Ο Θοδωρής Αθερίδης θα ήθελε να σταματήσει το χρόνο στο τώρα
Longdocs

Ο Θοδωρής Αθερίδης θα ήθελε να σταματήσει το χρόνο στο τώρα

Είναι πραγματικά από τις υπέροχες περιπτώσεις ανθρώπων να στέκεσαι απέναντι τους και να τους «απομυζάς» σκέψεις που δεν ακούγονται συχνά και επιθυμίες που αρνούνται να εκφραστούν.

Τον Θοδωρή Αθερίδη τον κυνηγάω 4 χρόνια. Κι ας μην το ξέρει. Ή ας μην το συγκράτησε στο νου του. Εμένα μου είχε μείνει στο μυαλό ότι κάποια στιγμή θα συμβεί. Φτάνοντας στο σήμερα σκέφτηκα ότι ήταν για καλό όλη αυτή η καθυστέρηση, αφού κι εγώ ως άνθρωπος νιώθω πολύ πιο έτοιμος σε σχέση με τον 23χρονο εαυτό μου, αλλά κυρίως ο ίδιος είναι σε ένα σημείο της ζωής του που έχει ακόμα περισσότερα πράγματα να πει.

Ακούγομαι μελοδραματικός ή δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά σίγουρα θα το έχετε βιώσει. Να παρακολουθείτε ανθρώπους της υποκριτικής, τηλεοπτικής-θεατρικής-κινηματογραφικής, και να νιώθετε τόσο οικεία μαζί τους. Κι επειδή νιώθετε οικεία, σας αναπτύσσετε η άνεση.

Ο Θοδωρής Αθερίδης είναι ένας τύπος που με τους ρόλους του και τη γενικότερη στάση του γαλούχησε νεότερους στο χώρο του. Αλλά και έξω απ΄αυτόν. Εν έτει 2018, σε ηλικία 53 ετών έχει να μοιραστεί τόσα πολλά. Με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια, με μιαν αλήθεια που θέλοντας και μη σε κάνει το ίδιο ανοιχτό απέναντί του. 

Η κουβέντα μας έγινε με αφορμή την ταινία Αιγαίο SOS που πρωταγωνιστεί. Εκεί όπου κάνει τον διοικητή των Ο.Υ.Κ. που αγαπά τους άντρες του, αλλά ο ίδιος περνάει μια αλκοολική φάση γιατί έπιασε τη γυναίκα του μέσω Skype με άλλον. Μια ταινία που ίσως τον σημαδεύει με διπλό τρόπο. Πρώτον, γιατί καλείται να κάνει κάτι που το βίωσε για 19 χρόνια της ζωής του. Δεύτερον, γιατί τα γυρίσματα έγιναν στην Ανατολική Αττική. Τις μέρες που πέθαναν τόσοι άνθρωποι.

Αυτό είναι ένα κομμάτι που γέμισε με φόβο και θυμό τον Θοδωρή. Ένιωσε ξεκρέμαστος. Κρίνοντας από τα υπόλοιπα που είπε, πρέπει να ήταν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που τον κατέκλυσε αυτό το συναίσθημα. Γι΄αυτό και αφήσαμε αυτή την κουβέντα να γίνει από μόνη της, χωρίς να την ξεστομίζουμε.

Στο Αιγαίο SOS γίνεται μετά από χρόνια αποκλειστικά ηθοποιός, χωρίς να έχει την γενικότερη εποπτεία του έργου. Είχε καιρό να αφήσει για λίγο αυτό το μεγάλο άγχος, αυτή την ευθύνη για άλλους και να επικεντρωθεί μόνο στον εαυτό του. Δεν μιλάει βέβαια μόνο γι΄αυτό.

Μέσα σε μιάμιση ώρα συζήτησης τον είδα να μιλάει με αμέριστο θαυμασμό για την κόρη του τη Φωτεινή, να μου λέει για τις μικρές του φοβίες όπως την κλειστοφοβία που «στην τελική καλό μου κάνει, αφού ανεβαίνω τις σκάλες και δεν παίρνω το ασανσέρ, γυμνάζομαι», για το ηλεκτρονικό τσιγάρο που είναι η πίπιλα του και μια από τις «μικρές μαλακίες που έχω κρατήσει» και για το γεγονός ότι οι παραστάσεις του τα τελευταία χρόνια πάνε καλά, αλλά «είναι αδιανόητο να βγαίνω με χρωστούμενα ενώ εμπορικά είμαι πολύ πάνω απ΄όσα ξοδεύω για ένα έργο».

Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Τον θέλουν οπαδοί όλων των ομάδων: Ο καταλληλότερος για να αναλάβει την Εθνική…

Τα υπόλοιπα ας μην τα πω εγώ. Ας τα αραδιάσω για χάρη του. Αλλά σε κάθε φράση του θέλω να έχεις τη φωνή του στο μυαλό σου. Θέλω να τον φαντάζεσαι να μιλάει με σαφήνεια, με ικανοποίηση και με ηρεμία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Ο Θοδωρής Αθερίδης, η σκηνοθεσία και το θέατρο

«Μου είναι πολύ πιο εύκολο να παίξω, να ασχοληθώ αποκλειστικά με τον ρόλο μου. Όταν είσαι σκηνοθέτης, ειδικά στο σινεμά, είναι ένας αγώνας με το χρόνο. Πρέπει να πάρεις αποφάσεις γρήγορα και με στόχο το καλό της ταινίας. Είσαι σε μια κατάσταση διλήμματος. Πάντοτε. Εγώ ας πούμε που στο θέατρο δεν έχω άγχος, στο σινεμά δεν μπορώ να το αποφύγω»

«Η πρώτη επίσημη σκηνοθεσία μου ήταν το 2005 στο Μια Μέλισσα τον Αύγουστο. 13 χρόνια λειτουργώ με τρεις ιδιότητες. Συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός. Αλλά αυτές τις ιδιότητες τις ενώνω και τις διαχωρίζω εκεί που νιώθω ότι χρειάζεται. Όταν γράφω, κάνω απόλυτα τη δουλειά του συγγραφέα. Βέβαια, έχω γνώση του πως θα το σκηνοθετήσω και πως θα το παίξουν όλοι οι ηθοποιοί. Κι ο συγγραφέας ούτως ή άλλως όταν γράφει, έχει στο μυαλό του μια ιδέα για το πως θα στηθεί, απλώς δεν το επιχειρεί.

Όταν σκηνοθετώ, είτε δικό μου έργο είτε αλλουνού, μπορώ να λειτουργήσω και ως ηθοποιός του έργου μου και ως σκηνοθέτης. Μπορώ να σου πω ότι δεν παρεκκλίνω καθόλου στον τρόπο σκέψης και δράσης μου σε έργα δικά μου ή άλλων όταν σκηνοθετώ. Ο τρόπος που δουλεύω είναι μια αναζήτηση ενός παράλληλου έργου με αυτό που αναμετρώμαι. Σκηνοθεσία χωρίς παράλληλο έργο δεν γίνεται. Αυτό το παράλληλο έργο είναι το τι διαμείβεται μεταξύ των ρόλων. Ο συγγραφέας γράφει τα λόγια. Ο σκηνοθέτης καλεί να οραματιστεί την ατμόσφαιρα»

«Ως σκηνοθέτης αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη. Όταν είσαι μόνο ηθοποιός οφείλεις να παρουσιάσεις κάτι σε έναν υποτιθέμενο ενεστώτα χρόνο. Αυτό που γίνεται, γίνεται για πρώτη φορά και γίνεται εδώ. Ως σκηνοθέτης έχεις αυτή τη μέριμνα για όλους τους ρόλους και διευρύνεται η θέαση, η αντίληψη. Το αισθητήριο σου γίνεται πιο ισχυρό. Για τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους, για τις μεταξύ τους σχέσεις»

«Το Art μιλάει για τρεις φίλους. Ο ένας δερματολόγος και πολύ φιλότεχνος, ο άλλος μηχανικός, αεροναυπηγός και πολύ πραγματιστής και ο τρίτος ο πιο φτωχός απ΄όλους, δουλεύει ως πωλητής. Είναι φίλοι από παιδιά. Ο ρόλος μου, ο δερματολόγος, αγοράζει έναν κατάλευκο πίνακα σε εξωφρενική τιμή. Είναι θύμα της σύγχρονης τέχνης τρόπον τινά. Και ο δεύτερος, ο πραγματιστής του βάζει τις φωνές για αυτή την αγορά. Ο τρίτος είναι αυτός που έχει ρόλο διαμεσολαβητή.

Με αυτό το ανεκδοτολογικό πρόσχημα της Γιασμίνα Ρεζά βλέπουμε μια «διαπραγμάτευση» του τι είναι τέχνη, ποια τα όρια της κοροϊδίας από τον δημιουργό προς το κοινό, από το κοινό προς τον καλλιτέχνη. Με αφορμή αυτό ως πυρήνα, στήνει τη μεγάλη κρίση στη σχέση των τριών ανθρώπων. Είναι μια κωμωδία στην ουσία. Το είχε παρουσιάσει πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Φασουλής το 1999, με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και το Βούρο. Είχα ζηλέψει τόσο αυτό το έργο. Ζήλευα που δεν είχα σκεφτεί να γράψω μια αντίστοιχη ιδέα»

«Θες δεν θες προσαρμόζεσαι στην κάθε εποχή. Αν δεν το κάνεις, ουσιαστικά νοσείς. Αυτός είναι ένας γενικός, κοινωνικός κανόνας. Τώρα μιλάς και με έναν άνθρωπο που η τύχη τον ευνόησε πολύ. Και γιατί προβλήθηκα και γιατί διακρίθηκα και γιατί με αγάπησε ο κόσμος. Κι όλα αυτά κάνοντας ό,τι μου κατέβαινε. Δεν έχω δηλαδή στο βιογραφικό μου κάποια μεγάλη αποτυχία, καλλιτεχνικά ή εισπρακτικά, που να με πετάξουν έξω από τη δουλειά μου. Το ζητούμενο μου για μένα σε όλη αυτή την πορεία, αυτό που λατρεύω ως καταναλωτής πολιτισμού περισσότερο από δημιουργός, είναι η αθωότητα.

Κι έχω καταλάβει ότι για να κάνεις ή να δεις ένα έργο είναι να καθαρίζεις την ψυχή σου πριν το κάνεις. Να μην έχεις δεύτερη σκέψη ή σκοπιμότητες. Να φιλτράρεις αυτό που αντιλαμβάνεσαι όπως σου συμβαίνει συναισθηματικά και νοητικά. Όλα τ΄άλλα αρχίζουν και θολώνουν το τοπίο. Κι όσο μάστορας κι αν είσαι, στη μεταφυσική επικοινωνία που έχεις με το κοινό, αυτό θα εκληφθεί ως κάτι μη ωραίο τελικά. Κάτι που δεν αρέσει στο κοινό»

«Όταν κάτι φτιάχνεται από τον εγκέφαλο για τον εγκέφαλο παύει να προκαλεί συναισθηματικές αυξομοιώσεις. Αυτό είναι μια παγίδα του θεάτρου»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Ο Θοδωρής, η τηλεόραση, η δοσοληψία με τους δημοσιογράφους που ποτέ δεν έκανε και…ο Λάνθιμος

«Τον ρόλο μου στους Δύο Ξένους τον αντιμετώπισα με πολύ χιούμορ και αυτοσχεδιασμό. Ήμουν και χαρούμενος γιατί έπαιζα με τον φίλο το Νίκο. Κυρίως όμως χωρίς να κάτσω να αξιολογήσω φοβίες και ρατσισμούς που έχουν να κάνουν με τις επιλογές των ανθρώπων. Όταν κάποιος δεν σκοτώνει, δεν προξενεί πόνο, έχει το δικαίωμα να είναι αυτό που είναι. Γι΄αυτό έκανα με μεγάλη χαρά αυτό το ρόλο. Τότε τηλεοπτικά είχα κάνει πριν το Είμαστε στον Αέρα»

«Τα κανάλια πηγαίνουν στην πεπατημένη της παρελθοντικής επιτυχίας. Για μένα είναι λάθος σκέψη. Όταν κάνεις τέχνη, πρέπει να παίρνεις το ρίσκο της καινοτομίας, του καινούργιου. Στο Σ΄Αγαπώ Μ΄Αγαπάς για παράδειγμα το εξαντλήσαμε. Δύο χρόνια είχαμε νιώθαμε ότι είχαμε κάνει τα πάντα. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να ειπωθεί.

Το Σ΄Αγαπώ Μ΄Αγαπάς ήρθε από τον Καναδά με πολύ σοφιστικέ χιούμορ. Η Δήμητρα το πήρε, το γείωσε και στόχος μας ήταν αυτό το ζευγάρι να είναι όλα τα ζευγάρια. Από τα πιο λαϊκά στα πιο διανοουμενίστικα. Ήταν μια πολύ καλή συγκυρία αυτό που συνέβη»

«Το Αργά το έκανα εντελώς χωρίς άγχος. Αν αποτύγχανε πλήρως, δε θα με πείραζε. Μου άρεσαν αυτές οι κουβέντες με τους ανθρώπους. Είχε και γέλιο. Είχα τον Μαστοράκη που ήθελε να φύγει από τη δεύτερη εκπομπή και του είπα “κάτσε μωρέ για παρέα”. Είχα βάλει συντελεστή δυσκολίας, γιατί ο Νίκος μου έλεγε διάφορα ασυνάρτητα στο αυτί κι εγώ προσπαθούσα να μη γελάσω. Το είχα και σαν παιχνίδι. Να μου κάνει πλάκα στο αυτί κι εγώ να κάνω κανονικές κουβέντες.»

«Δεν θεωρώ ότι πρέπει να κρατάμε μια λαμπάδα όταν βλέπουμε μια σειρά από το εξωτερικό. Ο κόσμος έχει κατανόηση και αντιλαμβάνεται όλα τα επίπεδα. Σε επίπεδο ηθοποιών δεν πιστεύω ότι έχουμε να ζηλέψουμε πράγματα. Όχι μόνο θεατρικά, αλλά και κινηματογραφικά. Ακόμα και η τηλεόραση έχει βοηθήσει ηθοποιούς να μιλάνε αλλιώς στο σινεμά. Με την έννοια της άσκησης κυρίως»

«Η επιτυχία του Λάνθιμου είναι διπλή. Ένα γιατί βγήκε ξαφνικά σε έναν πλανήτη και ξεχώρισε. Δεύτερον, δεν πήγε να παίξει το παιχνίδι κανενός. Ξεχώρισε “επιβάλλοντας” ένα προσωπικό τρόπο θέασης. Το “επιβάλλω” το λέω με την έννοια ότι κάτι είναι τόσο δυνατό που δε μπορείς να το αγνοήσεις.

Το αν αρέσει ή όχι είναι άλλο ζήτημα. Το αντικειμενικό κομμάτι είναι ότι έκανε τεράστια επιτυχία σε προσωπικό επίπεδο. Χωρίς να ξεκινήσει από μια βιομηχανία που μπορούσε να το αναδείξει αυτό. Δεν είχε δηλαδή το υπόβαθρο του Κουαρόν και του ντελ Τόρο. Είναι εντελώς άλλο να έχεις κάνει την Κινέττα, τις Άλπεις και στην τρίτη σου ταινία, τον Κυνόδοντα, να ταρακουνήσεις το κοινό με μια πάμφθηνη παραγωγή»

«Τα νέα τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν με αυτό που αντιλαμβάνονται κι ας τους οδηγήσει όπου να ‘ναι. Αν είναι αυτοσκοπός η επιτυχία, αρχίζεις και χάνεσαι. Ο δρόμος είναι προσωπικός. Ο μόνος τρόπος για να επιπλεύσεις στην παγκόσμια πραγματικότητα είναι να είσαι προσωπικός»

«Δεν ήθελα με τίποτα να γράψω για την τηλεόραση. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Εγώ γράφω ένα θεατρικό σε 3 μήνες και κινηματογραφικό σενάριο σε ενάμιση χρόνο. Με αυτή την έννοια δεν με ενδιέφερε η γραφή στην τηλεόραση. Το έκανα μια φορά το ’94 και τα είδα όλα. Εγώ δεν έχω μάθει να μπαίνω στα τηλεοπτικά στάνταρ. Εμένα τα θεατρικά μου έχουν μια “κουλαμάρα”»

