Όταν ήμουν 18 χρονών, στο δεύτερο εξάμηνο της σχολής ΕΜΜΕ του ΕΚΠΑ, είχαμε μια εργασία για την εγκληματολογία. Μάθημα του κύριου Πανούση. Η εργασία απαιτούσε να αναλύσουμε συγκεκριμένες πρακτικές έργων με εγκληματολογική διάσταση. Με ένα φίλο είχαμε διαλέξει ένα βιβλίο του Φιλίππου. Για να πάρουμε ιδέες ανεβήκαμε στον 4ο όροφο του κτηρίου της Καλαμιώτου, στη βιβλιοθήκη. Εκεί υπήρχαν εργασίες πρότυπες για να μας κατευθύνουν. Ανάμεσα τους υπήρχε μια που αφορούσε στη Σιωπή των Αμνών. Ανοίγοντας την εργασία, στην πρώτη σελίδα τα ονόματα των συμβαλλομένων. Τρεις κοπέλες. Ένα από τα ονόματα γνωστό. Νάντια Μπουλέ!
Μόλις το είδα θυμήθηκα πως όλοι οι φίλοι μου την είχαμε ερωτευτεί για ένα διάστημα. Κυρίως από το Mad και λιγότερο από το Mega. Όταν την είδα στο νέο της γραφείο και στη νέα της επιχειρηματική δραστηριότητα, επανήλθαν όλα αυτά στο μυαλό μου.
Η Νάντια Μπουλέ απέχει πολύ πλέον απ΄όλα αυτά. Όχι επειδή αυτά έπαψαν να την γεμίζουν. Αλλά κι επειδή της παρουσιάστηκε κάτι άλλο που την ικανοποιούσε όσο δεν πήγαινε. Κάτι που το φανταζόταν από μικρό κορίτσι. Το θέατρο, το μιούζικαλ. Πλέον, δεν θα βρεις εύκολα άνθρωπο να λέει «η Νάντια Μπουλέ η παρουσιάστρια». Νάντια Μπουλέ ηθοποιός. Αυτό την ορίζει. Όχι 100%. Αλλά έχει μια τεράστια θέση μέσα της.
Το έτερο κομμάτι που την ορίζει είναι ένα χαμόγελο-χείμαρρος. Από εκείνα τα χαμόγελα που κοιτώντας τα νιώθεις ότι ένα τεράστιο ρεύμα έρχεται να σε πάρει και να σε σηκώσει. Για να σε ρίξει σε πράγματα αισιόδοξα και δημιουργικά. Εδώ και ένα χρόνο η Νάντια Μπουλέ δεν κινείται μόνο εντός και πέριξ του θεάτρου. Κινείται εντός και πέριξ της ελληνικής παραγωγής, της ελληνικής γης. Πήρε μια συνειδητή απόφαση να στηρίξει Έλληνες παραγωγούς και σήμερα θα την βρεις να τρέχει για την εταιρεία της που το κάνει αυτό. B By Nadia Boule. Μέσα σε δύο παραγράφους έχεις μάθει τους δύο μεγάλους πυλώνες που σχηματίζουν το χαμόγελο της.
Πριν διαβάσεις όσα μας είπε για το πριν, το τώρα και για το μετά, μάθε και μερικά μικρά πράγματα από τη ζωή της. Τα καλοκαίρια της τα περνούσε στη Ναύπακτο και την Κεφαλλονιά. Η γιαγιά της στην Κεφαλλονιά τους γέμιζε κατσαρόλες με νερό και έκαναν ντους μετά τη θάλασσα. Θυμάται τον εαυτό της να τρέχει, να μετράει παγωτά και μπάνια και να τρώει κεφαλλονίτικες συνταγές της γιαγιάς. Όπως η κρεατόπιτα. Ξέχασα να ρωτήσω αν ξέρει να την φτιάχνει κιόλας.
