Πριν από μερικούς μήνες είχα γράψει ένα θέμα εδώ στο Menshouse για τις πιο σέξι ραδιοφωνικές φωνές. Σε αυτές είχα συμπεριλάβει την Λυδία Παπαϊωάννου. Και ευτυχώς βρέθηκαν πολλοί να συμφωνήσουν. Η Λυδία αποτέλεσε και αποτελεί μια κοπέλα που ο αντρικός πληθυσμός γούσταρε τρελά γιατί ήταν αντίθετα στο ρεύμα. Δεν πούλησε αυτό που πουλούσαν όλες, δεν ξεπουλήθηκε και πολλά ακόμα δεν. Όπως είπε για τον Ουγγαρέζο στη συνέντευξη που μας έδωσε «τα παιδιά του Mad ήμασταν σαν εξωτικά φυτά».
Όπως θα κατάλαβες πολύ καλά, η Λυδία Παπαϊωάννου στάθηκε απέναντι μου και είπαμε πολλά. Την πέτυχα σε μια περίοδο της ζωής της που βρίσκεται σε διαρκείς αλλαγές. Απ΄αυτές που τις επιδιώκεις εσύ κι απ΄αυτές που στις φέρνει η ζωή πεσκέσι. Ο λόγος που την προσέγγισα ήταν γιατί εσχάτως ασχολείται με το Youtube. Κάνει την εκπομπή Ζωντανοί ΝΕΤΙ με τον Μαλιάτση. Καθώς την έβλεπα αναρωτήθηκα «γιατί στράφηκε η Λυδία σε αυτό;».
Και μου απάντησε. Αλλά όπως λένε οι φίλοι μας οι Λονδρέζοι, first things first. Πριν προχωρήσουμε στη συνέντευξη, να σου πω μερικά πράγματα που δεν ξέρεις για τη Λυδία Παπαϊωάννου. Οι φίλοι της την φωνάζουν «καρότο». Είναι το παρατσούκλι της και της αρέσει. Έχει πάθος για τα ποπ κορν. Σε σημείο να πηγαίνει σινεμά για να φάει ποπ κορν και παρεμπιπτόντως να δει και μια ταινία.
Η διατροφή της είναι των άκρων. Ή φουλ junk food ή εντελώς υγιεινά πράγματα. Κινόα και νάτσος με διπλό τυρί για παράδειγμα. Κάποτε έκανε διάλεξη σε μια κοπέλα που είχε πάει για συνέντευξη στο Cosmopolitan για περίπου μια ώρα. Ίσως η κοπέλα να έβαλε τα κλάματα μετά. Επίσης, η Λυδία έχει δει τελικό Μουντιάλ στην κορυφή ενός χιονισμένου παγετώνα στην Ισλανδία. Κι αυτό είναι ένα από τα πιο τρελά πράγματα που έχει ζήσει. Το πιο τρελό που έχει κάνει όμως είναι ότι κάποτε ανέβηκε σε μια σκηνή στο Λονδίνο. Ανέβηκε κι έδωσε stand up παράσταση στ΄αγγλικά.
Και τώρα μπορούμε να περάσουμε στο παρασύνθημα…
Για το πώς ξεκίνησε στο Mad: «Στο Mad ξεκίνησα από τύχη και συγκυρία. Όταν τελείωσα το σχολείο δούλευα σε καφετέριες, εστιατόρια κλπ. Εκείνη τη χρονιά δούλευα στο Κολωνάκι και παράλληλα δούλευα στο Όζον το περιοδικό και σε μια εταιρεία παραγωγής που έπαιρνα τηλέφωνα. Το περιοδικό αυτό είχε αναλάβει να βγάζει ένα περιοδικό για το Mad. Είχαν σχέση με το κανάλι. Εγώ ήμουν υπεύθυνη ύλης, αλλά ούτε τους ήξερα ούτε με ήξεραν.
Μια μέρα ήρθε στο μαγαζί ο διευθυντής προγράμματος του Mad να δει τον εκδότη μου. Με πέτυχε στην είσοδο κι επειδή έψαχνε ένα κορίτσι για εκπομπή το μεσημέρι του έκανα εντύπωση- δεν ξέρω τώρα τι είδε και του άρεσε. Πιστεύω ότι είδε που ήμουν ντυμένη αλλόκοτα. Τότε για να καταλάβεις ντυνόμουν λίγο σαν να έχω ντυθεί με πολύ κέφι, αλλά στο σκοτάδι.»