«Δεν πίστεψα ποτέ ότι μπορούν να με βοηθήσουν ή να μου κάνουν κακό οι δημοσιογράφοι στο οτιδήποτε. Αν πίστευα ότι μπορούν να αναδείξουν τη δουλειά μου, θα έκανα κολλητές παρέες με πολλούς. Οι παραστάσεις μου είχαν σε μέσο όρο πάντα την ίδια παρουσίαση. Άλλες πήγαν καλύτερα κι άλλες χειρότερα. Γιατί; Γιατί οι δημοσιογράφοι δεν έχουν κάποια επίδραση επ΄αυτού. Αυτό συμβαίνει γιατί ως λαός δεν αξιώσαμε ποτέ αυτό το επάγγελμα σαν ένα μέσο επίδρασης. Και μιλάμε για ένα επάγγελμα-λειτούργημα. Για έναν αγγελιαφόρο που καλείται να φωτίσει τον κόσμο. Στην Ελλάδα ο κόσμος δεν το αναγνώρισε ποτέ αυτό. Πήγαινε ενάντια»

«Προσπαθώ να μη δίνω την ευχέρεια στον δημοσιογράφο να με κολλήσει στον τοίχο με σκοπό να πω πράγματα που δεν θέλω. Δεν είναι ζήτημα ότι το παίζω καθαρός. Ούτε καλό ούτε κακό μπορούν να μου κάνουν. Το αποτέλεσμα στη δουλειά μου θα είναι ίδιο. Αν αρέσει θα πάει καλά, αν δεν αρέσει δε θα πάει»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Ο αλκοολισμός, ένα κεφάλαιο μεγάλο που σήμερα φαίνεται μικρό και μακρινό

«Συνήθισα να μη γίνεται αυτό το πράγμα. Κοντεύουν 20 χρόνια. 7 Σεπτεμβρίου του 1999 ήταν η πρώτη μέρα που δεν ήπια. Μέχρι τώρα δεν έχω ξαναπιεί. Ο λόγος που το είπα δημόσια ήταν για να αυτοδεσμευτώ. Δεν θα μου άρεσε δηλαδή να με δουν μετά με ένα ποτήρι στο χέρι. Πρέπει να το είπα πρώτη φορά το 2002. Τρία χρόνια μετά. Και το έκανα κυρίως για να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα και χάσω αυτή τη σύνεση και τη δέσμευση.

Σε αυτό το διάστημα έμαθα ότι όλα γίνονται. Αυτά που νομίζεις ότι δεν γίνονται, θα βρουν τον τρόπο να γίνουν. Εμένα δε μου χωρούσε στο μυαλό ότι μπορώ να κόψω το αλκοόλ. Από 15 χρονών μέχρι 34 που το έκοψα, αυτή ήταν η ζωή μου»

«Δεν ξυπνάς ένα πρωί και λες τέλος. Πριν το κόψω, υπήρξε μια ολόκληρη ιστορία, οριακή. Είχα πιάσει πάτο και κατάλαβα ότι ήταν δηλητήριο. Κατάλαβα ότι κινδυνεύω απ΄αυτό. Μου μιλούσαν οι φίλοι μου και από ενοχή είχα αμυντική στάση. “Δεν έχω πρόβλημα, λέτε μαλακίες” τους έλεγα.»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: Ο Θοδωρής, η θεώρησή του γύρω από την ιδιότητα του ηθοποιού και οι Monty Python

«Απωθημένα δεν έχω καθόλου γιατί γράφω. Δεν έχω φιλοδοξίες να είμαι ένας ηθοποιός πλούσιου ρεπερτορίου. Ποτέ δεν με ενδιέφερε ως ηθοποιός, ούτε όταν ήμουν νέος. Δεν είχα κάψα να παίξω στην επετηρίδα μου τον Άμλετ για παράδειγμα. Δεν με ενδιέφερε ποτέ. Για παράδειγμα στον Τυφλοσούρτη που είχα γράψει, ο σκύλος ο Μπομπ είχε αμλετικούς προβληματισμούς. Θέλω να πω ότι με ενδιαφέρει περισσότερο να φιλτράρω την εποχή μου. Να είμαι παρών στην εποχή και ό,τι βγει. Χωρίς λογοκρισία»

