρατήρητος. Συνήθως εμφανίζεται στα… μετόπισθεν. Είναι το γεροντάκι που πίνει με μια παρέα το κρασί του στο διπλανό τραπέζι από εκείνο των πρωταγωνιστών. Ή ο διαβάτης που περνά από μπροστά τους σε ορισμένα πλάνα. Ωστόσο μια πιο προσεκτική ματιά μαρτυρά ότι ήταν και πολλά παραπάνω.
Κανονικός ηθοποιός
Σε αρκετά από αυτά τα έργα έχει και μικρά ρολάκια. Όχι τίποτα φανταχτερό και σπουδαίο, αλλά τουλάχιστον όχι και απλό… κομπαρσιλίκι. Ήταν οι περιπτώσεις που οι σκηνοθέτες του μεταπολεμικού σινεμά της δεκαετίας του 1950 χρειάζονταν έναν κανονικό ηθοποιό ο οποίος θα ήταν σε θέση να… τα πει, με αξιοπρέπεια. Δεν θα διεκδικούσε δηλαδή με την ερμηνεία του κάποιο βραβείο, αλλά από την άλλη, θα έκανε αυτό που του ζητήθηκε δίχως προβλήματα.
Και ο Σύλβιος Λαχανάς ήταν ένας κανονικότατος ηθοποιός. Γεννημένος βέβαια το πολύ μακρινό 1894, είναι δύσκολο να βρεις πολλές αναφορές στην πορεία του πριν χρησιμοποιηθεί ως βοηθητικός από τους Έλληνες σκηνοθέτες. Εκείνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ήταν ένας ηθοποιός με σπουδές στην υποκριτική και όχι κάποιος αυτοδίδακτος. Πιο συγκεκριμένα, στην επαγγελματική σχολή θεάτρου που είχαν ιδρύσει οι Γιαννούλης Σαραντίδης, Πάνος Καλογερικός και Εμμανουήλ Καντιώτης το 1924.
Τρία χρόνια αργότερα τον συναντάμε να υποδύεται τον τυμπανιστή στην παράσταση του «Βασιλικού» του Αντωνίου Μάτεση. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν η πρώτη φορά που το έργο παιζόταν έξω από την Ζάκυνθο, όπου είχε παρουσιαστεί σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα! Σχετική με το νησί του Ιονίου ήταν και η δεύτερη αντίστοιχη παράσταση αφού αφορούσε μια διασκευή του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Επρόκειτο για το γαλλικό τετράπρακτο έργο «Η εξαδέλφη μου» του Jean de la Brete, που ανέβηκε στο δημοτικό θέατρο Πειραιά.
Το πέρασμα στο σινεμά
Στο σινεμά τον εντοπίζουμε για πρώτη φορά στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» στη σκηνή με το ζεϊμπέκικο που χορεύει ο Τόλης Χάρμας. Το ημερολόγιο γράφει πια 1955 και ο Σύλβιος Λαχανάς παίρνει μια πρώτη γεύση από το διασκέδασης που θα κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια. Αυτή ήταν και η πρώτη από τις πολλές ταινίες στις οποίες όλο και κάποιο ρολάκι θα του έδινε ο Αλέκος Σακελλάριος.
Ο Έλληνας σκηνοθέτης, συγγραφέας και σεναριογράφος φαίνεται ότι ήξερε καλά τη δουλειά και τις ικανότητες του ηθοποιού. Μπορεί εμείς να βρίσκουμε πολλά στοιχεία, αλλά προφανώς δεν συνέβαινε το ίδιο και με τους ανθρώπους του χώρου. Ήξερε δηλαδή ότι είχε στα χέρια του έναν ηθοποιό που θα έκανε αυτό που του ζητούσε. Είτε επρόκειτο για ρόλο δίχως λόγια, ως ας πούμε ο κύριος που περιμένει σε μια ουρά, είτε και ως ηθοποιός της μιας ατάκας. Του ενός πλάνου.
Τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο του, εγγράφεται και στα μητρώα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και μέχρι τον θάνατό του το 1966 προλαβαίνει να εμφανιστεί σε δεκάδες ταινίες!
Ο περιπτεράς που έμεινε αξέχαστος
Για τους περισσότερους ο Σύλβιος Λαχανάς, πάντως, είναι ο… περιπτεράς! Αυτόν τον ρόλο τον έχει παίξει τρεις φορές στην καριέρα του. Και κατά σύμπτωση, στις δύο από αυτές σε ταινίες με τον Δημήτρη Χορν.
Η μία από αυτές σε σκηνή που θεωρείται πια κλασική, στο φιλμ του Γιώργου Τζαβέλλα, «Μια ζωή την έχουμε». Είναι εκεί με τις… 1.101.101,10 ασπιρίνες! Και η δεύτερη, ξανά με τον αγαπημένο του Αλέκο Σακελλάριο στη σκηνοθεσία, στο υπέροχο «Αλίμονο στους νέους».
Το ερώτημα σε κάθε μία από τις ομιλούσες εμφανίσεις του πάντως είναι το αν ακούμε την πραγματική φωνή του ή όχι. Σε ορισμένες από αυτές τον βλέπουμε αλλά η φωνή του είναι ντουμπλαρισμένη, ενώ σε άλλες οι σκηνοθέτες δεν προχωρούν σε ντουμπλάζ. Για παράδειγμα, ακούμε την δική του φωνή στο φιλμ « Η Καφετζου» με την Γεωργία Βασιλειάδου. Το ίδιο και σε άλλη ταινία με την ίδια πρωταγωνίστρια και συγκεκριμένα στην μοναδική «Θεία από το Σικάγο»! Και φυσικά δίπλα στον Θανάση Βέγγο, από όπου και το παρακάτω απόσπασμα!
Συνεργάστηκε με τους πάντες
Αν και η πορεία του στον κινηματογράφο κράτησε κάτι παραπάνω από μία δεκαετία, ο Σύλβιος Λαχανάς δεν έμεινε ποτέ χωρίς δουλειά. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους εκείνης της περιόδου. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τον Ορέστη Μακρή, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και φυσικά ακόμη και την Εθνική μας σταρ, Αλίκη Βουγιουκλάκη!
Ωστόσο πριν βρει τη θέση του σε αυτόν τον κυκεώνα αστέρων, υπήρξε και ο ίδιος πρωταγωνιστής. Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες και εκδοχές, αυτό συνέβη με τα περίφημα μπουλούκια. Τους περιοδεύοντες θιάσους που τότε όργωναν την επαρχία.
Φαίνεται ότι αυτό ήταν το φόρτε του, αν και είχε και άλλες αξιοσημείωτες παρουσίες σε αυτό που λέμε «κανονικά θέατρα». Την δεκαετία του 1950 συνεργάστηκε με τον θίασο του Δημήτρη Μυράτ. Τον βλέπουμε στο έργο «Το κράτος του Θεού» ως πατέρα Τορέζ. Αλλά και στην «Υπόθεση Ντρέιφους» στο ρόλο του εισαγγελέα.
Επίσης, το 1964 υποδύεται τον πληβείο στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σέξπιρ που ανέβηκε στο Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Τέλος αξίζει να σημειώσουμε και το τρίπρακτο «Ο κύριος πρόεδρος», μια κωμωδία στην οποία έχει γράψει και το σενάριο και είχε το ρόλο του πρωταγωνιστή, Αγησίλαου Μπρακατσούλια.
Έφυγε από την ζωή το 1966 και μόλις την προηγούμενη χρονιά κατέγραψε και τις τελευταίες εμφανίσεις του στα φιλμ «Η γυνή να φοβήται τον άντρα», «Εξιλέωση» και «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη».