Η αλήθεια είναι ότι δε δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη μιας και ο συνεντευξιαζόμενος ψαχνόταν εδώ και καιρό να μιλήσει σε κάποιο μέσο. Αλλά όλοι του έκλειναν την πόρτα στα μούτρα. Ίσως επειδή είναι κουραμπιές. Μια πόρτα στα μούτρα ενός κουραμπιέ ξέρουμε τι μπορεί να δημιουργήσει. Ένα χάλι από άχνη παντού. Γι’ αυτό και εμείς στη συνέντευξη είμαστε προσεκτικοί. Ο κουραμπιές μάς ανοίχτηκε και εξομολογήθηκε πράγματα που κρατούσε βαθιά στην ψυχούλα του κλεισμένα.
Καλησπέρα κουραμπιέ. Μπορώ να σε λέω κουραμπιέ; Πώς σε λένε οι φίλοι;
Δεν έχω φίλους. Μόνο γνωστούς.
Αν είναι να τσιτάρεις Τάκι Τσαν να την κλείσουμε εδώ τη συνέντευξη να πάμε σπίτια μας.
Δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σου. Σε πονάει ο Τάκι; Δεν έχω πραγματικούς φίλους ήθελα να πω. Κάτι περαστικούς μόνο που μου προσφέρουν λυκοφιλίες όταν δεν βρίσκουν αυτό που έψαχναν σε πρώτη φάση.
Τι έψαχναν;
Πλάκα μου κάνεις έτσι; Τι να έψαχναν; Μελομακάρονα έψαχναν. Δίπλες έψαχναν. Μια σοκολατίνα έψαχναν. Εμένα πάντως δε με έψαχναν. Τυχαία με βρήκαν και με μαύρη καρδιά με προσέγγισαν.
Το οποίο είναι λίγο ειρωνικό αφού εσύ είσαι ολόλευκος.
Αυτό είναι ερώτηση ή διαπίστωση;
Τις ερωτήσεις τις κάνω εγώ.
Δεν το βλέπω. Μάλλον ήρθες και εσύ να γελάσεις μαζί μου. Ας πάμε μωρέ στον βλακάκο τον κουραμπιέ να γελάσουμε. Μήπως θα λείπει κιόλας; Εκεί στον σωρό μαζί με τους άλλους θα είναι. Απούλητος και σκονισμένος όπως πάντα. Να κλαίει τη μοίρα του.
Βγάζεις μεγάλη πίκρα και παράπονο. Πάντα έτσι ήσουν;
Όχι πάντα. Την περίοδο των Χριστουγέννων μόνο. Οι γιορτές με μελαγχολούν.
Αλλά δε σε μελογχολούν. Χα, αστειάκι ήταν αυτό γιατί δεν έχεις μέλι.
Ναι πολύ δυνατό ήταν. Όρθια 1500 άτομα στο Δελφινάριο και χειροκροτούν.
Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου είσαι καλύτερα;
Δεν υπάρχουν υπόλοιπες μέρες στο χρόνο για μένα. Δεν ξέρω τίποτε άλλο εκτός από τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, άντε και τα Φώτα. Η ζωή μου είναι τόσο σύντομη όσο μιας πεταλούδας. Μόνο που εκείνη τη θαυμάζουν για τα πλουμιστά της φτερά. Ενώ εμένα ούτε να με χέσουν.
Βαριές κουβέντες από ένα τόσο δα μικρό γλυκάκι.
Να ΄σαι καλά ρε Βαγγέλη που με είπε γλυκό. Καιρό είχα να το ακούσω.
Γιατί πώς σε λένε συνήθως;
Πέτρα με σκόνη, ο τελευταίος του ζαχαροπλαστείου, σκόνη και θρύψαλα, το πουτ@ν@κι του μελομακάρονου, ο πουθενάς, ο νουγκάς των Χριστουγέννων.
Μα αυτό είναι ξεκάθαρο μπούλιγνκ. Οι πελάτες τα λένε όλα αυτά;
Όχι μόνο οι πελάτες. Οι ίδιοι οι ζαχαροπλάστες και τα υπόλοιπα γλυκά. Μας γελοιοποιούν από την ημέρα που γεννιόμαστε και πλαθόμαστε στη ζύμη μέχρι τη στιγμή που θα μας πετάξουν στα σκουπίδια ή θα μας φάνε τίποτα γριές που δεν βλέπουν καλά.