«Δεν θέλω να χαϊδεύω τον εαυτό μου, αλλά ούτε και να είμαι με τον βούρδουλα, τελειομανής απέναντί μου. Θέλω να με αγαπάω. Βάζω τον εαυτό μου απέναντι και κοιτώντας τον λέω ότι έχω κάνει κάποια οικτρά πράγματα καλλιτεχνικά, αλλά είναι ελάχιστα, σε κάτι αυτοτελή στην τηλεόραση. Αυτή είναι η δική μου αντίληψη. Δεν ξέρω αν το κοινό είχε την ίδια αίσθηση. Δε νομίζω ότι έχει ούτως ή άλλως τέτοια ανάγκη από την τηλεόραση. Μέσα στο πλαίσιο της δουλειάς και με το νόμο των πιθανοτήτων αυτά κάποτε θα συνέβαιναν. Οπότε δεν τα διογκώνω τόσο πολύ μέσα μου»

«Η κωμωδία θέλει την αλήθεια του δράματος, αλλά αφήνει πάντα στον παρονομαστή ένα στοιχείο μιας πραγματικότητας που εξισώνει τους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία το τι είσαι. Εμένα μ΄αρέσει η κωμωδία με την σατιρική έννοια, αυτή που έχει ένα μήνυμα. Γιατί ένα αστείο από μόνο του απλώς αναδεικνύει το παράδοξο της ζωής. Η σάτιρα παίρνει αυτό το παράδοξο και το κάνει μήνυμα. Αυτός ο τρόπος τέχνης είναι που με αφορά. Σε αυτό με καθόρισαν οι Monty Python. Στα 16 μου βγήκα από το σινεμά έχοντας δει το Life of Bryan και μου άλλαξε τη ζωή. Εκεί κατάλαβα ότι το νόημα είναι να ζω τη ζωή σαν τον εσταυρωμένο που τραγουδάει Always Look on the Bright Side. Ήταν οριακό σημείο για μένα. Τότε αποφάσισα να γίνω ηθοποιός.

Μετά πήγα στους Άγαμους, το ένα έφερε το άλλο κι έμεινε αυτός ο τόνος. Αυτό με κράτησε σε μια αρμονία. Η επαγγελματική μου στάση είναι και ο τρόπος που βλέπω τη ζωή. Ένας κοινωνικός και ο προσωπικός τρόπος. Ο προσωπικός μου έχει να κάνει περισσότερο με τη συγγραφή. Έχει μια μοναχικότητα»

«Ένιωσα πολύ μεγάλη χαρά την πρώτη φορά που έγραψα κάτι. Ήταν νομίζω ο Γιουγκοσλάβος στους Άγαμους Θύτες. Ήταν ένα εσωτερικό γέμισμα. Τότε ένιωσα για πρώτη φορά δημιουργός. Σαν ηθοποιός δεν το είχα νιώσει ως εκείνη τη στιγμή. Είναι όμως η ιδιότητα του ηθοποιού που με γνώρισε στις άλλες ιδιότητες. Δεν θέλω να την προδώσω. Μέσα από την ηθοποιία γνώρισα τα πάντα»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5: Ο Θοδωρής κι η… ψυχή του

«Κοιτώντας πίσω αυτό που σκέφτομαι είναι μόνο πως ό,τι έκανα, το έκανα όπως ήθελα και μπορούσα. Δεν έχει και νόημα να κοιτάς διαφορετικά πίσω, γιατί κάθε εποχή αφήνει το δικό της αποτύπωμα. Αυτό σημαίνει ότι αν αργότερα μετανιώσεις, δεν ήσουν σε θέση να μετανιώσεις νωρίτερα για να το διορθώσεις. Έπρεπε να το κάνεις το λάθος για να το μετανιώσεις. Άρα ορθώς έγινε. Και ορθώς μετανόησες. Για ό,τι έγινε, ήταν για να γίνει. Εγώ ήμουν παρών σε όλες τις δουλειές, δεν απείχα. Αν ήμουν πιο σχολαστικός ή κάτι λιγότερο απ΄αυτό που έδωσα, ίσως να μην ήμουν εγώ»

«Μέσα στη φιλοσοφία ζωής που έχω αποκτήσει ως σήμερα, θεωρώ μάταιο κόπο να προσπαθείς να επαναλάβεις κάτι που συνέβη. Πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη ότι οι στιγμές ευτυχίας θα σου ξανάρθουν αν είσαι φτιαγμένος. Αν δεν είσαι φτιαγμένος, οι στιγμές θα περνάνε από δίπλα σου και θα σε περιφρονούν. Όσο κι αν το προσπαθείς. Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που ζουν καλά και το αντιλαμβάνονται όταν περάσει. Δεν ανήκω σε αυτούς. Όταν ζω καλά, το ξέρω τη στιγμή που γίνεται»

