Μειδιά. Η φυσούνα τραντάζεται από τις ιαχές των οπαδών. Είναι η σειρά του να βγει στο παρκέ και όσο περιπατάει, το μειδίαμα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε αχαλίνωτο χαμόγελο. Ένα βήμα. Δεύτερο. Τρίτο. Ώρα για την καθιερωμένη λεκτική βάπτιση. Λένε «Γεια σου Παππά, Παππά…»
Και, διάολε, γιατί να μην το φωνάζουν; Το ξέρει και ο ίδιος πως η ικανότητα που έχει στο σκοράρισμα είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα (εκεί που ο πορτοκαλί θεός μας είναι η άμυνα και η «καταστροφή», πρωτίστως, του παιχνιδιού του αντιπάλου). Αυτός δεν ήταν, άλλωστε, που μόλις στα 22 του βγήκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος;
Παρά το γεγονός πως όταν τον βλέπεις δεν αναφωνείς αυτομάτως «χτιστός!», η δύναμη που έχει στο upper body του (που λέγαμε και μικροί στα χωριά μας, όταν θέλαμε ν’ αναφερθούμε στο πάνω μισό του σώματος κάποιου) είναι σχεδόν εξωπραγματική, πράγμα που του δίνει τη δυνατότητα να «παίρνει» της επαφές όταν κάνει διεισδύσεις. Διαθέτει τρομερά τελειώματα τόσο από τον δεξιό, όσο κι από τον αριστερό διάδρομο, έχει θείο χάρισμα στην επαφή με το καλάθι, ενώ τα τελευταία χρόνια υπάρχει αισθητή βελτίωση στο σουτ του από μέση και μακρινή απόσταση.
Αν βάλουμε στην εξίσωση πως λόγω χαρακτήρα των λατρεύουν και οι οπαδοί, τότε ο Νίκος Παππάς είναι το απόλυτο γαλανόλευκο υπερόπλο. Σωστά;
Όπως θα ’λεγε και ο Πιραντέλο, άμα είχε πιει μερικά ποτήρια παραπάνω, «Δεν είναι έτσι, ακόμα κι αν έτσι νομίζετε»: ο γκαρντ του Παναθηναϊκού μπορεί να διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να κάνει σπουδαία καριέρα (εδώ που τα λέμε, θα έπρεπε ήδη να την έχει κάνει…), αλλά βρίσκει αρραγή τοίχο λόγω της συμπεριφοράς του.
Σ’ ένα καλοκαίρι που η λογική επέτασσε πως ο Νίκος θα ήταν συνεπής στο ραντεβού του με την ιστορία, εκείνος μοιάζει να έχει ξεκινήσει με το λάθος πόδι- μια στροφή, μάλιστα, πριν το Ευρωμπάσκετ: γνώριζε εξ αρχής πως θα βρίσκεται- για πρώτη φορά στην καριέρα του- στην τελική επιλογή της Εθνικής, πράγμα που θα τον βοηθούσε στον (σημαντικότατο γι’ αυτού του είδους τους παίκτες) τομέα της ψυχολογίας. Επίσης, με τον Γιάννη εκτός τουρνουά, θα μετατρεπόταν αυτοστιγμεί στη νούμερο 1 απειλή μας από την περιφέρεια.
Όμως, αντί το λευκό φως των προβολέων να πέσει πάνω του για τους σωστούς λόγους, εκείνος επέλεξε το γκρίζο της αμφιβολίας: μέσα σε λίγες μόνο ημέρες ο Παππάς ενεπλάκη σε καβγά με τον Γιάννη Μπουρούση (με το ρεπορτάζ ν’ αναφέρει πως έπεσαν μεταξύ τους ορισμένες χοντρές ψιλές), δεν έδωσε επιδεικτικά το χέρι του στον Ηλία Ζούρο στο ματς κόντρα στην Γεωργία, αποδεικνύοντας με τον χείριστο τρόπο πως του «κρατάει μούτρα» προφανώς λόγω της μη επιλογής του όταν ο Ζούρος ήταν προπονητής της Εθνικής (και εξαιτίας του περιορισμένου χρόνου συμμετοχής του όταν συνυπήρχε με τον Ζούρο στον Πανελλήνιο τη σεζόν 2007-2008) και, σε μια δήλωση που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, φρόντισε να ρίξει την μπηχτή του- εν είδει πλάκας- στον Αντετοκούνμπο λέγοντας «Δε θα πάω στην Κίνα για εξετάσεις, μην αγχώνεστε» (αναφερόμενος στο τρίτο ημίχρονο του επεισοδίου με τον Μπουρούση).