Πρέπει να έχεις πονέσει πολύ στη ζωή σου και αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Το μόνο που βγαίνει προς τα έξω από εμένα είναι η άχνη. Αυτή η καταραμένη σκόνη που ευθύνεται κατά μεγάλο ποσοστό για τη μιζέρια στη ζωή μου.
Γιατί φταίει η άχνη;
Γιατί λερώνει τον κόσμο. Γιατί κάνει τα σκούρα ρούχα τους να γίνονται άσπρα, κολλάει πάνω τους, κολλάει στα χέρια τους, του λιγώνει, τους πνίγει. Τι καλό βγήκε ποτέ από τη ζάχαρη άχνη; Ποιος έχει καλές αναμνήσεις από τη ζάχαρη άχνη; Και στα λουκούμια το χειρότερο μέσος του γλυκού είναι. Μαζί με αυτή μας παίρνει και εμάς η μπάλα.
Την αδικείς. Αν δεν υπήρχε αυτή ξέρεις πώς θα ήσουν; Αν υπάρχει πιθανότητα να πουληθείς ποτέ είναι αυτό το κατάλευκο χρώμα που σου δίνει. Έχεις κοιταχτεί ποτέ στον καθρέφτη όταν βγαίνεις από τον φούρνο να δεις πώς είσαι χωρίς άχνη;
Όχι, πώς είμαι δηλαδή;
Δε θα πω σαν κώλος, δε θα ρίξω το επίπεδο. Θα πω ότι είσαι ένα ξερό, καραφλό πράγμα, σαν βότσαλο. Μια στεγνή αηδία που μοιάζει με αποτυχημένο πείραμα τρελού επιστήμονα.
Σ’ ευχαριστώ. Οι λέξεις σου με γεμίζουν αυτοπεποίθηση. Βαλτός είσαι και εσύ ρε; Ήρθες να με ξεφτιλίσεις; Αν δε σ’ αρέσω μη με φας. Δεν σας πιέζει κανείς να με πάρετε.
Μπαίνεις και στέκεσαι όμως προκλητικά δίπλα στους σωρούς με τα μελομακάρονα και τις δίπλες. Σα να θεωρείς τον εαυτό σου ίσο προς ίσο.
Κόλπα του μάρκετινγκ της ζαχαροπλαστικής είναι αυτά. Για να φαίνονται οι άλλοι δύο πιο ελκυστικοί μέσα στα σιρόπια τους και τα καρύδια τους. Όπως εσείς οι άνθρωποι που όταν ψάχνετε να ζευγαρώσετε βγαίνετε παρέα με ασχημούλες φίλες σας ή χοντρούληδες φίλους για να παίρνετε έξτρα πόντους στη σύγκριση. Δε θα μου πουλάς εμένα ειρωνία όταν κάνετε τα ίδια και χειρότερα.
Έχεις συναναστραφεί με ανθρώπους εκτός του μάστορα στο εργαστήριο ζαχαροπλαστικής; Τι ξέρεις γι’ αυτούς;
Ε κάτι ξέρω και εγώ. Έχω βρεθεί σε τραπέζια σε βραδιές ρεβεγιόν. Μπορεί να είμαι η τελευταία τρύπα του ζουρνά στον μπουφέ αλλά αυτό μου δίνει πολύ χρόνο να σας παρατηρώ και να σας ψυχολογώ.
Και τι έβγαλες από αυτήν την παρατήρηση;
Ότι σίγουρα δε θα πεθάνω μόνος. Μπορεί να μείνω απούλητος, μπορεί να είμαι να με κλαίνε οι ρέγγες αλλά θα έχω τους συντρόφους μου τους κουραμπιέδες. Ενωμένοι σαν σπαρτιατική φάλαγγα. Ένας για όλους και όλοι απούλητοι. Ψημένοι στην καταπίεση και τον παραγκωνισμό. Μεγαλωμένοι στο περιθώριο της κοινωνίας των γλυκών. Να γράφουν άρθρα με διλήμματα και να μας βάζουν δίπλα στα μελομακάρονα όπως βάζουν τον Μπακατσιά δίπλα στον Τζόρνταν επειδή μια φορά έπαιξαν αντίπαλοι σε φιλικό τουρνουά Μακντόναλντς.
Μου αρέσει που μου ανοίγεσαι.
Ψέματα λες. Όποτε ανοίγομαι σε κάποιον και βλέπει ότι έχω ένα μεγάλο αμύγδαλο στα σωθικά μου και ένα σώμα που τρίβεται και σπάει, όλοι στρίβουν και δε θέλουν να μπλέκουν μαζί μου. Μιλάμε για μια κατασκευή που αν πέσει μια σταγόνα νερό πάνω μου χαλάει όλη τη μόστρα. Μοιάζω πανιασμένος και μπαγιάτικος.
