Ήμασταν 18 χρόνων όταν γνωριστήκαμε. Από ένα σημείο και μετά την θυμάμαι να μου μιλάει για το θέατρο, για την υποκριτική. Στα 22-23 πήγε στην Αμερική. Δεν είχε παρά ελάχιστη οικονομική σιγουριά. Για την ακρίβεια το μηνιάτικο της ήταν υπεραρκετό. Αν ζούσε στην Αθήνα. Για τη Νέα Υόρκη το μηνιάτικο ήταν αρκετό για 15 μέρες το πολύ. Την πέτυχα ξανά πρόσφατα μετά από 3 περίπου χρόνια που δεν είχαμε ειδωθεί. Μου περιέγραψε την ζωή της και ήταν γεμάτη από κατακτήσεις. Πάνω στην κουβέντα μου κατέρριψε πολλά που φανταζόμουν για τη Νέα Υόρκη. Η Μανταλένα Παπαδάτου ζει ήδη 3 χρόνια σε αυτή τη Μέκκα των πάντων. Και επιβίωσε από τα πιο δύσκολα.
Τώρα κοιτάζει τι στέκεται στην πλάτη της, τι κατατρόπωσε και σχεδιάζει το μέλλον στον πιο δύσκολο στίβο. Αυτόν της υποκριτικής. Και μάλιστα αποζητά το θέατρο. Το θέατρο στη Νέα Υόρκη. Σα να σου ζητάνε να παίξεις μπάλα στη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα ως αμυντικό χαφ. Λίγο πριν ξαναγυρίσει στην Αμερική, η Μανταλένα Παπαδάτου μιλάει κάνει το μέτρημα της ζωής της εκεί και
– Γύρω στα 20 σου χρόνια αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός. Στα 23 σου έφυγες για Αμερική. Διάλεξες ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στην πιο περίπλοκη χώρα. Τι από αυτά που φανταζόσουν πριν επιβεβαιώθηκε και τι ξεπέρασε όσα περίμενες;
Όντας 20 ετών η γνώση μου για την Αμερική προερχόταν μέσα από τις ταινίες και όσα διάβαζα. Για μένα η νέα Υόρκη ήταν μια μυθική πόλη όπου ο καθένας είχε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τα πιο τρέλα του όνειρα αυτή είναι κ η βάση του American dream. Ότι δεν έχει σημασία ποιος είσαι και από που έρχεσαι αλλά το τι έχεις να προσφέρεις και μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Μετά από 6 χρόνια αυτή η προσδοκία μου επιβεβαιώνεται κ από αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μου αλλά και από τη πραγματικότητα μου βλέπω γύρω μου. Αυτό που ξεπέρασε τις προσδοκίες μου είναι το μέγεθος της υπομονής που έπρεπε να αποκτήσω! Τίποτα δυστυχώς δεν κατακτάται από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό σίγουρα το έμαθα πολύ καλά!
– Ποιες είναι οι συνθήκες επιβίωσης για μια κοπέλα σαν και σένα στη Νέα Υόρκη, τόσο σε καθημερινό επίπεδο όσο και στο επάγγελμα που επέλεξες;
Η Νέα Υόρκη είναι μια από τις πλέον ακριβές πόλεις σε επίπεδο διαβίωσης. Για να ζεις και να εργάζεσαι εδώ χρειάζεται να αναπτύξεις αντίστοιχους ρυθμούς, οι οποίοι είναι εξαντλητικοί. Παρόλα αυτά καταφέρνω να βρω την ισορροπία που μου χρειάζεται για να συνεχίσω. Ανάμεσα σε ακροάσεις, πρόβες, μαθήματα βρίσκω το χρόνο να πάω για έναν καφέ με φίλους. Πολλές φορές ακόμα και μια βόλτα στο 5th avenue είναι αρκετή για να ανανεωθώ.
– Προσφάτως ανέβασες και την πρώτη δική σου παράσταση σε θέατρο Off Broadway. Πώς ήταν το συναίσθημα;
Απέραντη χαρά, αλλά και ένα αίσθημα τεράστιας ευθύνης.