Η Νάντια Μπουλέ δεν κάνει σχέδια με μακρινό ορίζοντα. Όχι γιατί την αγχώνει. Αλλά γιατί αν το κάνει αυτό, αυτομάτως παίρνει λιγότερη ικανοποίηση από αυτά που είναι να έρθουν πολύ πιο σύντομα.
Επίσης, μέσα από το B By Nadia Boule προσπαθεί πάντοτε να προσφέρει σε οργανισμούς και ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Όπως είχε κάνει πέρσι με τον Δεσμό. Αν η ζωή της γινόταν ταινία, εννοείται πως θα ήταν μιούζικαλ και θα πρωταγωνιστούσε η Τζένιφερ Λόρενς. Αρκεί να τραγουδάει καλά. Το φθινόπωρο που έρχεται θα κάνει το Tell Me On A Synday του Άντριου Λόιντ Βέμπερ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαλισσόβα. Κι όταν λέμε «θα κάνει» εννοούμε ότι θα πάνε με τον σκηνοθέτη σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις για να ανεβάσουν τον διάσημο μονόλογο του Βέμπερ. Ω ναι, η Νάντια Μπουλέ ανοίγει κι άλλο τα φτερά της.
Αυτά τα ολίγα. Από δω και κάτω φαντάσου τη απλά να μιλάει και να χαμογελάει. Και να παίζει με τα χέρια της. Σαν κάτι γυναίκες στα βιβλία του Κερουάκ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο: Η Νάντια Μπουλέ από και για την τηλεόραση
«Στο Mad ξεκίνησα 18 χρονών. Για την ακρίβεια ήμουν 17 όταν πέρασα το πρώτο δοκιμαστικό και μόλις έκλεισα τα 18 ξεκίνησα. Τότε το Mad ήταν ένα κανάλι τοπικό, που εξέπεμπε μόνο στην Αθήνα. Επομένως ότι κι αν κάναμε, η έκθεση μας έμενε σε ένα λιγότερο ευρύ κοινό. Στο Mad μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Παρωδίες, σκετς, πολλά πράγματα και να μην παρεξηγηθεί κανείς. Ούτε να αλλοιώσουν το κίνητρο μας που ήταν καθαρά το χιούμορ και η πλάκα. Όταν πήγα στο Mega κατάλαβα τη διαφορά.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ήμουν στο πρωινό και τότε ήταν η περίοδος που η Πετρούλα έκανε το δελτίο καιρού. Είπαμε λοιπόν να το διακωμωδήσουμε και έκανα μια παρωδία. Σε μια εποχή που οι μεσημεριανές εκπομπές ήταν στα πάνω τους και καθόριζαν το τηλεοπτικό περιεχόμενο, δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι μια κοπέλα μπορεί να κάνει πλάκα στην τηλεόραση . Πολλά ειπώθηκαν.
Τότε άρχισα να σκέφτομαι μέσα μου ότι δεν μπορείς να είσαι όσο δημιουργικός θες να είσαι. Έγινα πιο τυπική, έμεινα σε αυτά που “έγραφε το σενάριο” και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου γιατί δεν θα το κάνει κανείς. Το πρώτο καιρό δε σου κρύβω ότι είχα πάθει ένα σοκ. Μετά έγινα κι εγώ λίγο πιο εσωστρεφής, πιο αμυντική και προσεκτική.»
«Πιστεύω ότι είναι μια αμφίδρομη σχέση κοινού και τηλεόρασης η χαμηλή ποιότητα του περιεχομένου της. Δηλαδή κατανοώ ότι σε μια εποχή που η διαφημιστική πίτα είναι πολύ συρρικνωμένη, τα κανάλια θα κάνουν τα πάντα για να πιάσουν όλο το φάσμα κοινού. Από τον αγρότη στον Έβρο, μέχρι τον κουστουμάτο στο Κολωνάκι. Από την άλλη και το κοινό δεν μπορεί να μη στηρίζει τα καλά πράγματα στην τηλεόραση και μετά να έχει την απαίτηση απ΄αυτή να μη βγάζει προγράμματα όπως αυτά που την κατακλύζουν τώρα.
