Το όνομά του το γνωρίζουν ελάχιστοι… Τον θάνατό του δεν τον πήραν χαμπάρι ούτε οι εφημερίδες της εποχής. Κι όμως, ο Θόδωρος Κεφαλόπουλος είναι μια φυσιογνωμία συνυφασμένη με τον ελληνικό κινηματογράφο. Έπαιξε σε δεκάδες ταινίες και στο πλευρό του Λάμπρου Κωνσταντάρα μάλιστα, μας έχει χαρίσει και μία από τις πιο σπαρταριστές σκηνές.
Προφανώς αναφερόμαστε στο φιλμ «Ο σπαγκοραμμένος», στο οποίο ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός υποδύεται έναν χαρακτήρα ο οποίος έχει… καβούρια στην τσέπη. Σε τέτοιο βαθμό που κάνει παζάρια μέχρι τελικής πτώσης προκειμένου να αγοράσει φρούτα! Εκεί στέκεται απέναντί του ο καψερός μανάβης, ο Σταύρος, που δεν είναι άλλος από την Θόδωρο Κεφαλόπουλο!
Μια ζωή στα μπουλούκια
Γεννημένος το πολύ μακρινό 1894 στα Βρύουλα της Μικράς Ασίας, ασχολήθηκε με την υποκριτική πολύ πριν ο κινηματογράφος γίνει η 7η Τέχνη. Άλλωστε η πρώτη παρουσία του στη σκηνή καταγράφεται ήδη από το 1915, ενώ μόλις λίγους μήνες μετά την ίδρυση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών γράφτηκε ως μέλος. Ενδεικτικό γεγονός του ότι υπήρξε πραγματικός και ουσιαστικός επαγγελματίας στο χώρο, τον οποίο υπηρέτησε με συνέπεια για δεκαετίες ολόκληρες, μέχρι τα γεράματά του.
Στο πλευρό του στάθηκε η σύζυγός του, Σοφία Κεφαλοπούλου, με την οποία «όργωσαν» την ελληνική επαρχία. Κάποιες φορές ως μέλη περιοδευόντων θιάσων και άλλες έχοντας συγκροτήσει το δικό τους «μπουλούκι», όπως λέγονταν τότε εκείνα τα σχήματα.
Το ρεπερτόριό του ήταν ευρύ καθώς ως θεατράνθρωπος ασχολήθηκε τόσο με την κωμωδία όσο και το δράμα, την επιθεώρηση και πολλά άλλα είδη. Πάντως όπως και να το κάνουμε, ξεχωρίζει η παρουσία του σε συνεταιρικό θίασο που έδωσε παραστάσεις στο Λουτράκι το 1920, ενώ το 1924 παίζει ξανά με συνεταιρικό θίασο, αυτή τη φορά του Ηλία Βεργόπουλου. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η ερμηνεία του ως «Πρίγκιπα» στους «Απάχηδες των Αθηνών», ως «μπαρμπα-Αντώνης» στο «Φιντανάκι» του Παντελή Χορν, αλλά και η συνεργασία του με τον θίασο του Νικόλαου Κυριακίδη το 1928.
Το κεφάλαιο «κινηματογράφος»
Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις παρακολουθήσει έστω και λίγο ελληνικό σινεμά και να μην έχεις… πέσει πάνω του σε κάποια σκηνή. Οι σκηνοθέτες τον «ανακάλυψαν» το 1955 όπου εμφανίζεται σε μη ομιλούντα ρόλο στο «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο». Από εκεί και πέρα ακολουθούν δεκάδες παρουσίες, άλλε με λόγια και άλλες (ειδικά την δεκαετία του 1960) με ατάκες.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε κάποιες για να πάρετε μια ιδέα. «Οι άσοι του γηπέδου». «Η καφετζού». «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο». «Μια ζωή την έχουμε». «Τα κόκκινα φανάρια». «Λόλα». «Η σωφερίνα». «Η δεν γυνή να φοβήται τον άνδρα». «Τζένη, Τζένη». «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια». «Η βουλευτίνα». «Τα μυστικά της αμαρτωλής Αθήνας». «Ο σπαγκοραμμένος». «Η ώρα της οργής». «Ο μεγάλος διχασμός». «Ο γόης». «Η ωραία του κουρέα». «Ο Άγιος Νεκτάριος». «Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές» και «Ο τελευταίος των κομιτατζήδων», που ήταν και η ύστατη φορά που συναντάμε το όνομά του σε ταινία.
Πάντως το 1961 η… χάρη του έφτασε μέχρι και σε διεθνή παραγωγή! Όπως διαβάζουμε στην Wikipedia πρόκειται για την ταινία γαλλικής παραγωγής «Ο Τεν Τεν και το μυστήριο του Χρυσόμαλλου Δέρατος», που γυρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, τον Πειραιά, το Λουτράκι και τα Μετέωρα. Εκεί η ελληνική παρουσία είναι έντονη καθώς σε πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Δημήτρης Μυράτ ως Αντόν Καραμπίν, τον Δημήτρη Νικολαΐδης ως αστυνομικό, τον Δήμο Σταρένιος να υποδύεται πως παίζει κλαρίνο και τη Μαίρη Μεταξά σε ρόλο χωριάτισσας που χορεύει στο πανηγύρι. Τις χορογραφίες υπογράφει η Δόρα Στράτου. Ο ίδιος ο Θόδωρος Κεφαλόπουλος έπαιξε τον ταβερνιάρη του χωριού.
Η σύλληψη για φόνο
Προς το τέλος της καριέρας του είχε και μια πολύ δυσάρεστη περιπέτεια. Το «χούι» του ήταν τα χαρτιά και φαίνεται πως ήταν για ένα διάστημα τακτικός θαμώνας σε τέτοιου τύπου λέσχες. Οι περισσότερες από αυτές, όπως και σήμερα, βέβαια είναι ιδιωτικές και παράνομες και προσελκύουν διάφορους τύπους.
Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, υπήρξε ένας διαπληκτισμός και κάποιος δολοφόνησε έναν άνθρωπο ο οποίος δάνειζε χρήματα στους χαρτοπαίκτες. Ο Θόδωρος Κεφαλόπουλος συνελήφθη ως βασικός κατηγορούμενος για φόνο. Ωστόσο αρκετά σύντομα η υπόθεση ξεκαθάρισε και αποδείχθηκε ότι δεν είχε σχέση με το περιστατικό.
Τελικά, έφυγε από τη ζωή το 1987 σε ηλικία 97 ετών. Έχοντας αποσυρθεί από τον χώρο, κανείς δεν τον θυμόταν πια. Πέθανε μόνος και ξεχασμένος από όλους, σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και ο Τύπος της εποχής δεν ανέφερε λέξη για αυτόν τον μετρ των δεύτερων ρόλων.