– Πριν από αυτό τι πράγματα είχες κάνει;
Γενικότερα έχω κάνει διάφορα διαφημιστικά για προϊόντα ομορφιάς, το τελευταίο μάλιστα ήταν για τη λεγόμενη “black mask” όπου είχα την τιμή να συνεργαστώ με τον Emmy Award Winner σκηνοθέτη Greg Parker. Συμμετείχα σε πολλές θεατρικές παραστάσεις όπως την βραβευμένη απο την UNESCO off Broadway παραγώγη ” Anna and Vladimir”, το έργο “The Constant Wife” , “Ring Around The Moon”, ‘Goodnight” αλλά και σε ελληνικές παραγωγές όπως το “INTERVIEW” , “Γιοί και Κόρες”. Επίσης είχα τη χαρά να μοιραστώ τη σκηνή με τον Στάθη Ψάλτη σε μια περιοδεία που έγινε πέρσι την άνοιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόσφατα, πήρα call backs για μια νέα τηλεοπτική σειρά, το “The Wild Side” όπως και για μια τηλεοπτική σειρά της Amazon Prime.
– Ποιες παραστάσεις που έχεις δει εκεί σε εντυπωσίασαν τόσο που σκέφτηκες «μακάρι να το έχω αυτό σε μερικά χρόνια»;
Δεν λειτουργώ με το ένστικτο της μίμησης. Με κινεί περισσότερο μια εσωτερική ανάγκη να πραγματώσω τα όνειρα μου. Παρόλα αυτά παίρνω έμπνευση από παραστάσεις όπως No Man’s Land, Crucible, The Glass Menagerie, The Phantom of the Opera..
– Εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν 5-6 συγγραφείς και καμιά 20αριά θεατρικά που βρίσκονται κάθε χρόνο στην θεατρική ατζέντα. Στριντμπεργκ, Ίψεν, Σο, Βιρτζίνια Γουλφ, Σέξπηρ. Συμβαίνει κάτι αντίστοιχο και στην αμερικανική σκηνή;
Σίγουρα. Για παράδειγμα φέτος στο Broadway ανέβηκαν τρείς παραστασεις Τσέχωφ. Τέσσερις μαζι με τη δική μου off Broadway παραγωγή.
– Από τα έργα που έχεις διαβάσει και ίσως εξασκήσει στη σχολή, ποιο θα ήθελες να είναι η πρώτη σου μεγάλη παράσταση;
Είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση γιατί κάθε έργο έχει τη δική του ομορφιά όπως και κάθε χαρακτήρας.
– Είσαι σε μια κατάσταση που αρχίζεις σιγά σιγά να δημιουργείς πράγματα για τον εαυτό σου. Αν κοιτάξεις μπροστά και μετά δεις τι άφησες πίσω, θα έλεγες ότι άξιζαν όλα όσα έκανες;
Στη ζωή κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις. Στη δεδομένη στιγμή θα έλεγα πως ναι. Το ονειρό μου είναι ζωντανό, εργάζομαι στο επάγγελμα που διάλεξα και βρίσκομαι σε μια διαδικασία ανάπτυξης. Δεν μπόρω απο το να είμαι ευτυχής και ευγνώμων για τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν και μου δίνονται καθημερινά.
– Ζεις σε μια πόλη 9-10 εκατομμυρίων. Πώς καταφέρνει κάποιος να μην τρελαθεί σε αυτούς τους ρυθμούς υπερταχείας;
Έχοντας ένα σταθερό πρόγραμμα και μια καλώς εννοούμενη ρουτίνα. Και φυσικά κάνοντας ανελέητο shopping, αφού εδώ μπορείς να βρεις μάρκες πολύ φθηνότερα απ΄ότι στην Ελλάδα. Αν και νομίζω ότι τελικά δεν καταφέρνεις να μην τρελαθείς. Τρελαίνεσαι, απλώς μετά δεν καταλαβαίνεις ότι εσύ ζεις στην παράνοια. Γιατί το συνηθίζεις. Ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάτσεις με την άνεση σου σε ένα εστιατόριο. Έχεις 45 λεπτά, άντε 1 ώρα για να φας. Μετά υποχρεωτικά σηκώνεσαι. Εννοείται πως αυτό δεν το αντέχεις στην αρχή.
– Όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας τη Νέα Υόρκη σαν τη Γη της Επαγγελίας. Άφθονες ευκαιρίες, american dream και όλα τα συναφή. Είναι ακόμα έτσι το Big Apple;
Εάν ορίσεις το American Dream ως “εύκολα χρήματα γρήγορα”, τότε όχι δεν είναι έτσι. Όμως ναι υπάρχουν ευκαιρίες και απεριόριστες δυνατότητες εξέλιξης. Υπομονή και επιμονή στο στόχο χρειάζεται. Για μένα το πιο σημαντικό είναι να καταφέρεις να γίνεις αφεντικό του εαυτού σου. Να μαζέψεις μερικά λεφτά και να κάνεις κάτι δικό σου. Ιδίως αν είσαι στο δικό μου κομμάτι. Για παράδειγμα εδώ πολλές κοπέλες σερβίρουν στα καφέ. Όμως οι οντισιόν μπορεί να σκάσουν ακόμα και μια ώρα πριν γίνουν. Οπότε θα πρέπει να ρισκάρεις ακόμα και με την απόλυση για να πας.
– Είναι μια πόλη που βλέπεις τον εαυτό σου για την επόμενη δεκαετία ή θα την χρησιμοποιήσεις ως ένα ισχυρό ατού για να διεκδικήσεις πράγματα σε πιο «ανθρώπινες» χώρες, ίσως στην Ελλάδα;
Το γεγονός πως ζω στη Νέα Υόρκη δεν μου απαγορεύει να εργαστώ οπουδήποτε αλλού. Για να είμαι ειλικρινής αν επέμενα θεατρικά θα ήθελα να βρεθώ σε ευρωπαϊκό χώρο. Αγγλία σίγουρα. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου και πάντα θα έχει μια θέση στην καρδιά μου.
– Από την μέχρι τώρα εμπειρία σου πώς είναι η συναναστροφή με την ελληνική κοινότητα της Νέας Υόρκης;
Η ελληνική κοινότητα της Νέας Υόρκης δραστηριοποιείται έντονα σε όλους τους τομείς. Κάθε χρόνο γίνεται φεστιβάλ ελληνικών ταινιών, υπάρχουν θεατρικές σκηνές, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, εφημερίδες. Από τη δική μου πλευρά κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να προσφέρω στην κοινότητα. Πρόσφατα συνεργάστηκα ως ηθοποιός με το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού για την παράσταση “Κόκκινη Κλωστή Δεμένη” μια συλλογή λαϊκών παραδοσιακών μύθων, οπού έκανα και τη συμπαραγωγή.
– Τους τελευταίους 4-5 μήνες που η πόλη και η χώρα ζουν σε ρυθμούς Ντόναλντ Τραμπ έχεις δει κάποια αλλαγή πιο οπισθοδρομική ή συντηρητική στους ανθρώπους;
Όχι, το αντίθετο. Η πόλη δεν ψήφισε τον Τραμπ. Και γενικότερα δεν υποστηρίζει το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Υπήρξε ένα τεράστιο σοκ για μας εδώ στη Νέα Υόρκη, δεν περιμέναμε μια τέτοια εξέλιξη. Η αντίδραση ήταν έντονη. Για πρώτη φόρα είδα κόσμο να διαδηλώνει στους δρόμους.
– Βλέποντας όλα τα τρομοκρατικά χτυπήματα που εσχάτως έχουν αυξηθεί πολύ, σε φοβίζει που βρίσκεσαι σε μια από τις μητροπόλεις του κόσμου;
Σε ένα πρώτο επίπεδο, ναι. Όμως, δεν θα ενδώσω στο καθεστώς τρομοκρατίας και φόβου, δεν θα αλλαξω τον τρόπο ζωής μου εξαιτίας της μισαλλοδοξίας κάποιων. Θα συνεχίσω να λειτουργώ διατηρώντας το δικαίωμα μου να υπάρχω ελεύθερα.
Φωτογραφίες: Jeremiah Cumberbatch