Έχω την εντύπωση ότι σήμερα το κοινό θα αναζητήσει κι αλλού, σε άλλες πηγές αυτό που έχει ανάγκη και γι΄αυτό έχει απομακρυνθεί πολύ από την τηλεόραση. Δεν πιστεύω ότι φταίει η εύκολη πρόσβαση του σε προγράμματα του εξωτερικού. Εξάλλου δεν υπάρχει λόγος να γίνεται σύγκριση του εκεί με το εδώ. Είναι η μέρα με τη νύχτα. Υπάρχουν περιπτώσεις, ειδικά στη μυθοπλασία, που το κοινό στηρίζει. Στηρίζει τις ελληνικές σειρές, τις ελληνικές ιδέες. Άρα κάτι άλλο φταίει και τα καλά προγράμματα είναι υπερβολικά πολύ λιγότερα σε σχέση με το trash.»
«Εγώ έχω αποστασιοποιηθεί αρκετό καιρό την τηλεόραση. Όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά γιατί μου προτείνονται πράγματα στο θέατρο που απαιτούν από εμένα τόσο χρόνο, ώστε να μην υπάρχει χώρος και για την τηλεόραση. Είμαι κι εγώ τελειομανής, σπρώχνω τον εαυτό μου σε παραπάνω όρια, κάποιες φορές και πέρα από τις αντοχές του, με σκοπό να αποδώσω τον ρόλο όπως ακριβώς πιστεύω ότι πρέπει, οπότε δεσμεύεται ακόμα περισσότερος χρόνος από την κάθε μέρα μου.»
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο: Η Νάντια Μπουλέ από και για το μιούζικαλ/θέατρο
«Από τα 11 μου είμαι σε χορωδία, από τα 11 μου φαντάζομαι τον εαυτό μου να κάνει αυτό που κάνω τα τελευταία χρόνια. Απλώς όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα εξελίξει την επιθυμία μου. Έφτασα 22-23 ετών για να το πάρω απόφαση. Υποβοηθήθηκα κι από άλλες περιστάσεις που με ενοχλούσαν μέσα μου, οπότε μου δόθηκε αυτό το πουσάρισμα που χρειάζονται όλοι όταν βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού και φοβούνται να πετάξουν.»
«Ταξίδεψα στο εξωτερικό, στη Νέα Υόρκη κυρίως, είδα μιούζικαλ, είχα πολλές προσλαμβάνουσες για να αποθηκεύσω μέσα μου και άρχισα να το κυνηγάω. Η πρώτη μου δουλειά ήταν το Fame. Ήταν και σε μια περίοδο που το μιούζικαλ δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στο ελληνικό κοινό και δε γινόντουσαν εύκολα παραγωγές. Μην κοιτάς φέτος που έγιναν πολλά ωραία πράγματα.
Το πρώτο βράδυ, την πρώτη φορά που θα έβγαινα στη σκηνή σκεφτόμουν ότι θα βρεθούν πολλοί να πουν “η Μπουλέ το παίζει ηθοποιός, ας καθόταν καλύτερα στην τηλεόραση”. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που άφησα τον εαυτό μου να επηρεαστεί από το τηλεοπτικό μου παρελθόν. Άλλωστε, στη συνέχεια είχα τέτοιο feedback από το κοινό και ανθρώπους του χώρου που με τράβηξαν από τέτοιες ανόητες σκέψεις.
Από τότε το μόνο που είχα πάντοτε στο μυαλό μου ήταν να βγάλω κάθε στοιχείο που έχει ο ρόλος. Να κρατήσω ανοιχτές όλες τις διόδους, ώστε να πάει στον θεατή όπως θα ήθελα να τον δω εγώ και ο σκηνοθέτης. Από ένα σημείο και μετά βέβαια η εικόνα μου αποτραβήχτηκε από τη Νάντια της τηλεόρασης. Είναι τόσο πολύς ο καιρός που είμαι δοσμένη στο ένα κι έχω αποκόψει από το άλλο που δεν πιστεύω ότι κάποιος δε θα σκεφτεί πρώτα το μιούζικαλ και το θέατρο και τη μουσική αν ακούσει το όνομα Νάντια Μπουλέ.»
Από τους ρόλους που έχω κάνει, ένιωσα ότι θα ήθελα λίγο ακόμα με την Εβίτα. Όταν δώσαμε την τελευταία παράσταση σκεφτόμουν “ουφ, τέλειωσε κι αυτό” και την ίδια στιγμή η άλλη φωνούλα έλεγε “μακάρι να ήταν λίγο παραπάνω”. Αλλά στο μιούζικαλ δε συμβαίνει συχνά αυτό, γιατί στην Ελλάδα τέτοιες παραγωγές γίνονται βραχύβια. Για 2-3 μήνες το πολύ. Σε τέτοιο διάστημα δεν προλαβαίνεις να ποθήσεις τον ρόλο για παραπάνω. Είναι και εξαντλητικές οι πρόβες, σου απορροφούν τόσο πολύ το σώμα και την ψυχή σου που μόλις τελειώσει ένας ρόλος, θα έρθει ένας άλλος. Και σ΄αυτόν τον άλλο θα πρέπει να ταχθείς ολοκληρωτικά αν θες να πετύχεις. Αν το κάνεις αυτό, δεν περισσεύει χώρος στο μυαλό σου για το πριν. Ξεκινάει το δέσιμο με την επόμενη αποστολή σου.»
«Εμένα το μιούζικαλ ήταν και είναι το όνειρο μου. Με αυτό θέλω να ασχολούμαι. Αν μου πρότειναν έναν ρόλο πρόζας, θα έπρεπε πρώτα να κάνω βήματα πίσω, να το αναλύσω και αν κατέληγα ότι εκείνη τη στιγμή της ζωής μου θα μπορούσα να τον ερμηνεύσω στην εντελέχεια του, όπως την έχω στο μυαλό μου, τότε θα το έκανα.»
«Συνειδητοποιώ πάντοτε τι έχω πετύχει τη στιγμή που το κάνω. Δεν το λέω με αλαζονικό τρόπο, αλλά με την έννοια ότι όταν φαντάζεσαι κάτι από μικρός και το έχεις κάνει μύθο μέσα σου, τη στιγμή που το πράττεις, κοιτάς μέσα σου, συζητάς με τον εαυτό σου και λες “καταλαβαίνεις πού βρίσκεσαι τώρα;”. Δηλαδή έχω βρεθεί στην ίδια σκηνή με την Τάνια Τσανακλίδου, τον Μανώλη Λιδάκη, τη Μαρία Ναυπλιώτου, άτομα που έχουν γαλόνια στο τομέα τους. Και μοιράζονται την ίδια σκηνή με μένα. Αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να νικάω το άγχος που έχω κάθε μέρα πριν βγω στη σκηνή.»
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο: Η Νάντια Μπουλέ και το B By Nadia Boule
« Αυτή είναι μια ιδέα που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο. Λίγο παραπάνω για την ακρίβεια. Ταξίδευα στην Ελλάδα και όπου κι αν πήγαινα ερχόμουν σε επαφή με μικροπαραγωγούς, αναζητούσα να μάθω περισσότερα πράγματα για όσα βγάζουν από τη γη. Όλο αυτό είχε ξεκινήσει μέσα μου από τη σκέψη ότι κινούμαι σε έναν χώρο που απαιτεί το σώμα μου να έχει αντοχή, να είναι υγιές. Γι΄αυτό άρχισα να ψάχνομαι με το wellness και τα βιολογικά προϊόντα. Σιγά σιγά, όσα μάθαινα με οδήγησαν στο να φτιάξω ένα e-shop. Αυτό πήγαινε όλο και καλύτερα και φτάνουμε στο σήμερα που έχουμε την εταιρεία, το B By Nadia Boule κι εκτός από τα βρώσιμα προϊόντα που παράγουμε, πλέον έχουμε και σειρά με προϊόντα αισθητικής και καλλυντικά.»
