Το Σεπτέμβριο του 2006 η Εθνική Ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας κατέκτησε το πρώτο χρυσό μετάλλιο της ιστορίας της, νικώντας στον τελικό της Σαϊτάμα την Ελλάδα. Με γκαρντ κορυφαίου επιπέδου – Χοσέ Καλδερόν, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Σέρχιο Ροντρίγκες, Ρούντι Φερναντεθ και Κάρλος Καμπέθας – η «φούρια ρόχα» κατάφερε να αντιπαρέλθει την απουσία του Πάου Γκασόλ στον τελικό.
Ο κατά πολλούς κορυφαίος πάντως Ισπανός γκαρντ όλων των εποχών έβλεπε από την τηλεόραση τη στέψη των συμπατριωτών του, περιμένοντας τη σειρά του. Ήταν αυτός που πριν από λίγες ημέρες – Αύγουστο μήνα – είχε ανάψει τη φλόγα για την «άνοιξη» του ισπανικού μπάσκετ, οδηγώντας στο πρώτο χρυσό μετάλλιο της ιστορίας της και την ομάδα U16 της χώρας. Ο Ρίκι Ρούμπιο ήταν ήδη γνωστός ως το «παιδί-θαύμα» του ισπανικού μπάσκετ, έχοντας κάνει ντεμπούτο στην ABC με την Μπανταλόνα σε ηλικία 14 ετών και 11 μηνών!
Στο Eurobasket U16 του 2016 που διεξήχθη στο Λινάρες της Ανδαλουσίας ο Ρίκι Ρούμπιο ξετύλιξε ένα από τα μεγαλύτερα one man show στην ιστορία του αθλήματος. Στον ημιτελικό με τους Κροάτες έκανε “quadraple double”, με 19 πόντους, 13 ασίστ, 10 ριμπάουντ και 11 κλεψίματα. Θα έμπαινε στην πρόταση θαυμαστικό, αν δεν ακολουθούσαν τα όργια του τελικού, όπου κυριολεκτικά η στατιστική του θα μπορούσε να είναι ολόκληρης ομάδας. Η Ισπανία χρειάστηκε δύο παρατάσεις για να λυγίσει τη Ρωσία (110-106) και ένα δικό του τρίποντο από το κέντρο για να ισοφαρίσει στο τέλος της κανονικής διάρκειας. Ο Ρούμπιο τελείωσε με αδιανόητα νούμερα, τερματίζοντας το PIR με 51 πόντους, 24 ριμπάουντ, 12 ασίστ και 7 κλεψίματα!
Δύο χρόνια αργότερα, μόλις στα 18 του, ήταν μέλος της ανδρικής ομάδας, που μετά από επική μάχη με τους Αμερικανούς στο Πεκίνο, πήρε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κατέκτησε με την Μπανταλόνα το Eurocup το 2008 και την επόμενη χρονιά μεταγράφηκε στην Μπαρτσελόνα, για να πάρει και την Ευρωλίγκα (το 2010 στον τελικό με τον Ολυμπιακό). Η Ευρώπη δεν τον χωρούσε άλλο. Από το 2011 έως το 2017 έπαιξε στη Μινεσότα και κατόπιν στους Γιούτα Τζαζ, Φίνιξ Σανς, ξανά Μινεσότα και Κλίβελαντ.
To 2019 ήταν ο MVP στο Μουντομπάσκετ, που κατέκτησε η Ισπανία, στο τελευταίο από τα εφτά συνολικά μετάλλια που πήρε σε μεγάλες διοργανώσεις με την Εθνική Ομάδα της χώρας του.
Ο Ρίκι Ρούμπιο έβγαλε περίπου 145 εκατ. δολάρια από τη θητεία του μόνο στο NBA. Ωστόσο το 2023 υπενθύμισε σε όλο τον κόσμο ότι «το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία».
Ήταν τότε που δημοσιοποίησε το συντριπτικό ψυχικό τραύμα που του προκάλεσε η απώλεια της μητέρας του το 2016 λόγω καρκίνου και τη μάχη που έδινε με την κατάθλιψη. «’Η μαμά μου ήταν ηρωίδα για μένα. Ήθελε τόσο να ζήσει και το πίστευε ότι θα βγει νικήτρια», είχε πει σχετικά, αποκαλύπτοντας ότι της έστελνε μηνύματα στο κινητό, αρνούμενος να συμβιβαστεί με το τετελεσμένο του θανάτου.