Αρχίζω κάπως και σε λυπάμαι. Δεν πρέπει να στο λέω, δεν είναι δεοντολογικά σωστό σε μια συνέντευξη, αλλά πέρα από την κακομοιριά, την πίκρα, τη μιζέρια βγάζεις και λίγη κακία. Κάτι θετικό δεν έχεις στην άκρη του νου σου; Κάποια σχέδια για το μέλλον; Κάποια σκέψη που σου δίνει ελπίδα;
Ναι, σκέφτομαι να κάνω το απονενοημένο διάβημα και να βουτήξω στην κατσαρόλα με το μέλι ή σε αυτή με τη λιωμένη σοκολάτα. Τι χειρότερο μπορώ να πάθω; Να βγω μεταλλαγμένος και να γίνω ο κακός στο ζαχαροπλατείο που κυνηγάει ο σούπερ ήρωας μελομακάρονος, που όλοι θαυμάζουν. Γιατί είναι κακό αυτό; Είναι καλύτερη η ζωή μου έτσι; Το όνομά μου έχει γίνει ισοδύναμο βρισιάς. Χαρακτηρισμός μαλθακού, φοβιτσιάρη, χέστη. Χίλιες φορές villain, να το διασκεδάσουμε και λίγο.
Ισχύει ότι έγραφες γράμματα μικρος στον Άγιο Βασίλη και του ζητούσες να σε κάνει μελομακάρονο;
Καλός παπάρας και αυτός. Δεν απάντησε ποτέ. Και όπως μπορείς να δεις ακόμα κουραμπιές παραμένω. Έστειλα γράμμα και στη μαγική νεράιδα, στα αρχαία πνεύματα του κακού του Μαμ Ρα, στον Σπύρο Σούλη, στο Extreme Makeover, στη Νατάσα Θεοδωρίδου. Σε όποιον έχει άκρες σε τεχνικές μεταμόρφωσης. Τίποτα όμως. Καμία απάντηση. Είναι της μοίρας μου γραφτό να γεννηθώ και να πεθάνω κουραμπιές. Ούτε καν κοκάκι ή μπακλαβάς ή εργολάβος. Ναι ρε, πέφτω τόσο χαμηλά. Μακάρι να ήμουν εργολάβος, το γλυκό μηδέν βαθμοί.
Για τους γκέι τι γνώμη έχεις;
Τι σχέση έχει αυτό με μένα;
Καμία αλλά ούτε στις συνεντεύξεις στα talk shows έχει σχέση, αυτοί όμως το ρωτάνε.
Η άχνη μου προς απάντησή σου.
Τι έχεις να πεις με αυτούς που συνδέουν συχνά το όνομά σου με υποθέσεις ανθρώπων που σνιφάρουν λευκές ναρκωτικές ουσίες σε σκόνη.
Αυτά είναι συκοφαντίες και ρουφιανιές των άλλων γλυκών για να με διαβάλλουν και άλλο. Ο ξεπεσμός τους δεν έχει όριο.
Κλείνοντας τη συνέντευξη στείλε μια ευχή σε όσους εκεί έξω είναι ανώμαλοι και συνεχίζουν να σε στηρίζουν ως το καλύτερο γλυκό των Χριστουγέννων.
Τι να πω παιδιά, χαρά στο κουράγιο σας. Έχετε και εσείς τα προβληματάκια σας τα άλυτα που όμως πρέπει να τα διαχειριστείτε γιατί θα σας βγουν σε κακό. Σας το λέω εγώ, ένας τιποτένιος, παρακατιανός κουραμπιές. Μια δευτεράτζα της βιτρίνας με τα γλυκά. Βγείτε έξω, ζήστε τη ζωή σας. Φάτε μελομακάρονα, φάτε δίπλες. Φάτε και παγωτίνια αν γουστάρετε. Μην ξοδεύετε τη ζωή σας σε έναν σκοπό που δε θα έχει καλό τέλος. Περάσαμε πολλά μαζί, καιρός να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο και να σας αφήσω να χαρείτε τις χαρές της ζωής. Δεν είναι ανάγκη να σας πάρω μαζί μου στον γκρεμό. Καλά Χριστούγεννα να ‘χετε. Εγώ ξέρω ότι δε θα έχω.