Για την πρώτη της εμπειρία σε μεγάλο κανάλι: «Το Just the Two of Us ήταν μια εμπειρία που δεν μου ταίριαξε, αλλά ήταν πολύ χρήσιμη. Κατάλαβα ότι δεν μου ταιριάζει σαν μορφή. Τότε η τηλεόραση ήταν διαφορετική, με μεγάλη… ενέργεια γύρω από τα τηλεοπτικά πρόσωπα. Όσοι ήμασταν στο σόου παίρναμε δημοσιότητα με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Λέγαμε δηλαδή μια φράση και ξαφνικά συζητούσαν σε πάνελ πολύ σοβαρά γι΄αυτή. Μου έκανε φοβερή εντύπωση.
Αισθάνομαι φοβερά ευγνώμων που το έχω ζήσει. Ακριβώς επειδή μου έμαθε ότι δεν θα ήθελα να το κάνω με τίποτα. Όχι για πολύ καιρό. Δεν είναι ότι ζορίστηκα. Απλώς δεν μου ταίριαξε. Εγώ προερχόμουν και από ένα πιο funky κλίμα στο Mad. Η φιλοσοφία που είχαμε με τα άλλα παιδιά εκεί δεν είχε χώρο σε ένα περιβάλλον μεγάλου καναλιού. Ήταν αμφίδρομο αυτό. Κι εγώ δεν έπιανα το περιβάλλον και το ανάποδο.»
Για τους λόγους που δεν έκανε περισσότερα τηλεοπτικά πράγματα: «Εμένα η πετριά μου είναι στο corporate κομμάτι. Πάντοτε είχα μια δουλειά σε επιχειρήσεις. Κυρίως εκδόσεις. Είχα κι έχω φοβερή φιλοδοξία-ματαιοδοξία να πετυχαίνω σε αυτό το κομμάτι. Για μένα είναι το αντίστοιχο με το να πετυχαίνεις στο on camera.
Ήταν κυρίως προσωπική επιλογή. Αν είχα μπει στην αρένα και την είχα βρει ευχάριστη, διασκεδαστική, θα είχα μείνει. Από την άλλη είναι και το ότι δεν μου βγαίνει φυσικά αυτό που συμβαίνει στον χώρο της τηλεόρασης. Είναι βέβαια ένα κομμάτι που μου έχει δώσει φοβερές προσβάσεις, εμπειρίες, αλλά και χρήματα σε κάποιες χρονιές. Όμως αυτά που κάνω behind the scenes μου προσφέρουν την επιβεβαίωση.
Μέχρι τώρα απέφευγα τις θυσίες στο κομμάτι που δεν στέκεται η φιλοδοξία μου. Στην τηλεόραση δηλαδή. Τις θυσίες μου τις χάρισα εκεί που ήθελα. Όλοι μας νομίζω το κάνουμε έτσι. Τώρα πια είναι στη ζωή μας άλλα Μέσα που ορίζουν αλλιώς τα πράγματα, όπως το Youtube, οπότε τα δεδομένα της τηλεόρασης δεν είναι τόσο ισχυρά όσο παλιά.»
Για τις εμφανείς διαφορές των παιδιών του Mad σε σχέση με άλλους στα μεγάλα κανάλια: «Η αλήθεια είναι ότι σαν φιλοσοφία κι αισθητική τα παιδιά του Mad, ο Ουγγαρέζος, η Μαίρη – αυτά τα δύο παιδιά ειδικά είναι πολύ καλά παραδείγματα – απείχαν προς τα πάνω από αυτό που αντιμετώπιζαν στα μεγάλα κανάλια. Είναι λες και το σχήμα τους δεν χωράει να περάσει από τις πόρτες. Ο Ουγγαρέζος π.χ. είναι ευφυέστατος. Έξυπνος, πνευματώδης, έχει βαθιά γνώση για πολλά πράγματα, μιλάει σωστά ελληνικά, είναι ετοιμόλογος, διαπρέπει στο ραδιόφωνο. Όμως τηλεοπτικά δεν ξέρω αν εκτιμάται σε αυτό το βαθμό. Χτυπάει ο χαρακτήρας του σε σχέση με το τηλεοπτικό περιβάλλον. Η Μαίρη και ο Δημήτρης είναι σαν εξωτικά φυτά».