«Ξέρεις, ως χώρα είμαστε απίστευτα ευλογημένη. Ο καιρός και αυτό το έδαφος έχουν τεράστιες δυνατότητες. Και αυτές τις δυνατότητες πάψαμε να τις εκμεταλλευόμαστε. Αρχίσαμε να εισάγουμε τα ίδια προϊόντα απ΄έξω γιατί θεωρούσαμε ότι ήταν καλύτερα. Πιστεύω ότι αν πας έξω θα αντιληφθείς το πόσο καλής ποιότητας είναι τα παράγωγα της ελληνικής γης. Οι ίδιοι οι ξένοι τα εκτιμούν πολύ περισσότερο από εμάς τους ίδιους.
Δες για παράδειγμα την Αμερική. Είναι μια χώρα που πριν λίγα χρόνια όλη της η αγορά ήταν γεμάτη από γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα. Μέχρι που άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι είναι λάθος το μονοπάτι τους. Τώρα θα δεις σε κάθε πόλη, σε κάθε πολιτεία, πολλά μαγαζιά με βιολογικά προϊόντα. Κι αυτοί δεν έχουν το δικό μας πλεονέκτημα, να απλώνουν δηλαδή το χέρι τους σε ένα δέντρο και να βγάζουν ένα ώριμο και ζουμερό πορτοκάλι.»
«Το B By Nadia Boule δεν είναι μόνο ζήτημα θρεπτικής αξίας προς τον ίδιο τον οργανισμό μας. Έχει και την περιβαλλοντική του προέκταση. Προωθεί τα προϊόντα που δεν γίνονται επιζήμια στη γη λόγω φυτοφαρμάκων και άλλων χημικών ουσιών. Και το περιβάλλον είναι κάτι για μένα προσωπικά θα έπρεπε να είναι νούμερο ένα στην ατζέντα όλων. Γιατί ζούμε σε εποχές που πολιτικοί όπως ο Τραμπ αγνοούν τα σημάδια της φύσης. Και τον πιστεύουν πολλοί. Μόνο όταν ακουστεί ο βρυχηθμός της φύσης θα νιώσουν τι συμβαίνει στο έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Εμένα προσωπικά η ενασχόληση με όλο αυτό με έφερε πιο κοντά στη γη. Μεγάλωσε την αγάπη που της έχω. Έχει ο μπαμπάς μου ένα δικό τους μποστάνι που παράγει τρόφιμα για εσωτερική κατανάλωση και το βλέπω και το χαίρομαι. Ενώνεσαι με κάποιον αόρατο, αλλά τόσο έντονο τρόπο με το έδαφος, με τις ρίζες του που αρχίζεις να καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι η φύση ως αισθητή παρουσία στη ζωή σου.»
«Υπάρχει και μια τρίτη παράμετρος που θέλησα να κάνω αυτό το επιχειρηματικό βήμα. Η αποκέντρωση. Πολλοί φεύγουν από την Αθήνα και πάνε στην επαρχία για να αναζητήσουν εναλλακτικούς και πιο ωφέλιμους τρόπους παραγωγής. Γι΄αυτό και έβαλα την αποθήκη της εταιρείας στη Ναύπακτο. Εντελώς συνειδητά. Θέλουμε να τονώσουμε τις κοινωνίες, θέλουμε να προσφέρουμε δουλειά και μια ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους ώστε η δουλειά τους να φανεί περισσότερο. Όταν ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους, ακούμε τις ιστορίες τους, η θέληση μας γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.»