«Μου έδωσε πολύ χαρά να βλέπω την κόρη μου να αναλαμβάνει ευθύνες. Ένιωσα ανακούφιση όταν την έβλεπα να γράφει τη Μουρμούρα για παράδειγμα. Ευτυχώς δεν είχαμε και οι δύο μας αυτό το φόβο του τι θα πει ο κόσμος επειδή είναι κόρη μου. Η ίδια κυρίως δεν θα επέτρεπε αυτό να την καλύψει. Είναι πολύ πιο ώριμη ηθοποιός σε σχέση με το πως ήμουν εγώ στην ηλικία της. Είναι απαλλαγμένη από το να κάνει παραπανίσια πράγματα»

«Αν μπορούσα θα ήθελα να σταματήσει ο χρόνος τώρα για τα επόμενα 40 χρόνια. Είμαι ικανοποιημένος. Κοίταξε, γερνάω σημαίνει ότι τα κατάφερα. Δεν αρρώστησα, έζησα καλά, έφτασα ως εδώ. Επίσης, ανήκω στους ανθρώπους που πιστεύω ότι δεν τελειώνουν όλα εδώ. Δεν έχω καταλήξει σε συμπεράσματα, ούτε μπορώ να τα φαντασιώσω, διαισθάνομαι όμως ότι δεν τελειώνουν όλα εδώ. Η ψυχή μου και η καρδιά μου έχουν αυτή τη διέξοδο. Σκέφτομαι ότι αυτό το τόσο χειροπιαστό που είναι ταυτόχρονα και άυλο, γιατί να σταματάει εδώ. Αφού υφίσταται. Άοσμο, άμορφο κι όμως υπαρκτό»

«Συγχωρώ τα πάντα όταν πρόκειται για λάθος της στιγμής. Όταν όμως η σύγκρουση με τον άλλον είναι κάτι πιο βαθύ από μια αστοχία της κακιάς ώρας της κακιάς στιγμής, αλλά επειδή έτσι είναι φτιαγμένος , επειδή το ύφασμα από το οποίο είναι κατασκευασμένος, είναι όπως είναι, τότε μιλάμε πως αντιλαμβάνομαι την διαφορά μας κι απομακρύνομαι δια παντός»

«Είμαι ενοχικός από τη φύση μου και πολλές φορές τα βάζω με τον εαυτό μου. Παραπάνω απ΄όσο μου αναλογεί, νομίζω»

«Στον έρωτα αγαπάς την εικόνα που έχεις με το εκάστοτε ταίρι σου και επαληθεύεται σε πολλές σχέσεις. Δε νομίζω ότι εφαρμόζει στο αίσθημα της αγάπης. Η σαγήνη, ο πόθος για κάτι, εκεί είναι που συμβαίνει αυτό»

* Η ταινία Αιγαίο SOS του Πιέρρου Ανδρακάκου κυκλοφορεί από την Odeon στις αίθουσες στις 15 Νοεμβρίου. Μαζί με τον Θοδωρή Αθερίδη πρωταγωνιστούν οι Πάνος Βλάχος, Eυαγγελία Συριοπούλου, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Δήμητρα Κολλά, Jerome Kaluta, Κωνσταντίνος Mπιμπής, Νικόλας Μίχας, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Κωνσταντίνος Αρνοκούρος, Γιάννης Ζωγράφος, Σοφία Παυλίδου

** Από τις 5/10 ο Θοδωρής Αθερίδης ξεκινάει στο Μικρό Παλλάς την παράσταση ART, μαζί με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο και τον Άλκη Κούρκουλο. Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Τετάρτη-Κυριακή στις 21:00

*** Η φωτογράφιση έγινε στο καφέ Clemente VIII στη Βουκουρεστίου και ευχαριστούμε πολύ το προσωπικό για την εξυπηρέτηση και διευκόλυνση που μας παρείχαν.

*** Φωτογραφίες: Θοδωρής Κώτσικας