Για το πώς προέκυψε το Youtube στην ζωή της: «Δεν θυμάμαι πότε πρωτομιλήσαμε. Ήταν πριν αρκετά χρόνια που κάναμε ένα ραντεβού με τον Κώστα και το ComedyLab και μου πρότειναν να κάνουμε μια εκπομπή. Μετά από χρόνια ξανασυναντηθήκαμε, πριν 2-3 χρόνια ήταν, και κάπως χωρίς να το καταλάβω, μέσα σε 3-4 μέρες, αποφασίσαμε να συστεγαστούμε. Τα γραφεία της νέας μου εταιρείας και του Comedy Lab. Να είμαστε στον ίδιο χώρο και μετά να κατεβαίνουμε κάτω στο στούντιο να κάνουμε εκπομπή και να διασκεδάζουμε. Ο Κώστας ήταν πολύ συγκινητικός όταν μου το πρότεινε. Μου έλεγε ότι στο Mad ήταν σαν να κάνω Youtube πριν το Youtube. Απλώς εγώ επειδή δεν τα έχω καλά με τα βίντεο, καταλήξαμε στο live που μου αρέσει πολύ.
Πριν ξεκινήσουμε την εκπομπή ο Κώστας με είχε προειδοποιήσει για το τι θα δω στα σχόλια στο Youtube. Εγώ μέχρι τότε δεν είχα εκτεθεί ιδιαίτερα και αυτό με τρόμαζε. Είμαι και αρκετά κότα σε πολλά πράγματα. Ήθελα όμως να περάσω αυτή την πίστα. Στην αρχή λοιπόν πέρασα τη φάση που με έριχνε όλο αυτό. Του τύπου για 5 μέρες. Ο Μαλιάτσης και ο Mikeius με βοήθησαν πολύ σε αυτό.
Μετά πέρασα ένα διάστημα που απλά δεν έβλεπα καν τα σχόλια, στρουθοκαμηλισμός απόλυτος, και τώρα χαίρομαι στα θετικά, συμμορφώνομαι στα καλοπροαίρετα αρνητικά και αδιαφορώ για τα κακοπροαίρετα. Αν κάποιος είναι μαλάκας δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος για μένα και ευχαριστώ το Comedy Lab γι΄αυτό. Να μάθω δηλαδή να διαχειρίζομαι αυτό το αφιλτράριστο feedback. Μέσα από κάποια σχόλια βλέπεις πλευρές του εαυτού σου που ίσως να μην τις είχες αντιληφθεί».
Για την επαφή με το κοινό του Youtube και τους κανόνες που έχει το Μέσο, αλλά και για τη λεκτική βιαιότητα που αναπτύσσει ο καθένας μας με ευκολία σε αυτά τα μέσα: «Σε πολλά σχόλια μου λένε “βρίσε επιτέλους”. Ή παροτρύνουν τον Μαλιάτση να με βάλει σε αυτό το τριπάκι. Τι μου λένε ουσιαστικά; Γίνε σαν εμάς ή σαν αυτό που έχουμε μάθει να βλέπουμε. Σαν αυτό που σου έχουμε δηλώσει ότι μας αρέσει να βλέπουμε.
Εγώ δεν το μπορώ αυτό. Πες με ξενέρωτη. Είμαι σε μια ηλικία που δεν με ενδιαφέρει να με πεις έτσι. Πάντοτε το είχα αυτό βασικά. Γιατί εγώ λειτουργώ έτσι γιατί δεν θέλω να πληγώσω ή να θίξω κάποιον. Όχι για να μη με κράζει.
Από κει και πέρα είναι αγχωτικό αυτό που γίνεται στα social. Μπορεί κάποιος να πει ή να κάνει κάτι και την επόμενη μέρα να ξυπνήσει και να βλέπει comments που να εύχονται να πεθάνει! Μιλάμε για ανθρωποφαγία. Το “Ψόφα” για παράδειγμα που βλέπω να γράφουν σε κάποιους συχνά, δίνει σε αυτούς που το γράφουν τα ίδια χαρακτηριστικά που έχει αυτός που του εύχονται να πεθάνει- ή και χειρότερα.
Πιστεύω ότι όσοι αντιδρούν έτσι, το κάνουν γιατί το επιτρέπει το Μέσο. Δεν μπορείς να νιώσεις την επίπτωση αυτού που λες στα social media. Πόσο μπορείς να πληγώσεις κάποιον.»
Και το ραδιόφωνο; «Έχει μια άλλη μηχανική το ραδιόφωνο. Δε μπορούν να σε δουν, η γραμματική του μέσου είναι διαφορετική. Έχω κάνει όλες τις βάρδιες στο ραδιόφωνο. Η πιο ωραία ζώνη είναι το πρωί, αλλά η πιο αβάσταχτη για να ζήσεις. Υποφέρεις. Το έκανα μια σεζόν και πραγματικά νόμιζα θα πεθάνω. Αν το κάνεις αποκλειστικά μπορεί να είναι οκ, αλλά εγώ δούλευα σε άλλες δύο δουλειές».