Αν παραμερίσει κανείς το κοινότοπο «Το παιδί είναι παικτάρα», θα συνειδητοποιήσει τη διαυγή αλήθεια: ο Παππάς είναι περισσότερο γνωστός για τα εξωγηπεδικά του «κατορθώματα», παρά για τα εντός αυτών.
Όντας (αναντίρρητα) ευφυής και σπουδαίος ατακαδόρος, μας «σκλαβώνει» κάθε φορά που κάνει δηλώσεις περί «Μεγάλου σουτέρ» στον Γιάννη Νάτου ή όταν αναπολεί τον Σανγκ Πινγκ που έτρωγε ζωύφια. Ουδείς διαφωνεί πως είναι «τυπάρα»- ούτε καν ο Γιώργος Καραγκούνης.
Ωστόσο, τι έχει ν’ αντιπαρατάξει εντός των 4 γραμμών; 6.9 πόντους και 1.6 ασίστ κατά μέσο όρο στην Ευρωλίγκα και μηδέν (σημαντικές) παρουσίες στην Εθνική των ανδρών- να τι.
Παρά το γεγονός πως είναι ο πιο χαρισματικός από τη γενιά των 90ρηδων, τόσο ο Κώστας Παπανικολάου, όσο και ο Βαγγέλης Μάντζαρης με τον Κώστα Σλούκα έχουν πετύχει πολύ περισσότερα στην καριέρα τους και βρίσκονται πιο πάνω στο χρηματιστήριο μπασκετικών αξιών του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο Νικόλας μπορεί να είναι πιο αγαπητός απ’ αυτούς στο ευρύ κοινό, μπορεί η ιστορία του να «συγκίνησε» ακόμα και τον ανυπέρβλητο B.D. Foxmoor και να έγραψε τραγούδι για χάρη του, μπορεί οι φίλαθλοι να παραμιλούν όποτε τον βλέπουν, όμως…
Όμως, με αμιγώς μπασκετικά κριτήρια, συνεχίζει ν’ αποτελεί έμβιο βαρίδιο στον ίδια του την εκτόξευση: το συμφυές του ταλέντο τού έχει δώσει τα εχέγγυα να γίνει ο ηγέτης της εθνικής μας (ιδίως τώρα που δεν υπάρχει ένας ball dominant γκαρντ στο ρόστερ όπως, φερ’ ειπείν, ο Σπανούλης), αλλά εκείνος για κάθε ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, μοιάζει να κάνει δύο προς τη λάθος.
Σύμφωνοι: το επεισόδιο με τον Μπουρούση είναι σχετικά σύνηθες στις ομάδες- όποιος έχει παίξει μπάσκετ ακόμα και σε ΣΤ΄ τοπικό, μπορεί να σας το επιβεβαιώσει αυτό. Και, εδώ που τα λέμε, έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που κάποιος στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα επειδή δεν έδωσε το χέρι του στον αντίπαλο προπονητή. Αφήστε που η «μπηχτή» για τον Γιάννη μπορεί να ήταν απλά ένα αποτυχημένο αστείο και τίποτα παραπάνω.
Εντάξει, σύμφωνοι. Ωστόσο, δεν παύουν να είναι φάλτσες νότες σ’ αυτό που θα μπορούσε να είναι η μπασκετική ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν. Και δυστυχώς για τον ίδιο, στον Νίκο δεν περισσεύει, πλέον, άλλος χρόνος για κακόηχες μελωδίες: βαδίζοντας στα 28, είναι «τώρα ή ποτέ».
Κάποιος, λοιπόν, πρέπει να το πει και του Παππά: δεν σου ταιριάζει το «ποτέ». Διάλεξε το «τώρα», μπες στο Ευρωμπάσκετ, πάρε από το πληγωμένο χεράκι την «Επίσημη Αγαπημένη» και οδήγησέ την μέχρι εκεί που (ξέρουμε ότι) μπορείς.
Σ’ αντίθεση περίπτωση, θα συνεχίσεις ν’ ακούς το «Γεια σου Παππά, Παππά…», μόνο που τούτη τη φορά θα το ακούς στο κέντρο του μυαλού σου.
Θα είναι το ταλέντο σου που θα σ’ αποχαιρετά μια για πάντα.
Βλέπεις, η άμμος της κλεψύδρας τρέχει ήδη προς την λάθος πλευρά.