Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Παναθηναϊκός υστερεί σε ομοιογένεια και τακτική έναντι του Ολυμπιακού, χωρίς περιστροφές και σε απλά ελληνικά θα μπορούσες να τον αποκαλέσεις «χειρότερη ομάδα».
Επ’ αυτού δεν θα είχε καμία αμφιβολία ούτε ο… Δημήτρης Γιαννακόπουλος αν οι πρωταθλητές κατάφερναν να φύγουν με το ροζ φύλλο αγώνα την Κυριακή από το ΟΑΚΑ. Αν δηλαδή σκάρωναν ένα τέτοιο κάζο στον ΠΑΟ χωρίς Σπανούλη, Λοτζέσκι και Χάκετ. Το ότι έφτασαν να διεκδικούν έως τέλους το ματς οφείλεται στο δικό τους στοχευμένο – με την πολύ καλή κυκλοφορία ανά διαστήματα- μπάσκετ και στην αναρχία της αντίπερα όχθης, όπου συνήθως μία πάσα (ενίοτε και καμία…) είναι αρκετή για να εκδηλωθεί επίθεση.
Θα το είχαν πιθανότατα καταφέρει αν ο έχων 3/12 δίποντα Γιώργος Πρίντεζης δεν έχανε ασυνήθιστα τόσα πολλά σουτάκια (μεταξύ των οποίων κάποια λέι-απ), που στις καλές βραδιές του τα έχει για προπόνηση. Αλλά έστω και έτσι – και παρά το θεωρητικά τεράστιο μειονέκτημα την περιφέρεια – θα είχαν πιθανότατα κάνει το 2-0 αν δεν επενέβαινε ως από μηχανής θεός για τους πράσινους ο μοναδικός τέτοιος που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες της σειράς.
Ο Νίκος Παππάς έδειξε για άλλη μια φορά ότι μπορεί να γίνει αυτό που δεν του επέτρεψε πέρσι ο Βασίλης Σπανούλης με τα δύο διαδοχικά buzzer beater στο ΟΑΚΑ: ο «X factor» των τελικών της Α1. Πέρσι έβαλε 10 πόντους και τις καθοριστικές βολές στο τέλος στο πρώτο ματς, το break δηλαδή του ΠΑΟ στο ΣΕΦ (81-83) και ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας του στα δύο παιχνίδια του ΟΑΚΑ, που κρίθηκαν με τα τρίποντα του Σπανούλη σε νεκρό χρόνο.
Ο πρώην «αδιάφορος», «ιδιόρρυθμος» και «προβληματικός», χαρακτηρισμοί που του αποδόθηκαν κατά την κοινή θητεία του με τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, είναι πλέον ο πιο κομβικός παίκτης του Παναθηναϊκού στα ματς των πλέι-οφ με τον Ολυμπιακό. Ο μοναδικός που δείχνει ότι έχει τα κότσια να επωμιστεί το ρόλο του ηγέτη. Πρόθυμος ανά πάσα κατοχή να πάρει την ευθύνη όταν η μπάλα τσουρουφλίζει, ικανός να εκτελέσει με ένα σωρό διαφορετικούς τόπους, αλλά και παθιασμένος τόσο ώστε με μια κίνηση του να βάλει φωτιά σε μια μισοκοιμισμένη (όπως ήταν το βράδυ της Κυριακής η πράσινη) εξέδρα. Αυτό το πάθος που τον ολοκληρώνει ως παίκτη, με την έννοια ότι παίζει πια και σκυλίσια άμυνα, έκανε αδιαμφισβήτητα τη διαφορά στο 2ο ματς της σειράς.
Ο Παππάς πήρε σχεδόν όλες τις κρίσιμες επιθέσεις που έχτισαν τη διαφορά για τον Παναθηναϊκό, εφορμώντας με περίσσιο θράσος τρεις φορές κατά μέτωπο πάνω στους Μιλουτίνοφ και Μπιρτς. Το κέρδος ήταν εφτά πόντοι και τρία κερδισμένα φάουλ: ένα εξ’ αυτών ήταν το 5ο του Σέρβου, ενώ το ένα από τα δύο του Καναδού συνδυάστηκε με ένα εκπληκτικό λέι-απ με σπάσιμο μέσης. Σε αυτό το κρεσέντο έσταξε και ένα τρίποντο, για να ολοκληρώσει το ματς με 16 πόντους σε 15’:39’’ συμμετοχής!
Όταν με το χρονόμετρο να εκπνέει ο Νικ Καλάθης δίστασε να εκτελέσει από τα δύο μέτρα και φοβούμενος τη σκιά του Μπιρτς σπατάλησε την επίθεση, ο Νίκος Παππάς την είχε ήδη περιφρονήσει δις.
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που (δεν) βλέπει ο Τσάβι Πασκουάλ ώστε στην ιεραρχία του να κατατάσσει τον Παππά σε τεταρτοπέμπτο γκαρντ στην κατανομή λεπτών συμμετοχής. Στα δύο πρώτα ματς ο Καλάθης έχει παίξει 63 λεπτά, ο Ρίβερς πάνω από 58 και ο Τζέιμς κοντά στα 48. Ο Παππάς ίσα που ξεπερνά τα 28, μένοντας πίσω ακόμα και από τον Φελντέιν (31)! Ας μου συγχωρέσουν τη διαπίστωση οι προαναφερόμενοι αλλά και οι τέσσερις μαζί δεν φτάνουν σε… τσαμπουκά τον συλλέκτη τεσσάρων μεταλλίων σε τρία ευρωπαϊκά και ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα με την Εθνική Εφήβων και Νέων από το 2007 έως το 2009.
Ο 27χρονος άσος διαθέτει αυτό το κάτι που διαχωρίζει τον καλό παίκτη από τον ηγέτη. Το μάτι του γυαλίζει, μοιάζει ασυμβίβαστος από κούνια με την ιδέα της ήττας. Πέραν αυτών όμως είναι και το στοιχείο του απρόβλεπτου στο παιχνίδι του που (ρισκάρω την πρόβλεψη ότι) «απείλει» να τινάξει στον αέρα του αμυντικά πλάνα του κόουτς Σφαιρόπουλου.
Ο Καλάθης δεν έχει το σουτ (ούτε καν στις βολές), ενώ ο Ρίβερς μειονεκτεί στο drive και επιπλέον δεν βλέπει γήπεδο (είχε 18 ασίστ σε 23 ματς της regular season!). Ο Τζέιμς, ναι, είναι απρόβλεπτος, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο τεχνικός των ερυθρόλευκων θα προτιμούσε πάρει το τελευταίο σουτ ενός τελικού ο τρελό-Αμερικανός και όχι ο δεύτερος καλύτερος (μετά τον Σπανούλη) Έλληνας «μπουκαδόρος» από την εποχή του Νίκου Γκάλη και έπειτα.
Μολονότι φίλος του Ολυμπιακού, χαίρομαι να βλέπω, έστω και ως αντίπαλο, ένα Ελληνόπουλο που συνδυάζει σε τέτοιο βαθμό τσαγανό και ταλέντο. Και θα χαιρόμουν ακόμα περισσότερο αν έβρισκε (επιτέλους) τη θέση που του αρμόζει στην Εθνική Ομάδα. Για να συνθέσουν μαζί με τους Κώστα Σλούκα και Γιάννη Αντετοκούνμπο μια περιφερειακή γραμμή που θα σκορπάει σύγχυση και τρόμο σε κάθε αντίπαλη άμυνα.