Για αυτό που φανταζόταν η μικρή Λυδία Παπαϊωάννου ότι θα κάνει και την ακαδημαϊκή της πορεία: «Εγώ έχω δύο ζωές. Η μία μέχρι τα 16 και μετά η άλλη μετά τα 16. Μέχρι τα 16 έκανα πρωταθλητισμό στη συγχρονισμένη κολύμβηση. Το παράτησα όταν ξεκινήσαμε τις προπονήσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε έπρεπε να πάρω την πρώτη μου μεγάλη απόφαση.
Αν θέλω να δώσω πανελλήνιες και να κάνω ακαδημαϊκή καριέρα ή όχι. Μετά τα 17 ήμουν σίγουρη ότι θα γίνω διπλωμάτης. Γι΄αυτό μάθαινα πολλές ξένες γλώσσες. Σου μιλάω για τρομερή σιγουριά. Δεν έγινε τίποτα τελικά.
Πέρασα στα ΕΜΜΕ απ΄όπου θα μπορούσα μετά με τα κατάλληλα μεταπτυχιακά να προχωρήσω προς διπλωματία, αλλά έγινε το αντίστροφο εκεί. Έκανα college drop out. Παράτησα τη σχολή λόγω των δουλειών που ξεκίνησα, όλα αυτά που λέγαμε πριν.
Υπήρξαν πολλές φορές που σκέφτηκα να επιστρέψω, αλλά κάθε φορά μου εμφανίζονταν ευκαιρίες που δεν μπορούσα να μην τις αρπάξω. Εκεί με πήγαινε η ζωή. Αν δεν τις άρπαζα αυτές τις ευκαιρίες δεν θα είχα κερδίσει σε εμπειρίες και γνώσεις. Ταξίδεψα πολύ, έκανα σκόρπια μαθήματα- στην Αγγλία έκανα και μαθήματα stand up. Έκανα μέχρι και παράσταση στα αγγλικά. Πολύ hardcore. Φανταστικό. Είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη.
Από την άλλη υπήρξαν και κάποιες προσωπικές περιπέτειες, οι «δραματικές μου ιστορίες», που με ζόρισαν ψυχολογικά και πρακτικά. Είχα δηλαδή και τύχη και ατυχία. Και για τα δύο είμαι ευγνώμων. Αν δεν εμφανίζονταν και τα δύο, δε θα ήμουν με τίποτα αυτή που είμαι σήμερα. Τώρα πια δεν με τρομάζουν τα πράγματα. Αντιθέτως, έχω την τάση να επιλέγω εκείνο που είναι αντικειμενικά πιο ζόρικο.
Κι εκεί που νόμιζα ότι θα το αφήσω οριστικά, γύρισα, πήρα το πτυχίο και μου άρεσε πάρα πολύ! Το έκανα ταυτόχρονα με το να διευθύνω το Cosmopolitan. Πέρασα ένα ζόρι. Πέρασα 38 μαθήματα σε ένα χρόνο. Τώρα είμαι σε μια περίοδο που σκέφτομαι ότι θέλω να κάνω ένα μεταπτυχιακό και ένα διδακτορικό. Όχι για να βρω δουλειά. Αλλά έτσι για να το κάνω. Για μένα.»
Αυτό είναι μέσες άκρες το φιλμ της ζωής της. Η μικρή εκδοχή. Με το μοντάζ. Το uncut version είναι κάτι που το απολαμβάνει κάποιος μόνο σε μια κουβέντα μαζί της. Εκεί βλέπεις πως κινεί τα χέρια της, τι μορφασμούς παίρνει το πρόσωπο, ποιοι εξωλεκτικοί ήχοι πετάγονται από το στόμα της. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μεταφέρεται με λέξεις. Μένει λάφυρο του εκάστοτε συνομιλητή της.
Για το τέλος μόνο θα σας αφήσω με την κατακλείδα της. Η Λυδία Παπαϊωάννου απαντά στην ερώτηση που κάνω πάντα και σε όλους. Νοσταλγείς τον χρόνο που περνά και χάνεται;
«Ήταν τόσο μαγικά τα χρόνια που έζησα. Δε νιώθω ότι ο χρόνος πέρασε γρήγορα. Έχω βιώσει τη ζωή πολύ έντονα. Δεν θα ήθελα δηλαδή να γυρίσω πίσω. Γιατί θα ήμουν μια άλλη Λυδία. Ούτε στέκομαι να ρίξω ματιές πίσω μου. Δεν ήξερα ότι δεν το κάνω, τώρα που μου το λες το συνειδητοποιώ…»