Στα 33 του σταμάτησε το μπάσκετ και ξεκίνησε ψυχοθεραπεία. «Ένα βράδυ που ήμουν στο ξενοδοχείο, είπα ότι δεν θέλω να συνεχίσω. Όχι με το μπάσκετ, αλλά με τη ζωή. Υπήρχαν στιγμές που όλα με βάραιναν τόσο πολύ… που ένιωθα ότι η ζωή μου δεν είχε κανένα νόημα. Ο παίκτης είχε φάει το άτομο», έχει δηλώσει μεταξύ άλλων.
Πασχίζοντας να ξεπεράσει τα εσωτερικά προβλήματά του, έμοιαζε με παλαίμαχο στην τελευταία σεζόν του στο NBA (2022-23). Και κάπως έτσι, έμοιαζε να κάνει χάρη στους Κλίβελαντ Καβαλίερς όταν το καλοκαίρι του 2023 τερμάτισε το συμβόλαιο και χάρισε το μισθό του, αποχωρώντας από την ενεργό δράση. Επανήλθε οχτώ μήνες αργότερα, για ένα σύντομο πέρασμα στην Μπαρτσελόνα, με την οποία έπαιξε σε 13 ματς της regular season και στα πέντε των play-off με τον Ολυμπιακό.
«Ήθελα να βρω ξανά ποιος είμαι χωρίς τη μπάλα στα χέρια μου», είχε πει για το διάστημα αποχής του, που ήταν ακόμα μεγαλύτερο μετά τη θητεία του στην Μπάρτσα. Όλοι πίστεψαν ότι η κατάθλιψη τον είχε νικήσει, τουλάχιστον σε επίπεδο καριέρας. Ότι μετά από μόλις 3,5 μήνες μπάσκετ σε ένα διάστημα 28 μηνών, δεν υπάρχει επιστροφή. Ο Ρίκι Ρούμπιο όμως δεν αποτελεί πια συνώνυμο μόνο ατόφιου ταλέντου, αλλά και ψυχικής δύναμης.
Έμεινε εκτός όλη τη σεζόν 2024-25 και τον περασμένο Ιούνιο έστειλε καμουφλαρισμένο μήνυμα επιστροφής, κάνοντας την εξής ανάρτηση στα social media. «Πήρα αυτόν το χρόνο για να αναλογιστώ τι έχω κάνει στην καριέρα και τη ζωή μου και συνειδητοποίησα ότι δεν έφτασα εδώ που έφτασα χάρη στις ασίστ που μοίρασα, αλλά χάρη στις ασίστ (βοήθεια) που έλαβα. Αυτό δεν είναι αντίο. Είναι ένα ευχαριστώ σε όλους όσοι με βοήθησαν ως τώρα».
Τέσσερις μήνες αργότερα, ο βετεράνος πλέι-μέικερ επέστρεψε εκεί που ξεκίνησαν όλα, πριν από 20 χρόνια. Την Κυριακή 5 Οκτωβρίου έπαιξε με την Μπανταλόνα στην έδρα της Γρανάδα, όπου είχε κάνει το ντεμπούτο του στην ACB, ως 15χρονος το 2005! Με 18 πόντους, 4 ασίστ και 3 ριμπάουντ ήταν από τους καλύτερους της ομάδας του στη νίκη με 87-75, πλέον όμως δεν έχουν σημασία για αυτόν ούτε οι τίτλοι, ούτε οι αριθμοί.
Το μοναδικό που μετράει είναι ότι μαζί με τη χαρά του παιχνιδιού ανέκτησε και τη διάθεση για ζωή. Ότι είναι εκεί, σε κάθε προπόνηση και θα είναι σε κάθε αγώνα για να δίνει το 100%. Και να αποδεικνύει στον εαυτό του και τη μητέρα του πως περισσότερη αξία και από την κατάληξη της, έχει η ίδια η μάχη και η θέληση να σηκωθείς ξανά.