Ο Βασιλιάς Έρικ έγινε κάτοχος της μπάλας λίγο κάτω από την μεσαία γραμμή. Με μια κίνηση των ποδιών του που θύμιζε περισσότερο χορευτική πιρουέτα και λιγότερο ποδοσφαιρική ενέργεια απελευθερώθηκε από τα μαρκαρίσματα των αντιπάλων προκαλώντας ταυτόχρονα ένα μακρόσυρτο «ωωω» θαυμασμού στο Θέατρο των Ονείρων.
Με την αρχοντιά ενός Βασιλιά, επιτάχυνε την κατά μέτωπο επίθεσή του προς την αντίπαλη εστία και αφού διέσχισε μερικά μέτρα «έσπασε» την μπάλα αριστερά του, εκεί που βρισκόταν ο Μακ Kλερ. Η κίνηση του σώματός του ωστόσο έκανε ξεκάθαρο πως ήθελε εκ νέου την μπάλα στην κατοχή του και ο Μακ Kλερ φρόντισε να ανταποκριθεί άμεσα- και ποιος ήταν άλλωστε αυτός ώστε να αρνηθεί την επιθυμία ενός Βασιλιά; Ο Βασιλιάς Έρικ βρέθηκε σε θέση βολής μέσα στην περιοχή με ελάχιστα δευτερόλεπτα περιθώριο προκειμένου να σκεφτεί την επόμενη κίνησή του.
Η πιο λογική επιλογή θα ήταν να σημαδέψει την απέναντι γωνία του τερματοφύλακα. Μια πιο εξεζητημένη θα ήταν να προσπαθήσει να στείλει την μπάλα στην κλειστή του γωνία ενώ μια πιο φαντεζί θα ήταν να επιχειρήσει κάποια περίτεχνη ντρίμπλα. Καμία από αυτές τις επιλογές όμως δεν ταίριαζε στην βασιλική του ψυχοσύνθεση.
Ο Βασιλιάς Έρικ πήρε τα βήματα του τερματοφύλακα, έσκαψε την μπάλα από πάνω του, την έστειλε πρώτα στο δοκάρι και στην συνέχεια στα δίχτυα: το Θέατρο των Ονείρων ξέσπασε σε πανηγυρισμούς. Ένας άλλος παίκτης ίσως να πανηγύριζε μαζί του. Αλλά όχι εκείνος. Αν το έκανε δεν θα απολάμβανε τη στιγμή έτσι όπως της αναλογούσε.
Έκανε μια αργή περιστροφή γύρω από τον εαυτό του κοιτώντας τις κραυγάζουσες κερκίδες, απολαμβάνοντας με την ησυχία του την χαρά του Λαού του και στη συνέχεια ύψωσε τα χέρια χαιρετίζοντας: ο Βασιλιάς ευχαριστούσε τον κόσμο του για την αποθέωση.
Ήταν 1996 και εδώ και μερικά χρόνια είχε αλλάξει την ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν 1996 και πλησίαζε τα 30. Θα σταματούσε την μπάλα μόλις στα 31 του. Όχι γιατί κουράστηκε ή γιατί είχαν σταματήσει να τον υποστηρίζουν τα πόδια του και οι αντοχές του αλλά γιατί απλά είχε βαρεθεί.
«Λατρεύω το ποδόσφαιρο αλλά λατρεύω ακόμα περισσότερο να βγαίνω με τους φίλους μου και να πίνω και αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να το κάνω αυτό», είχε δηλώσει ο Έρικ Καντονά όταν κλήθηκε να αιτιολογήσει την ακατανόητη επιλογή του να αποσυρθεί από τα γήπεδα μόλις στα 31 του. Και ήταν αυτή η εξήγηση που, πολύ περισσότερο από τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα, «έχτιζε» τον μεγάλο μύθο του.
Ο Καντονά ήταν ένας από τους τελευταίους παίκτες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που έπαιζε σε αυτό το επίπεδο απλά επειδή μπορούσε. Και ακριβώς επειδή μπορούσε δεν τον ενδιέφερε να γυμνάζεται, να προπονείται, να είναι ένα ρομπότ που εξελίσσεται και εξελίσσεται και εξελίσσεται. Έπαιζε εκεί που έπαιζε όχι γιατί ήταν μια εξελιγμένη μορφή αθλητή αλλά ακριβώς παρά το γεγονός ότι απήχε έτη φωτός από το να είναι.
Ο Καντονά ήταν ένας ποδοσφαιριστής ανθρώπινος με όλες τις αδυναμίες και τα ελαττώματα που περιέχει το να είσαι ανθρώπινος. Κόντρα στο ποδόσφαιρο των ρομπότ και των αθλητών της στρατιωτικής πειθαρχίας, απλά κάποια στιγμή βαρέθηκε να παίζει μπάλα. Το είχε αποφασίσει άλλες δυο φορές βέβαια.
Η πρώτη στα 24 του όταν μετά από μερικά χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο δεν έμοιαζε να στεριώνει πουθενά εξαιτίας της απειθαρχίας του και της παράλογης απαίτησης των προπονητών του να υπακούει τις εντολές τους. Τότε τον μετέπεισε ο μάνατζέρ του που είχε την φαεινή ιδέα να τον σπρώξει στο αγγλικό πρωτάθλημα παρά το γεγονός ότι έμοιαζε παράλογο να στεριώσει σε ένα περιβάλλον όπως το αγγλικό χωρίς να έχει καταφέρει να προσαρμοστεί καν στο σαφώς κατώτερο γαλλικό πρωτάθλημα.
Η δεύτερη ήταν όταν η αγγλική ομοσπονδία τον τιμώρησε με οκτώ μήνες εκτός γηπέδων για ένα πταίσμα. Επειδή λέει χτύπησε έναν οπαδό ενώ έβγαινε από το γήπεδο με κόκκινη κάρτα. Απογοητευμένος από την αδικία της ζωής ο Καντονά ήταν έτοιμος να παρατήσει την μπάλα αλλά τον μετέπεισε ο Φέργκιουσον, ο μοναδικός προπονητής που κατάφερε να τον διαχειριστεί.
Ο Γάλλος δεν παραδέχθηκε ποτέ πως έκανε λάθος. Παραδέχθηκε μετά από χρόνια πως σωστά τιμωρήθηκε αλλά ο ίδιος συνέχισε να υπερασπίζεται το ορθό της πράξης του έστω και κόντρα στον (σωστό) κανονισμό.
«Αν ερχόταν ένας κάφρος στον χώρο εργασίας σου και ξεκινούσε να σε βρίζει χυδαία δεν θα έκανες το ίδιο και εσύ;», είχε απαντήσει σε έναν δημοσιογράφο για το θέμα μετά από χρόνια.
Η «επιστροφή του Βασιλιά» πάντως, οκτώ μήνες μετά την τιμωρία του και σε ένα παιχνίδι με την Λίβερπουλ αποτελεί μία από τις πιο θρυλικές στιγμές της καριέρας του.
Ο Έρικ Καντονά γίνεται 51 χρονών. Θα είναι πάντα εκείνος που άλλαξε την ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και που μέσα σε πέντε χρόνια της χάρισε τέσσερα πρωτάθλημα και δυο κύπελλα βγάζοντας πάντα από πάνω της τον χαρακτηρισμό της λούζερ.
Ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε, η 24η Μάη να είναι ημέρα επίσης αργίας για το Μάντσεστερ μιας και θα γιορτάζεται η ημερομηνία της γέννησης του αιώνιου Βασιλιά του.