Εμμονή. Προκατάληψη. Δύο λέξεις συνωμοτικές, ξαδερφάκια. Κάποιες φορές τους φαίνεται, κάποιες άλλες το φκιασιδώνουν και κρύβεται. Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Και όταν εμφανίζονται αυτές, τότε μπορούν να προκαλέσουν ζημιά, ανάλογη του χώρου που εμφανίζονται. Ο Λάκης Λαζόπουλος μοιάζει τα τελευταία χρόνια να τις έχει κάνει συγκατοίκους του. Κι όμως, η συνέντευξη του στον Λιάγκα έδειξε κάτι άλλο.
Σα να έσπασε η κανονικότητα του. Ένας άλλος Λάκης Λαζόπουλος. Θύμισε λίγο τους λόγους για τους οποίους το κοινό του χάρισε απλόχερη εκτίμηση. Είτε με τους Μήτσους του είτε με το Τσαντίρι του μέχρι το 2012 περίπου. Γιατί από εκείνο το σημείο και μέχρι να αποχωρήσει από τον ALPHA, είχε ξεχάσει εντελώς το τι είναι η σάτιρα. Ένα είδος του οποίου ήταν ο σύγχρονος πατέρας. Το πρώτο πράγμα για να κάνεις σάτιρα – πετυχημένη ή αποτυχημένη είναι άλλη κουβέντα – είναι να μην κολλάς πουθενά. Να μην προσκολλάσαι σε ιδεοληψίες. Πολλώ δε όταν αυτές έχουν πεθάνει και τις έχουν βαλσαμώσει κάποιοι για να ζουν σε ψευδή μεγαλεία.
Τα τελευταία χρόνια το Τσαντίρι κινούνταν σε μια λεπτή γραμμή που διόλου άδικα χαρακτηρίστηκε προπαγάνδας. Η παρουσία του εκείνο το βράδυ στο Gazarte στο πλευρό του Πρωθυπουργού συνέβαλε ώστε να μεγαλώσει αυτός ο χαρακτηρισμός. Ο Λάκης στη συνέντευξη του στον Λιάγκα τον απαρνήθηκε ξανά. Ίσως και να μην έχει καταφέρει να το δει. Δεν είναι και εύκολο πράγμα αυτό. Ήταν πάντως το μόνο μελανό σημείο σε μια συνέντευξη που φάνηκαν πολλά.
Πρώτον, η τεράστια διαφορά που έχει ως πάστα καλλιτέχνη και πνεύματος ο Λάκης σε σχέση με οτιδήποτε άλλο κινείται εντός και στα πέριξ της «σόουμπιζ» και της τηλεόρασης. Έχει την ικανότητα να σταθεί σε οποιοδήποτε θέμα, ψάχνεται και η τέχνη που ακολουθεί τον έχει προικίσει με μια ευχέρεια στον λόγο.
Δεύτερον, φάνηκε πόσο χαμένος και αλλοιωμένος ήταν μέσα σε αυτή την φθορά της 12ετούς και συναπτούς παρουσίας στην τηλεόραση. Με τα 10 χρόνια απ΄αυτά να είναι μια φορά κάθε Τρίτη. 4 φορές το μήνα ήταν πολλές γι΄αυτό που έκανε και αναμφίβολα τον έφθειραν. Αυτή η φθορά φάνηκε και στις παράλληλες ασχολίες του. Όπως τις παραστάσεις του. Γι΄αυτό και για τη φετινή που κάνει με τη Σοφία Φιλιππίδου, το Εσπασίτο, ακούγονται διαφορετικής χροιάς λόγια σε σχέση με πέρσι.
Τρίτον και κυριότερον, έδειξε μια ξεκάθαρη διάθεση να «ξεβράσει» την δική του αλήθεια. Είχε καιρό να (μου) φανεί τόσο ειλικρινής. Βοήθησε σίγουρα και ότι δεν καλείτο να παρουσιάσει, αλλά να απαντήσει. Σίγουρα διαφέρει το να είσαι συνεντευξιαζόμενος από το να παρουσιάζεις. Στην πρώτη περίπτωση σε πάνε, στην δεύτερη τους πας. Αλλά και πάλι.
Η διαφορά είναι χαοτική. Όχι σοκαριστική. Όλοι μας γνωρίζαμε τι μπορεί να κάνει ο Λάκης. Εξάλλου, ο ψόγος δεν έρχεται στους ανθρώπους που δεν περιμένεις περισσότερα. Ούτε οι απειλές για θάνατο που αποκάλυψε ότι του έκαναν πριν τις εκπομπές.
Έρχονται κάτι τέτοιες στιγμές στις ζωές τέτοιων ανθρώπων, ιδίως καλλιτεχνών, που τους ταρακουνούν. Λίγοι έχουν την ικανότητα να εκμεταλλευτούν αυτό το ταρακούνημα. Ο Λαζόπουλος είναι ένας τέτοιος. Ήταν δηλαδή. Για το σήμερα υπάρχει ένα ερωτηματικό ακόμα…