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο και όχι έσχατο: Η Νάντια Μπουλέ για τη Νάντια Μπουλέ
«Νομίζω έχω κάνει πολύ πιο μεγάλα λάθη στην προσωπική μου ζωή παρά στην επαγγελματική μου. Αν μπορούσα να αλλάξω συγκεκριμένα πράγματα που έχω στο μυαλό μου, θα το έκανα. Πιθανότατα να άλλαζε και άρδην την πορεία της ζωής μου και να μην ήμουν εδώ σήμερα, αλλά κρίνοντας αυτό καθαυτό ένα γεγονός, μια απόφαση, θα την άλλαζα.»
«Δεν κοιτάζω το παρελθόν νοσταλγικά με την έννοια να ξαναγυρίσω πίσω σε αυτό. Δεν μου βγαίνει κιόλας, μιας και έχω στο μυαλό μου πράγματα που θα έρθουν στο άμεσο μέλλον, οπότε επιλέγω να χαίρομαι γι΄αυτά που θα έρθουν και όχι να κοιτάζω αυτά που πέρασαν. Ιδίως αν αυτά που πέρασαν τα έζησα όσο περισσότερο γινόταν και με κάλυψαν αισθηματικά, πνευματικά κτλ.
Κι όπως δεν κάνω αυτό, έτσι κιόλας δεν κοιτάζω πολύ μακριά στο μέλλον. Αν ζωγράφιζα τώρα το μέλλον μου, θα ζωγράφιζα τον εαυτό μου σε μια παραλία με ένα βιβλίο. Κι αν μου ζητούσες να πάω πιο μακριά, θα πήγαινα το πολύ 5 χρόνια. Θα ζωγράφιζα την εταιρεία μεγαλύτερη, σαν τη Τζάιαντ ένα πράμα, θα έκανα και δίπλα ένα θέατρο, όπου θα ανέβαιναν συνεχώς μιούζικαλ και θα συμμετείχα σε αυτά και τέλος.
Δε θα σχημάτιζα για παράδειγμα παιδιά ή οικογένεια. Δεν το σκέφτομαι καθόλου αυτή τη στιγμή. Στο πολύ μακρινό μέλλον ίσως, μπορεί. Αλλά κι αυτό είναι εντελώς έωλο. Σε δέκα χρόνια μπορεί να σου λέω άλλα. Μπορεί και όχι. Γι΄αυτό δεν απλώνω το βλέμμα μου πολύ μακριά.»
«Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω ζήσει μια συμπυκνωμένη ζωή. Θέλοντας και μη, το να δουλεύεις και να αναλαμβάνεις ευθύνες από τα 18 σου είναι κάτι που σε μεγαλώνει απότομα. Και τώρα που τρέχω πότε με το θέατρο, πότε με τη μουσική, πότε με το B By Nadia Boule, συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα προχωράνε και με τραβάνε μαζί τους. Έχει την ομορφιά του κι αυτό. Όσο ο χρόνος που διαθέτουμε διατίθεται σε πράγματα που τα βιώνουμε ουσιαστικά και δεν ξοδεύεται σε ασημαντότητες, τόσο λιγότερο θα νιώθουμε κι ότι χάνεται. Γιατί ο χρόνος είτε χάνεται είτε αξιοποιείται. Αυτό είναι και μια από τις ανησυχίες μου. Γι΄αυτό ακόμα και στα διάκενα των δραστηριοτήτων μου θα προσπαθώ να κάνω κάτι. Είτε αυτό είναι να διαβάζω ένα βιβλίο όσο είμαι στο μετρό είτε οτιδήποτε άλλο.»
«Περνάω πολύ τη φάση να θέλω να μείνω μόνη μου και να ακούω μόνο τη σιωπή. Έχω πολύ συχνά στιγμές που θέλω απλά να με ρουφήξει ένας κόσμος όπου δεν θα μου μιλάει κανείς. Θα είμαι απλά εγώ και ο εαυτός μου. Κάποιες φορές θα με βρίζει, άλλες θα τον βρίζω εγώ, άλλες θα είμαστε μονιασμένοι μεταξύ μας.»
* Μάθε περισσότερα για το B By Nadia Boule εδώ.
Φωτογραφίες: Θοδωρής Κώτσικας